იდუმალი სამყარო - იდუმალების სფერო 4 - აპოკალიფსისი

რამოდენიმე წუთის შემდეგ, ერთ-ერთმა მეზობელმა ქალმა შეამჩნია რომ მ-ს უილიამსი უეცრად გაფითრდა, მას შეშინებული და გაშეშებული მზერა ჰქონდა და ჰკითხა: თუ რა სჭირდა?

- არ ვიცი, არ მესმის რა მემართება, - უპასუხა მან, ხელი ასწია თითქოს სახიდან რაღაცა მოიცილაო, - ჩემს თვალწინ ბურუსია, და მის იქით ვერაფერს ვხედავ.

ერთი წუთის შემდეგ, მან ხელები მაღლა ასწია და შეჰყვირა:

- უფალო! - ჩემი შვილი იხრჩობა!

ერთ-ერთმა ქალმა მისი დაწყნარება სცადა:

- ეს შეუძლებელია, - ამბობდა იგი, - როდის უნდა დაიხრჩოს, როცა აქედან ახლახან წავიდა.

სწრაფი, აკანკალებული მოძრაობებით დედამ ორივე გული გვერდებზე მიიკრა და აღმოიგმინა: "გეუბნებით, ის დაიხრჩო. მან ხელები შემომხვია, აი აქ, თავისი ორივე პაწაწინა ხელებით და მდინარიდან ამოყვანას მევედრებოდა". ეს თქვა და უგონოდ მიწაზე დაეცა.

ის სახლში შეიყვანეს და ძლივს მოასულიერეს; მკვდარივით გაფითრებული მისი სახე საშინელ სასოწარკვეთას გამოხატავდა. კვლავ ეცადნენ მის დამშვიდებას, ალბათ ცდებაო, ფიქრობდნენ, შეუძლებელი იყო ბავშვი ასე მოკლე დროში დამხრჩვალიყო, მაგრამ მან მტანჯველი გრძნობით ამოიგმინა:

- ჩემი შვილი დაიხრჩო! მე ახლაც ვგრძნობ მისი პაწაწინა ხელები როგორ მეხვევიან, როგორ მევედრება მის გადარჩენას. გამხადეთ ტანისამოსი და დაინახავთ.

მას ლიფი შეხსნეს და, ჰოი საოცრებავ, ყვლას გასაკვირად და გასაოცრად, დედის სხეულზე ათობით პაწაწინა თითები ნახეს, ხუთ-ხუთი ყოველი მხრიდან, რომელიც კანზე მუქ-წითელ ზოლებად გასდევდა ქალის სხეულს, ზუსტად ისე, თითქოსდა წყალში ჩავარდნილი ბავშვი თავის წინასასიკვდილო ბრძოლაში დედას ეჭიდებოდა, რადგან მასში ეძებდა შველას.

ამავე წუთას ოთახში შემოვიდა რამოდენიმე მამაკაცი, რომელთაც ხელში უკვე გარდაცვლილი ბავშვი მოჰყავდათ, რომელიც სულ ნახევარი საათის წინ სიხარულით გარბოდა მეგობრებთან სათამაშოდ. ბავშვი წყალში რომ ჩახდა, უეცრად წყალგაყვანილობის მილის მახვილ ბოლოს თავი წამოჰკრა, თავით წყალში ჩავარდა და გაოგნებული იმწამსვე გაიგუდა.

მაგრამ ყველაზე უცნაური ისაა, რომ თითების მუქ-წითელი ლაქები, რომლებიც დედის სხეულზე აღიბეჭდა, ჯერაც არ გამქრალიყო, თუმცა იმ დროიდან უკვე ორი წელი გავიდა. ეს ლაქები იმდენად მკაფიო და ცხადია, რომ ყოველი უნებლიედ მიიღებს მას ცოცხალი თითების ანაბეჭდებად, რომლებიც მ-ს უილიამსს სასიკვდილო საშიშროების დროს მოეჭიდა. ამ უცნაური შემთხვევის დასკვნა თქვენთვის მომინდვია («Ребус», 1890 г., № 28).

ცნობილი ფიზიოლოგი, ბერლინის უნივერსიტეტის პროფესორი დიუბუა-რეიმონდი ყოველი სამი სემესტრის შემდეგ თავის ცნობილ ლექციებს კითხულობდა ანთროპოლოგიაში, რომელზეც ის, სხვათა შორის, გადმოსცემდა საკუთარ თეორიას ცოდნის საზღვრების შესახებ. პროფესორმა აუცილებლობად ჩათვალა თავისი მსმენელებისთვის მოთხრო შემდეგი ფაქტი.

პომერანიის რომელიღაც ქალაქში ერთი ექიმი შინაგანი სნეულებით დაავადებულ ახალგაზრდა ქალს მკურნალობდა. ექიმმა ზუსტად არ იცოდა დაავადების სახეობა. ეს სერიოზული ექიმი გახლდათ და პაციენტიც მისი პირადი მეგობარი იყო. მაგრამ სნეულება მის ძალისხმევას არ ემორჩილებოდა და დაავადებული ადამიანი ნელ-ნელა სიკვდილს უახლოვდებოდა.

ექიმმა მთელი სამედიცინო ლიტერატურა გადაქექა, მრავალ გამოჩენილ პროფესორსაც მისწერა, შეკრიბა კონსილიუმები, მთელი დღეების განმავლობაში დაავადებულის საწოლს არ სცილდებოდა, მაგრამ ვერც თვითონ, და ვერც სხვა ვინმემ ვერაფერი გააწყო დაავადებასთან. ასე გაიარა რვა თვემ.

გატანჯული და მოტეხილი ექიმი ერთხელ საღამოს პირქუში განწყობით სახლში დაბრუნდა: სნეული დღეს თუ ხვალ უნდა გარდაცვლილიყო. ექიმმა კიდევ გადაათვალიერა რამოდენიმე წიგნი და დასაძინებლად დაწვა. ძილში ის ხედავს, თითქოსდა ერთ ახალ ბროშურას ათვალიერებს და მასში ხედავს იმ სნეულების აღწერას, რომელიც ყველა პარამეტრით მისი პაციენტის სნეულებას წააგავს. ის იქვე პოულობს რეცეპტს, რომელსაც ავტორი უწევდა რეკომენდაციას, როგორც ძალზედ ქმედით საშუალებას.

აღმოჩენით გაკვირვებული, ექიმი უცებ წამოხტა, რათა ჩაეწერა ის გადამრჩენელი რეცეპტი, სიზმარში რომ ნახა, მაგრამ აქ მან გამოიღვიძა და შეიგნო, რომ ასეთი რამ სიზმარში შეემთხვა, და ვერაფრის გახსენებას ახერხებდა. შემდეგ მან კვლავ ჩაიძინა და კვლავ იგივე სიზმარი ნახა. ამჯერად კარგად დაიმასხოვრა რეცეპტი, ასევე პარაგრაფი და გვერდი, რათა არ დაევიწყებინა, წამოხტა საწოლიდან და უცებ ეს ყველაფერი ქაღალდის პირველივე ნაგლეჯზე დაწერა, რომელიც კი მაგიდაზე შეხვდა.

დილით რომ გაიღვიძა, ექიმმა იგრძნო თითქოსდა კოშმარიდან იყო გამოსული. ტანთ ჩაიცვა და უკვე წასვლას აპირებდა თავის პაციენტთან, რომ თვალი შეავლო საწერ მაგიდას და ერთ-ერთ ქაღალდზე რაღაც ნაჯღაბნი შეამჩნია. წაიკითხა ისინი და საკუთარი სიზმარი გაახსენდა. ექიმმა დაუყოვნებლივ მიაშურა აფთიაქს, შეუკვეთა იდუმალი წამალი და მასთან ერთად თავის მომაკვდავ პაციენტს მიაკითხა. სნეული ადამიანი წამლის პირველი მიღებიდანვე გამომჯობინდა, მოკლე დროში კი სრულიად გამოჯანმრთელდა.

გავიდა ერთი წელიწადი. ერთხელ, ექიმი თავისი ბერლინელი წიგნის გამყიდველისგან იღებს ახლადგამოცემულ სამედიცინო ბროშურას. ამ ბროშურას რომ ათვალიერებდა, ექიმმა მასში იმ დაავადების აღწერაც იპოვა, რომლითაც მისი პაციენტი ქალი იყო დასნებოვნებული. ყველაფერი, რაც მან აქ წაიკითხა, ძალზედ ნაცნობი იყო მისთვის, არადა მშვენივრად უწყოდა, რომ ეს ადრე არასოდეს წაეკითხა. მომდევნო გვერდზე რომ გადაფურცლა იქვე ის რეცეპტიც იპოვა, რომელმაც გასულ წელს მისი პაციენტი სიკვდილისგან იხსნა. ექიმს თანდათანობით გაახსენდა ყველაფერი, აიღო თავისი წიგნი, სადაც საკუთარი სიზმარი ჩაწერა, და შეადარა: იგივე დოზები, გვერდი, იგივე პარაგრაფი.

ამ შემთხვევამ თავის დროზე დიდი ხმაური გამოიწვია. დაინტერესებულმა პირებმა დაიწყეს მოკვლევა; აღმოჩნდა, რომ, როგორც მთელი ბროშურა, ასევე კერძოდ სნეულების აღწერა და რეცეპტი პირველად გასაოცარი სიზმრის შემდეგ მოევლინა ქვეყნიერებას; ასევე აღმოჩნდა, რომ ბროშურის ავტორმა, რომელიც გერმანიის სულ სხვა კუთხეში ცხოვრობდა, არაფერი იცოდა პომერანელ ექიმსა და მის პაციენტზე.

"ეს ფაქტი, - ამთავრებს დიუბუა-რეიმონდი თავის თხრობას, - საკმაოდ მკაცრად შემოწმდა, მაგრამ ჩვენმა მეცნიერებამ ვერ შეძლო მისი ახსნა და მას მხოლოდ გვერდი დუმილით აუარა" («Ребус» 1890 г. № 26).

საინტერესო თხზულებაში: "მოგონებები ნადირობასა და ვესტ-ინდოეთის სამხედრო ცხოვრებაზე" (Records of а Sport and Military live in Western India), პოლკოვნიკმა ფრაზერმა, მისთვის დამახასიათებელი სიზუსტით და კეთილსინდისიერებით, მოათავსა ამბავი, რომელიც მას ერთი გენერლის ქვრივმა აუწყა:

ერთხელ ის შეხვდა ფაკირს, რომელმაც მას ასეთი სიტყვებით მიმართა:  - "თქვენ ხართ გენერალ საიბის ცოლი, თქვენ გყავთ ბიჭი და გოგო". - ეს სიმართლეა, ოღონდ ჩემი ბიჭი რამოდენიმე ხნის წინ მოკვდა. – "არა, მე სწორად ვამბობ, - გააგრძელა ფაკირმა. თქვენ მალე გაემგზავრებით სამშობლოში" (ჩემი ქმარი არაერთხელ ამბობდა, რომ ის უკვე აღარასოდეს წავიდოდა ინდოეთიდან). - მშვიდობიანად ჩავალთ სახლში? – "დიახ, ოღონდ ინდოეთიდან წასვლის შემდეგ, მეთოთხმეტე დღეს თქვენი ქმარი გარდაიცვლება. დღეიდან მეთვრამეტე დღეს თქვენ უკვე გემზე იქნებით, გაყიდით მთელ თქვენს მონაგარს, ერთი ცხენის გარდა". - აჰა საჯინიბო, ვუთხარი მე, მაჩვენე ეს ცხენი. – "ესაა", - მიპასუხა ფაკირმა და ნაცრისფერ არაბულ ცხენზე მიმითითა, რომელიც ორი დღის წინ, დაბადების დღეზე, ქმარმა მაჩუქა. - მივაღწევ სახლამდე და ვნახავ ჩემს ქალიშვილს? – "დიახ, ინდოეთიდან მგზავრობისას გზაში თქვენ საკუთარი ბიჭსაც ნახავთ, მაგრამ ვერ დაელაპარაკებით მას. ის შორიდან დაგიქნევთ ხელს ცხვირსახოცით. ფინანსური საქმეები გაიძულებენ თქვენ ინდოეთში დაბრუნებას, მაგრამ კვლავ უკან წამოხვალთ. გარკვეული დროის შემდეგ ინგლისში მიიღებთ თქვენს თანხებს და ბედნიერად იცხოვრებთ".

ზუსტად იმ ღამეს ქმარმა აუწყა მეუღლეს, რომ გადაწყვიტა სახლში დაბრუნება. ყველა ნივთი გაყიდეს, არაბული ცხენის გარდა. როდესაც ბომბეის შუქურას ჩაუარეს, შენიშნეს ნავი, რომელიც გემის დაწევას ცდილობდა, და მასში ნახეს ადამიანი, რომელიც ცხვირსახოცს იქნევდა. ამის შემდეგ ქალბატონმა საკუთარი შვილი ამოიცნო, რომლის გარდაცვალებაზე ცნობა ტყუილი აღმოჩნდა. მოგზაურობის მეთოთხმეტე დღეს გენერალი უეცრად გარდაიცვალა, ასე რომ ფაკირის ყოველი სიტყვა უდიდესი სიზუსტით აღსრულდა ("Civil and Military Gazette", Lahure; сн. «Ребус» 1890 г., № 13).

ვ. ჟელიხოვსკაიას წიგნში: "Необъяснимое или необъяснённое" ("გაუგებარი თუ აუხსნელი") ვპოულობთ შემდეგ საკმაოდ საინტერესო ამბავს.

არასოდეს მინახავს მოჩვენებანი, - წერს ის, - მაგრამ რამოდენიმეჯერ მომიწია ამის დანახვა, თანაც სრულიად მკაფიოდ და ცხადად. ესენი იყვნენ უცნაური აჩრდილები, რომლებიც ზოგჯერ იყვნენ წინასწარმეტყველურნი. ყველა მათგანზე არ ვილაპარაკებ, მოგითხრობთ მხოლოდ ერთ შემთხვევას.

ეს იყო 1876 წლის ზამთარში. ჩვენ ახალი გადასულები ვიყავით გიმნაზიიდან კერძო ბინაში. ერთხელაც, გვიან საღამოს, როდესაც ბავშვებს ეძინათ, ხოლო მე და მაშა (მოახლე ქალი, რომელიც უკვე დიდი ხანია ბავშვის მომვლელად გვყავდა და ოჯახის წევრივით იყო) ვჩქარობდით დაგვემთავრებინა გარკვეული სამუშაო ერთადერთ დიდ და საძინებლით დაუკავებელ ოთახში, რომელიც ჩვენს მისაღებში იყო. უეცრად, თვალები მოპირისპირე კედელს მივაპყარი და მასზე მკვდარი ბავშვის გასაოცრად მკაფიო სილუეტი დავინახე. ბავშვი მაგიდაზე იწვა გულზე დაკრეფილი ფუმფულა ხელებით...

თავიდან შევშინდი; მაგრამ შემდეგ მოვისაზრე, რომ არ მყავდა ასეთი პატარა ბავშვები და დავიწყე ძიება, რისგან შეიძლებოდა ასახულიყო კედელზე ასეთი უცნაური ჩრდილი?... ოთახში ბევრი ავეჯი იდგა; ამისი მოსაზრება საკმაოდ ძნელი იყო. ამასთან, ჩემმა ძლიერ შეშინებულმა მაშამ გულმოდგინედ მთხოვა გამენადგურებინა ეს ჩრდილი, და მომესპო ამგვარი მართლაც არცთუ სასიამოვნო სანახავი.

დავიწყეთ ავეჯის გადაადგილება და საგნების აღება მაგიდებიდან რითაც მოვსპეთ სინათლისა და ჩრდილის ეს უცნაური ეფექტი... მაგრამ შემდგომში, რამოდენიმე თვის შემდეგ, იმავე წლის გაზაფხულს ისევ ვნახეთ იგივე აჩრდილი; ოღონდ ამჯერად ის უნებლიედ კი არ გამოისახა, არამედ ნამდვილად ეცემოდა კედელს მაგიდაზე მწოლიარე ბავშვისგან.

ჩემი და ლიზა, მოულოდნელად მესტუმრა თავის ქმართან და ათი თვის შვილთან ერთად. საცოდავი პატარა დიფტერიით დაავადდა და ერთი კვირის განმავლობაში მოვკდა. სრულიად შემთხვევით ის ისე დააწვინეს, რომ იმავე კედელზე კვლავ დავინახე ჩრდილი, რომელიც ამ მოვლენას წინ უძღოდა. ასეთმა ფაქტმა ძლიერ გამაოგნა (იხ. ვ. ჟელიხოვსკაიას ბროშურა:  "Необъяснимое или необъяснённое". СПб. 1885 г., стр. 73–74).

ქ. ბრიანსკში (ორლოვის გუბერნია) მოხდა ასეთი გასაოცარი შემთხვევა: ყველიერის კვირის ბოლო დღეს ადგილობრივი ექიმი ზუბკოვსკი ესწრებოდა უკანასკნელ წუთებს იქაური დედათა მონასტრის იღუმენიასი, რომელიც მაღალზნეობრივი ცხოვრებით გამოირჩეოდა. არც ისე გულჩვილი ექიმი ამჯერად პატარა ბავშვივით ისე გულჩვილად და გულამოსკვნილად ტიროდა, რომ ამაში ანგარიშს საკუთარ თავსაც კი ვერ აძლევდა, როგორც ეს შემდეგ აღიარა. "ნუ ტირი, - უთხრა მას მომაკვდავმა და თან აკურთხა იგი, - შენ დღესვე გაუდგები ჩემს გზას"! როგორც კი ეს თქვა, იღუმენია გარდაიცვალა. საღამოს, იმავე დღეს, დოქტორი ზუბკოვსკი კლუბში გულის შეტევით გარდაიცვალა ("Ребус". 1884 г., № 23).

1874 წელს, - წერს ვინმე გ. იურლოვი, - გვარდიის ჯარში ოფიცრად რომ ვმსახურობდი, აწ გარდაცვლილი თავადის ფ. ვ. ოდოევსკის დავალებით, რომელიც მაშინ საიმპერატორო საჯარო ბიბლიოთეკის დირექტორის თანაშემწედ მუშაობდა, ვაგროვებდი ფაქტებს ცრურწმენების (როგორც მაშინ ამბობდნენ) სფეროდან. ჩემ მიერ შეგროვილი მასალებიდან ზოგიერთი შევიდა თავად ოდოევსკის სტატიაში "Колдовство XIX столетия. – Письма к графине Растопчиной" ("XIX ს-ის ჯადოქრობა. - წერილები გრაფინია რასტოპჩინას"), რომელიც დაიბეჭდა ჟურნალში "Отечественные записки" ("სამამულო ჩანაწერები").

მსგავსი ფაქტების მცოდნე პირებს როდესაც ვეძებდი, გავიცანი ერთი შესანიშნავი პიროვნება - საიმპერატორო თავისუფალი ეკონომიკური საზოგადოების წევრი ანტონ მარკოზის ძე გამულეცკი-დე-კოლა, რომელიც პეტერბურგში, პოჩტამტის ქუჩაზე ცხოვრობდა, კერსტენის სახლში. ეს ბინა მას 35 წლის განმავლობაში ჰქონდა დაქირავებული. ეს იყო უმაღლესი დონის შესანიშნავი ადამიანი. მისი წარმომავლობა იდუმალებითაა მოცული; მისი საცხოვრებლის მიხედვით ის ავსტრიული ჯარების გადამდგარ პოლკოვნიკად ითვლებოდა.

ცნობილი იყო ასევე, რომ ის მოგზაურობდა მსოფლიოს გარშემო და იყო გამოჩენილი მეცნიერი ფიზიკისა და მექანიკის დარგში. არავინ უწყოდა მისი სიმდიდრე, მაგრამ უნდა ვივარაუდოთ, რომ უზარმაზარი იყო. მის ბიბლიოთეკას რამოდენიმე დიდი ოთახი ეკავა და მრავალი ათასი წიგნის ტომებისა და ხელნაწერებისგან შედგებოდა. ყველაზე აღსანიშნავი კი იშვიათობათა მისი კაბინეტი გახლდათ, სადაც ის მთელ მსოფლიოში შეგროვილ ნიმუშებს ინახავდა.

მრავალი საგანი მექანიკის ნამდვილი სასწაული იყო. მაგრამ მეცნიერთა და, საერთოდ, მთელი პეტერბურგის ყურადღებას განსაკუთრებულად ერთი საგანი იპყრობდა. ეს იყო რკინის ანგელოზის ფიგურა, რომლის წონა 14 ფუნტი გახლდათ და ის ჰაერში იყო გამოკიდული ყოველგვარი საყრდენის გარეშე, დაფარულ მაგნიტთა ურთიერთდაპირისპირებული ძალის მეოხებით. ეს საგანი ერთადერთი იყო მთელ ევროპაში, და გამულეცკის კაბინეტს სტუმრობდნენ თვით სამეფო ოჯახის წევრებიც კი, ხოლო რადგან გამულეცკი მათგან ფულს არ იღებდა, ღმერთში განსვენებული იმპერატრიცის ალექსანდრა თევდორეს ასულის ნებით, გამულეცსკის ბინის შესასვლელში დაიდგა შესაწირი, რომელშიც მნახველები ფულს სწირავდნენ რომელიღაც საქველმოქმედო დაწესებულებისთვის.

ჩემს მიერ ნახსენებ პერიოდში, კერძოდ 1847 წელს, გამულეცკიმ 96 წელს გადააბიჯა. მაგრამ არავინ მისცემდა ამდენს ასეთ მხნე და მოძრავ მოხუცს, რომელიც სუფთად ახალგაზრდულ ენერგიას ფლობდა და, შეიძლება ითქვას, უჩვეულო მეხსიერებასაც. მისი მონაყოლი ამბები საკუთარ თავგადასავლებსა და მოგზაურობებზე უკიდურესად საინტერესო იყო, ხოლო მთელი მისი ცხოვრება, როგორც ჩანს, ეძღვნებოდა მისტიკურ მოვლენათა შესწავლას. ანტონ მარკოზის ძეს მისი მეგობრის ნ. ს. ცედილინის მეშვეობით გავეცანი. მასთან ხშირად ვატარებდი საღამოებს, და არცთუ იშვიათად გათენებამდე ვრჩებოდი ხოლმე მის მიერ მონათხრობი ამბებით გატაცებული.

როდესაც ცედილინისგან გავიგე, რომ ანტონ მარკოზის ძე, თავისი საკვირველი ცოდნის გარდა, კიდევ ფლობს მომავალი მოვლენების წყალში ჩვენების ნიჭეს, დაბეჯითებით ვთხოვე ჩემს თვალწინ გაეკეთებინა ასეთი ცდა და ეჩვენებინა ჩემთვის ჩემი მომავალი საცოლე. რამოდენიმე უარის შემდეგ ა. მ., როგორც იქნა დაჰყვა ჩემს თხოვნებს და მეც და ცედილინსაც დაგვინიშნა შეხვედრა საღამოს 9 საათზე.

როდესაც დათქმულ დროს მივედით, უკვე საკვირველი მოვლენის წინაგანცდით ვიყავით აღტყინებულები, ბ-ნი გამულეცკიმ განსაკუთრებულ პატარა ოთახში შეგვიყვანა. აქ პატარა მაგიდასთან იდგა დიდი, შესანიშნავი ხელობის, ნამდვილი ბოჰემური ბროლის ლარნაკი, რომელიც წყლით იყო სავსე, ხოლო მის ახლოს, იმავე მაგიდაზე, გლუვად გაპრიალებული რომელიღაც მუქი ფერის ქვა იდო.

ანტონ მარკოზის ძემ ასეთი სიტყვებით მომმართა: "უპირველეს ყოვლისა უნდა გითხრა, რომ საკუთრივ ცდისადმი მომზადებაში არაფერია საკვირველი; ლარნაკი ჩვეულებრივია, წყალიც ასევე, ხოლო ქვა, საკმაოდ ძვირფასი და იშვიათი (თურმალინი), ეს ქვა დღეს დილით განსაკუთრებულად ძლიერი რეფლექტორით, მზის სხივებით დავმუხტე. როდესაც მას წყალში ჩავდებ, ოთახიდან სანთლებს გავიტან და ნათებას დაიწყებს, წყალსაც და ლარნაკსაც გაანათებს. ამაშიც არაფერია ზებუნებრივი.

ამის შემდეგ წყალში შენი საცოლის აჩრდილის გამოჩენა (თუ ეს მოხდება) გამოწვეული იქნება ჩემი ნების ძალისხმევით, ყოველგვარი შეფუცვების გარეშე. ეს მხოლოდ გარედან მოსჩანს სასწაულად, მაგრამ მოვა დრო, როდესაც მეცნიერება ახსნის ამ ერთი შეხედვით სასწაულებრივ მოვლენას".

აქ მე შევაწყვეტინე ა. მ.-ს და ვკითხე: "თქვენ ამბობთ: "თუ ეს მოხდება", მაშასადამე, ცდა შეიძლება წარუმატებელიც გამოდგეს?" სრული სიმართლეა, - მიპასუხა მან, - საქმე იმაშია, რომ მე შემიძლია გამოვიწვიო მხოლოდ იმ მომავალ მოვლენათა აჩრდილები, რომლებიც შენს ცხოვრებაში მოხდება ჩემს სიკვდილამდე. ხოლო რადგან მე მცირე დროღა დამრჩა, ჩემი ხანდაზმულობის გამო, დიდი დიდი - 2 ან 3 წელი, მოვლენაც, რომლის დანახვაც შენ გსურს, თუკი ის ჩემი სიკვდილის შემდეგ უნდა მოხდეს, ლარნაკში არ გამოჩნდება".

ამის შემდეგ ა. მ.-მ ქვა წყალში ჩადო და სანთლები გაიტანა. მე და ცედილინი წყალს მივაშტერდით და დავინახეთ, რომ წყალი, მართლაც თითქოსდა მთვარის შუქით განათებული იყო, რომელიც ქვისგან მოდიოდა. არ გასულა 10 წუთი, რომ წყალში მკაფიოდ და უწვრილესი დეტალებით აისახა ოთახი; მასში იდგა როიალი, მასთან კი იჯდა შესანიშნავი გარეგნობის გოგონა; მის გვერდით კი იდგა მამაკაცი, ფერმკრთალი და გრძელი თმებით, რომელიც მას ნოტებში რაღაცას მიანიშნებდა. ეს სურათი მკაფიოდ აღიბეჭდა ჩემს მეხსიერებაში, და მე მას არასოდეს დავივიწყებ.

ხუთი წუთის განმავლობაში, მე და ცედილინი (რომელმაც ასევე იხილა ჩემს მიერ ნანახი), ამ სურათით ვტკბებოდით. ამის შემდეგ ლარნაკში ხმა გაისმა, თითქოსდა რაღაც გატკაცუნდა, და ყველაფერი მომენტალურად გაქრა. მთელი ამ დროის განმავლობაში გამულეცკი ჩვენს საპირისპიროდ იჯდა სავარძელში და თვალჩაციებით უყურებდა ლარნაკს. ის იყო წამოვდექით, უკიდურესად გაკვირვებულები ყოველივე ნანახით, რომ ანტონ მარკოზის ძემ მითხრა: "ამრიგად, ჩემო კარგო, შენ ნახე შენი საცოლე, მაგრამ ნუ გიხარის, ის შენი ცოლი არ იქნება". "რატომ? - ვკითხე მე. – "როგორ გითხრა, ეს ჩემი საიდუმლოა", - მიპასუხა გამულეცკიმ.

ახლა უნდა გაუწყოთ ყველაზე მთავარი. იმ დროიდან არ გასულა ნახევარი წელიწადიც, რომ გავიცანი პ-ს ოჯახი და ამ ოჯახში ვნახე ჩემი ხილვის ზუსტი ორიგინალი, რომელიც დავწინდე. ქორწილი გადაიდო უნგრული ლაშქრობის გამო, ხოლო როდესაც დავბრუნდი - ვაი, რომ ჩემი საცოლე უკვე სხვაზე  იყო გათხოვილი. ის სხვა, ასევე ადრინდელი ხილვის ორიგინალი, კერძოდ - მუსიკის მასწავლებელი (ჰენრიხ ლოუე) - ჩემი სულისა და გულის ჭეშმარიტი მეგობარი გახდა. ეს იყო ცნობილი არტისტი; ის პეტერბურგის ქალთა ინსტიტუტებში ასწავლიდა, და უკვე მრავალი წლის შემდეგ მწარედ დასტიროდა ამ ჩემი ჭეშმარიტი მეგობრის სიკვდილს" («Ребус» 1894 г., № 11).

"Modern Society" იუწყება ალანსონელი ჰერცოგინას (რომელიც პარიზში მომხდარ ხანძარში დაიღუპა) და მისი დის, პრინცესა მარიამის, შემდეგში ნეაპოლიტანელი დედოფლის, ბავშვობის ათეულობით მოგონებიდან შემდეგ ამბავს.

ორივე პატარა (ალანსონის მომავალი ჰერცოგინა მაშინ 7 წლისა იყო) სტატს-ქალბატონის მეთვალყურეობის ქვეშ გაშურნენ Schlon Possenhofen-ის შემოგარენში, თავიანთი მამის, ჰერცოგ მაქსიმილიანეს (შემდეგში მექსიკელი იმპერატორი, რომელიც მეამბოხეებმა დახვრიტეს) ბავარიულ რეზიდენციაში. ისინი რძის დასალევად ფერმასთან შეჩერდნენ. ამ დროს ფერმის ახლოს ჩაიარა ბოშა ქალმა და, როგორც კი პატარა პრინცესები დაინახა, მოწყალება სთხოვა, ასევე ნება ითხოვა ემკითხავა მათთვის. მიიღო რა ნებართვა, ის მიუბრუნდა პრინცესა მარიამს, მომავალ ნეაპოლიტანელ დედოფალს, და უთხრა: "შენ, მშვენიერო ბალღო, ყველაზე მაღალ მდგომარეობას მიაღწევს, როგორიც კი შეიძლება არსებობდეს დედამიწაზე. შენს ხელში იქნება ძალაუფლება, მაგრამ დიდხანს ვერ იმეფებ. შენ არც ისე ბედნიერი იქნები, როგორც ეს მოსალოდნელი უნდა ყოფილიყო; საშინელი ქარიშხლები დაგატყდება თავზე, შენი მამაცობისთვის კი მრავალი გმირს შეგარქმევს! ღრმა სიბერემდე იცოცხლებ, მაგრამ უფრთხოდე ბოროტ "წითელ" ადამიანებს. წითელი ფერი უბედურებას მოგიტანს". ეს წინასწარმეტყველური სიტყვები იყო. ბოშა ქალს მხედველობაში გარიბალდელები ჰყავდა, რომლებიც აღმოჩნდნენ მიზეზნი იმისა, რომ მარიამის ქმარმა გვირგვინი დაკარგა.

რაც შეეხება ალანსონელ ჰერცოგინიას, ბოშა ქალმა მას უთხრა: "შენ, პატარა ვარდო, დიდი და სახელოვანი მომავალი გელოდება, მაგრამ ამასთან მრავალი ღრმა ტანჯვაც. შენ დაკარგავ გვირგვინს, თუმცა შენი ცრემლები დაშრება, და მრავალ წელს ბედნიერებაში გაატარებ. მაგრამ ისე დიდხანს ვერ იცოცხლებ, როგორც ის თავმდაბალი Fraulein. შენი მტერი წყალი არ არის, მაგრამ წყლის მტერი შენი მტერიც იქნება. მე წითელ ალს ვხედავ".

შეშინებული პრინცესა ატირდა, და სტატს-ქალბატონმა ბოშას შემდეგი გაგრძელების უფლება არ მისცა.

ბევრი, ვინც კი იცნობდა ალანსონელ ჰერცოგინიას ახალგაზრდობაში, იხსენებდა ამ წინასწარმეტყველებას, ამბობს Modern Society ("Modern Society", сн. "Ребус" 1898 г., № 37).