სწავლანი > განმარტებანი
წმ. იოანე ოქროპირი
სიყვარული ღმერთის მიერ მონიჭებული უაღმატებულესი განძია
შესაძლებელია იმაზე ბევრად აღმატებული ნიჭის ფლობა, ვიდრე მიცვალებულის აღდგენაა, ბრმისთვის თვალის ახელა და აგრეთვე მოციქულთა დროინდელი სასწაულების აღსრულებაა. რომელია ეს ნიჭი? სიყვარული. მერწმუნეთ ეს ჩემი სიტყვები არ არის, არამედ ქრისტემ პავლეს პირით გვაუწყა. რას ამბობს ის? "ჰბაძევდით მადლთა მათ უფროჲსთა, და მერმე აღმატებული გზაჲ გიჩუენო თქუენ" (1 კორ. 12:31). რას ნიშნავს "მერმე აღმატებული გზაჲ გიჩუენო თქუენ"? მისი სიტყვები შემდეგს ნიშნავს: კორინთელები მაშინ ნიჭებით ამპარტავნობდნენ და ენათა ნიჭით, რომელიც უდარესია ნიჭებს შორის სხვების წინაშე თავს განიდიდებდნენ. ამიტომაც ეუბნება: "ენასა ღათუ კაცთასა და ანგელოზთასა ვიტყოდი, ხოლო სიყუარული არა მაქუნდეს, და მაქუნდეს ღათუ ყოველივე სარწმუნეოებაჲ ვიდრე მთათაცა ცვალებადმდე და სიყუარული თუ არა მაქუნდეს, არა-ვე-რაჲ ვარ" (ახ. ქართ.: "კაცთა და ანგელოზთა ენებზეც რომ ვმეტყველებდე, სიყვარული თუ არა მაქვს, და მქონდეს მთელი რწმენა, ისე, რომ მთების დაძვრაც შემეძლოს, სიყვარული თუ არა მაქვს, არარა ვარ") (1 კორინთ. 13:1, 2). ხედავ რა ნიჭზეა საუბარი? მის მოპოვებას ეცადეთ: ის მიცვალებულთა აღდგენაზე მეტია; ის ყოველ სხვა ნიჭს ბევრად აღემატება.
ეს რომ მართლაც ასეა, ისმინე, ქრისტე მოწაფეებთან საუბრისას რას ამბობს: "ამით ცნან ყოველთა, ვითარმედ ჩემნი მოწაფენი ხართ, უკუეთუ იყუარებოდით ურთიერთას" (ინ. 13:35). ასევე მამის მიმართ ლოცვაში ამბობს: "ერთნი იყვნენ, რაითა სოფელსა რწმენეს, რამეთუ შენ მომავლინე მე" (ინ. 17:21). მოწაფეებსაც ასევე ეუბნებოდა: "მცნებასა ახალსა მიგცემ თქუენ, რაჲთა იყუარებოდით ურთიერთას" (ინ. 13:34).
ამგვარად, მოსიყვარულე ადამიანი აღმატებული და განდიდებულია იმათზე მეტად, ვინც მკვდრებს აღადგენს, და სამართლიანადაც. ეს უკანასკნელი მთლიანად საღმრთო მადლის მეოხებით აღესრულება, ხოლო პირველი - შენი გულმოდგინებით. პირველი დამახახასიათებელია ქრისტიანისთვის და ამტკიცებს, რომ ის ქრისტეს მოწაფეა, რომელიც ქყვეყნიერებისთვის ჯვარს ეცვა და მიწასთან საერთო არაფერი აქვს; ამის გარეშე თვით მოწამეობა ვერავითარ ნაყოფს ვერ მოგიტანს. ამაში რომ დარწმუნდე, ყურადღება მიაქციე შემდეგ გარემოებას: ნეტარმა პავლემ სათნოებათა მწვერვალს ორმხრივ მიაღწია, უფრო სწორია ვთქვათ სამმხრივ - ნიშებით, სიბრძნით და ცხოვრებით. მაგრამ სიყვარულის გარეშეო, - ამბობს ის, - ეს ყოველივე არარაობაა. ხოლო არარაობად როგორ შეიძლება იქცეს, აგიხსნი: "და შე-ღათუ-ვაჭამო ყოველი მონაგები ჩემი და მივსცნე ჴორცნი ჩემნი დასაწუელად და სიყუარული არა მაქუნდეს, არარაჲვე სარგებელ არს ჩემდა" (ახ. ქართ.: "მთელი ჩემი ქონება რომ გავიღო გლახაკთათვის და დასაწვავად მივცე ჩემი სხეული, სიყვარული თუ არა მაქვს, არას მარგია") (1 კორ. 13:3). იმიტომ, რომ მამულის გამცემსაც და ფულის მხარჯველსაც შეიძლება სიყვარული არ ჰქონდეს. ვეცადოთ ეს ნიჭი მოვიპოვოთ, ერთმანეთი შევიყვაროთ და სათნოებაში წარმატებისთვის სხვა არაფერი დაგვჭირდება, ყოველივეს უდიდესი წარმატებით აღვასრულებთ, ძალისხმევის გარეშე.
მაგრამ ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს, იტყვით თქვენ. ერთს ორი მეგობარი ჰყავს, მეორეს სამი, სხვას - ოთხი. ეს არ ნიშნავს გიყვარდეს ღმრთისთვის, არამედ გვინდა, თვითონ ვუყვარდეთ სხვებს. ვისაც ღმრთისთვის უყვარს, მას სიყვარულის მიმართ ასეთი აღძვრა არა აქვს, არამედ ყველას მიმართ ისეთი განწყობა აქვს, როგორც საკუთარი ძმების მიმართ; ერთგულნი ღვიძლი ძმებივით უყვარს, ხოლო ერეტიკოსები, წარმართები და იუდეველები ეცოდება, როგორც ძმები ბუნების მიხედვით, ოღონდ როგორც უკეთურნი და ურგებნი; იურვის და იგლოვს მათ გამო.
ღმერთის მიმსგავსებას შევძლებთ, თუკი ყველას შევიყვარებთ, მათ შორის მტრებსაც, და არა სასწაულთა აღსრულებით, რამეთუ ღმერთის მიერ აღსრულებული სასწაულები გვაოცებს, მაგრამ უფრო მეტად მის მიერ გამოჩენილი კაცთმოყვარება და გულმოწყალება გვაკვირვებს. თუკი ეს ღმერთშიც განსაკუთრებულ გაკვირვებას იწვევს, მით უმეტეს ადამიანებში გაგვაკვირვებს და შესაბამისად ცხადია, განსაკუთრებულ პატივისცემასაც მოგვიტანს.
ამაზე ვიზრუნოთ და პავლეზე, პეტრეზე და სხვებზე არანაკლები პატივი გვექნება, რომლებმაც უამრავი მიცვალებული აღადგინეს, თუნდაც ცხელების განკურნება არ შეგვეძლოს; ხოლო უსიყვარულოდ თუნდაც მოციქულებზე უფრო დიდ სასწაულებს ვახდენდეთ, რწმენისთვის უამრავი განსაცდელიც რომ შეგვხვდეს, არავითარი სარგებელი არ გვექნება.
წყარო: ცხოვრება და რჩეული თხზულებანი წმიდათა შორის მამისა ჩვენისა იოანე ოქროპირისა, კონსტანტინოპოლელ მთავარეპისკოპოსისა. თბილისი 2007. გვ. 247-248).