განმარტება - "და ვიხილე: აჰა, კრავი იდგა სიონის მთაზე და მასთან ას ორმოცდაოთხი ათასი..." (გამოცხ. 14:1-3) - აპოკალიფსისი

და ვიხილე: აჰა, კრავი იდგა სიონის მთაზე და მასთან ას ორმოცდაოთხი ათასი, რომლებსაც ჰქონდათ შუბლზე მისი სახელი და სახელი მისი მამისა. და მომესმა ხმა ზეცით, როგორც მრავალი წყლის ზათქი და როგორც ქუნილის ხმა; ხოლო ხმა, მე რომ მომესმა, მექნარეთა ხმასა ჰგავდა, რომელნიც უკრავენ ქნარზე. და გალობდნენ ახალ საგალობელს ტახტის წინაშე და ოთხი ცხოველისა და უხუცესთა წინაშე; და არავის შეეძლო ესწავლა ეს საგალობელი, ას ორმოცდაოთხი ათასის გარდა, რომელნიც გამოსყიდულ იქნენ ქვეყნით (გამოცხ. 14:1-3).

ახალი თავის დასაწყისშივე "ზღვისა" და "მიწის" პანორამებისა და ქვეყნად "ორი მხეცის" გამოსვლის ნაცვლად (თ. 13), გამოცხადების წიგნის იდუმალთმხილველს ეხსნება ცისა და ზეციური სიონის ხილვა (შეად.: ეს. 2:1-3; იოველ 3:17; მიქ. 4:2; ზაქ. 8:3 და ა. შ.), სადაც დგას თვით მაცხოვარი, რომელსაც ადრინდელივით ეწოდება "კრავი" (შეად. თავები: 5-7; 12-13). მაგრამ ახლა მოც. იოანე მაცხოვრის ირგვლივ ხედავს 144 000 "აღბეჭდილს" ისრაელის ძეთა ყოველი ტომიდან, რომელთა რიცხვი უკვე ნახსენები იყო ანგელოზის მიერ, რომელიც აღმოდიოდა "მზის აღმოსავლით" და განსაკუთრებული საღმრთო ბეჭედი ჰქონდა (თავი 7).

გარდა ამისა, შეიძლება შევნიშნოთ, რომ გამოცხადების წიგნის მეორე ნახევარში ცისქვეშეთის ქვეყნიერების ყოველი ხილვა და ქვეყნად მოქმედი უკეთური პერსონაჟები იქვე იცვლება ცისა და ზეციური კრების პანორამებით, რომლებიც "მიწიერ" უკეთურებას ამაღლებულ საღმრთო რეალობას უპირისპირებენ.

ხოლო რადგან გამოცხადების წიგნის ყოველი თავისებურება შემთხვევითი არ არის, არამედ მნიშვნელოვანია, არსებობს საფუძველი ვამტკიცოთ, რომ "მიწიერი" და ზეციური წინასწარმეტყველური პანორამების მონაცვლეობა აღწერს არა დროებით თანმიმდევრობას მოვლენებისას, არამედ პარალელურად არსებულ ორ სამყაროს, სადაც ყოველ მათგანს თავისი "ბინადრები" ჰყავს და თავის კანონებს არის დაქვემდებარებული.

მაშ, როგორც კი ეშმაკი გადმოგდებულ იქნა ციდან და მოაკლდა ძალასა და ხელმწიფებას, ცაში გაისმა სახარება, რომელმაც იუწყა კრავის გამარჯვება მსოფლიო უკეთურებასა და თვით სიკვდილზე (თ. 12). მაგრამ ამ გამარჯვების ზეიმი ჯერ-ჯერობით ცით შემოიფარგლება, "მიწა და ზღვა" კი აღვსებულია ჭირვებითა და უბედურებებით (შეად.: " მაშ, ხარობდეთ ზეცანო და ზეცის მკვიდრნო! მაგრამ ვაი მიწას და ზღვას, რადგანაც თქვენში ჩამოგდებულ იქნა ეშმაკი, აღსავსე სასტიკი რისხვით, ვინაიდან იცის, რომ ცოტაღა დარჩა ხანი" (გამოცხ. 12:12 და სხვა)), - ამიტომაც სწორედ "ზღვიდან" და "მიწიდან" ჩნდება ორი მხეცი, რომელთა უკეთურ საქმიანობაზე გვამცნობს გამოცხადების 13-ე თავი.

მაგრამ, თუ 13-ე თავში ლაპარაკია ქვეყნად მოქმედი "მხეცების" შესახებ და იმ უბედურებებზე, რომლებიც "მიწის მკვიდრთ" თავს ატყდებათ ციდან ურჩხულის გადმოგდების შედეგად, - 14-ე თავის დასაწყისში იდუმალთმხილველი ხედავს ამ მიწიდან გამოსყიდულთა რაოდენობას, ანუ 144000 ადამიანს, აღბეჭდილს საღმრთო ბეჭდით, რომლებიც წარმოადგენენ პირმშოთა ეკლესიის მოზეიმე კრებას, რომლებიც დამკვიდრებულნი არიან ცაში და ახალი აღთქმის ზეციურ ტაძარში იმყოფებიან.

ხოლო რადგან სიონზე უფლისა და მაცხოვრის ირგლივ მდგომარენი ოდნავ სხვაგვარი აზრით აღიქმებიან და წარმოადგენენ უდაბნოს ახალაღთქმისეული გადასვლის დროინდელი საღმრთო ერის მიუდგომელ საბრძოლო ბანაკს (სიმბოლური მნიშვნელობები ძველაღთქმისეული გამოსვლის დროინდელი "წინასწარმეტყველური უდაბნოსი" და ორმოცდაორი საველე-საბრძოლო ბანაკისა ადრე განვიხილეთ, შეად.: "... მიეცა მას ხელმწიფება, რათა მოქმედებდეს ორმოცდაორი თვის მანძილზე" (გამოცხ. 13:5)), შეიძლება ვამტკიცოთ, რომ 12-ე თავი მოწმობს "ქალის გაქცევაზე უდაბნოში", 13-ე თავი - წუთისოფლის მოვლენებსა და ბნელეთის სამეფოზე, სადაც მაცხოვრის მიმდევრებს თავს ატყდებათ ჭირვებანი და დევნულებანი, ხოლო 14-ე თავი ამ სამეფოს უპირისპირებს სიონზე დამტკიცებულ მაცხოვნებელ სავანეს მართალთა, სადაც საღმრთო დიდებით ბრწყინავს მედღესასწაულე ეკლესია და, სადაც ყველაფერი თავიდან ბოლომდე მოწმობს უფალზე და ეძღვნება უფალს.

მეტიც, სწორედ ამ მნიშვნელობათა შესაბამისად შვიდი ბეჭდის მოხსნის დროს (ანუ იმ მომენტში, რომელიც შეესაბამება ახალაღთქმისეული დროების დაწყებას) იდუმალთმხილველს მხოლოდ ესმოდა აღბეჭდილთა რაოდენობა, მაგრამ თვალნათლივ ვერ ხედავდა მათ (გამოცხ. 7:4-8), - ხოლო 14-ე თავის დასაწყისში, ანუ ახალაღთქმისეული მოვლენების განვითარებისას, ის საკუთარი თვალით უმზერს ზეციურ სიონს და ზეციური იერუსალიმის ურყევ ბანაკს, თანაც მათზე მოწმობს არა მომავალ დროში, არამედ აღწერს როგორც უკვე არსებულ ზეციურ რეალობას.