ჩვენი გვერდები სოციალურ ქსელებში:
Telegram: აპოკალიფსისი // Facebook: აპოკალიპტური მოვლენები // აპოკალიფსისი // Pinterest: აპოკალიფსისი (Apocalypse)
ელექტრონული ფოსტა: apocalypsege@gmail.com // apocalypticsite@gmail.com
მსოფლიო ამაღლება პატიოსნისა და ცხოველსმყოფელისა ჯვარისა. ჯვრის ამაღლება
14 სექტემბ. (ძვ. სტ.) // 27 სექტემბ. (ახ. სტ.)
ერთ-ერთი წმიდა საგანი, რომელიც "არ არის" (ან როგორც მინიმუმ არ მოიხსენიება) ზეციურ ტაძარში, რომელიც თავის დროზე მოსეს ხელთქმნილი კარვის შიგნით იმყოფებოდა, არის ოქროს ტაბლა (მაგიდა), რომელიც, ისევე როგორც ოქროს შვიდსანთლიანი-სასანთლე (მენორა), განთავსებული იყო წმიდათა წმიდას კრეტსაბმელის წინ და მღვდელი-ლევიტები მასზე თორმეტი განსაკუთრებული პურის დასადებად იყენებდნენ, რომელთაც "შესაწირავი პურები" ეწოდებოდათ.
ამ სტატიაში შევეხებით სინანულის თემას ეზეკიელის წიგნიდან. "მოვიდნენ კაცები ისრაელის უხუცესთაგან და დასხდნენ ჩემს წინ. იყო უფლის სიტყვა ჩემს მომართ ნათქვამი: ადამის ძევ! ამ კაცებმა კერპები აღმართეს თავიანთ გულებში და თავიანთი უკეთურება დაბრკოლებად დაიდეს წინ; როგორ შემიძლია მათი კითხული ვიყო? ამიტომ ელაპარაკე მათ და უთხარი: ასე ამბობს-თქო უფალი ღმერთი: თუ კაცი ვინმე ისრაელის სახლიდან, რომელსაც კერპები აქვს აღმართული თავის გულში და უკეთურება დაბრკოლებად უდევს წინ, მივა წინასწარმეტყველთან, როგორ მიიღებს პასუხს ჩემგან, უფლისგან, როცა თავის კერპთა სიმრავლითურთ არის მოსული, რომ დაჭერილი იყოს ისრაელის სახლის გულები, რომლებიც გამიუცხოვდნენ თავიანთი კერპების მიზეზით? ამიტომ უთხარი ისრაელის სახლს: ასე ამბობს-თქო უფალი ღმერთი: მობრუნდით და განერიდეთ თქვენს კერპებს და ყველა თქვენს სისაძაგლეს მოარიდეთ პირი" (ეზეკ. 14:1-6).
ეზეკიელის წინასწარმეტყველებაში შეიძლება გამოვყოთ რამოდენიმე ძირითადი აზრი, რომლებიც წინასწარმეტყველის მეშვეობით სურს აცნობოს ღმერთმა ბაბილონის ტყვეობაში მყოფ იუდეველთ. წინამდებარე სტატიაში განვიხილავთ პირველ აზრს, რომელიც იუდეველთათვის ნუგეშია - ეს არის ისრაელი ხალხის ნატამალის იდეა, რომელიც გადარჩება და დაბრუნდება აღთქმულ მიწაზე, აღადგენს იერუსალიმს და უფლის ახალ ტაძარს ააშენებს. "დაგიტოვებთ ნატამალს, რომ გყავდეთ ხალხებში მახვილს გადარჩენილნი, როცა სხვადასხვა ქვეყნებში გაიფანტებიან" (ეზეკ. 6:8).
(გამოცხ. 17:5)
"და წამიყვანა უდაბნოში სულით, და ვიხილე ქალი, ზურგზე რომ აჯდა წითელ მხეცს, რომელსაც, გმობის სახელებით სავსეს, შვიდი თავი და ათი რქა ჰქონდა. ხოლო ქალს ემოსა პორფირი და ძოწეული, ოქროთი, პატიოსანი თვლებითა და მარგალიტებით შემკული, და ხელთ ეპყრა სიბილწითა და მისი სიძვის უწმინდურებით სავსე ოქროს ბარძიმი" (გამოცხ. 17:3-4)."
ალბათ დაგვეთანხმებით, არ არის მარტივი მოც. პავლეს სიტყვების შემდეგ, რომ მეუღლეები არ უნდა გაშორდნენ ერთმანეთს, თუ არა ურთიერთთანხმობით (1 კორ. 7:5) და, რომ ეპისკოპოსი უნდა იყოს ერთი ცოლის ქმარი (1 ტიმ. 3:2), ასევე უძველესი განწესებიდან, რომელიც ეკლესიიდან განკვეთდა იმათ, ვინც გმობდა ქორწინებას, მიხვიდე დასკვნამდე იმის შესახებ, რომ ეპისკოპოსის ცოლი მონაზვნად უნდა აღკვეცო მისი ნების წინააღმდეგ. და, რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი თურმე ხდება "ქრისტიანული ერის სასარგებლოდ".
(გამოცხ. 17:3-4)
"და წამიყვანა უდაბნოში სულით, და ვიხილე ქალი, ზურგზე რომ აჯდა წითელ მხეცს, რომელსაც, გმობის სახელებით სავსეს, შვიდი თავი და ათი რქა ჰქონდა. ხოლო ქალს ემოსა პორფირი და ძოწეული, ოქროთი, პატიოსანი თვლებითა და მარგალიტებით შემკული, და ხელთ ეპყრა სიბილწითა და მისი სიძვის უწმინდურებით სავსე ოქროს ბარძიმი" (გამოცხ. 17:3-4)."
მაცხოვრის აღდგომა გახდა სასწაულთა ის სასწაული, რომელმაც უძლიერესი გავლენა მოახდინა მოციქულთა რწმენის გაძლიერებაზე ჯვარცმული ქრისტეს მიმართ, რომელიც იუდეველთათვის იყო საცდური, ხოლო ელინთათვის - სიშლეგე (1 კორ. 1:23).
ჩარლი კირკის მკვლელობამ სიხარულის გრიგალი გამოიწვია, ხოლო ონლაინ-პლატფორმები აივსო პოსტებით, რომლებიც სავსე იყო დაცინვებითა და აბუჩად ამგდები წერილებით. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, კირკის სიკვდილზე რეაქცია იყო დემონური, და სწორედ ამისი დანახვა უნდოდათ იმათ, ვინც კულისებს მიღმა იდგა..
მათეს სახარების მეორე თავში მოთხრობილია იოსებისა და მარიამის მოგზაურობაზე ღვთაებრივ ყრმასთან ერთად ბეთლემიდან ეგვიპტესა და ნაზარეთში. ამ სახარებისეულ მონაკვეთში აღსანიშნავია ის, რომ ქრისტე "ნაზარეველად" იწოდება. კერძოდ მათე მახარებელი წერს: "რათა აღსრულებულიყო თქმული წინასწარმეტყველთა მიერ: ნაზარეველად იწოდებისო" (მთ. 2:23).
"თვით გვამი, რომელსაც კუბოში ჩაასვენებენ და მიწაში მარხავენ, მტვრად იქცევა, ხოლო ღმერთს ძალუძს არა მარტო მათი, არამედ ადამიანის მთელი სხეულის, თვით დაფერფლილისაც კი, მკვდრეთით აღდგენა. მიუხედავად ამისა, მართლმადიდებლური ეკლესია გარდაცვლილ ქრისტიანთა კრემაციას არ ამართლებს ამგვარი დამარხვის არატრადიციულობის გამო. ეკლესიის ყოველი ტრადიცია იშვება არა ცარიელ ადგილას, არამედ გარკვეული სულიერი მნიშვნელობებიდან და წმიდა სიმბოლოთა დანიშნულებიდან გამომდინარე. ბიბლიური მსოფლმხედველობის თვალსაზრისით ქრისტიანის სხეული წარმოადგენს სიწმიდეს, შედეგად, მორწმუნის გვამის დაწვა - ეს არის სიწმიდეთ მკრეხელობა.
მოდი, გავერკვეთ თუ რატომ.
"რადგან გამოცხადების წიგნის 11-ე თავში იდუმალთმხილველი "ორ მოწმე-წინასწარმეტყველზე" ლაპარაკობს, რომლებიც ერთსა და იმავე დროს წარმოადგენენ (არსებითად, და არა უბრალოდ) "ორ ზეთისხილს", და "ორ სასანთლეს" ("ესენია ორი ზეთისხილი და ორი სასანთლე… " (გამოცხ. 11:4)), - სრულიად ცხადია, რომ ეს ახალაღთქმისეული სიმბოლო პირდაპირ არის დაკავშირებული "ზეთისხილის ცოცხალ სასანთლესთან" რომელსაც ვხედავთ ზაქარიას წინასწარმეტყველებაში, შეად.: "მითხრა: რას ხედავ? ვუთხარ: ვხედავ, აჰა, მთლიანი ოქროს სასანთლეა ... ორი ზეთისხილის ხეა მის გვერდით, ერთი მისი ჯამის მარჯვნივ, მეორე - მარცხნივ" (ზაქ. 4:2-3)".
(გამოცხ.17:1-2)
"მოვიდა ერთი ანგელოზი იმ შვიდთაგან, რომელთაც აქვთ შვიდი თასი, და მითხრა: მოდი და გიჩვენებ სამსჯავროს დიდი მეძავისას, რომელიც ზედ აზის მრავალ წყალს; რომელთანაც ისიძვეს ქვეყნიერების მეფეებმა და ქვეყნის ყოველი მკვიდრი დაითრო ღვინით მისი სიძვისა" (გამოცხ. 17:1-2).
საღვთისმეტყველო ასპექტი
(ნაწილი I)
მოცემული სტატია მეორეა პუბლიკაციათა იმ სერიაში, რომელიც ეძღვნება ნეოპროტესტანტულ სექტებში დანერგილ სწავლებასა და პრაქტიკას და მისდამი მართლმადიდებლური ეკლესიის დამოკიდებულებას, ის გაყოფილია ორ ნაწილად. მასში გაანალიზებულია ნეოპროტესტანტული წარმოდგენა ნათლობაზე ცხონების იურიდიულ გაგებასთან კავშირში, ასევე ნათლობის როლი და მნიშვნელობა მორწმუნეთა მიერ ცხონების მოპოვების პროცესში. .
"შენი მთავრები განდგომილნი არიან და ქურდთა თანამზრახველები; ყველას ქრთამი უყვარს და მოსაკითხებზე ნადირობენ; ობოლს არ განიკითხავენ და ქვრივის საჩივარი არ სწვდებათ" (ეს. 1:23)".
ღმერთი გონიერი არსებაა, და მისი შესაძლებლობები ჩვეულებრივი ადამიანური შემეცნების ზღვარს აღემატება. ის აძლევს ადამიანს დასაბამს და იცის მისი დასასრულიც. ჩვენ ვიცით, რომ ღმერთი ადამიანს სინანულში ეხმარება, თავსმოხვევის გარეშე აყენებს მას ჭეშმარიტების გზაზე, მაგრამ მან უკვე წინდაწინვე იცის, რით დამთავრდება ადამიანის ცხოვრება, მივა ის სარწმუნოებასთან თუ არა. შეიძლება თუ არა ამას წინასწარგანსაზღვრულობა ვუწოდოთ?
ადამიანს საკუთარი ძალისხმევით ცხონება არ ძალუძს, მას მაცხოვარი სჭირდება - ეს აზრი ხშირად გაისმის საეკლესიო ქადაგებებში. ნიშნავს თუ არა ეს იმას, რომ ეკლესიას ადამიანის, მისი საკუთარი ძალების არ სჯერა?
"სიკეთის ქმნა ისწავლეთ, ეძიეთ სამართალი, შეეწიეთ ჩაგრულს, განიკითხეთ ობოლი, ქვრივს გამოესარჩლეთ. მერე მოდით და ცილობა ვყოთ, ამბობს უფალი. მეწამულიც რომ იყოს თქვენი ცოდვები, თოვლივით გასპეტაკდება; ჭიაფერივით წითელიც რომ იყოს, მატყლის ფთილასავით გახდება" (ეს. 1:17,18)."
(გამოცხ.17 - გამოცხ.18, ამბ. 2)
"მოწმობა "დიდ ბაბილონზე" უკანასკნელი და საბოლოო სამსჯავროს შესახებ, რომელიც წარმოდგენილია 17-19 თავებში, გამოცხადების წიგნში პირველად როდი ისმის. ასე, მაგალითად, 14-ე თავში "დიდი ქალაქის" საბოლოო ხვედრს, რომელმაც ყველა ხალხებს ასვა "სიძვის ღვინო", იუწყებოდა სამიდან მეორე ანგელოზი, რომლებიც ერთი-მეორის მიყოლებით ფრინავდნენ "შუაგულ ცაში" (გამოცხ. 14:8), - ხოლო მესამე მფრინავი ანგელოზი მოწმობდა "ღვთის რისხვის ღვინოზე", რომელიც ელოდება მათ, ვინც წარმოადგენს ბაბილონის ნაწილს და "ვინც თაყვანს სცემს მხეცს ან მის ხატებას და შუბლსა თუ ხელს აღიბეჭდავს მისი ნიშნით" (გამოცხ. 14:9-12)."
"მოწმობა "დიდ ბაბილონზე" უკანასკნელი და საბოლოო სამსჯავროს შესახებ, რომელიც წარმოდგენილია 17-19 თავებში, გამოცხადების წიგნში პირველად როდი ისმის. ასე, მაგალითად, 14-ე თავში "დიდი ქალაქის" საბოლოო ხვედრს, რომელმაც ყველა ხალხებს ასვა "სიძვის ღვინო", იუწყებოდა სამიდან მეორე ანგელოზი, რომლებიც ერთი-მეორის მიყოლებით ფრინავდნენ "შუაგულ ცაში" (გამოცხ. 14:8), - ხოლო მესამე მფრინავი ანგელოზი მოწმობდა "ღვთის რისხვის ღვინოზე", რომელიც ელოდება მათ, ვინც წარმოადგენს ბაბილონის ნაწილს და "ვინც თაყვანს სცემს მხეცს ან მის ხატებას და შუბლსა თუ ხელს აღიბეჭდავს მისი ნიშნით" (გამოცხ. 14:9-12)."
(გამოცხ. 16:21)
"ტალანტის ოდენა სეტყვა თავს დაატყდა ზეციდან ხალხს, და ჰგმო სეტყვით მოწყლულმა ხალხმა სახელი ღვთისა, რადგანაც მძიმე იყო მისი წყლულება" (გამოცხ. 16:21).
თაბორის მთაზე მაცხოვრის ფერისცვალების დროს მოციქულმა პეტრემ წარმოთქვა ფრაზა, რომელიც ემოციურად ჟღერს და ბავშვურად გულუბრყვილოა: "უფალო, რა გვიჯობს აქ ყოფნას? თუ გნებავს, გაგიკეთებთ სამ კარავს: ერთს შენ, ერთს მოსეს და ერთსაც ელიას" (მთ. 17:4). რა არის კარავი (ძვ. ქართ. "ტალავარი")? რისგან აპირებდა პეტრე მის გაკეთებას და სავარაუდოდ, რაზე ფიქრობდა ამ მომენტში?
ერთი ჩემი ნაცნობი მღვდელი მიყვებოდა, რომ თავისი საღვთისმსახურებო მოვალეობის აღსასრულებლად ხშირად უწევდა შორეულ სოფლებში მოგზაურობა. სავარაუდოდ, ვიღაც ხანდაზმულ ადამიანს სურდა აღსარების თქმა, ზიარება ან ზეთისცხება. ამ დროს, მასთან ყოველთვის სალაპარაკოდ მოდიოდა ერთი ადგილობრივი მამაკაცი. მღვდელი საკმაო დროს უთმობდა მას და უყურადღებოდ არასოდეს ტოვებდა, ესაუბრებოდა და არიგებდა. ეს საუბრები ბუნებრივად მთავრდებოდა იმით, რომ მღვდელი ამ მამაკაცს მოუწოდებდა ევლო ტაძარში, მონაწილეობა მიეღო სატაძრო მსახურებაში, ეთქვა აღსარება და მიეღო ზიარება".
(გამოცხ. 16:19-20)
""სამ ნაწილად გაიყო დიდი ქალაქი, დაემხნენ წარმართთა ქალაქები და მოხსენიებულ იქნა დიდი ბაბილონი ღვთის წინაშე რათა სასმისით მისცემოდა ღვინო მისი მძვინვარების რისხვისა. ყველა კუნძული გაიქცა და მთები გაუჩინარდნენ".
დიდ ყურადღებას იქცევს საკითხი იმის შესახებ, თუ როგორ განმარტავს ეკლესია მდიდრისა და ლაზარეს შესახებ თხრობას, კერძოდ კი - ლაზარეს საიქიო სამყოფელს, ანუ რა გაგება აქვს ეკლესიურ ტრადიციაში “აბრაამის წიაღს”, სადაც ლაზარე იმკვიდრებს ადგილს.
ფსალმუნნი, ანუ ფსალმუნთა კრებული შექმნა წინასწარმეტყველმა დავითმა, ღმრთის ყრმამ, როგორც უწოდებს მას თვით ღმერთი: "შევეწიო ქალაქსა ამას ჩემთვის და დავითისთვის მონისა ჩემისა" (4 მეფ. 20:6), განკაცებული ძე ღვთისას მამა, როგორც ნათქვამია: "წიგნი შობისა იესუ ქრისტესი, ძისა დავითისა" (მთ. 1:1). ხოლო მოკლე სიტყვით რომ გამოვთქვათ მისი სხვა კერძო სახელები, ვიტყვით ასე: ამ წიგნის მამა არის დავითი, რომელიც აბრაამის მერე ერთი იყო ერების მამა, - ჩვენი საკუთარი ორფეოსი - მგალობელი; სათნოებათა პირველი ფერმწერი; - დავითი, პირველი მაუწყებელი ერთარსება ღმერთეების სამი პირისა, მწყემსი და შესანიშნავი მხედარი, წინასწარმეტყველი და, ამასთანავე, მეფე, - დავითი, რომელიც გახდა გული, ენა და კალამი პირველი მეფისა - ზეციერი მეუფისა, რომელმაც მოიპოვა ყველა ის სათნოება, რომლებიც ადამიანს განაღმრთობს.
(გამოცხ. 16:17-18)
"მეშვიდე ანგელოზმა დასთხია თავისი თასი ჰაერში და მოისმა ციური ტაძრის ტახტიდან მგრგვინავი ხმა, რომელმაც თქვა: აღსრულდა. და იქმნა ელვა და ქუხილი, გრგვინვა და დიდი მიწისძვრა, რომლის მსგავსიც არ ყოფილა მას შემდეგ, რაც კაცნი არიან ქვეყნად. ასეთი მიწისძვრა, ასეთი დიდი" (გამოცხ. 16:12).
არცთუ იშვიათად მორწმუნე და გაეკლესიურებული ადამიანები ამტკიცებენ, რომ თითქოსდა ბავშვები იტანჯებიან, ავად ხდებიან და მეტიც, კვდებიან, რადგან მათ აწევთ თავიანთი მშობლების ან უფრო შორეული წინაპრების ცოდვები. სინამდვილეში ყოველი ადამიანზე მოიწევა სასჯელი მხოლოდ საკუთარ ცოდვებისთვის და ის იტანჯება ამ შეცოდებათა გამო, ხოლო ღმერთი წინასწარმეტყველის პირით ამხილებს მტკიცებულებას, თითქოსდა ბავშვები მშობელთა ცოდვების გამო ისჯებოდნენ.
(ფსალმ. 4:5)
"განრისხნებოდეთ და ნუ სცოდავთ; რაჲ სთქუათ გულთა შინა თქუენთა, სარეცელთა თქუენთა ზედა შეინანეთ. შეწირეთ მსხუერპლი სიმართლისა და ესევდით უფალსა" (ფსალმ. 4:5-6)".
(გამოცხ. 16:16)
"და შეკრიბეს ისინი იმ ადგილას, რომელსაც ებრაულად ჰქვია ჰარმაგედონი" (გამოცხ. 16:16)
(გამოცხ. 16:13-14)
"აჰა, მოვალ, როგორც მპარავი: ნეტა მას, ვინც ფხიზლობს და იცავს თავის სამოსს, რათა შიშვლად არ იაროს და არ იხილონ მისი სირცხვილი" (გამოცხ. 16:15).
(გამოცხ. 16:13-14)
"და ვიხილე ურჩხულის პირით, მხეცის პირით და ცრუ წინასწარმეტყველთა პირით გამომავალი სამი უწმინდური სული, გომბეშოს მსგავსი. ესენი არიან ეშმაკთა სულები, რომლებიც ახდენენ სასწაულებს და გადიან მთელი ქვეყნიერების მეფეებთან, რათა თავი მოუყარონ მათ საბრძოლველად ყოვლისმპყრობელი ღმერთის დიად დღეს" (გამოცხ. 16:13-14).
საეკლესიო აზროვნების, ანუ ღვთისმეტყველების ერთ-ერთი ამოცანა ხალხის მითოლოგიიური შემოქმედების შეკავებაში მდგომარეობს. დიახ, მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველება საჭიროა არა მარტო მწვალებლობებთან და არასაეკლესიო დოქტრინებთან საბრძოლველად. ის კიდევ საჭიროა შიდასაეკლესიო, ხალხურ "მართლმადიდებლურ" მითოლოგიასთან, ანუ ისეთ რწმენასთან საბრძოლველად, რაც ხალხის მითოლოგიური შემოქმედებითი ინსტინტქით იქმნება იმ შემთხვევებში, როდესაც ის მადლით არ არის განათლებული და მას ვერც რჯულის (კანონის) არტახები აკავებს, ვერც გონიერება და ვერც ეკლესიისადმი მორჩილება.
მართლმადიდებლურ ჯვარს რომ ვატარებთ, ყოველთვის როდი ვუფიქრდებით, რატომ ვაკეთებთ ამას. ზოგიერთისთვის ჯვარი მათი რწმენის განუყოფელი ატრიბუტია, სხვებისთვის - უბრალოდ სამკაული. მაშ, რა მნიშვნელობა აქვს სამკერდე ჯვარს ჩვენთვის?
(გამოცხ. 16:12)
"მეექვსემ დასთხია თავისი თასი დიდ მდინარეზე ევფრატისა, და დაშრა მისი წყალი, რათა გამზადებულ იქნეს მეფეთა გზა, რომელნიც მოდიან მზის აღმოსავლით" (გამოცხ. 16:12)."
ქრისტეს ხორცისა და სისხლის მიღება - ეს არის რეალური ურთიერთობა ღმერთთან. ქრისტეს წმიდა საიდუმლოებებთან ზიარება - ღმრთისა და ადამიანის ყველაზე ახლო, ყველაზე მჭიდრო ურთიერთობის გამომხატველია. და კოვზის არის მისი სიმბოლო. ბერძნულ ტრადიციაში მას ეწოდება "ლავის" – "მარწუხი" ("მაშა"). აქ არის მითითება ძველ აღთქმაზე, წინასწარმეტყველ ესაიას წიგნზე...
ეჭვი - სულიერი ცხოვების ბუნებრივი ნაწილია. თვით დიდი წმინდანები და ღვთისმეტყველებიც კი ხშირად წაწყდომიან საკითხებს რწმენის, ცხოვრების დანიშნულებისა და ღმრთის ბუნების შესახებ, რომლებშიც ვერ გარკვეულან. წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი (329-390), ეკლესიის ერთ-ერთი უდიდესი მამა, ცნობილი თავისი სიბრძნით და თეოლოგიური გამჭრიახობით, გვაძლევს რჩევებს, რომლებიც შეიძლება დაეხმაროს მათ, ვინც დღეს სულიერ კრიზისს განიცდის და სარწმუნოების მრავალ საკითხში დაეჭვებულია.
უფლისა და მაცხოვრის "წინასწარმეტყველურ" სახელთა რიგის გარდა, რომელსაც მიეძღვნა ადრინდელი პუბლიკაცია, სიმბოლურს და ნიშანდობლივს წარმოადგენს უფლის "საკუთარი" სახელწოდებებიც, ანუ ყოველი იმ სახელთაგან, რომლითაც ის საკუთარ თავს უწოდებს. ასეთი სახელები წარმოდგენილნი არიან მტკიცებულებით ფორმაში "მე ვარ", - და, განსხვავებით სიმბოლურ ან მეტაფორულ სახელთაგან, პირდაპირ მეტყველებენ იმის შესახებ, რომ მოლაპარაკე არსებითადაც ასეთია...
დიდი ხანია ვკითხულობ სხვადასხვა სტატიას, რომელიც მხეცის ავადსახსენებელ რიცხვთან არის დაკავშირებული, და საკუთარ ამოცანად მიიჩნევს ამოხსნას ეს არცთუ მარტივი საკითხი. თანამედროვე საღვთისმეტყველო აზროვნებაში სულ უფრო ხშირად ჩნდება იდეა, რომ სამ ექვსიანს პირდაპირი კავშირი აქვს ისრაელის მეფე სოლომონთან, იმ აზრით, რომ მას თარშიშიდან და ოფირიდან შემოსული გემები ყოველწლიურად სწირავდნენ ოქროს, რომლის წონა გახლდათ 666 ტალანტი, ანუ ჩვენთვის ჩვეულ საზომზე რომ გადავიყვანოთ, თითქმის 25 ტონას.
(გამოცხ. 16:10-11)
"მეხუთემ თავისი თასი დასთხია მხეცის ტახტზე და დაბნელდა საუფლო მისი, და სიმწრისაგან იკვნეტდნენ თავიანთ ენებს. და ჰგმობდნენ ცის ღმერთს თავიანთი სიმწრისა და წყლულების გამო, მაგრამ არ მოინანიეს თავიანთი საქმენი" (გამოცხ. 16:3).
ამ თემაზე საუბარს როდესაც ვიწყებთ, შეიძლება მოვისმინოთ შემდეგი რამ: მაშ, თქვენ მხედველობაში გაქვთ სწავლება 1000 წლოვანი მეუფების შესახებ, რომელსაც "ქილიაზმი" ეწოდება? ნუთუ არ იცით, რომ ქილიაზმი დაიგმო მეორე მსოფლიო კრებაზე, და არანაირი მსჯელობა მის შესახებ მართლმადიდებელთა შორის არ შეიძლება შედგეს." (ეზეკ. 2:8-10). მეტიც, გაჩნდა მტკიცებულება, რომ 1000 წლოვანი მეუფების ბუკვალური გაგება, ანუ ქილიაზმი მისი ნებისმიერი ფორმით, იქნება ეს იუდაურ-გრძნობისმიერი თუ წმიდა მამებისეული, თითქოსდა დაგმობილ იქნა ეკლესიის მიერ მეორე მსოფლიო კრებაზე. ამ საკითხის გამოსაკვლევად, წინააღმდეგობაში რომ არ მოვიდეთ ეკლესიის დადგენილებებთან, უპირველეს ყოვლისა აუცილებელია უფრო კონკრეტულად გამოვარკვიოთ, თუ რა მოხდა მეორე მსოფლიო კრებაზე, ვინ და რა დაგმო მან და რა არ დაუგმია.
წმ. წერილის მეტაფორულ მოწმობებში განსაკუთრებული ადგილი უპყრია კიდევ ერთ მეტაფორულ-წინასწარმეტყველურ ხაზს, რომელიც დასაბამს იღებს ძველაღთქმისეულ წინასწარმეტყველებათა "სატაძრო" ხატებებიდან; ხოლო მთავრდება იგი გასაოცარი და იდუმალი მოვლენებით, რომლებიც იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადებაშია აღწერილი. მოწმობათა ეს მიმდინარეობა
მოიცავს ზეციდან დედამიწისკენ მიმართულ "გრაგნილთა" მთელ წყებას, რომელთაგან
პირველი მოიხსენიება ეზეკიელის წინასწარმეტყველებაში: "შენ კი, ადამის ძევ, ისმინე, რასაც გეუბნები:
ნუ იქნები ურჩი, როგორიც ეს ურჩი მოდგმაა; გააღე პირი და შეჭამე, რასაც მოგცემ. და
მე ვიხილე, აჰა, ხელია გამოწვდილი ჩემსკენ და, აჰა, წიგნის გრაგნილია მასში. გაშალა
ჩემს წინ და, აჰა, დაწერილია ორივე მხარეს; სწერია: გოდება, მოთქმა და ვაი" (ეზეკ.
2:8-10).
"შეწირე ღმრთისა მსხუერპლი ქებისა და მიუსრულენ მაღალსა აღნათქუემნი შენნი. და მხადე მე დღესა ჭირისა შენისასა და მე გიჴსნა შენ და შენ მადიდო მე" (ფსალმ. 49:14-15). ფსალმუნებში ბევრგან არის ნახსენები საღმრთო სამსჯავრო, მაგრამ ეს ფსალმუნი განსაკუთრებული ფორმით ლაპარაკობს მის შესახებ. აქ ნათქვამია, თუ რას მიაქცევს უფალი განსაკუთრებულ ყურადღებას, და რა უფრო ნაკლებად იქნება მისთვის საყურადღებო. არადა ძალზედ მნიშვნელოვანია იცოდე საღმრთო სამსჯავროს კრიტერიუმები.
(გამოცხ. 16:8-9)
"მეოთხე ანგელოზმა თავისი თასი დასთხია მზეზე, და მიეცა მზეს კაცთა დაბუგვა ცეცხლით. დაიწვნენ კაცნი სიცხით და ჰგმეს სახელი ღვთისა, რომელსაც აქვს ხელმწიფება მათ წყლულებზე, მაგრამ არ მოინანიეს, რომ დიდება მიეგოთ მისთვის" (გამოცხ. 16:8-9)."
(გამოცხ. 16:4-7)
"მესამემ მდინარეებსა და წყალთა წყაროებზე დასთხია თავისი თასი, და წყალი სისხლად იქცა. მაშინ მომესმა ხმა წყალთა ანგელოზისა, რომელმაც თქვა: მართალი ხარ, უფალო, რომელიც ხარ და იყავი: მართალი ხარ, წმიდაო, რადგანაც ასე განსაჯე. რაკიღა წმიდათა და წინასწარმეტყველთა სისხლი დასთხიეს, შენც სასმელად სისხლი მიეც მათ, და ღირსნიც არიან. და მომესმა ხმა საკურთხევლიდან, რომელმაც თქვა: დიახ, უფალო ღმერთო, ყოვლისმპყრობელო, მართალი და ჭეშმარიტია შენი მსჯავრი" (გამოცხ. 16:4-7)."
თანამედროვე საეკლესიო გარემოში, როგორც ეს იყო, სხვათა შორის, მრავალი საუკუნის განმავლობაში, ადგილი ჰქონდა და აქვს საომარ განწყობას, რის გამოც ჩნდება მისწრაფება ნებისმიერი საომარი მოქმედების გამართლებისკენ, რომელსაც სახელმწიფო აწარმოებს. რადგან მორწმუნეთა უმრავლესობა ეთანხმება იმას, რომ მართლმადიდებლობა არ შეიწყნარებს და გმობს ტერორიზმს, შეიარაღებულ აგრესიას, კრიმინალურ ძალადობას, ასევე ადამიანის სიცოცხლის წართმევის სხვა დანაშაულებრივ ფორმებს, იყენებენ სხვადასხვა არგუმენტს, რომლითაც საომარი მოქმედების მომხრეები ცდილობენ მათ გამართლებას, და ასეთ მოქმედებას სამართლიანად მიიჩნევენ. მოდი, განვიხილოთ ყველაზე გავრცელებული შეხედულებანი.
(გამოცხ. 16:3)
"მეორე ანგელოზმა დასთხია თავისი თასი ზღვაზე, რომელიც იქცა თითქოს მკვდრის სისხლად, და ყოველი სულდგმული ამოწყდა ზღვაში" (გამოცხ. 16:3).
"და მომესმა ტაძრიდან მგრგვინავი ხმა, შვიდ ანგელოზს რომ ეუბნებოდა: წადით და დასთხიეთ ქვეყნად შვიდი თასი ღვთის რისხვისა. წავიდა პირველი და დასთხია თავისი თასი ქვეყნად; და მოიწყლა სასტიკი და საზარელი წყლულებით ხალხი, რომელსაც ჰქონდა მხეცის ნიშანი და თაყვანს სცემდა მის ხატს" (გამოცხ. 16:1-2).
(ცრურწმენების მხილება)
თანამედროვე არაეკლესიური ადამიანი, უკვე, როგორც წესი, გამსჭვალულია ყოველგვარი ცრურწმენებით. ხშირად, ეკლესიისკენ მოქცევის შემთხვევაში, თუ ნათლობამდე ჯეროვნად არ იყო განსწავლული (კატეხიზირებული), ის ეკლესიის ზღურბლს ამ თავის შეხედულებებთან ერთად გადადის და ეკლესიაში თავისი არასწორი შეხედულებები შეაქვს. მაგრამ, მას "შიგნიდანაც" ხვდება ახალი, უკვე "შიდასაეკლესიო" ცრურწმენები. ისინი ერთმანეთს გამსჭვალავენ, უფრო და უფრო იპყრობენ მორწმუნის გონებას და სავალალო შედეგებამდე მიჰყავთ ისიც და ამგვარ "მორწმუნეთა" გავლენის ქვეშ მოქცეული ადამიანებიც.
"და აღივსო ტაძარი ღვთის დიდებისა და მისი ძლიერების კვამლით, ასე რომ, აღარავის შეეძლო ტაძარში შესვლა, ვიდრე არ აღსრულდებოდა შვიდი ანგელოზის წყლულება შვიდი" (გამოცხ. 15:8).
"შემდგომ ამისა გავიხედე, და, აჰა, გამოჩნდა ტაძარი მოწმობის კარვისა ცაში. გამოვიდა ტაძრიდან შვიდი ანგელოზი, რომლებსაც ჰქონდათ წყლულება შვიდი, სელის წმიდა და ბრწყინვალე სამოსით მოსილნი და მკერდზე ოქროს სარტყლით შემოგარსულნი. ოთხ ცხოველთაგან ერთ-ერთმა შვიდ ანგელოზს მისცა ოქროს შვიდი თასი, უკუნითი უკუნისამდე ცოცხალი ღვთის რისხვით აღვსილი" (გამოცხ. 15:5-7).