განმარტება - "ზღვიდან ამომავალი მხეცი" ურჩხულის ტახტზე: ვინ არის ეს და რას ნიშნავს? (გამოცხ. 13:2) - აპოკალიფსისი

ამავე მიზეზით დაუშვებელია "გავაზავოთ" გამოცხადების მოწმობები იმ "ლოკალური" ძველაღთქმისეული წინასწარმეტყველებებით, რომლებიც აღუსრულებლად გვეჩვენება, რადგან თვითნებური მიმატება გამოცხადების მთლიან და სრულყოფილ პანორამებთან, რომლებიც ნახსენებნი არ არიან წინასწარმეტყველებათა წიგნებში დაამახინჯებს და დააზიანებს მასში აღწერილ მსოფლიო ახალაღთქმისეულ მნიშვნელობათ (შეად.: "ვუმოწმებ ყველას, ვინც ისმენს ამ წიგნის წინასწარმეტყველების სიტყვებს: თუ ვინმე რამეს დაურთავს მათ, ღმერთი დაურთავს მას წყლულებს, რომლებიც წერია ამ წიგნში" (გამოცხ. 22:18).

მეტიც, ყველაფერი ზემოთთქმული სამართლიანია ძველაღთქმისეულ ტექსტებში ნაუწყებ დროებთან და თარიღებთან მიმართებაშიც: ყველა ვადა, რომელიც ნახსენები არ არის იოანეს გამოცხადებაში, უკვე აღსრულდა, - ასე რომ წმ. წერილის ბოლო წიგნის თვითნებური "ავსება" მასში არარსებული დრო-ჟამებითა და ვადებით გამოიწვევს იმას, რომ ახალაღთქმისეული რეალობა აღირევა მის წინასახეებთან, ხოლო საზოგადო აზრობრივი სურათი წაუკითხავი გახდება (მსგავს უკვე აღსრულებულ და ამიტომაც გამოცხადებაში არმოხსენიებულ ვადებს განეკუთვნება დანიელის 70 შვიდეული (იხ. დან. 9:24), 1290 და 1335 დღე (იხ. დან. 12:11-12), ასევე 2300 "მწუხრი და ცისკარი" დანიელის წიგნიდან (იხ. დან. 8:13-14) და სხვა).

რაც შეეხება "ზღვიდან ამომავალ მხეცს", რომელიც აღწერილია 13-ე თავში, - სრულიად ცხადია, რომ ეს მხეცი ძალიან წააგავს იმ ძველაღთქმისეულ "ოთხ მხეცს", რომლებიც "ზღვიდან ამოდიოდნენ" დანელის ხილვაშიც:

მიუხედავად ამისა, ყოველივე ზემოთთქმულის გათვალისწინებით არსებობს საფუძველი ვამტკიცოთ, რომ "ზღვიდან ამომავალი მხეცი", რომელიც გამოცხადების წიგნის 13-ე თავშია აღწერილი, არ წარმოადგენს არც "ოთხ მხეცს", არც უკანასკნელ "საშინელ და საზარელ" მხეცს, რომელიც ეჩვენა წინასწარმეტყველ დანიელს, რადგან მისი წინასწარმეტყველების ოთხი მხეცი ეკუთვნიან თავიანთ დროებას და აღნიშნავდნენ ოთხ ბუკვალურ ისტორიულ სამეფოს (ანუ, ბაბილონს, მიდო-სპარსეთს, ალექსანდრე მაკედონელის დროინდელ ბერძნულ სახელმწიფოს და მის მემკვიდრეებს, და ბოლოს რომის იმპერიას); დანიელის წიგნში არსებული ყველა მინიშნება ბუკვალური მოვლენებია, რომლებიც აღსრულდნენ გამოცხადების წიგნის დაწერამდე დიდი ხნით ადრე.

ამასთან მხეცი, რომელიც აღწერილია გამოცხადების 13-ე თავში, წარმოდგენილია მხოლობით რიცხვში; და გააჩნია მსოფლიო მასშტაბი; ის "საკუთარ თავში მოიცავს" არა მარტო ყველა მხეცს დანიელის ხილვიდან , თანაც უკუთანმიმდევრობით (რადგან ქრისტიანები მას "დროთა სხვა გადასახედიდან უყურებენ", არა როგორც მომავალს, არამედ, როგორც წარსულს), არამედ "მხეცსაც, რომელიც თავში დაიჭრა" (რომელიც არ იყო დანიელის ხილვის ოთხ მხეცთა შორის); და, რაც საკმაოდ ნიშანდობლივია, თავის რქებზე გააჩნია განსაკუთრებული გვირგვინები (დიადემები) (რომლებიც არ ჰქონდათ "ოთხ მხეცს" დანიელის ხილვიდან).

მეტიც, "ზღვიდან ამომავალი მხეცის" გარეგან აღწერასთან ერთად მოც. იოანე მოწმობს იმაზეც, რომ "მხეცის" შვიდ "მხეცურ" თავ-მეფეთაგან "ხუთი დაეცა, ერთი კი არის" (გამოცხ. 17:10), - მაგრამ ოთხ მხეცს, რომელიც დანიელის წინასწარმეტყველებაშია აღწერილი, მსგავსი მოწმობა არ მიესადაგება, რადგან მაშინ გამოვიდოდა, რომ "მეოთხე მხეცი" ბოლო მეშვიდე თავით (ანუ რომით) გამოცხადების დაწერის დროს ჯერაც არ არსებობდა.

რადგან ბუკვალურად იქვე იდუმალთმხილველი მოწმობს იმის შესახებ, რომ მისთვის ნაჩვენები "კრებითმა" მხეცმა მიწაზე ჩამომხობილი ურჩხულისგან მიიღო ძალა, საყდარი და "დიდი ძალაუფლება", - სრულიად აშკარაა, რომ ეს უკეთური კავშირი განსაზღვრავს ზღვიდან ამომავალი მხეცის "გარეგნობასაც" (ანუ ზღვიდან ამომავალი მხეცი სწორედ ურჩხულისგან და არა დანიელის წიგნში ნახსენები მხეცებისგან იღებს თავის შვიდ თავსაც და ათ რქასაც).

რაც შეეხება ურჩხულსა და მხეცს შორის არსებულ ზოგიერთ განსხვავებას, შეიძლება შევნიშნოთ, რომ ურჩხულს აქვს შვიდი დიადემა, მისი თავების რაოდენობათა მიხედვით (გამოცხ. 12:3), ხოლო ზღვიდან ამომავალ მხეცს აქვს ათი დიადემა, თანაც ეს დიადემები განლაგებულია არა თავებზე, როგორც ურჩხულშია, არამედ ათ რქაზე. იმ ვითარების გათვალისწინებით, რომ ურჩხულის დიადემები წარმოადგენენ არა "სამეფო გვირგვინებს", არამედ თავსაკრავებს წარწერით, მხეცის შვიდ თავზე იკითხება "ღმრთისმგმობი სახელები" (გამოცხ. 13:1), - უეჭველია, რომ ეს სახელები დაწერილია სწორედ თავსაკრავებზე, რომლებიც ზუსტად შეესაბამებიან იმავე შვიდ თავსაკრავს, რომელიც აქვს ურჩხულს (ამასთან "ღმრთისმგმობი სახელები", რომლებიც დაწერილია მხეცის შვიდ დიადემაზე, ყველაზე სავარაუდოდ ეკუთვნის "ეშმაკს" – "ურჩხულს" – "მზაკვარს" – "გველს" – სიცრუის მამას" – "სუპოსტატს" (მოწინააღმდეგეს) – "წარმწყმედელს" და ა. შ., ანუ წარმოადგენენ ურჩხულის სახელთა შვიდობით სისრულეს, რომელზეც დამყარებულია ძალაუფლება, ურჩხულმა რომ მისცა "ზღვიდან ამომავალ მხეცს").

მეორე მხრივ, "ზღვიდან ამომავალ მხეცს" აქვს "ახალი" დიადემებიც, რომლებსაც მის რქებზე ვხედავთ, - და ეს ვითარება მოწმობს იმას, რომ "ზღვიდან ამომავალ ურჩხულს", აქვს განსაკუთრებული ძალა და ხელმწიფება არა მარტო ზღვაში (უფსკრულში), როგორც ურჩხულს, არამედ ფიზიკურ სამყაროშიც, ანუ დედამიწაზე (რადგან ბიბლიური რიცხვი "ათი", რიცხვ "შვიდისგან" განსხვავებით, უმეტესწილად დაკავშირებულია ხილულ სამყაროსთან).

გარდა ამისა, არსებობს საფუძველი ვივარაუდოთ, რომ ურჩხულისა და მხეცის უკეთურ დიადემებში ჩახატულია გამოცხადების წიგნისთვის დამახასიათებელი ერთ-ერთი წინასწარმეტყველური დაპირისპირებულობა, - რომ ეს დიადემები არის "სიწმიდის დიადემის" დამახინჯებული სახე, რომელსაც კიდარზე (ანუ თავიანთ თავსაბურავზე) ატარებდნენ ხელთქმნილი კარვის მღვდელმთავრები (გამ. 29:6; 39:30; ლევ. 8:9).

ამრიგად, ყველაზე ზოგადი აზრით შეიძლება ვამტკიცოთ, რომ 11-თავში ნაჩვენები "უფსკრულიდან ამომავალი მხეცი", ისევე, როგორც 13-ე თავის მხეცი "ამომავალი ზღვიდან", ასევე ის "წითელი მხეცი" (გამოცხ. 17:3), რომლის შესახებაც ვილაპარაკებთ 17-ე თავის მოწმობებზე, წარმოადგენენ ბოროტების უხილავი სულის, ანუ "დიდი წითელი ურჩხულის" (გამოცხ. 12:3) განხორციელებებს, რომლებიც "მიწაზე მცხოვრებთა მიერ მოქმედებენ" და შეზღუდულნი არიან ხილული ქვეყნიერების კანონებით.

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, რადგან ახალაღთქმისეულ დროში ეშმაკმა დაკარგა ადრინდელი სტატუსი და ძალა, და, მოიწყლა რა დაკლული კრავის (ქრისტეს) მიერ, უკიდურესად შეზღუდული აღმოჩნდა ადამიანებზე ზემოქმედების ფორმებსა და მეთოდებში, - მან მთელი თავის დარჩენილი ძალა და ხელმწიფება გადასცა მხეცს, რომელსაც შეეძლება "ამოვიდეს ზღვიდან" და იმოქმედოს ქვეყანაზე არა მარტო უშუალოდ, არამედ ბუკვალურად (ანუ გამოიყენოს ხილული ქვეყნიერების ძალები და კანონები). ხოლო რადგან ძალასთან და ხელმწიფებასთან ერთად ეშმაკმა "მხეცს" გადასცა თავისი საკუთარი წყურვილიც კაცთამკვლელობისა, - შვიდთავიანი მხეცი ათი რქით ყველაზე ბუკვალური აზრით მიელტვის გაანადგუროს ისინი, ვინც იბადება "ქალის თესლისგან" და იოლად იცნობა ხალხებში ნაუწყები ქრისტიანული მოწმობით (მთ. 5:14-16; ფლპ. 2:15) და ა. შ.).

ამასთან უფრო კონკრეტულ (და ამიტომაც არც ისე ზუსტ) აზრობრივ პროექციაში, მხეცში შვიდი თავითა და ათი რქით აღწერილია ყველა შესაძლო ამქვეყნიურ სამეფოთა ერთობლიობა, რომელთა ძალაუფლება ეფუძნება "ფიზიკურ" ძალას, მაგრამ, როგორც საზოგადოდ ყოველ ძალას, მასაც გააჩნია თავისი სულიერი საყრდენი, რომელიც ქვეყნიერებისთვის უხილავ "ურჩხულის საყდარს" ეფუძნება.

მეტიც, გარკვეული აზრით შეიძლება ითქვას, რომ "ზღვიდან ამომავალი მხეცის" ერთ-ერთი ხატება, ეშმაკი, უდაბნოში იესუს გამოცდის დროს მაცხოვარს აჩვენებდა და ჰპირდებოდა წუთისოფლის მეუფებას, და (გარკვეული აზრით) სთავაზობდა უფალს "დაბრძანებულიყო" ამ მხეცზე (შეად. გამოცხ. 17:3).

და თუმცა ქრისტიანთა აღქმაში უმცირესის მიერ უდიდესისადმი შეთავაზებული დაპირება თაყვანისცემის სანაცვლოდ გადასცეს მას თავისი შეუზღუდავი ძალაუფლება (როდესაც ის მნიშვნელოვანი იყო) სრულ აბსურდად გამოიყურება, - თვით ფაქტი იმისა, რომ ეშმაკმა ასეთი წინადადება წამოაყენა, პირდაპირ მოწმობს მის ყოვლისშთანმთქმელ და აბსოლუტურად არაბუნებრივ ამპარტავნებაზე.

რადგან ახალაღთქმისეულ მოვლენათა უმეტესობას გააჩნია არა მარტო "ისტორიული", არამედ სიმბოლურ-მეტაფორული აზრი, რითაც აღიწერება მდგომარეობანი და პროცესები, რომლებიც "შინაგან ადამიანს" ახასიათებს, - ეშმაკის უკეთური წინადადებები, რომელიც კაცის ძისკენ (ქრისტესკენ) იყო მიმართული უდაბნოში გამოცდის დროს, ასე თუ ისე აღწევს ყოველ ადამიანს, ვინც კი იშვა "ქალის თესლისგან", და ყოველ მორწმუნე ადამიანს მთელი თავისი ცხოვრებისეული გზის განმავლობაში შეაწუხებს მანამ, სანამ ძველი სამყარო არ აღავსებს საკუთარ ურჯულოებათა ფიალას და არ ამოწურავს უფლის მოთმინებას.

შესაბამისად, ქრისტიანთათვის მაცხოვნებელი მნიშვნელობანი გამოვლენილია არა იმდენად უფლის უარში (რომელიც თავისთავად იგულისხმება, რადგან უფალი ყოველ გამოცდაზე და ყოველგვარ "ახალ აკრძალულ ხილზე" მაღლა დგას იმდენად, რამდენადაც ღმერთია მაღალი ადამიანზე), რამდენადაც მაცხოვრის საპასუხო მტკიცებულებებში (მთ. 4:4, 7, 10), რომლებიც "შინაგანი კაცის" მიერ აღქმის შემთხვევაში უნარმოსილია დაამხოს ეშმაკისგან მომდინარე ნებისმიერი გამოცდა და საცდური.

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, კაცის ძის პასუხებში აღწერილი იყო ის სრულყოფილი სახე აზროვნებისა და მოქმედებისა (შეად.: "... ქალი კი ილტვოდა უდაბნოში" (გამოცხ. 12:6)), რომელთან შეხამებითაც "ქალის თესლს" შეუძლია გაიმარჯვოს როგორც თვით ეშმაკზე, ასევე მხეცზეც, რომელიც ზის "ურჩხულის ტახტზე", შეად.:

ასე რომ, ამ აზრით მხოლოდ თვით უფლის მიმბაძველი გაივლის ყოველგვარ განსაცდელს და დაიმკვიდრებს მაცხოვრის ყოვლისმომცველ და უდავო გამარჯვებას, - ხოლო ყველა სხვა დანარჩენი ადამიანი მრავალრიცხოვანი ამქვეყნიური საცდურებით, შიშებით და ცრურწმენებით ასე თუ ისე იღებენ ეშმაკის უკეთურ წინადადებას (მთ. 4; ლკ. 4), და ქედს იხრიან მისი ძალაუფლების წინაშე, რის შედეგადაც ხდებიან ნაწილნი, როგორც მსოფლიო ეგვიპტისა (ანუ შუბლსა და ხელზე ატარებენ ეგვიპტურ ნიშნებს), ასევე მსოფლიო ბაბილონისაც (ანუ იმყოფებიან "დიდი მეძავის" მდგომარეობაში, რომელიც ზის "წითელ მხეცზე" და თავს "დედოფლად" მიიჩნევს (გამოცხ. 17:3; 18:7)).