თავფურცელი - აპოკალიფსისი

განვიხილოთ წარღვნამდელი მაგიური სულიერების კიდევ ერთი რუდიმენტი. სრულად ვეთანხმებით რა წმიდა მამათა სიბრძნეს, რომ "არ უნდა შევეხოთ იმას, რაც მიუწვდომელია ან ვეცადოთ გამოვიყენოთ ის, რისი დანიშნულებაც გაუგებარია" (Климент Александрийский. «Строматы». Кн. 4–7. С. 287), შევნიშნავთ, რომ არსებობს გარკვეული მოთხოვნა და ლოგიკაც იმისა, გამოვიკვლიოთ წარსულის ძველი ისტორიები, რომელთაც გააჩნიათ ურიცხვი დადასტურებები აწმყოში. ლაპარაკია განსაკუთრებულ დემონებზე, რომლებიც წარღვნამდელ დაცემულ "დარაჯთა" ავხორცული სულით არიან გაჟღენთილნი.

სიკვდილი გვაშინებს, მის შესახებ საზოგადოებაში არ ლაპარაკობენ, ის რაღაც შორეულ მოლანდებად და ცნობიერებისთვის არაბუნებრივ რამედ გვეჩვენება. სიკვდილი - ეს გაელვებაა, მაგრამ რა არის შემდეგ? მორწმუნეებმა იციან, თუ რა მოსდევს სიკვდილს, ხოლო ურწმუნოები ძრწიან მის წინაშე, რადგან ის ხომ ანგრევს მათი ცხოვრების აზრსს. სიკვდილი ულმობელად ბატონობს დედამიწაზე, მაგრამ მას ზღვარი დაუწესა ქრისტემ, თუმცა ამას ყველა როდი გრძნობს და ყველა ამ აზრით როდი ცხოვრობს. მაშ, რატომ ეშინიათ მისი, იქნებ ის არც ისე საშინელია?

ჩვენს დღეებში, რომლებიც ბევრად ჩამორჩებიან იმ დროებას, როდესაც დემონური რეალობა ძლიერი იყო და ადამიანები მჭიდრო და მონურ მდგომარეობაში იყვნენ უწმინდურ სულებთან, შეიძლება შევამჩნიოთ იმ დროებისადმი ინტერესის გაღვივება, და გულუბრყვილო, "ბავშვური" ფანტაზიები, რომანტიკულ პრიზმაში წარმოაჩინონ წარსული წარმართული ეპოქის შემზარავი რეალობა. წარმართულ ღმერთებს გადახვეული ქერათმიანი დევგმირები და ცისფერთვალება ლამაზმანები - ეს მზაკვრული წარმოსახვები ოდენ წარსულის ელემენტარული ისტორიული ცოდნის არქონაზე მოწმობენ. იმ დროის ადამიანი, რომელიც იძულებული იყო მუდმივ კავშირში ყოფილიყო ბორტ ძალებთან, გარდაუვალად ზიანდებოდა სულიერად, ის თითქოსდა იწამლებოდა ამ ბნელი ძალის მიერ და ემორჩილებოდა მას.

ჩვენი დროება - XX საუკუნე და განსაკუთრებით მისი ბოლო ნაწილი - ყველა ადრინდელ დროებაზე უფრო ესადაგება აპოკალიპტურის განსაზღვრებას, ანუ იმ დროისას, რომელშიც სამყაროს აღსასრულის წინა მოვლენები აღსრულდება. ჩვენი დროების გამოგონებათა არსი ისეთია, რომ რაციონალურად მოაზროვნე ადამიანებიც კი უკვე მთელი ქვეყნების განადგურებასა და თვით კაცობრიობის მოსპობაზეც კი მსჯელობენ ან იარაღით, როგორიცაა თერმობირთვული ბომბები, ან კიდევ თანამედროვე მონსტრულ საწარმოთა საქმიანობით, რომლებიც გარემოს ქიმიური და ბიოლოგიური ექსპერიმენტებით აბინძურებენ.

ცვლილებები ბოლო ჟამის ქრისტიანთა ცნობიერებაში იმდენად მასშტაბურ და უპრეცედენტო ხასიათს ატარებს, რომ, ის, როგორი პარადოქსულიც იყოს,  ძნელად შესამჩნევია, და უმრავლესობა, წმიდა წერილის თანახმად, ამას თვით განკითხვის დღემდე ვერ შეამჩნევს, "ვინაიდან როცა იტყვიან: მშვიდობა და უშიშობაო, სწორედ მაშინ დაატყდებათ თავზე სიკვდილი" (1 თესალონიკ. 5:3). ქრისტიანული საზოგადოების ქრისტესგან განდგომის ეს შეუგნებლობა სწორედ მოვლენის უჩვეულო სიდიდეზე მეტყველებს, რადგან თვალს ეპარება არა მარტო ყველაზე უმცირესი ნაწილაკი, არამედ ყველაზე უდიდესიც. სწორედ ამგვარ "მშვიდობას და უშიშობას" ელტვის "ზოგადსაკაცობრიო ძმობის" და "ეკლესიათა ერთობის აღდგენის" ეგიდით "მართლმადიდებლური ეკუმენიზმი".