განმარტება - ცეცხლოვანი ურჩხული შვიდი თავით, ათი რქითა და შვიდი დიადემით (გამოცხ. 12:3) - აპოკალიფსისი

ის, რომ "ურჩხულის" სახით იდუმალთმხილველის წინაშე წარმომდგარ ხილვაში აღწერილია კაცთა მოდგმის მტერი, ანუ ეშმაკი, საკმაოდ აშკარაა, - ასე რომ ამ სიმბოლოს "ალტერნატიული" განმარტებები ეკლესიის მიღმაც კი იშვიათად გვხვდება.

მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ "დიდი ცეცხლოვანი (πυρρός) ურჩხულის" ყოველი დეტალი უშუალო გავლენას ახდენს მთელი 12-ე თავის საზოგადო გულისხმისყოფაზე, - აქვს აზრი აღვნიშნოთ, რომ ურჩხული ახლო აღმოსავლეთის ხალხთა წარმოდგენებში არასოდეს არ წააგავდნენ "დასავლურ" ურჩხულებს, ანუ არ ჰქონდათ არც სხეული, ცხოველთა მსგავსად, არც თათები, და არც "მხეცისებრი" თავებიც.

ურჩხული ისრაელიტელთა და მის გარემომცველ ხალხთა წარმოდგენაში გამოიყურებოდა, როგორც ფრთოსანი გველი, - და სწორედ ეს ასპექტი განსაზღვრავს 12-ე თავის მომდევნო მოწმობებს, რომელთა შესაბამისადაც ფრთებს მოკლებული (ანუ ციდან მიწაზე გადმოგდებული) "ზეციური ურჩხული" რაიმე "დამატებითი ტრანსფორმაციის" გარეშე გარდაიქცევა "ჩვეულებრივ" გველად, რომელიც იძულებულია "მუცლით იხოხიალოს" (შეად.: "უთხრა უფალმა ღმერთმა გველს: ... მუცლით იხოხე და მტვერი ჭამე მთელი სიცოცხლე" (დაბ. 3:14; გამოცხ. 12:9, 15).

მეტიც, "ურჩხულისა" და "გველის" ვიზუალურ ნათესაობას აქვს კიდევ ერთი ნიშანდობლივი აზრი, რომელიც ახალაღთქმისეულ მოწმობას "ზეციურ" ურჩხულზე აკავშირებს ძველაღთქმისეულ ურჩხულ ლევიათანთან, ანუ "ზღვის გველთან", რომელიც ნახსენებია იობის წიგნში (იობი 3:8; 40:20-26), და ფსალმუნშიც (ფსალმ. 73:14; 10:24-26), ასევე ესაიას წინასწარმეტყველებაშიც (ეს. 27:1).

რაც შეეხება "ცეცხლოვანი ურჩხულის" შვიდ თავს, - რიცხვ "შვიდისთვის" დამახასიათებელი სიმბოლიზმის გათვალისწინებით, არსებობს საფუძველი ვამტკიცოთ, რომ "შვიდთავიან" სიმბოლოში იდუმალთმხილველს წარუდგა ეშმაკისთვის დამახასიათებელი ხელმწიფებისა და ძალის სისრულე.

გარდა ამისა, კაცთა მოდგმის მტრის წარმოდგენა შვიდი თავით მოწმობს ახალაღთქმისეულ დროებაში წინასწარმეტყველურ სიმბოლოთა გაგრძელებაზე, აღსრულებასა და დამთავრებაზე, რომელიც იწყება დანიელის წინასწარმეტყველების წიგნში, რადგან ოთხ "ძველაღთქმისეულ" მხეცს, რომელთაც წინასწარმეტყველი ხედავდა, როგორც ამომავალთ "დიდი ზღვიდან" (დან. 7:2-7), ერთობლიობაში გააჩნდათ "შვიდი თავი" და "ათი რქა", - ამგვარი სიზუსტის შემთხვევითობა წმიდა წერილის ტექსტისთვის არა თუ ნაკლებად სავარაუდოა, არამედ აბსოლუტურად შეუძლებელია, შეად.:

"ალაპარაკდა დანიელი და თქვა: ღამით ჩემს ხილვაში ვიხილე: აჰა, ... ზღვიდან ოთხი, ერთიმეორისგან განსხვავებული, ვეება მხეცი გამოვიდა. პირველი ლომსა ჰგავდა და არწივის ფრთები ჰქონდა. ვნახე, ბოლოს როგორ დააგლიჯეს ეს ფრთები. იგი წამოყენებულ იქნა მიწიდან, კაცივით ფეხზე იქნა დაყენებული და კაცისავე გული მიეცა. აჰა, ის მეორე მხეცი დათვსა ჰგავდა და იდგა ერთი მხრიდან, კბილებს შორის, სამი ეშვი ჰქონდა. უთხრეს მას: "ადექ და ჭამე ბევრი ხორცი!" შემდეგ დავინახე: აჰა, ავაზის მსგავსი მხეცი, ზურგზე ოთხი ფრთა ჰქონდა, ფრინველისა; ოთხი თავი ჰქონდა ამ მხეცს და ხელმწიფება მიეცა მას. ამის შემდეგ ჩემი ღამის ხილვაში ვნახე: აჰა, მეოთხე მხეცი, საშინელი, საზარელი და ძალზე ღონიერი; რკინის ვეება კბილები ჰქონდა. იგი ნთქავდა, მუსრავდა და ნარჩენებს ფეხით თელავდა. გამოირჩეოდა ყველა წინამორბედი მხეცისგან და ათი რქა ჰქონდა (დან. 7:2-7).

ამასთან ის შვიდი უკეთური გვირგვინი (დიადემა, ბერძნ.: διαδήματα), რომელიც "ცეცხლოვან ურჩხულს" ადგას შვიდ თავზე, წარმოადგენს არა მრგვალ ან ოვალურ თავსამკაულს, რომელიც ძვირფასი მეტალებითა და ქვებით იქნებოდა დამშვენებული (ასეთი აზრი სიტყვა "დიადემამ" მიიღო მოგვიანებით) - არამედ, განსაკუთრებული თავსაკრავი წარწერით, რომელიც წარმოადგენდა სამეფო ძალაუფლების ხილულ და "წაკითხვად" სიმბოლოს, და რომელსაც დროთა განმავლობაში დაემატა "გვირგვინის" ხატება და მნიშვნელობა, რის შედეგადაც ასწლეულების შემდეგ მან მიიღო თანამედროვე ადამიანისთვის ჩვეული სამეფო კორონის (გვირგვინის) სახე.