სწავლანი > საუბრები ბიბლიაზე
ბიბლიის აპოლოგეტიკა
პასუხი წმიდა წერილის კრიტიკოსებსა და უღმერთოებს
თავი VI. ბიბლიის ჰარმონია
სერიოზულ მკითხველს ბიბლია ყოველთვის აკვირვებს მისი შინაარსის შეხმატკბილებით და საერთო უწყვეტი გეგმით, რომელიც ერთი განსაზღვრული მიზნისკენ - ღმრთისა და ადამიანის შეერთებისკენ მიემართება. ბიბლიის წიგნები სხვადასხვა დროს, სხვადასხვა ავტორთა მიერ, სხვადასხვა ვითარებაში და მეტიც, სხვადასხვა ქვეყნებში დაიწერა, მიუხედავად ამისა, მათში ერთი სულისკვეთება იგრძნობა, ის დაწერილია ერთი ენით და ურთიერთმაკავშირებელი გამოცხადებით. ბიბლია აგებულია ბრწყინვალე არქიტექტურული ნაგებობის პრინციპით, სადაც უდიადესმა ოსტატმა ყველაფერი ადრიდანვე გათვალა და აწონ-დაწონა ისე, რომ მთელ ნაგებობაში არაფერია ზედმეტი, და ყველაფერი თავის ადგილზე ჰარმონიულად ავსებს ერთ მთლიანობას. ბიბლია ეს სრულყოფილი ორგანიზმია, სადაც, როგორც კაცობრივ სხეულში, ყველა ორგანო, ყველა წევრი და ნერვი ერთი საერთო ცენტრისკენ - გულისკენ მიემართება. ბიბლიის ეს გული არის ღმერთი, რომელიც თავს გვიცხადებს, როგორც წმ. სამება, ყოველივე დანარჩენი კი მასთან მიდის. როგორც ადამიანის ორგანიზმში ყველა მისი ფუნქცია ერწყმის მისი სულის ნებას და თანხმიერებაშია გონებასთან, ასევე ბიბლიაში მისი ყოველი სიტყვა, ხილვა და გამოცხადება სრულ შეთანხმებაშია სულიწმიდასთან და ღმრთის სიბრძნესთან. სიცოცხლის სული მთლიანად აღავსებს წერილს (ინ. 6:63) და ღმრთის სიბრძნე მის ყოველ სიტყვაშია დაფარული (ფსალმ. 118:138), რის გამოც ის სულიერ ბრძოლაში გვემსახურება, როგორც "სულის მახვილი" და "ცხონების მუზარადი", რომლებიც გვიცავენ "მზაკვარის განხურვებული ისრებისგან".
საერთო გეგმის ჰარმონია
აიღეთ ხელში ბიბლია და ნახეთ, რაოდენ მშვენივრად იყოფა ის შინაარსობრივად. ძველ აღთქმაში ვპოულობთ ოთხ უმთავრეს ნაწილს: 1) სჯული, - მოსეს ხუთწიგნეული; 2) ისტორია, - ისტორიული წიგნები; 3) პოეზია და ფილოსოფია (თეოლოგია), - ანუ სასწავლო წიგნები; 4) გამოცხადება, - წინასწარმეტყველური წიგნები.
იგივეს ვხედავთ ახალ აღთქმაშიც: 1) სჯული, - სახარებები; 2) ისტორია, - მოციქულთა საქმეები; 3) პოეზია და ფილოსოფია (თეოლოგია), - მოციქულთა ეპისტოლეები; 4) გამოცხადება, - აპოკალიფსისი.
ეს ყველაფერი ბიბლიის ზედაპირული დათვალიერებითაც ჩანს, ხოლო უფრო დეტალური ანალიზისას კიდევ უფრო მკაფიო სურათი გვეხსნება. სამწუხაროდ, აქ არ გვაქვს საკმარისი ადგილი იმისთვის, რომ დეტალური ანალიზით მიმოვიხილოთ მთელი ბიბლია, ამ მისიას ყოველ მკითხველს თავად მივანდობთ, ჩვენ კი მხოლოდ რამოდენიმე დამხმარე პუნქტზე მივუთითებთ, რომლებიც მას ბიბლიის ჰარმონიის წვდომასა და მის უფრო ღრმად შესწავლაში დაეხმარება.
ყურადღება მივაქციოთ იმ ფაქტს, რომ ბიბლია იწყება ღმერთის ხსენებით: "თავდაპირველაღ ღმერთმა შექმნა ცა და მიწა" (დაბ. 1:1); ხოლო მთავრდება ადამიანის ხსენებით: ".. მადლი ყველა თქვენგანთან" (გამოცხ. 22:21).
ბიბლია ეს არის ღმრთის მიმართვა ადამიანისადმი, მისი დანიშნულებაა - ადამიანის წარმართოს ღმრთისკენ. ბიბლიის ცენტრალურ ტექსტს წარმოადგენს ფსალმუნი 117:8, სადაც ადამიანს ღმრთისადმი სასოებისკენ მოუწოდებენ.
ბიბლიის დასაწყისში გვხვდება ადამიანის პირველი სიტყვები ღმრთისადმი: "შენი ხმა მომესმა ბაღში და შემეშინდა, შიშველი რომ ვარ, და დავიმალე" (დაბ. 3:10), - ეს არის ცოდვით დაცემის შედეგი. ბიბლიის დასასრულს გვხვდება ღმრთის ბოლო სიტყვა ღმრთისადმი: "ჰე, მოვიდოდე, უფალო იესუ" (გამოცხ. 22:20), - ეს არის ღმრთის მადლის მიერ ადამიანის ცხონების შედეგი.
თავიდან ბოლომდე ბიბლიაში გატარებულია ღმრთის სამპიროვნობის და ადამიანის სამნაწილედობის იდეა. ღმერთი მამა, ღმერთი ძე და ღმერთი სულიწმიდა; სული, მშვინვა და სხეული (1 თესალონიკ. 5:23). შესაძლოა ადამიანის ამ სამნაწილედობიდან გამომდინარე იყო თავიდანვე მიმართული ბოროტების სამმაგი საცდური: მის ირგვლივ - სამყარო, მის შიგნით - ხორცი, მის წინააღმდეგ - ეშმაკი. გარდა ამისა, ხორცი (ცოდვით დაცემის შემდეგ) თავის თავში შეიცავს სამმაგ ბოროტებას, კერძოდ, ესენია: "გულისთქმა ხორცის, გულისთქმა თვალის და სიამაყე არსებობისა" (1 ინ. 2:16). ხორცის სწორედ ამ "სამეულობაზე" იყო აგებული ედემში სატანის პირველი საცდური (დაბ. 3:6), რომელმაც ესოდენ დასანანი შედეგები გამოიწვია; ამ პრინციპითვე წარმოებდა სატანის მიერ უდაბნოში ქრისტეს გამოცდა (ლკ. 4:3, 5, 9, 10), რომელიც ქრისტეს გამარჯვებით და კაცობრიობის ცხონებით დასრულდა.
საცდური ედემში:
"ხე მშვენიერია საჭმელად" - ხორციელი ვნება."ის მშვენიერია სახილველად" - მხედველობითი ვნება."იძლევა ცოდნას" - ყოფიერებითი სიამაყე.
საცდური უდაბნოში:
"თქვი, რომ ეს ქვები პურად იქცნენ" - ხორციელი ვნება."აჩვენა მას ეშმაკმა ქვეყნიერების ყველა სამეფო" - მხედველობითი ვნება."გადაეშვი ქვემოთ და ანგელოზები ხელში აგიტაცებენ" - ყოფიერებითი სიამაყე.
საინტერესოა აღინიშნოს, რომ პირველ შემთხვევაში ადამიანი დამარცხდა, რადგან მან ღმრთის სიტყვებში ეჭვი შეიტანა: "მართლა გითხრათ ღმერთმა?" (დაბ. 3:1); მეორე შემთხვევაში კი - ღმრთის სიტყვისადმი გარდაუვალი მორჩილების შედეგად გაიმარჯვა: "ხოლო იესუმ მიუგო და უთხრა: დაწერილია: არა მხოლოდ პურით იცოცხლებს კაცი, არამედ ყოველი სიტყვით, რომელიც გამოდის ღმერთის პირიდან" (მთ. 4:4).
ბიბლიის იმ ადგილების განხილვა, რომლებიც წმ. სამებაზე უთითებენ, უპირველეს ყოვლისა ჩვენს ყურადღებას მიაპყრობს სიტყვა "ღმერთის" მრავლობითი ფორმის გამოყენებას ბიბლიის პირველ სამ თავში. პირველად დაბ. 1:26-შ, სადაც ნათქვამია: "გავაჩინოთ კაცი ჩვენს ხატად, ჩვენს მსგავსებად"; მეორედ დაბ. 3:22, სადაც ვკითხულობთ: "აჰა, გახდა ადამი როგორც ერთი ჩვენთაგანი"; და მესამედ დაბ. 11:7, სადაც ასევე თვით ღმერთი ბრძანებს: "გარდავიდეთ და შევურიოთ მათ ენანი".
განა შესანიშნავი არ არის წმ. სამებაზე ასეთი გამოცხადება, რომელიც პირველად მოცემული გვაქვს ადამიანის შექმნასთან დაკავშირებით, მეორედ - ადამიანის შეცოდებასთან დაკავშირებით, და მესამე - კაცობრიობის სამსჯავროსთან დაკავშირებით?! ამასთან, ძალიან კარგი იქნება გავიხსენოთ ნიშანდობლივი სიტყვები, რომლებითაც უნდა დაეწყოთ ისრაელიტებს ყოველი დღე: "ერთია უფალი, უფალი, ჩვენი ღმერთი" (მეორე რჯლ. 6:4). ებრაულ დედანში "ჩვენი ღმერთი" გამოიხატება სიტყვით "ელოხემუ", სიტყვიდან "ელოხიმ", რომელიც არის სიტყვა "ელოიხ"-ის მრავლობითი ფორმა (იგივე უნდა ითქვას სიტყვებზე "სერაფიმ" და "ქერუბიმ"). "ელოხიმ" ნიშნავს "ღმერთები", სწორედ ამით აცდუნებდა სატანა ჩვენს პირველმშობლებს: "შეიქნებით ღმერთებივით კეთილისა და ბოროტის შემცნობელნი" (დაბ. 3:5). ამგვარად, მეორე რჯულთას ტექსტი ასე უნდა იკითხებოდეს: "ერთია უფალი, ჩვენი ღმერთები". ასეთი გამოცხადება კიდევ უფრო ამძაფრებს ცნებას წმ. სამების შესახებ, და ძლიერ არგუმენტად გამოდგება ებრაული და უნიტარიანული ინტერპრეტაციების წინააღმდეგ, რომლებიც ღმრთის სამპიროვნობას უარყოფენ.
წმ. სამება, რომელიც ბიბლიის პირველივე გვერდებზეა მინიშნებული, შემდგომში თითქოსდა პროგრესულ განვითარებას პოვებს მის ცალკეულ პირებთან მიმართებაში.
ასე, მაგალითად, ძველ აღთქმაში გვეძლევა სრული გამოცხადება მამა ღმრთისა, რომელიც აუქმებს ჩვენს მერყევობას და განსაკუთრებულ ძალად წარმოგვიდგება წუთისოფლის წინააღმდეგ (1 ინ. 2:15).
სახარებაში გვეძლევა ძე ღმერთის სრული გამოცხადება, რომლის მიერაც უქმდება დანაშაული ცოდვისთვის, და ქრისტე წარმოგვიდგება როგორც განსაკუთრებული ძალა ეშმაკის წინააღმდეგ (მთ. 4:1-11).
მოციქულთა საქმეებში გვეძლევა ღმერთ სულიწმიდის სრული გამოცხადება, რომლის გავლენითაც უქმდება ჩვენი გულქვაობა, და რომელშიც ვიღებ განსაკუთრებულ ძალას ხორცის წინააღმდეგ (გალატ. 5:17).
მოციქულთა საქმეებში გვეძლევა გამოცხადება მთელ წმიდა სამებაზე უფრო გასაგები და მკაფიო სიტყვებით, ვიდრე წერილის სხვა ადგილებში: "მადლი ჩვენი უფლის იესო ქრისტესი, სიყვარული ღვთისა და ზიარება სული წმიდისა ყველა თქვენგანთან" (2 კორინთ. 13:13).
მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ ძველი ისრაელის სამი უმთავრესი დღესასწაული, რომლის დროსაც ყოველი ებრაელი ვალდებული იყო წარმდგარიყო ღმრთის წინაშე, ასევე წმ. სამებაზე უთითებს.
კარვობის დღესასწაულს (ლევ. 23:34) პირდაპირი კავშირი აქვს მამა ღმერთთან, რომელიც პიროვნულად იმყოფებოდა ისრაელთან კარავში, უდაბნოში ისრაელის ხეტიალის მთელი პერიოდის განმავლობაში. გამ. 23:8-ში ღმრთის სახელით ნათქვამია: "გამიკეთონ საწმიდარი, რომ დავივანო მათ შორის". მაგრამ ეს იყო წმინდანებთან ღმერთის მომავალი ურთიერთობის ოდენ აჩრდილი, რის შესახებაც გამოცხადებაში ვკითხულობთ: "აჰა, კარავი ღვთისა კაცთა შორის, რომელიც დაემკვიდრება მათში, და თვით ღმერთი იქნება მათთან" (გამოცხ. 21:3). ეს დღესასწაული იზეიმება მეშვიდე თვის 15-ე დღეს, თისრის თვეში, ანუ ჩვენებურად სექტემბერს.
პასექის დღესასწაული (გამ. 12:17 და ლევ. 23:5) იზეიმება პირველ თვეში - ნისანში, ან აბიბში, ჩვენებურად მარტ-აპრილში; მისი მთავარი მნიშვნელობა იყო გამომსყიდველ მსხვერპლშეწირვაში, რაც თავისთავად უთითებს ძე ღმერთზე. იმიტომ ხომ არ აცვეს ჯვარს ქრისტეს სწორედ ამ დღესასწაულობის წინ?
ორმოცდაათეულის დღესასწაული. ებრაელები მას "შვიდეულის დღესასწაულსაც" უწოდებენ (გამ. 34:22), რადგან ის უწევს პასექიდან შვიდი შვიდეულის შემდეგ (50-ე დღეს). დღესასწაული ღმერთ სულიწმიდაზე მიუთითებს, რადგან სწორედ ამ დღეს გადმოვიდა უფალი ცეცხლის სახით სინას მთაზე (გამ. 19:11) და ამავე (ანუ ქრისტეს აღდგომიდან ორმოცდამეათე) დღეს სულიწმიდა ცეცხლოვანი ენების სახით გადმოვიდა ეკლესიაზე (საქმე 2:1).
წმიდა სამებაზეა მითითება ასევე "კარიბჭეებში", "კარებში" და "კრეტსაბმელში", ასევე მღვდელმთავრის მიერ ხალხის სამმაგ კურთხევაში: "უფალმა გაკურთხოს და დაგიფაროს. უფალმა მოგანათოს თვისი სახე და შეგიწყალოს, უფალმა მოგაპყრას თავისი სახე და მშვიდობა მოგცეს" (რიცხვ. 6:24-26).
ყურადღება უნდა მივაპყროთ ბიბლიის სიტყვებს ოქროზე. ბიბლიის დასაწყისში (დაბ. 2:11-12) ოქროს შესახებ ნათქვამია, როგორც იმაზე, რაც ადამიანს მიეცა სხვა ძვირფას ქვებთან ერთად. ბიბლიის ბოლოში ვპოულობთ, რომ ადამიანის დაცემის შედეგად, ოქრო დგას ადამიანთა სულებზე უწინარეს (გამოცხ. 12:13) (ალბათ უნდა იყოს გამოცხ. 3:17-20 – "აპოკ". რედ.). დასასრულ, გამოცხადებაში ახალი მიწის შესახებ ვკითხულობთ: "ქალაქის მოედანი კი - ბაჯაღლო ოქრო, ჭვირვალე მინის მსგავსი" (გამოცხ. 21:11). ალბათ, უბრალოდ როდი გაეფინა იქ ოქრო წმინდანთა ფეხქვეშ. თუმცა, ამ მიზნისთვის ოქრო განსაკუთრებულად უნდა განწმენდილიყო, დამსგავსებოდა გამჭვირვალე მინას, რათა გამხდარიყო სამოთხის შესაფერისი მასალა.
ბიბლია, როგორც ღმრთის სიტყვა, ყველა დროს მოიცავს: "გუშინ, დღეს და უკუნითი უკუნისამდე" (ებრ. 13:8). მისი ისტორია, რომელსაც შორეულ წარსულში გადავყავართ, ეს უ ფლის გუშინდელია. ის გვეძლევა იმისთვის, რათა მისით ცხოვრება ვისწავლოთ: მივბაძოთ კეთილს (ეფეს. 6:12) და არ გავიმეოროთ ცოდვა (რომ. 2:3; 1 კორინთ. 10:6, 11). მისი სულიერი და ზნეობრივი სწავლება, რომელიც ყოველი ფურცლიდან შემოგვანათებს - ღმრთის დღევანდელია (ოსია 14:10). ის მოცემულია იმისთვის, რათა ადამიანებმა შეძლონ ღმრთისა და მარადიული საგნების შემეცნება. მისი წინასწარმეტყველებანი ჩვენს მზერას უცნობ მომავალს მიაპყრობენ (ეს. 46:10; 2 პეტ. 1:19), როდესაც მთელი ბოროტება დაითრგუნება და ყოველგვარი უსამართლობა გასწორდება, ყოველი საიდუმლო გამჟღავნდება, და როდესაც ყოველგვარი კეთილი და ცუდი საქმე თავის საზღაურს მიიღებს (მთ. 13:40-43) - ეს ღმრთის მომავალია და დაუსრულებელი საუკუნე! ის შობს წმიდა მისწრაფებებს და უმაღლეს იდეალებს იაზრებს.
ბიბლია გვიხსნის ღმერთთან ურთიერთობის მეთოდებსა და პირობებს. როდესაც მის სწავლებას ვწვდებით, ვხედავთ, რომ ადამიდან წარღვნამდე კაცობრიობა ამ ურთიერთობაში სინდისით რეგულირდებოდა; შემდეგში ურთიერთობა წარმოებდა რჩეულ კაცთა და რჩეული ერის - ისრაელის მიერ და მიმდინარეობდა რჯულის რეგულაციებით; და ბოლოს, ახალ აღთქმაში ჩვენ ვპოულობთ ღმერთთან ადამიანის უკვე განვითარებულ ურთიერთობას არა რჩეული ერის მიერ, არამედ ეკლესიის მიერ - ანუ ყველა ადამიანის თანაზიარობით, რომელთაც მიიღეს მადლი ქრისტე იესუს მიერ.
ედემში ღმერთმა უცოდველ ადამიანს მხოლოდ ერთი მცნება მისცა და ისიც დაარღვია ადამიანმა; ამიტომაც შემცოდე ადამიანს უკვე ათი მცნება მიეცა, რაც ასევე არ იქნა შესრულებულ; ბოლოს და ბოლოს, მთელი სჯული ერთ სრულყოფილ კაცს დაეკისრა და ის სრულყოფილად იქნა აღსრულებული მის ყველა მოთხოვნაში. იესუ ქრისტემ სჯული აღასრულა ყველას მაგიერ, რათა მისი სიმართლე ყველაზე გავრცელებულიყო, ვისაც კი შეუძლია ის მიიღოს თავის მაცხოვრად და შუამდგომლად მამა ღმერთის წინაშე (რომ. 3:26).
საინტერესოა, რომ ბიბლია იყოფა ორ თითქმის თანაბარ ნახევრად, რომელთა შორის არის ფსალმუნები; ამასთან, როგორც პირველ, ასევე მეორე ნაწილში ღმერთი მიმართავს ადამიანს, როდესაც თვით ფსალმუნებში ადამიანი შეჰღაღადებს ღმერთს.
ძველი და ახალი აღთქმის ჰარმონია
ძველი აღთქმა იწყება ღმერთით - "თავდაპირველად ღმერთმა შექმნა" (დაბ. 1:1); ახალი აღთქმა იწყება ქრისტეთი - "წიგნი შობისა იესო ქრისტესი" (მთ. 1:1).
ძველი აღთქმა (რომელიც სჯულის ნიშნის ქვეშ იმყოფებოდა) მთავრდება წყევლის მუქარით: "ნუ მოსრულმან მოვსპო ქუეყანა მყის" (მალაქ. 4:6); ახალი აღთქმა (მადლის პერიოდი) მთავრდება კურთხევით: "ჩვენი უფლის, იესო ქრისტეს მადლი ყველა თქვენგანთან. ამინ" (გამოცხ. 32:21).
"რჯული მოსეს მიერ მოგვეცა, ხოლო მადლი და ჭეშმარიტება იესო ქრისტეს მიერ იქმნა" (ინ. 1:17); მაშასადამე, მოსე იყო ძველი აღთქმის მესია, ხოლო ქრისტე - ახლისა. მოსეს პირველი სასწაული ეგვიპტეში იყო წყლის სისხლად გადაქცევა (გამ. 7:19) - რაც წარმოადგენდა სიკვდილის წინასახეს რჯულის დარღვევისთვის; ქრისტეს პირველი სასწაულია - წყლის ღვინოდ გადაქცევა (ინ. 2:1-11) - რაც წარმოადგენს მკვდრეთით აღდგომის სიმბოლოს სიკვდილზე ქრისტეს გამარჯვების შედეგად.
ბიბლიის პირველ გვერდებზე ვპოულობთ ძმის მიერ ძმის მოკვლის ამბავს (დაბ. 4:8), მაშინ როდესაც ახალი აღთქმის პირველ გვერდებზე ვკითხულობთ იმის შესახებ, როგორ მოჰყავს ძმას ძმა ქრისტესთან (ინ. 1:41-42).
საინტერესოა, რომ პირველი კითხვა, რომელიც ძველ აღთქმაში ფიგურირებს, ეს არის ღმრთის კითხვა მიმართული ადამიანისადმი: "ადამ, სადა ხარ?" (დაბ. 3:9), მაშინ როდესაც ახალ აღთქმაში პირველი კითხვა უჩნდება ადამიანს: "სად არის იუდეველთა ახალშობილი მეფე?" (მთ. 2:2). იქ ღმერთი ეძებს შემცოდე ადამიანს, ხოლო აქ მონანული ადამიანი ეძებს ღმერთს.
ძველ აღთქმაში ადამიანებს მიეცა მცნება ჰყვარებოდათ ღმერთი (მეორე რჯლ. 6:5), ახალში - გაცხადდა ის, რომ ღმერთმა შეიყვარა ადამიანი (ინ. 3:16).
ეს ყოველივე ბიბლიას არ ჰყოფს ორ ნაწილად, არამედ მხოლოდ გვიჩვენებს ღმრთის გამოცხდების გეგმას ისტორიის ორ განსხვავებულ პერიოდშ: ქრისტემდე და ქრისტეს შემდეგ.
ძველ აღთქმაში ჩვენ ქრისტეს ვხედავთ სულში; ახალში კი ქრისტეს უკვე ვხედავთ ხორცში. ძველ აღთქმაში ყველაფერი მიმართულია ქრისტესკენ; ახალში - ყველაფერი მომდინარეობს ქრისტესგან. ძველ აღთქმაში ქრისტე - ისრაელის მომავალი მესიაა; ახალში - ქრისტე - მთელი ქვეყნიერების მაცხოვარია. ძველ აღთმქში მართლები ელოდნენ მესიის მოსვლას; ახალში - მორწმუნეები (ეკლესია) ელის ქრისტეს მოსვლას. იქ ელოდნენ ქრისტეს, როგორც მაცხოვარს, გამომსყიდველს; აქ კი ელიან ქრისტეს, როგორც მეფეს მეფეთა და მართლმსაჯულს.
ორიოდ სიტყვა ბიბლიის პირველი წიგნის შესახებ
შესაქმე - დაბადების წიგნია. აქ ლაპარაკია იმაზე, თუ როგორ გაჩნდა ცა და მიწა, სიცოცხლე, როგორ გაჩნდა ცოდვა, სიკვდილი და მკვდრეთით აღდგომა გამოსყიდვის გზით (დაბ. 3:21). იწყება რა ცოცხალი ღმერთით, წიგნი მთავრდება გარდაცვლილ ადამიანზე, იოსებზე თხრობით (50:26). ეს არის ადამის დაცემის შედეგი, "ვინაიდან როგორც ერთი კაცის მიერ შემოვიდა ცოდვა ამ ქვეყნად, ცოდვის მიერ კი - სიკვდილი" (რომ. 5:12). მაგრამ ღმრთის მიზანი ყოველთვის იყო - დაებრუნებინა ადამიანი სიცოცხლის გზაზე, ამიტომაც დაბადების წიგნის მე-3 თავის 15-ე მუხლში მოცემულია მინიშნება მომავალ მაცხოვარზე.
შესაქმე - ადამის წარმოშობის წიგნია (თ. 5), მაშინ როდესაც, პირველი სახარება - ეს არის წიგნი შობისა იესუ ქრისტესი, - მეორე ადამისა (მთ. 1 თ.). ამ წარმოშობის წიგნთაგან ერთ-ერთთან კავშირი აქვს დედამიწაზე მცხოვრებ ყველა ადამიანს: ხორციელთ მიწიერი ადამის წარმოშობასთან (1 კორ. 15:47), ხოლო მორწმუნეთ, სულიერთ - ქრისტეს შობასთან, რომელიც არის ზეციური ადამი (გალატ. 3:26); ერთნი იწერებიან სიკვდილის წიგნში, მეორენი კი - სიცოცხლისაში. "ცეცხლის ტბაშივე ჩავარდა, ვინც არ იყო ჩაწერილი სიცოცხლის წიგნში" (გამოცხ. 20:15).
გასაოცარია, რომ ხორციელ ადამიანთა სია ბიბლიაში ყოველთვის წინ უსწრებს ქრისტეს ადამიანთა სიას. კაენის შთამომავლები (4:17) შეთის შთამომავლებზე წინ დგანან (5:6); იაფეტისა და ქამის შთამომავლები სემის შთამომავლების წინ (10:2, 6; 11:10); ისმაელის შთამომავლები - ისააკის შთამომავლების წინ (25:12, 19); ესავის შთამომავლები მოცემულნი არიან იაკობის შთამომავლებზე უწინ (36:1; 37:2).
ერთი შეხედვით ასეთი თანმიმდევრობა უცნაურად გვეჩვენება, მაგრამ ის სრულ შესატყვისობაშია საზოგადოდ ბიბლიის სწავლებასთან. "პირველი კაცი მიწისაგან, მიწიერი, მეორე კაცი - ზეციერი" (1 კორ. 15:47). ადამიანები, რომელთა სახელები უფრო ადრე არის მოცემული, წარმოადგენენ ხორციელ შვილებს, "ამქვეყნიური კაცებისგან, რომელთაც წილი სიცოცხლეში აქვთ" (ფსალმ. 16:14); ხოლო ის ადამიანები, რომელთა სახელები მოსდევს პირველთ ქრისტეს მიმდევართ წარმოადგენენ, აღმსარებელთ იმისა, რომ "უცხონი და ხიზნები არიან ამ ქვეყნად" (ებრ. 11:13), ელტვიან უკეთესს, ზეციერს (ებრ. 10:16). განა ეს არ იგულისხმა ქრისტემ, როდესაც ამბობდა: "და, აჰა, არიან უკანასკნელნი, რომელნიც იქნებიან პირველნი, და არიან პირველნი, რომელნიც იქნებიან უკანასკნელნი" (ლკ. 13:30).
ესაიას წიგნის ჰარმონია
ესაია ცხოვრობდა მოსესა და ქრისტეს შორის შუა პერიოდში (750 წ. ქრ. შ.-მდე). მისი წინასწარმეტყველება იყოფა სამ ნაწილად, თანაც ყოველი ნაწილი იწყება მოწოდებით და მთავრდება სერიოზული გაფრთხილებით. პირველი ნაწილი 1:1-დან 48:22-მდე; მეორე - 49:1-დან 57:21-მდე; მესამე –58:1-დან 66:24-მდე. უნდა შევნიშნოთ, რომ ყოველი ნაწილის მოწოდება ჰარმონიზირებულია საუკუნეებში საღმრთო გამოცხადების გეგმასთან. ასე, მაგალითად, პირველი მოწოდება მიმართულია ისრაელისკენ, "უფლის ხალხისკენ" (შეად. ეს. 1:1-4); მერე - წარმართებისკენ "შორეული ხალხისკენ" (ეს. 49:1); მესამე მიმართულია კვლავ ისრაელისკენ, "იაკობის სახლისკენ" (58:1): რადგან "არ უარუყვია ღმერთს თავისი ხალხი, რომელიც წინასწარ იცნო" (რომ. 11:2). ისრაელიანები დაინახავენ იმას, ვისაც უგმირეს და იგოდებენ მის გამო (ზაქ. 12:10). ესაია გვამცნობს ორი უდიდეს დოქტრინას: ადამიანის ცოდვის შესახებ - "ყველანი, ცხვრებივით დავეხეტებოდით, ყოველი კაცი თავის გზას ასცდა" (ეს. 53:6), და ქრისტეს გამომსყიდველი მსხვერპლის შესახებ - "როგორც ცხვარი დუმს მპარსველთა წინაშე, მასაც არ დაუძრავს ბაგე" (ეს. 53:7).
დანიელის წიგნის ჰარმონია
ისტორიის გასაოცარი ფილოსოფიაა მოცემული დანიელის წინასწარმეტყველებებში. ორი პარალელური სიმბოლოს მეშვეობით, კერძოდ: "კერპის" სიმბოლო მეორე თავში და "ოთი ცხოველისა" მეშვიდე თავში. ამით წინასწარმეტყველმა გამოხატა სამყაროს მთელი ისტორიის სქემა უძველესი დროიდან უკანასკნელ ჟამამდე. დანიელის წიგნი მოიცავს მთელ პერიოდს, რომელსაც წერილში "წარმართთა დროება" ეწოდება (ლკ. 21:24). ორმაგი გამოცხადება ერთსა და იმავე საგანზე გვარწმუნებს მის სერიოზულობასა და აბსოლუტურ საიმედოობაში (იხ. დაბ. 41:32 და დან. 2:45). წერილის ჰარმონია კიდევ ერთხელ დასტურდება ისტორიის ამ ორი პარალელური სიმბოლოების შესარებით, რომელიც წინასწარმეტყველმა გაგვიცხადა.
კერპის ოქროს თავი (2:32) და ლომი - პირველი მხეცი (7:4), ერთი და იგივე ძველი ბაბილონის იმპერიის ორი სიმბოლო (2:38), რომელიც უხსოვარ დროში აღმოცენდა და თავის არსებობას ამთავრებს 558 წ-ს ქრ. შ.-მდე მეფე ბალთაზარით (5:30).
კერპის ვერცხლის მკერდი და ხელები (2:32) და დათვი - მეორე მხეცი (7:5) ერთდროულად წარმოადგენს მიდიელთა და სპარსელთა ორმაგი მონარქიის სიმბოლოს (2:39-40), რომელსაც მსოფლიო ჰეგემონია ეპყრა ბაბილონის შემდეგ და, რომელსაც ჯერ მეთაურობდა კვიროსი (10:1, შემდეგ კი - დარიოსი (11:1). მისი ისტორია გაგრძელდა 200 წლამდე.
კერპის სპილენძის მუცელი და ბარძაყები (2:32) და ავაზა - მესამე მხეცი (7:6) მაკედონიის (საბერძნეთის) იმპერიას წარმოადგენენ (2:39, 8:31), რომელმაც შეცვალა მიდო-სპარსული იმპერია, და ალექსანდრე დიდის მმართველობით იარსება 333 წ-მდე ქრ. შ-მდე. ამასთან, როგორც ავაზას დანიელის ხილვაში ჰქონდა ოთხი ფრთა და ოთხი თავი, ასევე, ალექსანდრეს სიკვდილის შემდეგ, მისი სამფლობელო დაიყო ოთხ სამეფოდ (8:21–22). ამ იმპერიამ იარსება 300 წელი.
კერპის რკინის ფეხები, რომელიც ნაწილობრივ რკინისა იყო, ნაწილობრივ კი - თიხისა (2:33) და მეოთხე მხეცი საშინელი, შემაძრწუნებელი და საკმაოდ ძლიერი რკინის კბილებითა და ათი რქით (7:2) ერთდროულად იძლევიან რომის იმპერიის პორტრეტს მისი რკინისებრი კანონებით (2:40). მან შეცვალა ბერძნული იმპერია და თავისი გაფურჩქვნის ხანას მიაღწია კეისარ ავგუსტუსის პერიოდში (27 წ. ქრ. შ.-მდე), რომლის დროსაც ცხოვრობდნენ ქრისტე და მოციქულები (ლკ. 2:1).
დროთა განმავლობაში ეს იმპერია დაიყო ორ დიდ ნაწილად (კერპის ბარძაყების შესაბამისად), შემდეგ კი - ათ ნაწილად (რომლის სიმბოლოსაც წარმოადგენდა მხეცის ათი რქა). ისტორიაში დაყოფილი რომის ემბლემას წარმოადგენს ორთავიანი არწივი, რომელიც შემდეგში ფიქსირდბეა რუსეთისა და ავსტრო-უნგრეთის გერბებზეც.
დანიელის წინასწარმეტყვეელბის 7:8 მუხლის საფუძველზე დაყოფილი რომის იმპერია უნდა აღდგეს. ამისი სწამდათ ბიბლიის წინასწარმეტყველებათა მკვლევარბს, თუმცა მათ ყოველთვის დასცინოდნენ, მაგრამ, დრო გავიდა და წინასწარმეტყველება ახდა, კიდევ ვინ გაბედავს ღმრთის სიტყვისა და იმ ადამიანების კრიტიკას, ვინც მას ეფუძნება?
"მცირე რქა", რომელსაც "თვალები კაცის თვალებს მიუგავდა და პირი მისი ამპარტავნულად ლაპარაკობდა" და, რომელიც მხეცის ათ რქას შორის ამოიზარდა (7:8) - ანტიქრისტეა (იხ. გამოცხ. თ. 13).
ლოდი, რომელიც "ხელისუკვრელად ადგილიდან მოსწყდა, დაეცა კერპს, რკინისა და თიხის ფეხებზე მდგარს, და შემუსრა იგი" (7:26) და მიიღო მეფობა (7:14) - არის ქრისტე.
მოცემული წინასწარმეტყველების მიხედვით შეგვიძლია დავინახოთ, რაოდენ ახლოს არის მსოფლიო თავისი ისტორიის დასასრულთან, და რა მალე მოიწევა დედამიწაზე უფლის სამსჯავრო. უფლის მოსვლა ახლოვდება, მაგრამ უფრო ახლოსაა ანტიქრისტეს გამეფება, რომლის სულისკვეთება განსაკუთრებულად შეიგრძნობა ამ მნიშვნელოვან დღეებში.
ამიტომაც, მართლმადიდებელნო, ვიფხიზლოთ, "ვინაიდან არც დღე ვიცით და არც საათი, როდის მოვა ძე კაცისა" (მთ. 25:13), რათა აიყვანოს დედამიწიდან თავისანნი, რათა განარიდოს დიდ ჭირვებას და მომავალ დიდ უბედურებებს (მთ. 24; გამოცხ. 3:10-11). "აჰა, მოვალ მალე. მტკიცედ გეპყრას, რაც გაგაჩნია, რათა არავინ წარგტაცოს შენი გვირგვინი" (გამოცხ. 3:11).
რაოდენ ბედნიერია ქრისტიანი, რომელსაც დღეს, ამ ქვეყნიერების ხმაურშიც კი შეუძლია გულწრფელად თქვას: "ჰე, მოვიდოდე, უფალო იესუ!" (გამოცხ. 22:20).
ახალი აღთქმის ჰარმონია
ახალ აღთქმაში იმავე ჰარმონიას ყველგან ვხედავთ. ეს არის იგივე საღმრთო გეგმა და წერილის ურთიერთკავშირი. სანიმუშოდ ავიღოთ მაგალითები წმ. სახარებებიდან.
მათე წერდა ებრაელებისთვის და ამიტომაც ის გამოხატავს ქრისტეს, როგორც მეფეს. ამ სახარების დევიზია სიტყვები: "უთხარით სიონის ასულს: აჰა, გიახლოვდება შენი მშვიდი მეუფე, ვირსა და ჩოჩორზე, სახედრის ნაშიერზე, მჯდარი" (მთ. 21:5).
მარკოზი წერდა რომაელთათვის, ამიტომაც ქრისტეს სახე მის სახარებაში იაჰვეს მსახურის ხატად არის მოცემული. მასში თითქოსდა ღმერთი ლაპარაკობს: "აჰა ჩემი მორჩილი" (ეს. 42:1).
ლუკა წერდა ბერძნებისთვის და ქრისტეს მათ აღუწერდა, როგორც ძეს კაცისას. ამ სახარების დევზად შეიძლება გამოდგეს სიტყვები: "აჰა, კაცი" (ინ. 19:5).
იოანე წერდა ეკლესიისთვის, ამიტომაც მის სახარებაში ქრისტე გამოსახულია, როგორც ძე ღმრთისა. ამ სახარების დევიზად შეიძლება წარმოვიდგინოთ ესაიას სიტყვები: "აჰა, ღმერთი ჩუენი" (ეს. 40:10).
ქრისტეს ხატების ოთხი გამოხატულება ოთხ სახარებაში თავის გაერთიანებულ ასახვას პოვებს ზეციურ ქერუბიმებში, რომლებიც ხილვაში გამოეცხადნენ ეზეკიელს და იოანეს (იხ. ეზეკ. 1:10 და გამოცხ. 4:7). ორივე შემთხვევაში ლაპარაკია იმაზე, რომ მათ ჰქონდათ ოთხი სახე: ლომის, ხარის, ადამიანისა და არწივის.
ამრიგად, მეფე მათესთან შეიძლება შეესაბამებოდეს ლომს - მხეცთა მეფეს: "ლომი, იუდას ტომიდან" (გამოცხ. 5:5).
მსახური მარკოზთან შეიძლება შეესაბამებოდეს ხარს - უსიტყო მსახურების სიმბოლოს (მეორე რჯლ. 25:4).
ადამიანი ლუკასთან შეიძლება შეესაბამებოდეს კაცის სახეს, რომელიც ადამიანურ ბუნებაზე უთითებს და იწვევს კეთილგანწყობას (ებრ. 2:14-18).
ძე ღმრთისა იოანესთან შეიძლება შეესაბამებოდეს არწივის ფრენას, რომელიც მზეს მიელტვის (ეს. 40:31).
ყველა ამ სიმბოლოსთან შეხმატკბილებით აღასრულებს ქრისტე თავის მსახურებას: (ა) როგორც მეფე - ლომი ის უარყოფილ იქნა, მაგრამ მოვა დღე და მიიღებს მეფობას; (ბ) როგორც იაჰვეს მსახური - კრავმა ქრისტემ აღასრულა მამისგან დაკისრებული ყველა მისია, და თავი მისცა სამსხვერპლოდ კაცობრიობის ცოდვათათვის; (გ) როგორც ძე ღვთისა - არწივი ქრისტე თვით ცაში აიჭრა და იქიდან მოვა მისიანთა წასაყვანად.
ამასთან უნდა შევნიშნოთ ყოველი მახარებლის სწავლების დასკვნითი ნიშანიც.
მათე თავის სახარებას ამთავრებს ქრისტეს აღდგომით.
მარკოზი ამთავრებს ქრისტეს ამაღლებით.
ლუკა ამთავრებს სულიწმიდის აღთქმით.
იოანე კი ამთავრებს მოწაფეებისადმი სულის ნიჭების დარიგებით (ინ. 20:22) და ცნობით მეორედ მოსვლის შესახებ (ინ. 21:22).
მოციქულთა ეპისტოლეებიც ასეთივე გასაოცარ ღვთაებრივ გეგმას შეიცავენ.
პავლეს მთავარი თემაა - რწმენა, რომლის დანახვა მხოლოდ ღმერთს ძალუძს.
იაკობის მთავარი თემაა - საქმენი, რომლებიც წინ უძღვიან საქმეთ, თუმცა ადამიანში მისი მოქმედების ნაყოფს წარმოადგენს.
პეტრეს მთავარი თემაა - იმედი (სასოება), როგორც რწმენისა და საქმის ერთადერთი შედეგი.
იოანეს მთავარი თემაა - სიყვარული, რომლის გარეშეც რწმენაც და საქმეც - არაფერია, თვით სასოებაც კი შეუძლებელია.
იუდას მთავარი თემაა გაფრთხილება განდგომილებს, რომლებმაც რწმენაში მარცხი იწვნიეს, გაქელეს კეთილი საქმეები, დაკარგეს სასოება და სიყვარული მიწიერ სიმდიდრეზე გაცვალეს.
აპოკალიფსისის მთავარი თემაა - სამართლიანი მსაჯულის მომავალი შურისგება, რომელიც სამართლიანად მიაგებს ყოველს მისი რწმენისა და საქმეების შესაბამისად, რაც თანხმიერებაშია მთელ წმიდა წერილთან (ოს. 8:12 და გამოცხ. 22:12, 19).
შეხმატკბილება დასაწყისსა და დასასრულს შორის
ბიბლიის გეგმაში არსებობს აბსოლუტური შეხმატკბილება მის დასაწყის და დასასრულ გამოცხადებას შორის.
მოსე - დაბადების პირველი წიგნის დამწერი ცხოვრობდა და წერდა იოანემდე, ანუ ბიბლიის ბოლო წიგნის, აპოკალიფსისის მწერლამდე 1600 წლით ადრე. ბიბლიის სხვა მწერლები დროის ამ შუალედში ცხოვრობდნენ და საზოგადოების სხვადასხვა ფენებიდან წარმოდგებოდნენ - მეფიდან და განსწავლულ მწიგნობართაგან დაწყებული, მწყემსებითა და მეთევზეებით დამთავრებული. მრავალი მათგანი არ იცნობდა ერთმანეთს, მიუხედავად ამისა, მათ შრომებს გააჩნიათ აბსოლუტური კონტაქტი.
აი რამოდენიმე მკაფიო შედარება.
დასაწყისში:
ღმერთმა შექმნა ახალი ცა და ახალი მიწა.
სატანა ჯერაც მაცდურობს.
ადამიანი ტოვებს ღმერთს, რათა უღმერთოდ იცხოვროს.
მრავლდება ცოდვა, სნეულება და ჭირვება.
დედამიწა დაიწყევლა.
ადამიანი განიდევნა სამოთხიდან და მოშორდა ხეს სიცოცხლისა.
ადამიანი ღმერთს ემალება.
ადამიანმა სამოთხე დაკარგა.
ადამი დაეცა და ყველაფერი დაკარგა.
ადამმა სცადა თვითშემოსვა.
ქალი აღებულ იქნა კაცისგან.
დაცემული ადამი დაცემულ ქალთან დაქორწინდა.
მიწა წყალში იძირება. კაცობრიობა მრავალ ენებად იყოფა.
დასასრულს:
ღმერთი ქმნის ახალ ცას და ახალ მიწას.
სატანა სამუდამოდ კარგავს ვინმეს მოტყუების შესაძლებლობას.
ქრისტე განკაცდება, რათა ადამიანი უკან დაუბრუნოს ღმერთს.
უკვე აღარ იქნება არც ცოდვა, არც სნეულებანი და არც გლოვა.
არაფერი იქნება დაწყევლილი.
ადამიანი უფლებას მიიღებს იგემოს სიცოცხლის ხის ნაყოფი.
ღმერთი ადამიანთან ურთიერთობაში შემოვა.
დაბრუნდება სამოთხე.
ქრისტემ სძლია სიკვდილს და ყველაფერი დააბრუნა.
ქრისტე სიმართლის ბრწყინვალე სამოსს მოგვანიჭებს.
ეკლესია იბადება ქრისტესგან.
იქნება უბიწო კრავის ქორცილი ეკლესიასთან.
დედამიწა ცეცხლით დაიწვება.
მრავალენოვანი კაცობრიობა გაერთიანდება.
სხვა მრავალი პარალელის გავლებაც შეიძლებოდა პროგრესული გამოცხადებიდან, მაგრამ ესენიც საკმარისია, რათა წარმოვიდგინოთ, რაოდენ ჭეშმარიტია და ზუსტი წმიდა წერილი, საღმრთო აღმშენებლობისა და ადამიანის ცხონების აღწერაში.
მთელ ბიბლიაში ქრისტე ცენტრალური პიროვნებაა: როგორც პლანეტები ტრიალებენ მზის ირგვლივ, ასევე წერილის შეჭმარიტებანი ტრიალებენ ქრისტეს გარშემო, და, როგორც არსებობს წითელი ხაზი, რომელიც ვენეციაში წმ. მარკოზის ტაძრისკენ მიემართება, ასევე ბიბლიის ყველა გვერდს წითელ ზოლად გასდევს მინიშნებანი, რომლებსაც იესუ ქრისტესთან მივყავართ.
ტაძრის შესახებ ნათქვამია: "ტაძარსა წმიდასა მისსა თქუას ყოველმან ვინ დიდებაჲ მისი" (ფსალმ. 28:19), იგივე უნდა ითქვას ბიბლიაზეც. ამაოდ როდი ეუბნებოდა უფალი იუდეველთ: "წერილთა სიღრმეს იკვლევთ, რადგან გგონიათ, რომ მათში გაქვთ საუკუნო სიცოცხლე. მაგრამ სწორედ ისინი მოწმობენ ჩემთვის" (ინ. 5:39-40).
ქრისტეს შესახებ ლაპარაკობს ყველა წინასწარმეტყველი და მთელი წმიდა წერილი (ლკ. 24:27). სამწუხაროდ, არც ებრაელებმა და არც წარმართებმა არ გამოიჩინეს საკმაო ინტერესი ბიბლიის შესწავლისადმი, ამიტომაც მრავალი მათგანი დღემდე უმეცრებაში იმყოფება.
ძველი აღთქმა გვიქადაგებს ქრისტეს, როგორც ისრაელის ჭეშმარიტ და მომავალ მესიას, ახალი აღთქმა - როგორც ქვეყნიერების მაცხოვარს. ის არის "დედაკაცის თესლი" (ეს. 7:14 და დაბ. 3:15), რომელიც თავს გაუჭეჭყავს გველს. ის არის "აბრაამის თესლი" (დაბ. 22:18), რომელშიც იკურთხება ყველა ხალხი. ის არის "დავითის თესლი" (ინ. 7:42), რომლის სუფევა იქნება უკუნითი უკუნისამდე (გამოცხ. 11:15).
სამივე კიდობანი, რომლის შესახებაც ლაპარაკობს ბიბლია ქრისტეზე უთითებს: 1) ნოეს კიდობანი - როგორც მასში ჰპოვა ნოეს ოჯახმა თავშესაფარი და გადაურჩა წარღვნას, ასევე ქრისტეში გადარჩება ყველა, ვინც ეკუთვნის მის სულიერ ოჯახს - ეკლესიას. 2) მოსეს კიდობანი, - როგორც მასში გადაურჩა ფარაონის ხელს ჯერაც უმწეო ყრმა მოსე, ასევე ქრისტეში გადარჩებიან ანტიქრისტეს ჟამს უმწეო ქრისტიანები. 3) აღთქმის კიდობანი - როგორც მასში ჩაიდო ისრაელისთვის განკუთვნილი ღმრთის სჯულის ფიქალები, ასევე ქრისტეში ჩაიდო ღმრთის გამოცხადება, რომელიც განკუთვნილია მთელი კაცობრიობისთვის.
კარავიც ქრისტეს მრავალ წინასახეს შეიცავს. იგივე უნდა ითქვას სოლომონის ტაძარზეც, რომელიც კარვის მიხედვით იყო აგებული (ებრ. 10:20). მაგრამ წინასახეთა შესწავლა სპეციალურ ნაშრომს საჭიროებს. ქრისტეზე უთითებდნენ ძველი აღთქმის მრავალი პიროვნებები. ასე, მაგალითად, ადამი, რომელიც კაცთა მოდგმის მამამთავარი იყო (1 კორინთ. 15:22) ქრისტეს სიმბოლოა - რომელიც მთელი კაცობრიობის მამამთავარია (1 კორ. 15:45-49). როგორც ადამმა პირადი ტანჯვით მიიღო თავისი პატარძალი, ასევე ქრისტემაც პირადი ტანჯვით მოიპოვა პატარძალი - ეკლესია (დაბ. 2:21 და ინ. 19:34).
მელქისედეკი ქრისტეს მღვდლობის პროტოტიპია (ებრ. 7:3). იოსები, იაკობის ძე თავისი პიროვნების მრავალი ნიშნით და ცხოვრებით ქრისტეს წინასახეს წარმოადგენს, განსაკუთრებით მისი ჩამწყვდევა საპყრობილეში, სადაც ის ორ სხვა ტუსაღთან ერთად იტანჯება, თანაც, ერთი მიიღებს მიტევებას, მეორე კი მოკვდება, სწორედ ისე, როგორც გოლგოთაზე მოხდა: ერთი გადარჩა, მეორე კი ცოდვებში აღესრულა.
მოსემ, ძველი აღთქმის მესია, ღმრთის რჯულის თავისი პირველი ქადაგება წარმოთქვა მთაზე, და ქრისტემაც - თავისი პირველი ქადაგება წარმოთქვა მთაზე, რომელშიც თავისი სასუფევლის კანონები გადმოსცა. მოსემ, თავისი ქადაგებიდან ძალიან მალე, სასწაულებრივად დააპურა დამშეული ხალხი (გამ. 16:15) და ქრისტემაც მთაზე წარმოთქმული ქადაგების შემდეგ სასწაულებრივად დააპურა ოთხი ათასი ადამიანი.
აარონი, როგორც მღვდელმთავარი, რომელიც თავის მკერდზე ისრაელის ტომთა სახელებს ატარებდა და წმიდა წმიდათაში შედიოდა სისხლის პკურებით ასევე ქრისტეს წინასახე იყო - ჭეშმარიტი მღვდელმთავრისა, რომელმაც თავის გულზე დაიწერა მთელი კაცობრიობა და ზეციური საწმიდარის კრეტსაბმელი საკუთარი სისხლით გახსნა, რითაც მარადიული ცხონება აღასრულა (ებრ. 9:7).
ძველი აღთქმის ყოველი მსხვერპლშეწირვა ქრისტეს მსხვერპლის სიმბოლო გახლდათ. დაბადების წიგნში ქრისტეზე უთითებს პირველი ადამიანების გამოსასყიდად შეწირული მსხვერპლი (დაბ. 3:21) და ასევე ინდივიდუალური ხასიათის მსხვერპლი (დაბ. 4:4). გამოსვლათა წიგნში ქრისტეს წინასახეს ვპოულობთ მსხვერპლში, რომელიც მთელი ოჯახის ცოდვათა გამო აღესრულება, - ეს არის პასექი (გამ. 12:3). ლევიანთა წიგნში უკვე გვხვდება სიმბოლური მსხვერპლშეწირვა, რომელიც ქრისტეზე უთითებს, და რომელსაც საზოგადო-სახალხო ხასიათი გააჩნია (ლევ. 4:13-15). ამ წინასახეების აღსრულებას ვხედავთ ქრსიტეს მსხვერპლში, რომელიც მან გაიღო მთელი ქვეყნიერებისთვის (ინ. 3:16). მაგრამ ყველა სხვა მსხვერპლშიც გვეძლევა მინიშნება ერთსა და იმავე ფორმულაზე, რომელიც მათშია ჩამალული: "აჰა, ტარიგი ღმრთისა, რომელიც იტვირთავს ქვეყნის ცოდვებს" (ინ. 1:29).
ამრიგად, მთელ წერილში ქრისტე მთელი თავისი თავმდაბლობითა და სიდიადით გვეხსნება: ის არის "ხატი უხილავი ღვთისა" (1 კორინთ. 1:15), და, ამავდროულად, "ხატი მონისა" (ფლპ. 2:7), რომელმაც საკუთარ თავზე იტვირთა ჩვენი უძლურებანი და ატარა ჩვენი სნეულებანი. მასთან მუდმივი სულიერი ურთიერთობით მიიღწევა ყოველი მორწმუნის ფერიცვალება მის ხატად. აქ მასში მყოფნი, იხილავენ მას, როგორიც არის ის იქ. რადგან ჩვენ ყველანი, ღმრთის სიტყვის მიხედვით, "დაუბურავი სახით რომ ვჭვრეტთ უფლის დიდებას, როგორც სარკეში, იმავე სახედ გარდავისახებით დიდებიდან დიდებაში, როგორც უფლის სულისგან" (2 კორინთ. 3:18).
წყარო: Г.И. Ясиницкий. Апологетика Библии: ответы критикам Св. Писания и безбожникам / Г. И. Ясиницкий. - Сан-Франциско: б. и., 1980. Репринт. изд. Вых. дан. ориг.: (Харбин, 1937). На тит. л. указано издательство оригинала: Посох.
პუბლიკაცია თარგმნილია და მომზადებულია საიტ "აპოკალიფსისის" რედ. მიერ. თბილისი. 2023 წ.