აპოკალიფსისი > განმარტება
"მიეცა ქალს ორი ფრთა ვეება არწივისა..."
(გამოცხ. 12:13-14)
"და როცა იხილა ურჩხულმა, რომ დაემხო ქვეყნად, დევნა დაუწყო ქალს, რომელმაც შვა ვაჟი. მაგრამ მიეცა ქალს ორი ფრთა ვეება არწივისა, რათა გარიდებოდა ურჩხულს და გაფრენილიყო უდაბნოში, თავის ადგილას, სადაც უნდა ერჩინა თავი დროის, დროთა და ნახევარი დროის მანძილზე" (გამოცხ. 12:13-14).
ზეციური საყდრისკენ მაცხოვრის ამაღლების შემდეგ, რითაც კაცთათვის დაიწყო შუამდგომლობა ზეციური კარვის წმიდა წმიდათაში, ყველა პირობა და ვითარება წინააღმდეგობისა ღმრთის ერსა და ზეციდან გადმოგდებულ ურჩხულს შორის პრინციპულად და შეუქცევლად შეიცვალა.
დამარცხდა რა თავის ყველა ზრახვაში, დაკარგა ზეცისადმი წვდომა და თავისი ყოფილი ძალაუფლება, ეშმაკი იძულებული გახდა შეეცვალა თავისი მიზნებიც და მეთოდებიც, - ასე რომ ამ დროიდან მისი მტრობა და ბოროტი ნება მიმართულია ქალისკენ, რომელმაც შვა ის, ვინც ასეთი საშინელი დარტყმა მიაყენა მის თავს და დაამხო მისი მსოფლიო ხელმწიფება და ძალი.
მაგრამ ქალი სრულყოფილი პასექური მსხვერპლით სრულად გათავისუფლდა ცოდვის მონობისგან, - და, მსგავსად ძველაღთქმისეული ისრაელისა, დაიმალა "წინასწარმეტყველურ უდაბნოში", სადაც მას უფალი იცავს და ჰკვებავს "ზეციური პურით".
მეტიც, საკმაოდ აღსანიშნავია, რომ ამ მოვლენათა წარმოდგენისგან განსხვავებით (გამოცხ. 12:6), სადაც ნათქვამი იყო, რომ "ქალი ილტვოდა უდაბნოში", - გამოცხ. 12:14-ში "უდაბნოში გადასვლის" ხატება "იძულებითი გაქცევისგან" (რაც პირდაპირ შეესაბამებოდა ეგვიპტიდან ისრაელის გამოსვლის "ფორმას") მაღლდება ახალაღთქმისეულ რეალობამდე, რომელიც გამოხატულია "არწივის ფრთებით", ანუ ფრენის უნარით, რომელიც ქალს მიეცა (შეად.: "... მეოთხე (ცხოველი) იყო მფრინავი არწივის მსგავსი" (გამოცხ. 4:7). თანაც ეს ახალი ვითარება არა მარტო უპირისპირებს ქალს ყოფილ "ზეციურ ურჩხულს", რომელსაც "ფრთები ისე წაერთვა, რომ "მუცელზე მხოხავ" არსებად გადაიქცა (დაბ. 3:14), - არამედ (კიდევ ერთხელ) მოწმობს ახალ აღთქმაში ძველაღთქმისეული გამოსვლის წინასწარმეტყველური სიმბოლოების აღსრულებას, სადაც ღმრთის ერის გადარჩენა პირდაპირ არის შედარებული მის ტარებას ფრთებზე და ამაღლებას ღმერთამდე, შეად.:
"ავიდა ღმერთთან მოსე და მთიდან ჩამოსძახა მას უფალმა: ასე უთხარი იაკობის სახლს და ამცნე ისრაელიანებს: თქვენ ნახეთ, რა დავმართე ეგვიპტეს, როგორ აგიტაცეთ არწივის ფრთებით და ჩემთან მოგიყვანეთ" (გამ. 19:3-4).
გარდა ამისა, არწივი, - და ეს ძველთაგანვე იყო ცნობილი კაცთათვის, - ცაში ყველა სხვა ფრინველზე მაღლა ფრინავს. ამიტომაც მათთვის, ვინც ბუკვალურად ყოველდღიურად აკვირდებოდა არწივის ფრენას, ცხადი იყო, რომ "დიდ არწივზე" მაღლა აფრენა უბრალოდ არავის ძალუძს; ამიტომაც, ქალისადმი "არწივის ფრთების" მინიჭებით სრულდება აღთქმა, რომლის თანახმადაც ქრისტეს ეკლესია თან მიჰყვება მაცხოვარს ცაში, შეად.:
"და როცა ავმაღლდები ქვეყნით, ყველას ავიტაცებ ჩემთან" (ინ. 12:32).
ამასთან ალეგორიული აზრით "დიდი არწივის ორი ფრთა" ორი აღთქმის სახეა, ის ასევე მოწმობს "ქალის" მიერ ყოველგვარი მიწიერი საზრუნავის დატოვებას და სწრაფვას ზეციური რეალობისკენ (საითკენაც არის მოწოდებული ყოველი, ვინც კი მაცხოვარი ირწმუნა):
"თუკი ქრისტესთან ერთად აღდექით, ზეცისას ეძიებდეთ, სადაც ქრისტე ზის ღვთის მარჯვნივ. ზეცისას ფიქრობდეთ და არა მიწისას" (კოლას. 3:1-2).
ანდრია კესარიელი წერს: "პირველივე დღეებიდან მიეცა მას სიყვარული ღმრთისა და მოყვასისადმი, ჩვენთვის ჯვარცმულის დამცავი და შემწე განგებულება, და ორი აღთქმა, ანუ არწივის ორი ფრთა, რათა მათი მეშვეობით გადაფრინდეს უდაბნოდან სიმაღლემდე, ანუ ამაღლდეს ისეთ ცხოვრებაში, რომლისთვისაც უცხოა ყოველგვარი წარმავალი სიამტკბილობა".
რაც შეეხება იმ განსაკუთრებულ უსაფრთხო ადგილს, სადაც იმყოფება ქალი (შეად.: "მაგრამ მიეცა ქალს ორი ფრთა ვეება არწივისა, რათა გარიდებოდა ურჩხულს და გაფრენილიყო უდაბნოში, თავის ადგილას..." (გამოცხ. 12:14), - ასეთი ადგილი, თუ ბიბლიური წინასწარმეტყველებების სიმბოლოებით ვიაზროვნებთ, განლაგებულია სრულიად განსაკუთრებულ კლდეებზე:
"მართლად მსვლელი და წრფელად მოუბარი, ძალადობით მონახვეჭის მოძულე, ქრთამისაგან ხელის დამფერთხავი, ყურის დამხშობი სისხლიან ამბავზე და თვალის დამხუჭველი ბოროტების ცქერაზე - აი, ვინ დაივანებს მაღალში; კლდეთა სიმაგრეები იქნება მისი საფარი, მიეცემა მური და ექნება წყალი დაუწყვეტელი. შენი თვალები იხილავენ მეფეს თავის მშვენებაში, დაინახავენ შორეულ ქვეყანას. შენი გული გაიხსენებს შიშს: სად არის აღმრიცხველი? სად არის ამწონელი? სად არის გოდოლთა აღმრიცხველი? თავგასულ ხალხს არ იხილავ, ხალხს მძიმედ მეტყველს, ვისიც არავის ესმის, ენაბორძიკას, ვისაც ვერავინ უგებს" (ეს. 33:15-19).
ხოლო "ცხონების კლდედ", რომლისადმი წვდომა ახალაღთქმისეულ დროებაში არა აქვს გველს, წმ. წერილში გამოდის "უფლის სახლის მთა" (მიქა 4:1), - ანუ ზეციური სიონი, სადაც "ძვირფას ქვაკუთხედზე" დაემყარება და აშენდება საყოველთაო "ურყევი კარავი":
"აი, ვინ დაივანებს მაღალში; კლდეთა სიმაგრეები იქნება მისი საფარი, მიეცემა მური და ექნება წყალი დაუწყვეტელი. ... შენი თვალები იხილავენ იერუსალიმს, მყუდრო სავანეს, აუშლელ კარავს! არ დაიძვრის სამარადისოდ მისი პალოები და არცერთი მისი საბელი არ გაწყდება. რადგან იქ გვეყოლება უფლის ძალი მდინარეთა და ფართე არხების ნაცვლად; ნიჩბებიანი ხომალდი ვერ შევა მასში და ძლიერი გემი იქ ვერ გაივლის. რადგან უფალია ჩვენი მსაჯული, უფალია ჩვენი რჯულმდებელი, უფალია ჩვენი მეფე; ის გვიხსნის ჩვენ" (ეს. 33:16-22).
თანაც შეიძლება შევნიშნოთ, რომ ამავე მუხლებში ესაია წინასწარმეტყველი მოწმობს განსაკუთრებულ "დაუშრეტელ დაპურებაზე", რაც კიდევ უფრო მჭიდროთ აკავშირებს წინასწარმეტყველურ სიტყვას ქალის სახესთან, რომელსაც "მზე ემოსა" და, რომელიც გაექცა რა გველ-ურჩხულს განსაკუთრებულ ადგილას, იქ იკვებება არა ძველი მიწისგან, არამედ ზეცითგან მონიჭებული პურით.
(როგორც ადრეც აღვნიშნეთ, "განსაკუთრებული ადგილის" ორგზისი ხსენება (გამოცხ. 12:6 და გამოცხ. 12:14) და "განსაკუთრებულ დაპურებას" გააჩნია ონტოლოგიური აზრიც, ანუ ის მოწმობს ცხონებული კაცობრიობის გათავისუფლებაზე ცოდვით დაცემის შედეგებისგან, რის გამოც ძველი კაცი მთელი თავისი დღე და მოსწრება მიწიდან იკვებებოდა და "ოფლით" ჭამდა თავის პურს (დაბ. 3:17-19).
ამასთან ქალი, რომელსაც მიეცა "დიდი არწივის ორი ფრთა", მიწიერი პურის ნაცვლად, რომელიც მისთვის მომზადებულია არა ჭირვებაში, არამედ "სიხარულსა და გულის უბრალოებაში", უბრალოდ უსაყვედუროდ იღებს დაუშრეტელ ზეციურ პურს (საქმე 2:46; ინ. 6:30-58; იაკ. 1:5).
რაც შეეხება კიდევ ერთ ახალაღთქმისეულ ხატებას, რომელიც წარმოდგენილია გამოცხ. 12:14-ში, როგორც "დრო, დრონი და ნახევარი დრო" (ძვ. ქართ.: "წელი და წელნი და კერძო წელიწდისა"), - ეს ხატება ერთ-ერთი ყველაზე რთულია არა მარტო 12-ე თავისთვის, არამედ გამოცხადების მთელი წიგნისთვის (მიუხედავად იმისა, რომ მას სრულიად აშკარად შეესაბამება "ათას ორას სამოცი დღე" (გამოცხ. 11:3 და გამოცხ. 12:6) - და რომ ძველაღთქმისეული მოწმობების გათვალისწინებით ამ ხტებასი წარმოდგენილია ახალაღთქმისეული გამოსვლის ვადა, როდესაც ქრისტეს ეკლესია, რომელსაც თვით უფალი მიუძღვის, "უდაბნოს" გავლით გადავა თავის "აღთქმულ მიწაზე").
რა თქმა უნდა არსებობს 12-ე თავის მოვლენების სხვაგვარი გააზრების ვერსიებიც, რომლებიც გვთავაზობენ ორ სხვადასხვა "გაქცევას უდაბნოში", რომელთაგან პირველი (ცაში გამართულ ომამდე 1260 დღის განმავლობაში) მიმდინარეობს "ფეხით", ხოლო მეორე ("დროში, დროთა და ნახევარ დროში" უკვე ცაში გამართული ომის შემდეგ) აღესრულება "დიდი არწივის ორი ფრთით". მაგრამ რადგან ერთი და იმავე მოვლენის ორმაგი მოწმობა ბიბლიური ტექსტებისთვის ჩვეულებრივი და ბუნებრივია, ხოლო მთავარი მოქმედი პირი 12-ე თავში, უეჭველად, "ქალია, რომელსაც ემოსა მზე", "პირველი უდაბნოდან" არ ბრუნდება, - და მოცემულ შემთხვევაში არ გვაქვს არანაირი საფუძველი "გავაორმაგოთ" მოვლენა მხოლოდ იმიტომ, რომ ის "გადაადგილებისა" და დროის სხვადასხვა სიმბოლოებშია აღწერილი (განსაკუთრებით, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ "გაქცევის" სახე და "გაფრენის" სახე სხვადასხვა ძველაღთქმისეულ აღწერებში მოცემულიუა ეგვიპტიდან ერთადერთი გამოსვლის სახით, ხოლო მოწმობა "განსაკუთრებულ ადგილზე" და "განსაკუთრებულ დაპურებაზე" (გამოცხ. 12:6 და გამოცხ. 12:14) ზუსტად შეესაბამებიან ერთურთს).
ასეა თუ ისე, გააზრება იმისა, თუ რატომ არის 12-ე თავში "უდაბნოს დრო" აღნიშნული ორი სხვადასხვა სახით, და როგორი წინასწარმეტყველური აზრია მოცემული სიტყვებში "დრო, დრონი და ნახევარი დრო", და რატომ შეესაბამება ეს დრო 1260 დღეს, ძალზედ რთულია. განსაკუთრებულად იმის გათვალისწინებით, რომ ძველაღთქმისეულ დროში ეს სიმბოლო ეუწყა დანიელს ხილივაში იდუმალ "ოთხ მხეცთან" ერთად და წარმოდგენილია, როგორც დანიელისთვის ნაუწყები მოვლენებისა და წინასწარმეტყველებების აღსრულების ვადად.
"მან ასე მიპასუხა: მეოთხე მხეცი მეოთხე სამეფო იქნება ქვეყნად; გამორჩეული იქნება ყველა სამეფოსგან და გადაჭამს მთელ ქვეყანას, დათრგუნავს და შემუსრავს მას. ათი რქა კი ის არის, რომ ამ სამეფოდან ათი მეფე აღდგება; მათ შემდეგ სხვა გამოვა; იგი განსხვავებული იქნება პირვანდელთაგან და სამ მეფეს დაამხობს. უზენაესის წინააღმდეგ სიტყვებს იტყვის და უზენაესის წმიდანებს შეავიწროვებს. განიზრახავს მათთვის დროთა და რჯულის შეცვლას. ისინი ხელში მიეცემიან მას, ვიდრე არ გავა დრო - ორი დრო და ნახევარი დრო. შემდეგ დაჯდება სამსჯავრო და წაართმევს მას ხელმწიფებას, რათა საბოლოოდ მოისპოს და დაიღუპოს" (დან. 7:23-26).
"უთხრა მან სელით შემოსილ კაცს, მდინარის წყლებზე რომ იდგა: როდის იქნებაო ამ საკვირველი ამბების ბოლო? სელით შემოსილმა კაცმა, მდინარის წყლებზე რომ იდგა, ზეცისკენ აღაპყრო მარჯვენა და მარცხენა მკლავი და მე გავიგონე, როგორ დაიფიცა მან მარადცოცხალი, რომ წელიწადში, წელიწადებში და ნახევარში, როდესაც შეწყდება წმიდა ერის ძალის გაფანტვა, ყოველივე ეს მაშინ ასრულდებაო" (დან. 12:6-7).
(ამასთან, სრულიად ცხადია, რომ ხატება, რომელიც მსგავსია დანიელის წიგნში აღწერილი ცხოველებისა, არსებობს გამოცხადებაშიც (გამოცხ. 13:1-3).
გარდა ამისა, შეიძლება შევნიშნოთ, რომ ხატება "დრო, დრონი (ორი დრო) და ნახევარი დრო" გამოიყურება "ბოლომდე უთქმელად" იმი აზრით, რომ ამ სიმბოლოში აღწერილი "დროების" ბოლო ნაწილი, რომელიც აღნიშნულია სიტყვით "ნახევარი დრო", თითქოსდა ვერ აღწევს აღწერისთვის თვისობრივ დასრულებულ სისავსეს (ანუ "წყდება" სრული "დროის" შუაში). მაგრამ ერთგვარი მოკლე შუალედი, რომლის შესახებაც დანიელი ლაპარაკობს, როგორც ღმრთის ერის უძლურ დროებაზე, "დრო, დრონი და ნახევარი დრო" მიდიან უკანასკნელი დღის სამსჯავრომდე, ანუ ყველა დროების სისავსემდე, და ყველა მიწიერი მოვლენის აღსრულებამდე (დან. 7:27; 12:6-7).
ხოლო რადგან გამოცხადების წიგნის 11-ე თავში აღწერილია ორი წინასწარმეტყველის სიკვდილის სამნახევარი დღე, რომლებსაც შეუძლიათ დაასრულონ ბოლო "დრო" თავის სავსებამდე და ამავდროულად შეესაბამებიან "წმიდა ერის ძალის გაფანტვას" დანიელის წინასწარმეტყველებიდან (დან. 12:6-7), - შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ "დრო, დრონი და ნახევარი დრო" აღწერენ არა ძველი სამყაროს უკანასკნელ სამწელიწად ნახევარს, არამედ სახარების ქადაგების მთელ დროს, რომელიც დამთავრდება დიდი მსოფლიო ჭირვების "სამნახევარი დღით" (ანუ ბოლო "დროის" უკანასკნელი ნახევარით).
ასეა თუ ისე, მომდევნო პუბლიკაცია მთლიანად მიეძღვნება "დროს, დროებსა და ნახევარ დროს", რომელშიც აღწერილია ყველა ახალაღთქმისეული დრო ვიდრე დიდი მსოფლიო ჭირვების "სამ ნახევარ დღემდე".