განმარტებანი - სინანული როგორც სიყვარული - აპოკალიფსისი

Перейти к контенту
სწავლანი > განმარტებანი
სინანული როგორც სიყვარული
სინანული და სიყვარული
ავტორი: მღვდელი ბასილ ფერმოსი.

ჩვენ უკვე მივეჩვიეთ იმას, რომ ბევრს ვლაპარაკობთ და ვკითხულობთ სინანულზე. ზუსტად ასევე ბევრი გვსმენია და წაგვიკითხავს სიყვარულზე. ეს გახლავთ ჩვენი სულიერი ცხოვრების ორი ძალზედ სერიზული ცნება და ორი ძალზედ სერიოზული რეალობა. მაგრამ წინამდებარე სტატიაში მათი შერწყმა შეიძლება უცნაურად მოგეჩვენთ და გაკვირვებაც გამოიწვიოს: როგორ არის შესაძლებელი ამ ორი ცნების შეერთება, რას გულისხმობს მათი თანასწორობა? "სინანული განხილული როგორც სიყვარული", "სინანული სიყვარულის ფორმით", "სინანულის შინაარსი - სიყვარულია" - ასეთი ვარიაციებითაც შეგვეძლო შეგვეცვალა ჩვენი წინამდებარე სტატიის სათაური.

ამ სიტყვების ჩვეულებრივი მნიშვნელობა, რომელთაც ჩვენ ასე მივეჩვიეთ, არცთუ ემთხვევიან ერთურთს. როდესაც "სინანულზე" ვლაპარაკობთ, გონებაში ამოტივტივდება "წუხილი ღმრთის მიმართ", "სინანულის ცრემლები", "გულის შემუსვრილობა", "სინანულის ნაყოფი ან საქმეები" და ყოველივე, რაც ჩვენ გვსმენია და წაგვიკითხავს სინანულზე. ხოლო როცა წარმოვთქვამთ სიტყვას "სიყვარული", ვგულისხმობთ მსხვერპლს, თვითგვემას, თავგანწირვას, სიხარულს, მზადყოფნას გიყვარდეს ყველა ადამიანი. მაშ, როგორ არის შესაძლებელი შევათანხმოთ, გავაიგივოთ ესოდენ განსხვავებული ეს ორი ცნება? ჩვენ შევეცდებით პასუხი გავცეთ ამ კითხვას და დავადასტუროთ, რომ სიყვარული გახლავთ სწორედ სინანულის უცილებელი პირობა, და ამ იდეის გახსნას და დამტკიცებას სამი ძირითადი არგუმენტით შევეცდებით.


1. გამოცდილების დასტური

პირველი არგუმენტი გამოცდილებაა: სხვა ადამიანთა გამოცდილება გვეუბნება, რომ ის, თუ როგორ ინანიებენ ადამიანები, ბევრწილ წააგავს მათ სიყვარულს. ჩვენ ხშირად ვამჩნევთ, რომ კაცი, რომელსაც ნამდვილად შეუძლია სხვა ადამიანის შეყვარება, ამვე ზომით შეძლებს საფუძვლიანად და ნამდვილად შენანებას. მაშინ, როდესაც, ადამიანები, რომელთაც ძნელად თუ უყვარდებათ ვინმე, შებოჭილნი, ფრთხილნი, ცივნი და საკუთარ თავში ჩაკეტილნი არიან. მათ არ შეუძლიათ ნამდვილი სინანული. მეტიც, საკითხი იმდენად სიყვარულის ფორმაში არ მდგომარეობს, რამდენადაც მის მუდმივობაში. ადამიანები, რომლებსაც ხანმოკლედ უყვართ (მართალია, მათ შეუძლიათ მხურვალედ შეყვარება და ზოგჯერ თავდავიწყებითაც კი მიეცემიან თავიანთ გრძნობას, მაგრამ დროთა განმავლობაში ცივდებიან და უკან იხევენ) არამუდმივად ინანიებენ - მათ არ შეუძლიათ გააგრძელონ ის ბრწყინვალე აღტყინება, ის დიდებული სწრაფვა, რომელიც მათში იყო თავიდანვე.

ეს მსგავსება აიხსნება იმ ფაქტით, რომ სინანულის ზომას აჩვენებს ადამიანის უნარი სიყვარულისადმი. ყოველ ადამიანს გააჩნია ღმრთისგან მონიჭებული ასეთი უნარი, - და ის მისი ხატის ნაწილი გახლავთ. მაგრამ ადამიანთა ხასიათებს შორის არსებული უზარმაზარი მრავალფეროვნობისა და თვით ცხოვრებისეული პირობების მრავალგვარობის გამო (სხვადასხვა მშობლები, აღზრდის სხვადასხვა პირობები, განსხვავებული პრობლემები, რომელთაც აწყდება ადამიანი და სხვა) შეყვარების უნარიც არაერთგვაროვანია, განსხვავებულია შეყვარების სიღრმეც, მისი ხარისხიც და ხანგრძლივობაც.

ამგვარად, ადამიანი უნარი სინანულისადმი შეესაბამება მის უნარს შეყვარების თვისებებისა და თავისებურებებისადმი. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ძირითადი მექანიზმი, რომელიც ეხმარება ადამიანს სინანულში, - ეს არის ის ძალა, რომლითაც მას სიყვარული შეუძლია, და თუ ადამიანს მართლაც აქვს უნარი ნამდვილი სიყვარულისა და თავდავიწყებისა, მაშინ მას ნამდვილად ძალუძს დაივიწყოს თავისი სიამაყე, და შეინანოს; მაშასადამე, ის ფლობს ისეთ სისრულეს და თანმიმდევრობას სინანულში, რომელიც ღმრთივსათნოა. ხოლო თუ ადამიანის სიყვარული ღატაკია, მაშინ ღატაკი და დაუსრულებელია მისი სინანულიც (რა თქმა უნდა, სულის ასეთი მდგომარეობა არამუდმივია: მაშინაც კი, როდესაც ვიღაც, თავისი ხასიათისა და ცხოვრებისეული პირობების გამო, ვერ ფლობს ნამდვილ სიყვარულს, ღმრთის შეწევნით, ყურადღებითა და ღვაწლით მას შეუძლია მოიპოვოს ან სრულყოს თავისი ჭეშმარიტი სიყვარული).

ზოგიერთი მაგალითი საეკლესიო გადმოცემიდან უკეთ დაგვეხმარება ჩავწვდეთ ამ გამოცდილებას.



გავიხსენოთ უძღები შვილის იგავი (იხ.: ლკ. 15:11-32). მასში უფროსი შვილი სულმოკლე კაცად წარგვიდგება. როდესაც დაბრუნდება მისი უმცროსი ძმა, რომელსაც ყველა დაკარგულად მიიჩნევდა და რომლის შესახებაც მრავალი წელი არაფერი სმენოდათ, თან ისე, რომ არც კი უწყოდნენ ცოცხალი იყო ის თუ არა, უფროსს სიხარულის ნიშანწყალიც არ ეტყობა. ის არა თუ არ ხტის სიხარულით, არამედ მამის წინაშე მის ძაგებასაც კი იწყებს, და ამჟღავნებს შურს მისდამი. სრულიად ცხადი ხდება, რომ ამ ადამიანს საკუთარ თავში არა აქვს სიყვარული, მას არა აქვს სიყვარულის უნარი. და ეს ნაკლი, სხვა დანარჩენის გარდა, არ აძლევს მას გულწრფელ სინანულს. და, პირიქით, მის ძმას, რომელიც დაშორებული იყო მამას, გულწრფელი და ნამდვილი სინანული გააჩნია, თან იმ ზომით, რა ზომითაც შეეძლო მას სიყვარული. "საიდან ვიცით, რომ უმცროს ძმას, თავქარიანს და გახრწნილს, ძლიერი სიყვარული გააჩნია?" - იკითხავთ თქვენ და პასუხს მეორე გადმოცემაში ვპოვებთ, რომელშიც უკვე ლაპარაკი გვექნება ღირ. მარიამ ეგვიპტელზე.



მარიამ ეგვიპტელის ხატი - ლომი საფლავს უთხრის წმიდა მარიამს

როგორც უძღები შვილი (რომელმაც "მეძავებთან განაბნია მთელი თავისი ავლადიდება"), ღირსმა მარიამმაც ხორციელ სიამტკბილობაში მრავალი წელი გაატარა. თავისი სიცოცხლის მიწურულს ის მთელს თავის თავგადასავალს მოხუც ზოსიმეს მოუყვება და მოუთხრობს ისეთ რამეს, რაც მორწმუნე ქრისტიანს გააოგნებს, კერძოდ: ის მამაკაცებთან დადიოდა არა მხოლოდ საფასურისთვის, არამედ უსასყიდლოდაც - ოღონდ დაეკმაყოფილებინა თავისი ხორცის ჟინი და აღტყინება; იმდენად დიდი იყო მასში ხორციელი ტკბობის სურვილი, რომ ხორციელ ვნებას თავდავიწყებით ეძლეოდა. ეს გარყვნილი და უკიდურესად ხორციელი ცხოვრება ირიბად ადასტურებს, რომ ამ დედაკაცს სიყვარულისადმი ძალზედ ძლიერი ლტოლვა და უნარი ჰქონდა. ცხადია, ეს უნარი ძლიერ შერყვნილი იყო და სავსებით მიმართული გახლდათ უსახო ჰედონიზმისკენ, უსახო სიამტკბილობისკენ, "ხორცის სიყვარულისკენ", როგორც ბრძანებს თავის "კიბეში" ღირსი იოანე. მაგრამ, მიუხედავად ყოველივე ამისა, სულის მოცემული თვისება არ კარგავს ღრმა და ძლიერი სიყვარულის უნარს და მარიამის საკვირველი მოქცევის შემდეგ ღირსი დედის ეს თვისება უკვე ღმრთის უსაზღვრო სიყვარულისკენ წარიმართება და შესაძლებლობას აძლევს მას აღასრულოს ენით გამოუთქმელი ასკეტური ღვაწლი და გადაიტანოს ისეთი ტანჯვა, რომელიც, ერთის შეხედვით დაუჯერებელიც კი ჩანს. ჩვენ რომ ასეთი ღვაწლი არა თუ 40 წელი, თუნდაც ერთი კვირა აღგვესრულებინა - ბოლოს სევდა და კაეშანი მოგვიღებდა. ასკეტური ღვაწლისადმი ასეთი მიმართება შეუძლებელია აიხსნას, თუ არ ვაღიარებთ, რომ ადამიანებს, რომლებსაც ხორციელი მიდრეკილებები ახასიათებთ, ფლობენ ღრმა და გულწრფელ სიყვარულს, თუნდაც ეს უნარი მრავალწლიანი ვნებითი ცხოვრებით იყოს შერყვნილი და დამახინჯებული. ეს მტკიცებულება გვიხსნის იმ გაუგებრობას, რომელსაც უძღების შვილის შემთხვევაშიც ვხედავთ.

შედეგად, სინანული - ეს ადამიანის სულიერ ძალთა გარდასახვა ყოფილა, რომელიც გამოწვეულია სიყვარულით, მაშასადამე, ის წარმოადგენს სიყვარულისადმი ჩვენი უნარის იდენტიფიკატორს, და თუ გვსურს მივიღოთ პასუხი შეკითხვაზე: "რატომ არ შეგვიძლია ნამდვილი სინანული?", - მზად უნდა ვიყოთ მივიღოთ განმარტება, რომ შესაძლოა ჩვენ არც ღმრთისა და არც მოყვასის ნამდვილი სიყვარული არ შეგვიძლია.


2. "მიყვარს" ნიშნავს "ვენდობი"

ახლა გადავიდეთ მეორე მტკიცებულებაზე, რომელიც აავსებს და დაადასტურებს ჩვენს მიერ განხილულ აზრს, რომ სიყვარული სინანულის წინაპირობაა.

სინანულს თუ გავაანალიზებთ, როგორც ფაქტს, როგორც ერთგვარ პროცესს, შევნიშნავთ, რომ მისთვის საჭიროა ნდობა. "სინანული" (μετάνοια) ბერძნულად ნიშნავს "გონების, აზრთა წყობის შეცვლას", ანუ მე ვხდები ახალი ადამიანი და, შედეგად, ჩემი ცხოვრების მიმართულებასაც ვცვლი. მაშასადამე, მე ადრინდელივით მხოლოდ საკუთარი გამორჩენისთვის, საკუთარი კომფორტისთვის კი არ ვეძებ, არამედ ღმერთს მივანდობ ჩემს თავს, რათა მან მიწინამძღვროს. რა თქმა უნდა, ჩვენ არ შეგვიძლია ვენდოთ იმას (თუ არსებულ საგნებზე იქნება ლაპარაკი), ვინც არ გვიყვარს, ვისაც ვერ დავეყრდნობით. შესაძლოა, რაღაც წვრილმანებში ადამიანებს უსიყვარულოდაც ვენდოთ, მაგრამ როდესაც ლაპარაკია იმაზე, ვანდოთ თუ არა სრულად ვინმეს საკუთარი თავი, მთელი ჩვენი სიცოცხლე (ერთადერთი და განუმეორებელი სიცოცხლე), მაშინ იმისთვის, რათა ვენდოთ და დავეყრდნოთ ადამიანს, უკვე ნამდვილი სიყვარულია საჭირო.

ამ კონტექსტში "ვინანიებ" ნიშნავს შემდეგს: რადგან მე ვენდობი, რადგან მე მიყვარს - სრულიად გადავცემ ჩემს თავს ღმერთს, ვასრულებ და ვიცავ მის მცნებებს, როგორც ამას ითხოვს ჩვენგან ჩვენი მაცხოვარი: "ვისაც აქვს ჩემი მცნებანი და იცავს მათ, მას ვუყვარვარ, ხოლო ვისაც მე ვუყვარვარ, შეიყვარებს მას მამაჩემი; მეც შევიყვარებ და ჩემს თავს გამოვუცხადებ მას" (იოანე 14:21) და ამ აზრით, სინანულის, სიყვარულისა და ნდობის მიერ საკუთარი თავის ღმრთის ხელში გადაცემიდან გამომდინარეობს საკუთარი თავის უარყოფაც. ჩვენ უარვყოფთ ყოველივე იმას, რაც აქამდე ვიცოდით და გვიყვარდა, რაც გონივრულად და ლოგიკურად მიგვაჩნდა. ამის დახმარებით ვუახლოვდებით ღმერთს ისევე, როგორც აბრაამი, რომელიც მასთან შესახვედრად გამოვიდა მას შემდეგ, რაც ისმინა უფლის მოწოდება, რომელმაც უთხრა აბრაამს: "წადი შენი ქვეყნიდან, შენი სამშობლოდან, მამაშენის სახლიდან იმ ქვეყანაში, რომელსაც მე გიჩვენებ" (დაბ. 12:1). ეს კი იმ ეპოქის რეალიებში ქვეყნის კიდისკენ მოგზაურობის ტოლფასი გახლდათ.



აბრაამისადმი მოწოდება, რომელსაც საცხოვრებელი ადგილის გამოცვლა მოჰყვა, ყოველ წუთს მეორდება ჩვენშიც, რათა საკუთარი ცხოვრება რომ შევცვალოთ, ღმერთი მოგვიწოდებს უკან დავტოვოთ ყველაფერი, რაც კი გვისწავლია, როგორც გვიცხოვრია და რასაც კი ვფიქრობთ სხვა ადამიანებზე, და მოგვიწოდებს ვაკეთოთ ის, რასაც თვითონ გვასწავლის, ვენდოთ მას და გადავიდეთ მისი მცნებების ახალ ქვეყანაში. სწორედ ეს არის ნამდვილი თვითუარყოფა - საკუთარი "მეს" უარყოფა, როგორც გინდ გვიყვარდეს იგი.
ამგვარად, რადგან სინანული ღმრთისადმი ნდობას და საკუთარი თავის უარყოფას ვარაუდობს, რადგან ნდობა და თვითუარყოფა, თავის მხრივ, ვარაუდობენ სიყვარულს, სინანული თავისი არსით სიყვარულის ფაქტი ხდება: მე მიყვარს ღმერთი და უცნობ ქვეყანას მივეშურები (რადგან მისი მცნებების მორჩილება არსებითად არის კიდევაც სვლა შეუცნობელისკენ).

ამასთან დაკავშირებით შეიძლება მოვიტანოთ წმიდა მოციქულ პეტრეს მაგალითი, როგორც ვხედავთ მას საკვირველი თევზჭერის დროს. მოწაფეები ტბიდან უძილო ღამის შემდეგ ბრუნდებიან და სერიოზულად შეწუხებულნი არიან იმით, რომ ვერაფერი დაიჭირეს. ქრისტე მათ ხვდება ნაპირთან, გებულობს რაც მოხდა და მოუწოდებს მათ ხელმეორედ გაცურონ თევზის დასაჭერად. მოწაფეებს ადამიანური ლოგიკით რომ ემსჯელათ, ისინი იტყოდნენ: "უფალო, ჩვენ გამოცდილი მეთევზეები ვართ, განა პირველად ვართ ამ ადგილას, არამედ ბრწყინვალედ ვიცით ეს ტბა. და სადღეისოდ ვერ ვხედავთ ვერავითარ საფუძველს დავიჭიროთ თუნდაც ერთი თევზი". მაგრამ პეტრე სხვაგვარად მსჯელობს: "მოძღვარო, მთელი ღამე ვშრომობდით და ვერაფერი დავიჭირეთ, მაგრამ შენი სიტყვისამებრ ვისვრი ბადეს" (ლკ. 5:5). ქრისტეს ერთი სიტყვა საკმარისი აღმოჩნდა პეტრესთვის - რომ მას საკუთარი თავი ღმრთის განგებისთვის გადაეცა!

სამწუხაროდ, არსებობს ქრისტიანთა განსაზღვრული ჯგუფი, რომელიც მუდმივად მონაწილეობს ეკლესიის ცხოვრებაში, მაგრამ მათი აზრთაწყობა წინააღმდეგობაშია სინანულთან. მათ არ შეუძლიათ ენდონ ღმერთს და გაეშურონ მისი მცნებების სხვა ქვეყანაში, რადგან უარს ამბობენ შეხედონ საკუთარ თავს ღმრთის მცნებათა პრიზმაში და ამგვარად შეცვალონ შეხედულება საკუთარ თავზე. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, არ სურთ საკუთარ თავში დამალული ჯოჯოხეთის დანახვა, მაგრამ, ქრისტე უკვე გარდამოხდა, ეწვია მას, და მიუხედავად ამისა, ძლიერ ვუყვარვართ.

მოტივაცია, რომელიც გაუცნობიერებლად ეუფლება ასეთ ადამიანებს, დაახლოებით ასეთია: "უფალო, მე ხანგრძლივად ვილოცებ შენს მიმართ, დღესა და ღამეს გავასწორებ, მაგრამ, ვისურვებდი მომავალშიც დამეჯერებინა ის, რომ ჩემს მოყვასზე უკეთესი ვარ; არ შემძლია იმის მოთმენა, თუ მიჩვენებ, რომ ის ჩემზე უკეთესია. ყოველთვის ის დამანახე, რომ ყველაზე უკეთესი სწორედ მე ვარ, შეინარჩუნე ჩემი ფარისევლობა და შენთვის მიწაზე გავეგები, თავს შევაკლავ ყველა საქმეს, რასაც კი შენ ისურვებ, ბევრს ვიმარხულებ, გავცემ მოწყალებას, შევეწევი ტაძრებს..." და ა. შ. ასეთი აზროვნება, სამწუხაროდ, სამაოდ ჩვეულია დღევანდელ ქრისტიანთა შორის, რაც აჩვენებს, რომ სულის სიღრმეში არ გვსურს მივენდოთ უფალს.
სულაც არ არის შემთხვევითი, რომ დღეს ვხვდებით ადამიანებს, რომლებიც ვერ გრძნობენ, საიდან მომდინარეობს მათი დაბრკოლება. რომ სინამდვილეში არ აღიარებენ სხვა ადამიანებს, არ არიან მადლობელნი სხვების მიმართ. სწორედ აქ იწყება ფარისევლობისა და ყოველი ფარისევლის ტრაგედია: "მსურს სულის გადარჩენა, მაგრამ არ მინდა ვინმეზე ვიყო დავალდებული ჩემი ცხოვნებით. ვიცავ სჯულს და ყველა დაწესებას, რათა ვალდებულვყო ღმერთი, რათა შევძლო მოვითხოვო საკუთარი თავის გადარჩენა". ასეთს ადამიანს რეალობაში საერთოდ არ შეუძლია ვინმეს შეყვარება.


3. მადლიერებას სინანულამდე მივყავართ

მესამე ელემენტი, რომელიც შესაძლებლობას გვაძლევს ერთმანეთს დავუკავშიროთ სინანული და სიყვარული, გვხვდება სახარებისეულ თხრობაში, სადაც აღწერილია სიმონის სახლში გამართული ტრაპეზობა (ლკ. 7:36-48).

"ერთმა ფარისეველმა სთხოვა (ქრისტეს), მასთან ერთად ეჭამა პური. შევიდა ფარისევლის სახლში და ინახად დაჯდა. და, აჰა, ქალაქში ერთმა ცოდვილმა ქალმა, როცა გაიგო, ფარისევლის სახლში ზისო, ალებასტრის ჭურჭლით მოიტანა ნელსაცხებელი; ფერხთით დაუდგა უკნიდან, ტიროდა, ცრემლით ულტობდა ფეხებს და თმებით უმშრალებდა, უკოცნიდა ფეხებს და ნელსაცხებელს სცხებდა. ამის შემყურე ფარისეველმა, მისმა მასპინძელმა, გულში თქვა: ეს რომ წინასწარმეტყველი იყოს, ხომ მიხვდებოდა, ვინ ეხება, ან რანაირი ქალი ეხება, ვინაიდან ცოდვილიაო". ხოლო იესომ მიუგო და უთხრა მას: სიმონ, სიტყვა მაქვს შენთვის სათქმელი. და მან უთხრა: მოძღვარო, სთქვი! ერთ მევალეს ორი მოვალე ჰყავდა: ერთს ხუთასი დინარი ემართა მისი, მეორეს - ორმოცდაათი; მაგრამ რაკი გადახდის თავი არ ჰქონდათ, ორივეს აპატია. ახლა მითხარი, რომელს უფრო ეყვარება იგი? სიმონმა მიუგო: ჩემის აზრით, იმას, ვისაც მეტი აპატია. ხოლო მან თქვა: მართლად განსაჯე. მიუბრუნდა ქალს, და უთხრა სიმონს: მე შემოვედი შენს სახლში, და ფეხსაბანი წყალიც კი არ მომეცი, ხოლო ამან ცრემლით დამილტო ფეხები და თავისი თმებით შემიმშრალა. შენ ერთხელაც არ მეამბორე, ხოლო ეს, აქ შემოსვლის შემდეგ, განუწყვეტლივ მიკოცნის ფეხებს. შენ ზეთიც არა მცხე თავზე, ხოლო ამან ფეხებზე მცხო ნელსაცხებელი. ამიტომაც გეუბნები შენ: მიეტევა მას დიდძალი ცოდვა, ვინაიდან დიდია მისი სიყვარული; ხოლო ვისაც მცირედი მიეტევება, მცირედია მისი სიყვარული". ანუ ქრისტემ ფარისეველს უთხრა: "მაშ, გესმის თუ არა ახლა, რომ ეს ქალი გამოხატავს თავის მადლიერებას? რადგან გრძნობს, რომ მადლმოსილია მით, ვინც მას ცოდვები მიუტევა". და შეუბრუნდა რა ქალს, უთხრა: "მოგეტევა შენი ცოდვანი".

მე აქ აქცენტს იმაზე გავაკეთებდი, რომ სინანულის შედეგი მადლიერება გახლავთ - ხოლო ეს, არსებითად, სიყვარულის ფორმაა. მაგრამ ეს კანონი პირიქითაც მოქმედებს: ჩვენი ღმრთისადმი სიყვარულის შედეგი სინანულია. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, არსებობს მიზეზიც და შედეგიც სინანულისა. ამიტომ ერთ-ერთ ჰომილიაში იოანე ოქროპირი მხატვრული თავისუფლებით აღწერს შესაძლო დიალოგს ამ მონანულ ქალსა და ვაჭარს შორის, რომელთანაც მან მირონი იყიდა, თუმცა ეს დიალოგი სახარებაში არ მოიპოვება და ამდიალოგში იყენებს სიყვარულის ტერმინოლოგიას: "მსურს მომცე საუკეთესო მირონი, რომელიც კი გაგაჩნია, და რაც გინდა ღირდეს". ვაჭარი ეკითხება უკეთ რომ გაიგოს, თუ ვისთვის ყიდულობს მირონს, მაგრამ ქალი აწყვეტინებს ლაპარაკს და ეუბნება: "ძალიან გთხოვ, მე ხომ შენთან სასაუბროდ არ მოვსულვარ, არამედ მირონის შესაძენად; მომეცი საუკეთესო მირონი - და წავალ. შეყვარებულთან შეხვედრა მეჩქარება". ვაჭარმა უპასუხა: "ვუყურებ მირონის საფასურს, რომელსაც ითხოვ და მიკვირს. ვინ არის ის, ვინც ასე ძლიერ გიყვარს? მიჩვენე იგი, მეც რომ შევიყვარო". ქალი ისევ პასუხობს: "რატომ ძალადობ ჩემზე, ადამიანო, რად გსურს მისი ვინაობის გაგება? განა ვერ ხედავ როგორ არის ანთებული ჩემი გული მისი სიყვარულით და მასთან შეხვედრის სურვილით, რომ მეშინია ვერ მივასწრო? ვფიქრობ, არ არის სახლი ამ ქვეყანაში, სადაც არ იცოდნენ, რამდენი შემიცდენია სიძვით, მაგრამ როგორც კი დედამიწაზე მოსული ეს წმიდა მკურნალი დავინახე, იმწამსვე შეიპყრო ჩემი სული და ჩემი გულიც მას დაემონა, რადგან ვიხილე მრავალი სასწაული, რომელიც მან აღასრულა. ცოდვილთ შეიწყნარებს, მეზვერეთ იახლოვებს, არ მრისხანებს და არ დევნის მათ, ვინც მასთან მივა".

სიყვარულზე მსჯელობისას წმიდა მამები შეყვარებულთა ტერმინოლოგიას იყენებენ, რათა აღწერონ მონანული ადამიანის მიერ უფლის უდიდესი შეყვარება.



ამგვარად, როგორც ვხედავთ, წმიდა მამები, როდესაც სინანულზე ლაპარაკობენ, გულისხმობენ სიყვარულის გამოვლენის ადამიანურ უნარს, ამიტომაც შეყვარებულთა ტერმინოლოგიით მეტყველებენ, რათა აღწერონ მონანულის კავშირი მათ უდიადეს შეყვარებულთან და სიყვარულის ეს უნარი თავისთავად ძალმოსილია დააძლევინოს ადამიანს ცოდვისადმი მიდრეკილება.

მე არ ვიცი რამდენად არის ოჯახსა და ეკლესიაში ჩვენი აღზრდა კონცენტრირებული სიყვარულის გამოვლენაზე. პირიქით: სინანული ხშირად მოვალეობადაც კი მიაჩნიათ, მკაცრი ღმერთ-მსაჯულისგან რომ მომდინარეობს, რომელსაც გამადიდებელი შუშა უჭირავს ჩვენი ცოდვების უკეთ დასანახად და ყველა ცოდვილს ჯოჯოხეთის მარადიულ სატანჯველში ხრუკავს. სწორედ ასე წარმოვუდგენთ ღმერთს საკუთარ შვილებს და ხშირად ვემუქრებით მათ ღმრთის სახელით. არადა უფალი ჩვენ სიყვარულით მოგვეახლება, ყურადღებით გვაკვირდება, რათა დაინახოს ყოველივე, რაც კი ჩვენში კეთილია, თან იმისთვის, რათა ჰპოვოს მიზეზი ჩვენი ცხოვნებისა. სწორედ ასეთ უფალს გვიქადაგებს ეკლესია.

წმიდა მამები "ღმრთის სასუფევლის დასაწყისად" მიიჩნევენ სინანულის იმ გრძნობას, რომელიც მართლაც სიყვარულისგან მოდის და გულისხმობენ იმას, რომ ადამიანი სწორედ სინანულში გრძნობს ღმრთის სასუფევლის დადგომას. სხვაგვარად სინანულს "სულიწმიდის მოვანებასაც" უწოდებენ, რომელიც ადამიანის სულში მოქმედებს და წარმართავს მის მოქმედებას. ასეთი სინანული "ახალ მხედველობას" უტოლდება - ანუ ადამიანი სინანულით მოიპოვებს ახალ თვალებს, იმას, რასაც წმიდა მამათა გამოცდილებიდან ღმრთის ხედვა და ჭვრეტა ეწოდება. ამგვარი მხედველობის შეძენა ხანგრძლივი პროცესია, რომლის დასაბამი გულწრფელი და გულმხურვალე სინანულია.


***

შესაძლოა, ყოველივე ნათქვამის შემდეგ მოგვიწიოს იმისმა კონსტატირებამ, რომ ჩვენს სინანულში მსგავსი არაფერი შეიმჩნევა. ამან არ უნდა შეგვაშფოთოს. ზეცისკენ ასასვლელი კიბე საფეხურებისგან შედგება და კაცთმოყვარე ღმერთმა იცის რაოდენ ძნელია ჩვენთვის პირველი ნაბიჯების გადადგმა, თანდათანობით რომ ავმაღლდეთ სიყვარულის საფეხურებზე. საერთოდ კი, არის სხვა გზებიც სინანულისა: ვისთვის საუკუნო სატანჯველის შიშია სტიმულის მიმცემი და ვისთვის კიდევ მომავალი ნეტარი ცხოვრების ჯილდო.

მაგრამ მოტივაციისდა მიუხედავად, რომელიც სულიერი ცხოვრების დაწყებისკენ გვიბიძგებს, მიზანი ყოველთვის სიყვარული უნდა იყოს. საერთოდ, სულიერი ცხოვრება ჩვენი შინაგანი მოტივების მუდმივი გარდასახვებისგან შედგება, რომელიც იმისი შეგნებით იკურთხება, რომ საფეხური, რომელზეც ახლა ვიმყოფებით, დროებითია, რადგან უკვე სრულყოფილების მომდევნო საფეხურზე ასვლის დროა.
Назад к содержимому