უსჯულოების საიდუმლო - ებრაელები და თალმუდი 2_6 - აპოკალიფსისი

Перейти к контенту
ფლაბიან ბრენიე დე სენ-კრისტო

ებრაელები და თალმუდი

ებრაელი ერის ზნეობრივი და საზოგადოებრივი საფუძვლები მისი წმინდა წიგნის თალმუდის მიხედვით
ასევე იმ ისტორიულ ვითარებათა მიმოხილვა, რომლის დროსაც ებრაელი ერმა გადაუხვია მოსეს სჯულს
ებრაელები და თალმუდი

ნაწილი მეორე

თავი VI

თალმუდის თანამედროვე მნიშვნელობა

ძალიან ძნელია, გავაცნობიეროთ ჩვენი მეგობრები თალმუდის ფარისევლურ სწავლებაში და შევაგნებინოთ ის საშიშროება, რომლითაც ეს მოძღვრება იმუქრება. მართლაცდა, ის ქრისტეანებიც კი, ვინც გულგრილობას იჩენენ სარწმუნოებივი საკითხების მიმართ, ქვეცნობიერად მაინც ისე არიან გამსჭვალული ქრისტეს ეკლესიის სწავლებით, რომ დაშვებაც კი არ შეუძლიათ იმგვარი რელიგიისა, რომელიც აგებული იქნებოდა ისეთ ზნეობრივ საფუძვლებზე, რომლებიც შეიძლება იყოს ქრისტეანული პრინციპების საწინააღმდეგო.

თითოეული რელიგიური სწავლება, მათი აზრით, მიზნად უნდა ისახავდეს ადამიანის სულის კეთილ თვისებათა განვითარებას და მოწყალების გზით საკუთარი სულის ცხონებას. გამომდინარე სხვადასხვა კლიმატიდან, ადამიანის წარმოსახვას შეეძლო მოექსოვა საღმრთო აღმშენებლობის სხვადასხვა ქარგა, მაგრამ ის არასოდეს ცვლიდა სარწმუნოების შინაგან არსს.

აი, რისი სწამს ჩვენი თანამემამულეების უმრავლესობას და მათი ცთომილი შეხედულება გარდაიქცევა უნებლიე ხარკად, რომელსაც უხდიან ქრისტეანობას, რადგან მათში სრულიად ჩამკვდარია შესაძლებლობაც კი იმის რწმენისა, რომ შეიძლება არსებობდეს რელიგია, რომელსაც საფუძვლად სიკეთე არ უდევს.

მიუხედავად ამისა, ძველ ცივილიზაციებში, როგორც უკვე ამ ნაშრომის დასაწყისში აღვნიშნეთ, არსებობდა რელიგიური სწავლებები, რომლებსაც საფუძვლად ედო ბოროტება და რომლებიც აღმერთებდნენ გულქვაობას და სიამტკბილობას. აფრიკაში და აზიის მიყრუებულ ადგილებში დღესაც კი არსებობს რამდენიმე ამგვარი საზარელი სარწმუნოება.

მაგრამ, რისი დაშვებაც (როგორც შესაძლებლობისა) ჩვენ შეგვიძლია, იმ ხალხებისთვის, რომლებიც ცხოვრობდნენ სამი ათასი წლის წინათ კონგოსა თუ პოლინეზიის ველურთა შორის, მიუღებელია დავუშვათ ებრაელთა მიმართ - მათ მიმართ, რომლებიც ცხოვრობენ ჩვენ შორის, რომლებიც შემოვიდნენ ჩვენს პოლიტიკურ და კერძო ცხოვრებაში და, ვაჭრობისა და მრეწველობის სფეროებზე რომ არაფერი ვთქვათ, თანამედროვე ცივილიზაციაში მეტად მყარად უკავიათ მსაჯულთა, ოფიცერთა, ჩინოვნიკთა, ადვოკატთა, დოქტორთა და სხვა ჰუმანიტარულ პროფესიათა ადგილები, რომლებიც ჩვენს ცნობიერებაში განუყოფლად უკავშირდება საზოგადო კეთილდღეობის, პატიოსნებისა და ღირსების ცნებებს.

საჭიროა ნების დაძაბვა, რათა შევაგნებინოთ საკუთარ თავს, რომ ამ ხალხს, რომელიც ჩვენს გარემოში შემოიჭრა, გარეგნულად აითქვიფა ჩვენში, აქვს ისეთი რელიგიური კანონი, რომელიც არათუ ქრისტეან ხალხთა მორალური კოდექსის საწინააღმდეგოა, არამედ ქრისტეანობის მისაღები ყველა კანონის პირდაპირი უარმყოფელია და გამუდმებულ წინააღმდეგობაშია მათთან; მაგალითად, ებრაული კანონი მოუწოდებს: “მოჰკალ”, მაშინ, როცა ქრისტეანები ამბობენ: “არა კაც ჰკლა”; “მოიპარე” - იქ, სადაც ნათქვამია “არა იპარო”; იცრუე - იქ, სადაც ნათქვამია: “არა ცილი სწამო” და ა. შ.

ამაში საკუთარი თავის დარწმუნება იმიტომაც არის ძნელი, რომ არსებობს გარკვეული შინაგანი წინააღმდეგობა. ქრისტეს სჯული არის მოსეს სჯულის განვითარება და დამატება და ებრაელები დაწყებული ღმრთის მკვლელობიდან ვიდრე ჩვენს დრომდე სახალხოდ აცხადებენ, რომ არიან გამგრძელებლები და მიმდევრები მოსეს სჯულისა. “მაგრამ თუ ამგვარი განცხადების უფლება აქვთ, როგორ მოხდა ასეთი გარყვნა მათი სარწმუნოებრივი სწავლებისა და შეხედულებებისა, რამ შერყვნა მათი სარწმუნოების თავწყარო, რომელიც უეჭველად წმინდა წარმომავლობისაა?” - ეს კითხვა ხშირად აწუხებს ყველაზე თავგამოდებულ ებრაელთმოძულეს, რომელიც აღშფოთებულია იმ განწესებებით, რაც თალმუდშია (38).

საბოლოოდ რომ მოგვეცილებინა ეს წინააღმდეგობა, თალმუდისტურ ტექსტებს წინ წავუმძღვარეთ თალმუდის შემქმნელთა სექტის, ანუ ფარისეველთა განვითარების მოკლე ისტორია.
ვინც პატივი დაგვდო და წაიკითხა ჩვენი წიგნი, მან უკვე იცის, რომ მოსეს სჯულსა (ანუ ებრაელი ხალხის ძველ სარწმუნოებასა) და ამავე ხალხის თანამედროვე რელიგიას, ანუ თალმუდისტურ კანონს შორის არაფერია საერთო. სიყვარულისა და სამართლიანობის კანონს, რომელსაც თხუთმეტი ასწლეულის განმავლობაში ქადაგებდნენ წინასწარმეტყველები, საიდუმლო სექტამ წარმატებით დაუპირისპირა სიძულვილისა და სიცრუის სწავლება და თავისი ხუთასწლიანი მოღვაწეობის განმავლობაში თანდათანობით ბოლოც მოუღო მას. ღმრთისმკვლელობიდან მოყოლებული სიცრუისა და უსამართლობის მხოლოდ ეს კანონი ისწავლება, იქადაგება და პატივიც მას მიეგება ყოფილი “ღმრთის ერის“ დღევანდელ სინაგოგებში.

მიუხედავად ამისა, ჩვენ ვერ დავმალავთ, რომ ჩვენი ამოცანა ჯერ კიდევ არ დასრულებულა, რადგან დარჩენილია კიდევ ორი მოსაზრება, რომელსაც პასუხი უნდა გავცეთ.

პირველი მოსაზრების მიმდევრები აღნიშნავენ, რომ, როგორი საზიზღარიც უნდა იყოს თალმუდი, ის წარმოადგენს ძველ ძეგლს, რომელსაც შესაძლოა სინაგოგა თავს ევლება გარეგნული, გადმოცემაზე დაფუძნებული პატივისცემის გამო და გამორიცხავს ყოველგვარ განზრახვასაც კი, ცხოვრებაში იქნეს გატარებული მისი სწავლებანი. ასეთ შემთხვევაში ებრაელი ხალხი არ იქნებოდა გარყვნილი თალმუდის მიერ და არ გადაიქცეოდა დაუძინებელ და გამძვინვარებულ მტრად ყველა ხალხისთვის.

მეორე მოსაზრება ასეთია: თანამედროვე სინაგოგა რომ აღიარებდეს კიდეც თალმუდის სწავლების ყველა საფუძველს და მას უმორჩილებდეს ებრაელი ერის ზნეობრივ ფორმირებას, სათნო ადამიანებსა და კეთილ პიროვნებებს (ებრაელებს – მთარგმნ.) მაინც ძალუძთ, გამოასწორონ იქიდან ნასწავლი ისე, რომ არც ებრაელობასთან ერთობა გაწყვიტონ და თან შეუთანაწყონ თავისი საზოგადოებრივი და კერძო ქმედება პატიოსნებისა და ღირსების საზოგადოდ მიღებულ წესებს.

ამ ბოლო თავში ორივე ამ მოსაზრებას დეტალურად გავარჩევთ. ის აზრი, თითქოს თალმუდი თანამედროვე ებრაელებისთვის საპატივცემო წიგნია მხოლოდ იმიტომ, რომ მათი ისტორიის ძველი ძეგლია, არ შეიძლება სერიოზულად მივიჩნიოთ. პირიქით, არსებობს მრავალი მტკიცებულება იმისა, რომ თანამედროვე ებრაელები ინარჩუნებენ თალმუდის მსოფლმხედველობისადმი და მისი სწავლებისადმი უსაზღვრო პატივისცემასა და მორჩილებას ისევე, როგორც შუა საუკუნეების ებრაელები. ჩვენ უკვე დავიმოწმეთ მოწინავე ებრაელობის შეხედულება, "Les archives Israelites" ( Arhives Israelites, 1867, 25, 150.), რომელიც აცხადებს: “რაც შეეხება თალმუდს, ჩვენ ვაღიარებთ მის უპირატესობას მოსეს ბიბლიაზე”.

ასევე შეგვიძლია დავიმოწმოთ კონსერვატიული იუდეველობის შეხედულება "L’Univers Israelites" (Univers Israelite, juin 1867, p. 452.), რომელიც თავისი რაბინის, რაბინული სემინარიის რექტორის, რ. ტრენელის (R. Trenel) პირით აცხადებს, რომ “თალმუდი ყოველთვის აწყდებოდა სასტიკ მოწინააღმდეგებსა და აღტყინებულ დამცველებს. ორი ათასი წლის განმავლობაში ის იყო და არის ისრაელიტთა თაყვანისცემის საგანი, რომელთათვისაც თალმუდი წარმოადგენს კანონთა კრებულს. მეორე მხრივ, მისით ხშირად სარგებლობდნენ ჩვენი სწავლებიდან განდრეკილნი, რომლებიც ამ ჭიდან იღებდნენ იარაღს ჩვენს წინააღმდეგ”.

შედეგად, ორივე უმთავრეს მიმართულებას, რომელმაც განყო იუდეველობა, ერთნაირად აჰყავს განდიდების პედესტალზე თალმუდი და მისი მოძღვრება. რაც შეეხება სიონისტებს, რომლებიც პალესტინაში ებრაელთა სახელმწიფოს აღდგენას ქადაგებენ, ისინი ყველაზე თავგამოდებული თალმუდისტები არიან, რომლებიც ამაყობენ კიდევაც ამით.

ასე რომ, პირველი მოსაზრება უნდა უკუვაგდოთ: თალმუდი, რომელიც ამასხარავებს ისრაელის ტრადიციულ ღმერთს; თალმუდი, რომელმაც აიტაცა ფარისეველთა ოკულტური და პანთეისტური სარწმუნოება; თალმუდი, რომელიც ქადაგებს სიძულვილს ყველა არაებრაელისადმი და რეკომენდაციებს იძლევა, ებრძოლონ მათ მოტყუებით, ქურდობით, მკვლელობით და ვერაგობით, - დღემდე ავტორიტეტულ რელიგიურ კრებულს წარმოადგენს ებრაელთათვის; მას ასწავლიან ებრაულ სემინარიებში და მისით ამუშავებენ ებრაელი ბავშვების სმენას. ამით მრავალი რამ აიხსნება.

დაგვრჩა მეორე მოსაზრება: თითქოსდა პატიოსან ებრაელს ყოველთვის შეუძლია, საკუთარ სინდისზე დაყრდნობით წინააღმდეგობა გაუწიოს თალმუდის ვერაგულ ბრძანებებს და ცხოვრებაში იხელმძღვანელოს საკუთარი პატივისა და ღირსების გათვალისწინებით. ჩვენ არ ვაპირებთ, უპირობოდ უარვყოთ ამის შესაძლებლობა, მაგრამ ვიცით, რომ ისრაელის რელიგიური სწავლებისადმი ასეთმა დამოკიდებულებამ, შესაძლოა ებრაელს თავს დაატეხოს ყველაზე უმძიმესი განსაცდელნი და სერიოზულ საფრთხეში ჩააგდოს იგი.

დიახ, არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ებრაელები იმ ქვეყნების შიგნით, სადაც ცხოვრობენ, ერთიანდებიან თემებში, რომლებიც უფრო ერთგვაროვანი და უფრო მტკიცედ შეკრულია, ვიდრე სხვა სარწმუნოებათა წარმომადგენლების ანალოგიური გაერთიანებები, რომლებსაც საფუძველს არ უმაგრებს ებრაელთა მსგავსი ნაციონალისტური ინტერესები.

ებრაელთა ეს თემები (კაჰალები) უეჭველად ემსახურებიან რელიგიურ ამოცანებს; მაგრამ მათ ფუნქციაში შედის ასევე განთესვაში მყოფი ებრაელების ნაციონალური ერთობის განმტკიცებისთვის ზრუნვა და მათი მართვა, რაც, სხვა სარწმუნოებრივი გაერთიანებებისგან განსხვავებით, რომლებიც ამგვარ საფუძვლებს მოკლებულნი არიან, განსაკუთრებულ სიმტკიცეს ანიჭებს მათ.

ებრაელები, რომლებიც განუდგებიან ამ ძალაუფლებას, ერთდროულად, როგორც რელიგიური, ისე ნაციონალისტური თვალსაზრისით, განიხილებიან, როგორც განდგომილები და ერის მოღალატეები. სინაგოგა დაუყოვნებლივ სჯის ასეთებს ებრაული განკვეთით, რომელიც ყველაზე სასტიკია იმ სასჯელთა შორის, რაც ოდესმე დაუწესებიათ რელიგიურ სექტებს.

თალმუდს (Jore Deja, 334, 43 et Sepher Reschith Chokma) ზუსტად აქვს დადგენილი ის შემთხვევები, როდის უნდა დაუწესდეს ებრაელს ეს განკვეთა, და ის შედეგებიც, რაც უნდა მოჰყვეს ამ ღონისძიებას. ებრაელი შეიძლება მოკვეთილ იქნეს სინაგოგიდან თავისი რაბინის ბრძანების შეუსრულებლობისთვის, დაუდევრობისა და გულგრილობისთვის რელიგიური წესების მიმართ, მეორე ებრაელის არაებრაელთა სასამართლოში სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობაში მიცემისთვის, თუნდაც ის იყოს კეთილსინდისიერი, მაგრამ მიმართული თავისი ერთმორწმუნის წინააღმდეგ და ა. შ.

ებრაულ განკვეთას სამი ხარისხი აქვს. მესამე და უკანასკნელი გულისხმობს ჩაქოლვას, რომელსაც აღასრულებს ებრაული თემი; გასაგებია, რომ ეს სასჯელი, რომელიც მოქმედებდა ჯერ კიდევ დევნულ თავადთა პერიოდში, ქრისტეანობისა და მუსულმანობის თანამედროვე კანონმდებლობის პირობებში უკვე აღარ გამოიყენება. ამგვარად, დღეს ლაპარაკია განკვეთის პირველ ორ ხარისხზე: პირველს ეწოდება “ნიდდუი”, მეორეს კი “ხერემი”.

“ნიდდუის“ შედეგად ებრაელს განკვეთენ თემიდან; არავისა აქვს უფლება, ოთხი იდაყვის მანძილზე მიუახლოვდეს მოკვეთილს, გარდა ცოლისა, შვილებისა და მოსამსახურეებისა; თუ განკვეთილი მომაკვდავია და ჯერ კიდევ არ შერიგებია სინაგოგას, მის საფლავზე უნდა დადონ ქვა ნიშნად იმისა, რომ ეს მიცვალებული იყო ჩაქოლვის ღირსი; ასეთ შემთხვევაში ვერავინ, თვით მისი ნათესავიც კი, ვერ გაბედავს, უკანასკნელ გზაზე, ანუ საფლავამდე გააცილოს იგი ან იგლოვოს.

“ნიდდუის“ ადებენ ოცდაათდღიანი ვადით, რაც შეიძლება კიდევ გაგრძელდეს ორი ამდენი ვადის განმავლობაში. ოთხმოცდაათი დღის გასვლის შემდეგ დაუმორჩილებლის წინააღმდეგ ჩამქრალი სანთლების ბოლზე, საყვირთა ხმების თანხლებით წარმოთქვამენ “ხერემს” (39), ანუ დიდ განკვეთას “ხერემი” ყოველგვარ კავშირს წყვეტს განკვეთილთან; არავინ უნდა დაეხმაროს მას, არც მისგან მიიღოს რაიმე სამსახური;

ცოლ-შვილი უნდა გაეყაროს; ქონება უნდა ჩამოერთვას; მისი სხეული სიკვდილის შემდეგ ველურ ცხოველებს უნდა მიუგდონ საჯიჯგნად. ებრაული თემი სრული შემადგენლობით, მთელი სიმკაცრით უნდა შეეწეოდეს “ხერემის” განხორციელებას.

იტყვიან, რომ ეს უბრალო ფორმულაა და მეტი არაფერი, რომლის ცხოვრებაში გატარება, თანაც თანამედროვე კანონმდებლობის პირობებში, სრულიად შეუძლებელია. მაგრამ მწარედ ცდება ის, ვინც ასე ფიქრობს; “ხერემი” არ არის უბრალო ფორმულა და დაუმორჩილებელი ებრაელი, რომელსაც ის დაედება, ნამდვილად იმყოფება არა მარტო მკაცრი კარანტინის პირობებში, არამედ დიდი რისკის ქვეშაც, დაკარგოს მთელი თავისი ქონება და დააცილონ ცოლ-შვილს. ეს ეხება არა მარტო აღმოსავლეთის ქვეყნებსა და ზოგიერთ რუსულ და ავსტრიულ ოლქს (სადაც ებრაული მოსახლეობა მეტად მჭიდროა და ქრისტეანული და მუსულმანური ძალაუფლება სათანადოდ ძლიერი არ არის წინააღმდეგობის გასაწევად), არამედ დასავლეთ ევროპასა და თვით საფრანგეთსაც კი.

ამიტომაც მათ, ვისაც ეჭვი ეპარება ყოველივე ამაში, ვურჩევთ, გაეცნონ ტურელი რაბინის, ჰენრიხ ბრაუერის შემთხვევას, რომელსაც აბატმა ვიალმა 120-გვერდიანი საინტერესო ბროშურა მიუძღვნა (La Trahison du Grand Rabbin de France, Paris, 1904, chez Savaete.).

ჰენრიხ ბრაუერი დაიბადა პოლონეთში 1866 წელს ახალგაზრდობაში ჩამოიყვანეს ელზასში, სადაც სწავლობდა მეტცის რაბინისტულ სკოლაში, შემდეგ გადავიდა საფრანგეთში, სადაც ბელფორის ახლოს ეკავა რუჟემონ ლე-შატოს, ლამარშის, დიუნკერკის და კლერმან-ფარანეს რაბინის ადგილი. 1898 წელს მიიღო საფრანგეთის ქვეშევრდომობა და დაინიშნა ქ. ტურის რაბინად, სადაც დიდი ებრაული კოლონია იყო. საფრანგეთის ყველა რაბინისტული უმაღლესობა აღიარებდა მის განსაკუთრებულ განსწავლულობას ებრაულ მეცნიერებებში.

მიუხედავად ამ მეცნიერებებში განსწავლულობისა, ჰენრიხ ბრაუერი მაინც ვერ გახდა უსინდისო ადამიანი. 1900 წლის მიწურულს მას ჰქონდა შესაძლებლობა, ეშოვა დიდი ფული და, ამავე დროს, დახმარება გაეწია თავისი ცნობილი თანამემამულისთვის, მაგრამ მან არც ერთი ქნა და არც მეორე, რადგან საკუთარმა სინდისმა არ მისცა ამისი უფლება.

აი რა ვითარებაში მოხდა ეს შემთხვევა. ერთმა ტურელმა მესაჭურვლემ - იულიუს მენიემ გამოიგონა სამხედრო იარაღი, რომელსაც ჰქონდა განსაკუთრებული უპირატესობა თავისი სიმსუბუქით, შორსმსროლელობით, ტყვიის გასროლის საწყისი სიჩქარით და სისწრაფით. მან გადაწყვიტა, ეს იარაღი 200 000 ფრანკად მიეყიდა სამშობლოს გამყიდველი დრეიფუსისთვის, რომლის საქმეც იმ დროს აღელვებდა მთელს საფრანგეთს. დრეიფუსი ამ იარაღს აჩუქებდა საფრანგეთს და ამ ლამაზი ჟესტით თავის მომხრეებს მისცემდა ბრწყინვალე საბაბს მისი უდანაშაულობის დასამტკიცებლად.

ამ 200 000 ფრანკიდან გამომგონებელმა რაბინ ბრაუერს შესთავაზა 50 000 იმისთვის, რათა დახმარებოდა, კონტაქტი დაემყარებინა დრეიფუსთან და მხარი დაეჭირა მისთვის მოლაპარაკებებისას (40).

მოხდა წარმოუდგენელი ამბავი! რაბინი ბრაუერი დრეიფუსის მოწინააღმდეგე აღმოჩნდა: (ეს ვითარება, შესაძლოა, აიხსნას იმით, რომ მისი მშობლები, რომლებიც ვაჭრობდნენ ელზასში 1870 წელს, ომის პერიოდში, პრუსიელებმა დახვრიტეს). მან კატეგორიულად უარყო შემოთავაზებული წინადადება, უარყო შემოთავაზებული 50 000 ფრანკი და გამოუცხდა ბატონ მენიეს, რომ დარწმუნებულია დრეიფუსის გამყიდველობაში და მის მიმართ გამოტანილ სამართლიან მსჯავრში.

ამ წარუმატებლობით გააფთრებულმა მესაჭურვლემ ბრაუერს უჩივლა ქალაქ ტურის ებრაული კაჰალის მეთაურ ლეონ ლევისთან, საქმის კურსში ჩააყენა საფრანგეთის დიდი რაბინი, იმ დროს კარგად ცნობილი ზადოკ ხანი, რომელიც მნიშვნელოვანი მონაწილე დრეიფუსის საქმისა.

1901 წლის 2 იანვარს რაბინმა ბრაუერმა მიიღო “მკაცრი გაკიცხვა” საფრანგეთის დიდი რაბინისგან. იმავე წლის 26 რიცხვში ქ. ტურის კაჰალის მეთაურმა ბრაუერს ამცნო, რომ მომავალი თვიდან მას შეუწყდებოდა ხელფასი. რაბინი გაჯიუტდა და, მიუხედავად რაბინული იერარქიის მიერ გამოცხადებული ომისა, მაინც თავის შეხედულებაზე დარჩა. ბრაუერს თავს დაატეხეს “ხერემი”, რომლის მრისხანე წყევლას მისთვის მძიმე შედეგები უნდა მოეტანა: იგი გათავისუფლდებოდა თავისი თანამდებობიდან და ჩამოერთმეოდა ქონება, ამასთან, გაგდებულ უნდა ყოფილიყო ოჯახიდან და ჩამოშორებოდა ცოლ-შვილს.

აბატ ვიალის წიგნში ჩვენ ვპოულობთ მომხდარი ამბის ყველა საჭირო მოწმობას. ებრაელთა ბრბო, რომელსაც წინ უძღოდა ერთი ყველაზე კარგად ცნობილი ტურელი თაღლითი და ყალთაბანდი, ღამით შეიჭრა რაბინის სახლში, გატეხა ფულის შესანახი ყუთი, დაამტვრია ავეჯი და იარაღის მუქარით დაეუფლა მის მცირე დანაზოგს - 14 500 ფრანკს, რომელიც რაბინს ჰქონდა ფასიანი ქაღალდებისა და ფულის სახით. რაბინს დაუტოვეს მხოლოდ 80 სენტიმი.

ბრაუერმა იჩივლა, მაგრამ ეს ყოველივე ხდებოდა დრეიფუსის საქმის განხილვის პერიოდში და ქურდები, თანაც ყველასთვის ცნობილები, მაინცდამაინც დიდად არ შეუწუხებია პროკურორის ზედამხედველობას.

რამდენიმე დღის შემდეგ, “იომ ქიფურის”, ანუ “დიდი მიტევების” დღესასწაულზე, იმ დროს, როდესაც რაბინი ატარებდა ღვთისმსახურებას, ერთ-ერთმა დამსწრემ, დაადანაშაულა სინაგოგის წინაშე იმაში, რომ შეჭამა ღორის ხორცი ტურის ერთ-ერთ სასტუმროში. ბრაუერი ამაოდ ცდილობდა, დაემოწმებინა სასტუმროს მეპატრონე (რომელმაც, სხვათა შორის, შემდეგ დაადასტურა, რომ არასოდეს ენახა ბრაუერი). შეკრებილები თავს დაესხნენ რაბინს, სცემეს და სანახევროდ გაშიშვლებული სინაგოგიდან გარეთ გააგდეს.

“ხერემის” მეორე მუხლიც შესრულდა: განკვეთილი გაანთავისუფლეს სამსახურიდან, რის შესახებაც რაბინმა სამი დღის შემდეგ ოფიციალური უწყება მიიღო.

დარჩა რაბინის განკვეთა ცოლისგან და შვილებისგან. მაგრამ აქ თალმუდური ხრიკები ჩაიშალა, რადგან, მიუხედავად ყველა ღონისძიებისა, რითაც შეეცადნენ, რაბინს ცოლი გაყროდა, ქალბატონმა ბრაუერმა უარი განაცხადა ქმრის მიტოვებაზე. წინააღმდეგობა რომ გაეტეხათ, ებრაელებმა იერუსალემშიდან გამოიხმეს ქ-ნ ბრაუერის დედა, რომელმაც ყველანაირი ზეგავლენა გამოიყენა, რათა შვილი მეუღლისთვის დაეცილებინა, მაგრამ ამაოდ - ყველა მცდელობა ჩაიფუშა.

ბრაუერის ოჯახი, რომელიც იძულებული გახდა, დაეტოვებინა ტური, პარიზს შეეკედლა, სადაც უკიდურეს გაჭირვებაში ცხოვრობდა. 1902 წელს ყოფილმა რაბინმა სახელმწიფო საბჭოში საქმე აღძრა მის მდევართა წინააღმდეგ და ამისთვის საჭირო იურიდიული მხარდაჭერაც მიიღო. მაგრამ საიდუმლო გავლენებმა განუსაზღვრელი დროით შეაჩერეს საქმის წარმოება. მიუხედავად ამისა, ცხრა წლის შემდეგ, 1911 წლის ბოლოს, როდესაც დარწმუნდნენ, რომ ბრაუერი და მისი ოჯახი კათოლიკური ქველმოქმედების შემწეობით შიმშილით არ ამოწყდნენ, გადაწყვიტეს ამ საქმის განხილვა. ის იმდენად ნათელი იყო, რომ გასამართლებულ იქნა საფრანგეთის კაჰალის მეთაური ბარონი გუსტავ როტშილდი; მაგრამ იმდენად დიდი იყო ებრაელთა ზეგავლენა ფრანგულ სასამართლო წრეებზე, რომ ყოფილი რაბინი უნდა დაკმაყოფილებულიყო მიყენებული ზარალის ანაზღაურებით - რამდენიმე ათასი ფრანკით.

მაშ, შეიძლება თუ არა ახლა, უკიდურეს შემთხვევაში, დარწმუნებული ვიყოთ, რომ რაბინ ბრაუერის განსაცდელი დასრულდა? ჩვენ ამ შეკითხვას დადებითად ვერ ვუპასუხებთ. უჩივლა რა უმაღლეს სახელმწიფო საბჭოში თავის იერარქიულ მოხელეებს, ყოფილმა რაბინმა ჩაიდინა (ცხადია, ებრაული სამართლის გაგებით - მთარგმნ.) უფრო მძიმე დანაშაული. მას მიეკრობა ებრაელთა გამცემის სამარცხვინო სახელი. ახლა ის დაექვემდებარება “აბოდ ზარას” განწესებათა ულმობელ დარტყმებს: “ებრაელი, რომელიც სასამართლოთი დაიწყებს სხვა ებრაელის დევნას ან ქრისტეანთა სასამართლოსთვის მის გადაცემას განიზრახავს, სასიკვდილო ცოდვას ჩადის. ის უცილობლივ უნდა ჩაიქოლოს. ადგილობრივი სინაგოგის მეთაურმა პირველმა უნდა ესროლოს ქვა თავში. ის მოიკვეთება ერიდან, რადგან მოიძულა თორას მოთხოვნები, რომელიც არის ღმრთის სიტყვა. მისი უსჯულოება მძიმე ტვირთად დააწვება და მთელი ისრაელი ჩაქოლავს ქვებით. ის უნდა მოკვდეს! ის იხილავს თორას და თალმუდის სამსჯავროს და შეძრწუნდება!” (La Trahison du Grand Rabbin de France, Paris, 1904, p. 106 et 107).
Назад к содержимому