განმარტება - სად "ანთია და არ ქრება" ყოვლადდასაწველი მსხვერპლის ახალაღთქმისეული სამსხვერპლო? - აპოკალიფსისი

ვაგრძელებთ რა ხელთქმნილი სამსხვერპლოს წინასახეობრივ მნიშვნელობებზე საუბარს, უნდა აღვნიშნოთ, რომ ღმრთის კაცნი უკვე ძველ აღთქმაშივე იყვნენ წარმოსახულნი, როგორც "რკინისგან შეუბილწავი ქვები" (გამ. 20:25), რომელთაგან მოსემ სინას მთის ძირში (გამ. 24:4-5), და იესუ ნავემ გებალის მთაზე (ის. ნავ. 8:30-32), ასევე წინასწარმეტყველმა ილიამ ბაალის ოთხას ორმოცდაათი წინასწარმეტყველის ამოჟლეტისას კარმელის მთაზე (3 მეფ. 18:31-32), ააგეს ქვის სრულადდასაწველის სამსხვერპლონი, რომელიც შემოქმედსა და ყოვლისმპყრობელს მიეძღვნა და, სადაც სამსხვერპლოს ასაგები ქვების რაოდენობა ისრაელის ტომთა რიცხვს შეესაბამებოდა; ხოლო ყოველ ქვას ცალკე გააჩნდა რჯულის გამოსახულება (შეად.: მეორე რჯლ. 27:2-8); "აი, ეს იქნება აღთქმა, იმ დღეთა შემდგომ რომ აღვუთქვამ ისრაელის სახლს, ამბობს უფალი: ჩავდებ ჩემს რჯულს მათ გონებაში, და მათ გულებზე დავაწერ მას..." (ებრ. 8:10).

გარდა ამისა, საკმაოდ ნიშანდობლივია, რომ იესუ ნავეს სამსხვერპლოს ქვები, რომელიც მან გებალის მთაზე ააშენა, კირით იყო შელესილი, ანუ თეთრი ფერისა გახლდათ, რაც ასევე მოასწავებდა ახალაღთქმისეული დროების რეალიებს და "ცოცხალ" სამსხვერპლოს მომავალი ხელთუქმნელი კარვისა, შეად.:

მეტიც, ახალაღთქმისეულ პერიოდში "გაუთლელი ქვების" სიმბოლოთი (ანუ ისეთი "ქვებისა", რომლებზეც ღმრთის რჯული იწერება არა "რკინით", არამედ რწმენით (ის. ნავ. 8:30-32) გაიხსნა მოწმობა ადამიანის შინაგან შინაარსზე, რომლის შესაბამისადაც მაცხოვრის მიმდევრებს მოუწოდებენ მოიპოვონ მსოფლიო სამსხვერპლოს "სულიერი ქვების" სიმტკიცე (1 პეტ. 2:5; გამოცხ. 2:17) და მზად იყონ საკუთარი სისხლით აპკურონ ამგვარი სამსხვერპლო, შეად.:

ასეთივე ახალაღთქმისეულ მნიშვნელობებისკენ წარმართავს თავის მსმენელთ მოც. პეტრე, როდესაც მოწმობს ქრისტიანებზე, როგორც "ცოცხალ ქვებზე", რომელთაგანაც ზეცას განსაკუთრებული სულიერი მსხვერპლი აღევლინება:

ამავე სიმბოლოებსა და მნიშვნელობებს ეყრდნობა მოც. პავლე, როდესაც ლაპარაკობს საკუთარი სხეულის მსხვერპლად შეწირვაზე ახალაღთქმისეული ჭეშმარიტების სამოწმებლად:

ეს კი ნიშნავს, რომ ქრისტიანები, რომლებიც რწმენაში ავლენენ სრულ თვითუარყოფას და თავგანწირვას, გადიან ახალაღთქმისეული სრულადდასაწველი სამსხვერპლოს ცეცხლში და ხდებიან "სიმართლის მსხვერპლნი", რომელსაც ძალუძს ზეციური იერუსალიმის სულიერ სიმაღლეებამდე აღსვლა, შეად.:

რაც შეეხება მნიშვნელობებს, რომელთაც მსოფლიო მასშტაბი გააჩნიათ, - ძველაღთქმისეული პერიოდის წმიდა ტექსტები მოწმობენ იმის შესახებ, რომ მოსეს კარვისა და სოლომონის ტაძრის კურთხევისას მსხვერპლზე, რომელიც აღავსებდა შიდა ეზოს "მთელ მიწას", ზეციდან ჩამოდიოდა განსაკუთრებული საკვირველი ცეცხლი, რომელიც შემდეგ დაცული იყო სპილენძის სამსხვერპლოზე დღიდან დღემდე და წლიდან წლამდე.

ამიტომაც ახალაღთქმისეული კარვის (ებრ. 9:11-14) კურთხევის დროს საყოველთაო სრულადდასაწველ სამსხვერპლოზე, რომელიც ბუკვალურად მთელ დედამიწაზეა ამაღლებული, ციდან ჩაუქრობელი წმიდა ცეცხლი გადმოვიდა, შეად.:

ხოლო დედამიწაზე ახალაღთქმისეული ცეცხლის საკვირველი გადმოსვლის ნიშანი გახდა სულიწმიდის "ცეცხლოვანი ენები", რომლებსაც თვალნათლივ ხედავდნენ პირველი ქრისტიანები ორმოცდამეათე დღეს (საქმე 2:3). ასე რომ, ამ მომენტიდან "მიწიერი" ახალაღთქმისეული ეკლესია გახდა "ცოცხალ ქვათაგან" აგებული და სრულადდასაწველი ხელთუქმნელი სამსხვერპლო, რომელზეც "ანთია და არ იწვის" ღვთაებრივი განმწმენდელი ცეცხლი.

სწორედ ამ აზრით უნდა გავიგოთ გამოცხადების წიგნის 11-ე თავის პირველი მუხლები, სადაც იდუმალთმხილველი ზომავს არა მარტო ტაძარს, არამედ განსაკუთრებულ ახალაღთმისეულ სამსხვერპლოს:

რადგან გამოცხ. 11:1-ში აღწერილი სამსხვერპლო "ოქროს" სამსხვერპლოდ არ იწოდება, ამასთან ის ნახსენებია ტაძრისგან განცალკევებით, ხოლო ტაძრისა და სამსხვერპლოს ხსენების შემდეგ ლაპარაკია მხოლოდ გარეთა ეზოზე, - უეჭველია, რომ "წინასწარმეტყველური კვერთხით" გაზომვას ექვემდებარება სრულადდასაწველის სამსხვერპლო, რომელსაც უკავია მთელი შუა ეზო (როგორც ეს ხდებოდა სოლომონის ტაძრის კურთხევის დროს (3 მეფ. 8:64; 2 პარ. 7:7), როდესაც სრულადდასაწველის სამსხვერპლო ხდებოდა შუა ეზოს მთელი მიწა).

ამრიგად, იმ ვითარების გათვალისწინებით, რომ განსაკუთრებული წინასწარმეტყველური მოქმედება, რომელიც ტაძრის გაზომვასთან არის დაკავშირებული, გულისხმობს ზეციური კარვის რჯულდებებისა და განწესებების შეცნობას, ხოლო "მიწისა" და "ცოცხალი ქვების" სამსხვერპლო, რომელზეც ანთია ჩაუქრობელი წმიდა ცეცხლი, არის ქრისტიანული სამსხვერპლო მსახურების სახე, - შეიძლება ვამტკიცოთ, რომ გამოცხ. 11:1-2-ში იდუმალთმხილველი ხედავს და ზომავს მთელი ახალაღთქმისეული ეკლესიის "სულიერ ნაგებობას". თანაც "წინასწარმეტყველური კვერთხით გაზომვას" ექვემდებარება ამ სულიერი ნაგებობის მხოლოდ ტაძარი და სამსხვერპლო (ანუ ტაძარი და მთელი შიდა ეზო), - ხოლო გარეთა ეზო (ანუ "ტაძრის გარეთ მდებარე სივრცე") უპირისპირდება ეკლესიას, როგორც "გარდამაველი" სამეფო და ურჯულოების ტერიტორია, რომელიც არ იზომება, რადგან არ ატარებენ არსებით მნიშვნელობებს და საღმრთო მარადისობაში ვერ გადავლენ.

მეტიც, რადგან წინასწარმეტყველური კვერთხით გაზომვადი ტაძარი იქვე იწოდება "ქალაქად", რაც ირიბად უთითებს მასზე, როგორც "ზეციურ იერუსალიმზე" (შეად.: გალატ. 4:26; ებრ. 12:22 და სხვა), - შემდეგ ნახსენები "ორმოცდაორი თვე" (გამოცხ. 11:2) წარმოდგება კიდევ ერთ მეტაფორულ ხატებად იმ დროთა, რომლებიც მიწიერი იერუსალიმის დაცემის შემდეგ დადგა და გაგრძელდება ვიდრე ძველი სამყაროს უკანასკნელ დღემდე, შეად.: