თავფურცელი - აპოკალიფსისი

აპოკალიფსისში ანგელოზი ეუბნება იოანეს: "კვლავინდებურად გმართებს წინასწარმეტყველება ხალხთა და ერთა, ენათა და მეფეთათვის" (ძვ. ქართ.: "ჯერ-არს შენდა კუალად წინაწარმეტყუელებაჲ ერთა ზედა და წარმართთა და ენათა და მეფეთა ქუეყანისათა") (გამოცხ. 10:11).

სახარებაში მაცხოვარი, როდესაც პეტრეს იოანეს შესახებ პასუხობს, ბრძანებს: "უთხრა მას იესომ: თუკი მნებავს, რომ ჩემს მოსვლამდე დარჩეს, შენ რა? შენ მე გამომყევ". "და გავრცელდა ეს სიტყვა ძმებს შორის, - წერს მოციქული იოანე, - რომ ის მოწაფე არ მოკვდებოდა. მაგრამ იესოს ის კი არ უთქვამს, არ მოკვდებაო, არამედ: თუკი მნებავს, რომ ჩემს მოსვლამდე დარჩეს, მერე შენ რაო?" (იოანე 21:21-23).

აპოკალიფსისი (მოციქულ იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადება) - საიდუმლო წიგნია. "მასში იმდენი სიტყვაა, რამედნიც საიდუმლო", - ამბობდა წმ. ბასილი დიდი. წმიდა მამათაგან მცირედნი თუ ბედავდნენ ამ ახალაღთქმისეული ბიბლიური წიგნის განმარტებას, რადგან შორეული მომავლის და ჯერაც არ აღსრულებული წინასწარმეტყველებების რამენაირი ზუსტი განმარტების მოცემა უკიდურესად რთული საქმეა. თუმცა, აპოკალიფსისის განმარტების დროს წმიდა მამები ყოველთვის აღნიშნავდნენ, რომ მისი სიმბოლოების სრული გახსნა შესაძლებელი გახდება მაშინ, როდესაც მოხდება ის მოვლენები, რომლებზეც მასშია საუბარი.

თავისი მიწიერი ცხოვრების ბოლო დღეებში, ქრისტე ნაკლებად საუბრობდა იგავებით, უფრო ხშირად ის თავის სწავლებას საკუთარ თავზე, როგორც ღმრთის ძესა და სამყაროს მაცხოვარზე პირდაპირ გადმოსცემდა. "აქამდე იგავებით გელაპარაკებოდით, - უთხრა უფალმა მოციქულებს საიდუმლო სერობის შემდეგ, - მაგრამ მოდის დრო, როცა იგავებით კი აღარ გელაპარაკებით, არამედ გაცხადებულად გაუწყებთ მამის შესახებ" (იოანე 16:25). გეთსემანიის ბაღისკენ მიმავალ გზაზე, ვენახებს რომ გადიოდა, რომლებიც ელეონის მთის გასწვრივ იყო გაშენებული, უფალმა საკუთარი თავი ვაზს შეადარა, ხოლო თავისი მოწაფეები მის ლერწებს. ეს ქრისტეს ბოლო იგავი იყო.

უფლის ყველა იგავი, რომლებიც ზემოთ გადმოვეცით, გამოკრებილია სინოპტიკოს მახარობელთაგან (მათე, ლუკა და მარკოზი). იოანესთან ეს იგავები არ არის. მაგრამ მის სახარებაში მოცემულია სხვა იგავები. მათი რაოდენობა მცირეა და ხასიათითაც ძლიერ განსხვავდებიან სინოპტიკოსთა იგავებისგან. საკუთრივ, სიტყვა "იგავის" სრული მნიშვნელობით იოანესთან მოიპოვება მხოლოდ ორი იგავი: "კეთილი მწყემსის" და "ვაზის შესახებ". სხვა იგავებს არ გააჩნიათ დასრულებული სიუჟეტი და წარმოადგენენ მხოლოდ სულიერი ჭეშმარიტებების მოკლე შედარებებს მიწიერ საგნებთან და ცნებებთან. ამ ცნებებს უფალი ხშირად იყენებდა თავის საუბრებში ღმრთის სასუფეველზე და მისკენ მისასვლელ გზაზე.

ბოლო წლებში, ზოგიერთ საეკლესიო ბეჭდვით ორგანოში ჩვეულებრივი მოვლენა გახდა პუბლიკაციები მირონმდინარების, ცრემლთდენისა და სისხლდენის შესახებ: მირონი სდის ათასობით და ათასობით ხატს, ქაღალდის რეპროდუქციებს და ა. შ.

"იყო ერთი მდიდარი კაცი, - თქვა ქრისტემ, - ძოწეული და ბისონი ეცვა და ყოველდღე შლიდა ბრწყინვალე სუფრას. იყო ერთი გლახაკიც, სახელად ლაზარე, რომელიც მის ჭიშკართან ეგდო, მთლიანად დაწყლულებული. ნატრობდა მდიდრის ნასუფრალით მოეკლა შიმშილი; ხოლო ძაღლები მოდიოდნენ და ლოკავდნენ მის წყლულებს..."