აპოკალიფსისი > განმარტება
ზეციურ კარიბჭეთა ანგელოზი და ბოლო დღეების "გატიალების სისაძაგლე"
(გამოცხ. 10:11)
ხოლო მან მითხრა: კვლავინდებურად გმართებს წინასწარმეტყველება ხალხთა და ერთა, ენათა და მეფეთათვის (გამოცხ. 10:11).
მალევე, იმის შემდეგ, რაც იდუმალთმხილველი "შეჭამს" ანგელოზის ხელიდან აღებულ ზეციურ წიგნს, მას კიდევ ერთი ზეციური განსაზღვრება ეუწყება, რომლის მასშტაბი და მნიშნელობა შეიძლება სხვადასხვანაირად შეფასდეს.
ასე, მაგალითად, "გადაშლილ წიგნთან" დაკავშირებულ ქმედებებში არ დავინახავთ გლობალურ ახალაღთქმისეულ მნიშვნელობებს, - მიმდინარე მოვლენათა კულმინაციად მოგვიწევს იმ მომენტის აღიარება, როდესაც მოც. იოანე ჭამს მოციქულის მიერ მოწოდებულ წიგნს და აღნიშნავს მასში დაფარულ "სიტკბოებასა" და "სიმწარეს". ამასთან მეათე თავის ბოლო მოწმობანი ერთგვარი დამატება ან ბოლოსიტყვაობაც კი აღმოჩნდება მათთვის, ვინც ამტკიცებს, რომ ყველაზე არსებითი მოვლენა მოხდა იდუმალთმხილველისთვის გადაშლილი წიგნის გადაცემის მომენტში, და შემდეგში ის უბრალოდ დაუბრუნდა იმას, რითაც დაკავებული იყო მანამდე, - ხოლო მეათე თავის წინასწარმეტყველური პანორამები არსებითად შეიზღუდება ინფორმაციით, რომლის თანახმადაც რომელიღაც "ძლიერი ანგელოზი" გადმოვიდა ციდან და ზეციური წიგნი "ჩამოიტანა" იოანეს პირამდე. მაგრამ რატომ მიენდო ასეთი მისია ესოდენ დიად ანგელოზს, და იოანესადმი მიმართვის დროს რატომ დადგა ის "ზღვასა" და "მიწაზე"? ან რატომ გადაეცა იოანეს გადაშლილი წიგნი ესოდენი უცნაური სახით, და რანაირად არიან დაკავშირებულნი ეს მოვლენები მეექვსე საყვირთან? - ეს და კიდევ მრავალი ასეთი კითხვა ბიბლიური განმარტებების გარეშე დარჩება.
მაგრამ, თუკი სიტყვებს "გმართებს წინასწარმეტყველება ხალხთა და ერთა, ენათა და მეფეთათვის" განვიხილავთ საუბრის არა ფორმალური "დასრულებით", არამედ წინასწარმეტყველურ მნიშვნელობას მივანიჭებთ, რომელშიც ასახულია საყოველთაო ახალაღთქმისეული ქადაგება (შეად. - გამოცხ. 5:9; 7:9; 14:6), - მე-10 თავის აზრობრივი მწვერვალი გახდება მოწმობა, რომლის შესაბამისადაც მოც. იოანეს პირადი მსახურება და ქრისტეს ეკლესიის საყოველთაო მისია არსებითად განუყოფელია, ანუ ერთი და იგივე მთლიიანობაა (რადგან წინასწარმეტყველება ყველა ხალხისადმი თვით "ქვეყნის კიდეებამდე" მიენდო სწორედ სამოციქულო ეკლესიას (მთ. 24:14; 28:19; საქმე 1:8).
თანაც ამ შემთხვევაში არანაირ კითხვას არ იწვევს ის ვითარება, რომ ამ მისიის სულისჩამდგმელი არის ანგელოზი, რომლის ძალა და სიდიადე ღვთაებრივს წააგავს; არც ის, რომ ანგელოზი, რომლის სახე "ბრწყინავდა ვითარც მზე", ამაღლებულია მთელ ქვეყნიერებაზე; არც ის ფაქტი, რომ დიადი ანგელოზი მოწმობს არა რომელიღაც დროით შეზღუდულ და მასშტაბურ დეტალებზე, არამედ იმთავითვე იუწყება მაცხოვრის მეორედ მოსვლას, რომელიც ბოლო, მეშვიდე საყვირის დაცემის შემდეგ უნდა მოხდეს და ა. შ.
გარდა ამისა, ამგვარი გაგების პირობებში, გამოცხადების 10-ე თავი აგრძელებს და ამთავრებს ძველაღთქმისეული დროების წინასახეობრივ მოვლენებს, რომლებიც წინასწარმეტყველ ეზეკიელის განსაკუთრებულ მისიასთან არის დაკავშირებული და, რომელსაც მისთვის მინდობილი ქადაგების დაწყებამდე წარმოეგზავნა "მწარე" ზეციური გრაგნილი, რომელიც ასევე "წასაკითხად" იმდენად არ იყო განკუთვნილი, რამდენადაც "შესაჭმელად" (იხ. ეზეკ. 2; 3).
(იმ არსებითი განსხვავებით, რომ ახალაღთქმისეული უწყება ქვეყნიერებისადმი უფლისა და მაცხოვრის შესახებ, რომელიც გამოცხადების ხილვაში ზეციური წიგნის "შეჭმასთან" არის დაკავშირებული, მიმართულია არა იუდეველ ტყვეთადმი, რომლებიც შუამდინარეთში იყვნენ დატყვევებულნი, - არამედ ღმრთის ერის მთელი სისრულისადმი (ანუ ეკლესიისადმი), რომელიც საყოველთაო ბაბილონის ტყვეობაშია მოქცეული).
მეტიც, საკმაოდ ნიშანდობლივია, რომ თავისი მისიის აღსრულებამდე (და აღსასრულებლად) ეკლესია მოციქულ იოანეს სახით პატივით გადის ამ განსაკუთრებულ შინაგან გამოცდას, რომელიც წარადგენს მას, როგორც კრავის სასძლოდ და, რომელმაც შეინახა და ინახავს ერთგულებას უფლისადმი; ამის შესაბამისად, "მწარე წყლით" ძველაღთქმისეული წინასახეობრივი მნიშვნელობა არა უბრალოდ ცოცხლობს, არამედ იძენს სულიერი ნაყოფის გამოღების უნარს, რომელიც ვარგისია მარადისობისთვის, შეად.:
"დააფიცებს მღვდელი ქალს და ეტყვის მას: თუ არავინ დაწოლილა შენთან და არ შეცთენილხარ და არ წაბილწულხარ შენი ქმრისთვის, არას გავნებს ეს მწარე წყალი, დამაწყევარი. ... დაწერს მღვდელი ამ წყევლას გრაგნილზე და მწარე წყლით გადარეცხავს. ... თუ ქალი არ არის წაბილწული და სუფთა იყო, ვნება არ მოუვა და განაყოფიერების უნარი შერჩება" (რიცხვ. 5:19-28).
(სიტყვამ მოიტანა და, მნიშვნელობათა ეს ხაზი გრძელდება გამოცხადების მომდევნო თავშიც, სადაც "ახალაღთქმისეულ ნაყოფს", ქრისტეს ეკლესიას, წარმოადგენენ ისინი, ვინც მისი თესლისგან არიან ნაშობნი და ეწინააღმდეგებიან თვით ეშმაკს (გამოცხ. 12:7)).
თუკი 10-ე თავის ყველა მუხლს ერთ კრებით აზრად განვიხილავთ, არსებობს საფუძველი ვამტკიცოთ, რომ ანგელოზის სახით, რომელიც დადგა "ზღვასა და მიწაზე", გამოცხადების წიგნი მოწმობს ახალი აღთქმის სულიერ რეალიებზე, როგორც დროებაზე, როდესაც ცათა სასუფეველის შესასვლელი ღიაა, - მაგრამ იქ შესვლა მხოლოდ განსაკუთრებული სულიერი გამოცდის გზით არის შესაძლებელი, რომელიც ვარაუდობს "შიგნით" ზეციური წიგნის მიღებას ანგელოზს რომ უჭირავს ხელში და ზეციურ კარიბჭეთა დიადი დარაჯის მდგომარეობა უპყრია.
ამასთან ყველაზე ამაღლებული აზრით ანგელოზის ხელში მდებარე "გადაშლილი წიგნი" არის იმ ზეციური წიგნის აზრობრივი და სულიერი "პროექციის" ამსახველი, რომელიც საყდარზე მჯდომს ეპყრა თავის მარჯვენა ხელში, და რომელიც შემდეგ ეკლესიისთვის გადაშალა ზეცად ამაღლებულმა და ზეციური საყდრის წინაშე წარმდგარმა ღვთაებრივმა კრავმა.
მეტიც, დიადი ზეციური წიგნი გარკვეულ ასპექტში თავადვეა კრავის ხატი, რომელიც ახალაღთქმისეული პასექის მოვლენებში დაიკლა, - ასე რომ ადამიანში მისი დაფარული აზრების "გადაშლა" სხვა არაფერს გვიხატავს, თუ არა ევქარისტიის დიად ახალაღთქმისეულ საიდუმლოს, შეად.:
"და როცა ჭამდნენ ისინი, აიღო პური იესუმ და აკურთხა, გატეხა, მისცა მოწაფეებს და უთხრა: მიიღეთ, ჭამეთ, ეს არის ჩემი ხორცი" (მთ. 26:26).
"ვინაიდან ყოველთვის, როცა ამ პურს ჭამთ და ამ სასმისს სვამთ, უფლის სიკვდილს იუწყებით მისსავ მოსვლამდე. ამიტომ ვინც ამ პურს შეჭამს ან უფლის სასმისს შესვამს უღირსად, დამნაშავე იქნება უფლის სხეულისა და სისხლის წინაშე. მაშ, გამოსცადოს კაცმა თავისი თავი და ისე ჭამოს ამ პურიდან და ამ სასმისისგან სვას" (1 კორ. 11:26-28).
გარდა ამისა, უფრო განზოგადოებული აზრით გადაშლილი ზეციური წიგნიც, რომელიც მოც. იოანემ შეჭამა, და წყაროთა წყლებიც, რომლებიც მესამე საყვირის შემდეგ "დამწარდნენ", გვიხატავენ ერთიან სულიერ განსაცდელს, რომელიც ახალაღთქმისეულ დროებაში, მთელმა დედამიწამ და მთელმა კაცობრიობამ უნდა გაიაროს, - მაგრამ მოტივები და ვითარებები, მითუმეტეს ამ გამოცდის შედეგები ქვეყნიერებისა და ეკლესიისთვის იყვნენ და იქნებიან სრულიად სხვადასხვა.
რადგან ყოველი ქრისტიანი ნებაყოფლობით წარდგება ღმრთის სამსჯავროზე და თვითონ აღებს თავის სულს "ზეციური წიგნის" ორლესულ მახვილიანი აზრების გასახსნელად (შეად. ებრ. 4:12), - ქრისტიანულ სარწმუნოებაში სწორად დამტკიცებისა და დარიგების პირობებში "შიგნით" (საკუთარ სულში) მიღებული ახალაღთქმისეული ჭეშმარიტებები გამოსაცდელისთვის ხდება "მწარე", შეად.:
"ნუთუ სიკეთე სიკვდილად მექცა? არამც და არამც. არამედ ცოდვამ, იმისათვის, რომ ცოდვად ჩანდეს, სიკეთის მეშვეობით მომაგო სიკვდილი, რათა უცოდვილესად წარმოჩენილიყო მცნების წყალობით. რადგანაც ვიცით, რომ რჯული სულიერია, მე კი ხორციელი ვარ და ცოდვას მიყიდული. ვინაიდან არ მესმის რას ვაკეთებ: იმიტომ, რომ იმას კი არ ვაკეთებ, რაც მსურს, არამედ იმას, რაც მძულს. ... ვპოულობ ამ რჯულს, კეთილის ქმნა მსურს, მაგრამ ბოროტი კი მიდევს გვერდით. ვინაიდან, როგორც შინაგანი კაცი, ღვთის რჯულით ვტკბები. მაგრამ ჩემს ასოებში სხვა რჯულსა ვხედავ, რომელიც ეურჩება ჩემი გონების რჯულს, და ცოდვის იმ რჯულის ტყვედ მაქცევს, რომელიც არის ჩემს ასოებში" (რომ. 7:13-23).
მაგრამ ღმრთის მსჯავრთა შინაგანი მწველობა ხორცზე, გონებაზე, გულსა და სინდისზე, გულწრფელი სინანულის შემთხვევაშიც, მაცხოვრის მორწმუნეებში ავლენს ცოდვათა მიტევებას, განწმენდას და კურთხევას, - ასე რომ ძველი სამყაროს "დამწარებულ წყაროთა" წყლები უკვე ვერავითარ ზიანს ვერ აყენებენ ქრისტიანთ (შეად. - გამოცხ. 8:11; "... და თუ სასიკვდილოს დალევენ რასმე, არ ავნებს მათ..." (მკ. 16:18).
(სწორედ ასეთი, ძველი კაცობრიობისთვის მამხილებელი მნიშვნელობები, ისევე, როგორც მოწმობის მისია მაცხოვარზე და საღმრთო ჭეშმარიტებებზე "მიწის კიდეებამდეც კი", მიენდო სამოციქულო ეკლესიას, რომლის ხატებად და განსახიერებად გამოდის გამოცხადების 10-ე თავში თვით იოანე ღვთისმეტყველი.
ხოლო რადგან ახალაღთქმისეული ეკლესიის რწმენა და ერთგულება გამოცდილი იყო "მწარე ზეციურიწიგნით", - მან შეიძინა "პირთა ნაყოფის" გამოღების, ანუ გალობის, ქების, წინასწარმეტყველების, სულიერი ბრძოლის და გამარჯვების უნარი წუთისოფელზე და თვით ეშმაკზე იმ დღემდე, სანამ უფალი თვით არ აღასრულებს სამსჯავროს ურჯულოებაზე და უკეთურებაზე.
ამასთან, ანგელოზთან მიმარტებაში, რომელიც ზეციური კარიბჭის წინ დგას ტაძრის მცველივით, შეიძლება მოვიტანოთ კიდევ ერთი წინასწარმეტყველური ანალოგია, რომელთან დაკავშირებითაც ასეთი ხატება პირდაპირ უკავშირდება ქერუბიმს, რომელიც ადამიანის ცოდვით დაცემის შემდეგ სამოთხის კარიბჭის დასაცავად იყო დაყენებული. მაგრამ ახალაღთქმისეულ პერიოდში მისი ზეციური "მბრუნავი მახვილი" (დაბ. 3:24), რომელმაც ძველ კაცს მიუკეტა სამოთხის სანახები, წარდგა ახალაღთქმისეული გამოცხადების სიტყვით, რომელიც, როგორც ითქვა, "... ცოცხალია, ქმედითი და ყოველგვარ ორლესულ მახვილზე უფრო ბასრი, ასე რომ, თვით სამშვინველისა და სულის, სახსართა და ძვლის ტვინის გაყოფამდე აღწევს, და განიკითხავს გულის ზრახვებსა თუ აზრებს" (ებრ. 4:12); იხ. შესაბამისი პუბლიკაცია. შეად.: "აჰა, მოგეცი შენს წინაშე გახსნილი კარი და ვერავინ შესძლებს მის დახშვას..." (გამოცხ. 3:8)).
რაც შეეხება მათ, ვინც ძველი ქვეყნიერების ბუნებრივ ნაწილად რჩება და ცხოვრებას მისი კანონებით აგრძელებს, - ისინი ასევე დაექვემდებარებიან "სულიერი სიმწარის" გამოცდას. მაგრამ "მიწაზე მცხოვრებნი" თვითონ არ მიდიან ნათელთან, და არ დგებიან ღმრთის სამსჯავროზე (რადგან "... ხალხმა უფრო შეიყვარა ბნელი, ვიდრე ნათელი, ვინაიდან ბოროტნი იყვნენ მათი საქმენი. ... რადგანაც ყველა ბოროტმოქმედს სძულს ნათელი და არ მიელტვის ნათელს, რათა არ გამჟღავნდნენ მისი საქმენი" (ინ. 3:19-20; გამოცხ. 6:15-16 და სხვა),- ამიტომაც ეკლესიის გარეთ მყოფნი იძულებით "სვამენ" არა მაცხოვნებელ ზეციურ ჭეშმარიტებებს, არამედ საკუთარ უსჯულოებათა მწარე წყლებს, რომლებსაც ისინი წარწყმედამდე მიჰყავს.
(ამ აზრობრივ შესაბამისობებში მონიშნულია კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ძველაღთქმისეული სიმბოლო, რომელიც მერას წყაროსთან არის დაკავშირებული, წყალი, რომელიც მწარე იყო, მაგრამ წინასწარმეტყველმა მოსემ განსაკუთრებული ხით "გაასწორა" იგი (გამ. 15:23-25), და რომლის საიდუმლო ახალაღთქმისეულ პერიოდში გაიხსნა უფლის ჯვრის ძალმოსილებაში.
თუმცა ურწმუნოების სამყარო არ აღიარებს და არ შეიწყნარებს უფალს და მაცხოვარს, - ასე რომ მას უკვე არაფრითა აქვს "გასასწორებელი" ის მწარე წყლები, რომლებიც დედამიწას დარღვეულ სულიერ წყაროთაგან ეღვრებიან .
გარდა ამისა, ზღვაზე და მიწაზე მდგომი "ძლიერი ანგელოზის" სახით დახატულია კიდევ ერთი უმნიშვნელოვანესი ახალაღთქმისეული მოწმობა, რომელიც პირდაპირ არის დაკავშირებული ქრისტიანულ და ფსევდო-ქრისტიანულ წრეებში განხილვად მოც. პავლეს წინასწარმეტყველურ სიტყვასთან, რომელიც მან თესალონიკელებს თავის მეორე ეპისტოლეში მიწერა:
"ახლა კი იცით, რა უშლის ხელს იმაში, რომ თავის დროზე გამოჩნდეს. რადგანაც ურჯულოების საიდუმლო უკვე მოქმედებს, მაგრამ არ აღსრულდება მანამ, სანამ შუაგულით არ აღიხოცება ძალა, რომელიც ხელს უშლის მას. და მაშინ გამოჩნდება ურჯულო, რომელსაც უფალი იესუ შემუსრავს თავის ბაგეთა სულით და განაქარებს თავისი სხივოსანი გამოცხადებით" (2 თესალონიკ. 2:6-8).
ამასთან არქიმანდრიტი იანუარი (ივლიევი), ერთ-ერთ თავის ნაშრომში, სადაც ის განმარტავს ბიბლიური თარგმანების ზოგიერთ უზუსტობას, თესალონიკელთა მიმართ მე-2 ეპისტოლეს 2:6-8 მუხლების ბუკვალურ მნიშვნელობებთან დაკავშირებით ამბობს:
ამ თარგმანმა უამრავი უცნაური განმარტება წარმოშვა. მაშინ როდესაც ორიგინალში, რომელიც მართლაც ძნელია სათარგმნელად, არაფერია ნათქვამი იმის შესახებ, რომ "შემკავებელი" ვინმეს მიერ ძალადობრივად იქნება აღებული "შუაგულიდან"! თარგმანი, რა თქმა უნდა, სტილისტურად შეიძლება სხვადასხვანაირი იყოს, მაგრამ მთლიანობაში ნაწყვეტის აზრი ასეთია: "ახლა კი იცით, რა უშლის ხელს იმაში, რომ თავის დროზე გამოჩნდეს. რადგანაც ურჯულოების საიდუმლო უკვე მოქმედებს, მაგრამ ჯერ განზე უნდა იქნას გაწეული ის, ვინც შემკავებელია. და მაშინ გამოჩნდება ურჯულო, რომელსაც უფალი იესუ შემუსრავს თავის ბაგეთა სულით და განაქარებს თავისი სხივოსანი გამოცხადებით".
მეტიც, წინასწარმეტყველ დანიელის წიგნში და სინოპტიკურ სახარებებში (მთ. 24:15-16; მკ. 13:14) არის ძალზედ მსგავსი მოწმობა, რომელიც ასევე აქტიურად განიხილება თითქმის ყველა კონფესიაში, და, როგორც 2 თეს. 2:6-9-ის შემთხვევაში, მასაც მრავალი ურთიერთსაწინააღმდეგო ვარაუდები და განმარტებები ახლავს.
"იგი მრავალთან განამტკიცებს აღთქმას ერთ შვიდეულში, შვიდეულის ნახევარში შეცვლის მსხვერპლს და ძღვენს. სიბილწის ფრთებზე იქნება გამტიალებელი, ვიდრე განგებული დრო არ ეწევა გამტიალებელს" (დან. 9:27).
როგორც უკვე ადრე შევნიშნეთ, გამოცხადების წიგნის 10-ე თავის ხილვა მოწმობს იმაზე, რომ ძლიერი და ქებული ანგელოზი დადგება "ზღვასა" და "მიწაზე" არა ბუკვალური აზრით, არამედ განმტკიცდება ყოვლადდასაწველის სამსხვერპლოზე და "სპილენძის ზღვაზე", სადაც მას უკავია ზეციური ტაძრის სტოას ადგილი და შესასვლელი ღიად უჭირავს (სწორედ "უჭირავს", ანუ იყენებს გარკვეულ ძალას), - 2 თესალონიკ. 6:8-9-ის და დან. 9:27-ის სიმბოლოებს განცალკევებით თუ არ აღვიქვამთ, არამედ ერთობლივად, სრულიად ცხადი გახდება, რომ იმ შემთხვევაში, თუკი (როდესაც) დიადი ანგელოზი "გადგება განზე", საწმიდარის "ფრთებზე" გამოჩნდება სწორედ მოოხრების სისაძაგლე, რომელიც ნაწინასწარმეტყველევი იყო დანიელის მიერ და, რომლის შესახებაც თვით მაცხოვარი მოწმობს (სიტყვა כְּנַף დანიელის 9:27-ის მასორეტული ტექსტიდან ბუკვალურად ნიშნავს "ფრთას" ან "კიდეს", მაშასადამე მთ. 24:15-16 და მკ. 13:14-თან მიმართებაში ის შეიძლება ნიშნავდეს ტაძრის "სტოას", შეად. "ტაძრის ქიმი" – "ტაძრის ფრთა" - მთ. 4:5 და ლკ. 4:9).
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ზეციური სატაძრო კარიბჭენი, რომლებიც "ძლიერი ანგელოზის" წყალობით გაღებულია, ბოლო დღეებში დაიკეტება, - ხოლო ქვეყნიერებაში მცირე ხნით გამეფდება ურჯულოების სისავსე.
ამავე დროს ხილულ ქვეყნიერებას თავზე დაესხმება უკანასკნელი მრისხანების შვიდი თასი, რომელიც წინ უსწრებს უფლისა და მაცხოვრის მეორედ მოსვლას, მკვდართა აღდგომას და უკანასკნელი დღის სამსჯავროს, შეად.:
"გაცოცხლდებიან შენი მკვდრები, აღდგებიან გვამები! გაიღვიძეთ და იყიჟინგთ, მტვერში დავანებულნო! რადგან ნათლის ცვარია შენი ცვარი და აჩრდილთა ქვეყანაზე მოაფენ მას. წადი, ჩემო ხალხო, შედით თქვენ-თქვენ ოთახებში და გამოიკეტეთ კარი. მცირეხანს შეაფარე თავი, ვიდრე რისხვა გადაივლიდეს. რადგან, აჰა, უფალი გამოდის თავისი ადგილიდან ქვეყნის მკვიდრთა დასასჯელად მათი ცოდვისთვის; მიწა გამოაჩენს თავის სისხლს და აღარ დაფარავს თავის დახოცილებს" (ეს. 26:19-21).
(ყველა სხვა მინიშნებულ წინასწარმეტყველებათა განმარტება გაგრძელდება მომდევნო პუბლიკაციებში).
თემატურად მსგავსი პუბლიკაციები: იხ. სარჩევში.