ესქატოლოგია - როგორ გავიგოთ გარდაცვლილი ახლობლების ხვედრი? - აპოკალიფსისი

ეს არის შეკითხვა, რომელიც აღელვებს ყველას, ვისაც კი ახლობელი ადამიანის დაკარგვა განუცდია. ჩვენ თუ სიცოცხლეშივე ვუსურვებთ ყოველგვარ სიკეთეს მათ, ვინც გვიყვარს, მითუმეტეს მორწმუნე ადამიანი, ვისაც საიქიო ცხოვრებისა სწამს (ამგვარ კატეგორიას კი ეკუთვნის ყველა ქრისტიანი), ზრუნავს იმაზე, რათა, უბრალოდ რომ ვთქვათ, შეეწიოს გარდაცვლილს, რომ კარგად იგრძნოს თავი საიქიო სამყოფელში.

ზოგჯერ, გაუნათლებელთაგან, ასეთი მზრუნველობა გამოიხატება არაფრისმომცემი და ფუჭი სიტყვებით: "დაე, მიწა ბამბასავით იყოს შენთვის!" შესაძლოა, ვინმე ჩვენთაგანს ამის შესახებ რაიმე წარმართული განმარტება სმენია. მაგრამ ქრისტიანული თვალთახედვით ეს ფრაზა არა მარტო უაზროა, არამედ საკმაოდ ბოროტი მოსურვებაცაა გარდაცვლილი ადამიანისადმი.

გვესმის, რომ ეს ძალიან პოპულარული გამოთქმაა, მაგრამ, მაინც! თუკი ვინმე დაინტერესდება ამ სიტყვების ნამდვილი წარმომავლობით, გაუკვირდება, რამდენად არ ასახავენ ისინი იმას, რის თქმასაც აპირებდნენ.

ქრისტიანებმა კი იციან, რა თქვამნ. ისინი თავიანთ მიცვალებულთა შესახებ ამბობენ:

და მორწმუნეთა ეს სასოება არ ქმნის წუხილს გარდაცვლილთა გამო, არამედ ნათლითა და სასოებითაა აღსავსე. თუკი გარდაცვლილს თვითონაც სწამდა ქრისტეს აღდგომის, თვითონაც ისწრაფოდა ღმრთისკენ თავისი სათნო ცხოვრებით, მაშინ კაცთმოყვარე უფალი უეჭველად მოწყალებით შეხვდება მის მოყვარეთ და ყველა იმათ, ვინც თავიანთი სულები დადეს ღმრთის სადიდებლად და მარადიული ცხოვრების მისაღწევად.

მაგრამ ვეჭვობ ეს კითხვა არის არა იმ ადამიანთაგან, ვინც თვითონ ეწევა საეკლესიო ცხოვრებას და, ლოცულობს თავის ღვთისმოსავ ნათესავებსა და მეგობრებზე, ვინც იმედით არის სავსე მათი მარადიული ნეტარი განსვენების გამო.

ვეჭვობ ეს კითხვა არის იმ კაცთაგან, რომლებიც იშვიათად დადიან ტაძარში, საკმაოდ დაშორებულნი არიან სარწმუნოებას, და ახლობელი ადამიანის გარდაცვალება აიძულებს მათ იფიქრონ მარადიულ ცხოვრებაზე. ეს ვითარება მათ ასევე აიძულებს მიმართონ რამენაირ საეკლესიო ფორმას, მაგრამ უკვე არა ადამიანის სიცოცხლეში (რადგან, გარდაცვლილი ადამიანის სიცოცხლეში მათ თავშიც კი არ მოსვლიათ აზრად აღსარებაზე მიეყვანათ და ქრისტეს უპატიოსნეს ხორცითა და სისხლით ეზიარებინათ ჯერ კიდევ ცოცხლად მყოფი ახლობელი).

მაგრამ აი, მაშინ, როდესაც უკანასკნელი ამოსუნთქვით სული დატოვებს ნათესავის თუ ახლობელის სხეულს, სწორედ მაშინ უჩნდებათ მოულოდნელი კითხვა: "რა ვქნათ ახლა, და როგორ შევუმსუბუქოთ ადამიანს მარადიული ხვედრი?"

აქ, წმიდა წერილის საკმაოდ მკაფიო და ნათელი განსაზღვრებები ხვდება ყველას, ვინც ბოლოს და ბოლოს დაფიქრდა, როგორც თავისი ახლობლის, ასევე საკუთარ მარადიულ ხვედრზე.

აი რას გვეუბნება სიბრძნე ძველაღთქმისეულ სამოძღვრო წერილში:

"თუ დაეცა ხე სამხრეთში ან ჩრდილოეთში, სადაც დაეცა, იქვე დარჩება" (ეკლ. 11:3).

ასეა ადამიანის ცხოვრებაც - ბევრი რამის შეცვლა შეიძლება მარადისობასთან მიმართებაში ამ ცხოვრებიდან გასვლამდე. ამასთან თვით გარდაცვალებას მოაქვს საკმაოდ კონკრეტული რეალობა, რომლის შესახებაც მოწმობს მოციქული პეტრე:

"ადამიანებს ერთხელ უწერიათ სიკვდილი, მერე კი განკითხვა" (ებრ. 9:27).

უცებ განკითხვა, ანუ ადამიანი აღმოჩნდება განკითხვის ზღვარზე, და თუმც ქრისტეს მეორედ მოსვლა ჩვენთვის, ცოცხლებისთვის, - განსხვავებით მათგან, ვისი პირადი წუთები და წამები დათვლილია და სინანულის დრო ამოწურულია, - ჯერ კიდევ გარკვეული დრო რჩება აღსარებისთვის, ეს ზღურბლი მარადიული ხვედრის განსასაზღვრავად ძალიან ახლოა.  სიკვდილის შემდეგ რაიმეს შეცვლა ადამიანისთვის შეუძლებელია. ეს შესაძლებელია მაშინ, როდესაც მისი სული ხორცთან არის შეერთებული. მაგრამ როდესაც ხდება სულისა და ხორცის გაყრა (ანუ სიკვდილი), ღმერთისთვის რჩება მხოლოდ გულის განწყობა, რომელშიც ადამიანი იმყოფებოდა თავისი ამქვეყნიდან გასვლის მომენტში

არსებობს ასეთი გამოთქმა: "რაშიც წაგასწრებ იმაში განგსჯი" (შეად. მთ. 24:42, ასევე: წმ. იუსტინე ფილოსოფოსი. "დიალოგი ტრიფონ იუდეველთან". (თ. 47).

სწორედ ის განწყობა, რომელშიც ჩარჩება ადამიანი ამქვეყნიდან გასვლის მომენტში, იქნება მასზე მარადიული განსაზღვრების გამოტანის საფუძველი.

საშინელი სამსჯავრო, რომელიც ყველა ჩვენგანს ელოდება - ეს არ არის სიტყვიერი განსჯა-კამათი.

(თუმცა ეკლესია გვირჩევს გავეცნოთ ზოგიერთ ზნეობრივ და ძალზედ სასარგებლო წიგნებს, მაგალითად, წმ. ბასილი ახლის ცხოვრება, რომელშიც მოცემულია ნეტ. თეოდორას მიერ საზვერეების გავლა, სადაც აღწერილია ადამიანის სინდისის გამოცდა, რომელიც დროებითი ცხოვრებიდან გადასახლდა მარადიულ სიცოცხლეში).

ადამიანის გარდაცვალების შემდეგ საშინელი სამსჯავროს შინაარსი, რომელიც მთელ კაცობრიობაზე აღსრულდება, მდგომარეობს მხოლოდ იმ გულითად განწყობათა დამტკიცებაში, რომლებიც ცხადი გახდება თითოეულ ადამიანში, ვინც კი ეს მიწიერი ცხოვრება განვლო. და ვისაც სურდა ღმერთთან მარადიული ყოფნა, თავისი ეს სურვილი დაამტკიცა ცხოვრებითა და საქმეებით, ის უეჭველად აღმოჩნდება შეწყალებული - ღმერთმა დააწესა შესაძლებლობა ყოველი ჩვენთაგანის ცხოვნებისათვის.

მაგრამ, ვინც მიწიერ ცხოვრებაში არ ისურვა ღმერთთან ყოფნა, ვინც ნებაყოფლობით განუდგა წმიდა სამებასთან ერთობას, ვინც უარყო მხოლოდშობილი ძის, იესუ ქრისტეს ჩვენთვის გაღებული მსხვერპლი, რომელიც ჩვენს საცხოვნებლად ჯვარს ეცვა, მოკვდა, დაიფლო და მკვდრეთით აღდგა მესამე დღეს; რომელმაც მოგვანიჭა ყველა საჭირო საშუალება სულიერი შობისა და რწმენის განმტკიცებისთვის; და აი, - ვინც ყოველივე ეს არ მიიღო, ის არანაირად არ იქნება იძულებული დამკვიდრდეს იმ სასუფეველში, რომელიც მომზადებულია ღმრთის მოყვარეთათვის.

მაშ, რას ვიღებთ? როგორ მივხვდეთ, რა ელის ჩვენს ახლობლებს გარდაცვალების შემდეგ?

მოდი, დასკვნები გავაკეთოთ არა იმდენად გარდაცვლილებზე, არამედ მათზე, ვინც ჯერ კიდევ ცოცხლობს. გარდაცვლილისთვის დაწესებული გაპატიოსნებისა (წესის აგებისა) და საპანაშვიდო ლოცვები მიმართულია იმათ გასამხნევებლად, ვინც გარს შემორტყმია გარდაცვლილის კუბოს, რომელმაც დაასრულა თავისი გზა წუთისოფელში.

ხოლო იმ ძმებთან და დებთან მიმართებაში, რომლებსაც თუმც სწამდათ უფლისა, ელტვოდნენ მას, მაგრამ ვერ მოასწრეს მიეტანათ სინანულის ღირსი ნაყოფები, ჩვენ კვლავ და კვლავ ვევედრებით უფლის მოწყალებას. არა იმიტომ, რომ ღმერთი ჩვენზე ნაკლებად მოწყალეა, და ჩვენს შეხსენებას საჭიროებს, რათა გამოავლინოს თანაგრძნობა სულისადმი, რომლისთვისაც, ასე თუ ისე, თავისი ამქვეყნიდან გასვლის მომენტში, უცხო არ იყო ზოგიერთი ვნება. არამედ იმიტომ, რომ ვიცით როგორია ღმრთის კაცთმოყვარება და გარდაცვლილის სულის საოხად გამოვიჩინოთ ქრისტიანული ღვაწლი, რადგან ვიცით, რაოდენ გულწრფელად ელტვოდა ადამიანი ღმერთს.

ამ შემთხვევაში ლოცვა განაგდებს ჩვენგან უსასოობას და სულმოკლეობას. გარდაცვლილისთვის აღვლენილი ჩვენი ლოცვა ხდება მისდამი სიყვარულის გამოხატულება. შესაძლოა მან ვერ შეცვალოს უფლის განსაზღვრება გარდაცვლილზე, მაგრამ ბევრწილ ჩვენში გამოავლენს ღმრთის ამ მოწყალებას მოყვასისადმი, რომლის ცხონებასაც ვითხოვთ. ჩვენს ლოცვებში უფალს ვუწოდებთ მრავალმოწყალეს, მრავლისმთმენელს და კეთილს. და ამ აღმსარებლობასთან დაკავშირებით ჩვენშივე მტკიცება სასოება იმისა, რომ ნეტარი მარადიული სასუფეველი ელოდება ჩვენს ახლობელთაც. თუ ჩვენ არ ვილოცებთ, თუკი ჩვენ თვითონ ვართ გაუცხოებული ქრისტეს აღდგომისგან და არ გვაქვს სასოება მისი ძალით მარადიული ნეტარი ცხოვრებისთვის აღვადგინოთ ჩვენი ახლობელი მართლმადიდებლები, მაშინ ჩვენი ვედრებაც ან ცივი იქნება ან უიმედო და ფორმალური. ჩვენი პირქუში წინათგრძნობანი ჩვენს ახლობლებზე ეს არის ჩვენი საკუთარი პირუქუშობის, უმადურობის, მოუნანიებლობის და ღმრთისგან გაუცხოვების ანარეკლი.

მაშ, სად არის გამოსავალი? როგორი არჩევანი გვრჩება ასეთ შემთხვევაში?

ჩვენ გვრჩება სინანული. სანამ ვცოცხლობთ, ჩვენ ძალგვიძს გავასწოროთ ჩვენი ცხოვრების გზები. რათა საკუთარი თავისთვისაც გამოვითხოვოთ მარადიული ნეტარება, და ჩვენი გარდაცვლილი ახლობლებისთვისაც ვიყოთ სასარგებლო მვედრებელნი, რათა მეოხ ვეყოთ მათ უფლის წინაშე მარადიული ნეტარი ცხოვრების დამკვიდრებისთვის.