აპოკალიფსისი > განმარტება
ურჩხულისა და მხეცის თაყვანისცემის შესახებ, რომლებიც აღწერილია წმ. იოანეს აპოკალიფსისში
იმ მნიშვნელობათა გათვალისწინებით, რომლებიც მონიშნული იყო წინა პუბლიკაციებში, "რიცხვ 666-ის გამოსახულება" შეიძლება განვიხლოთ, როგორც ადამიანთა სულიერი და მშვინვიერი წახდენის ხატი, რომელიც ვლინდება ადამიანთა აზრებსა და მოქმედებებში, რომლებიც არ შეიწყნარებენ და არ იზიარებენ ახალი აღთქმის სჯულს.
ზუსტად ასევე, აპოკალიფსისის მიხედვით, საღვთისმეტყველო აზრები იხატება "თაყვანისცემათა შეპირისპირებაში", რომლებსაც ან დღესვე აღასრულებენ, ან მომავალში შეასრულებენ ღმერთს განდგომილი ადამიანები, ან კიდევ არ უნდა შეასრულონ სხვადასხვა წინასწარმეტყველურ ხილვათა პერსონაჟებმა.
ერთი მხრივ, ასეთ ეპიზოდებში ლაპარაკია საზეიმო ღვთისმოშიშ თაყვანისცემაზე, რომელიც სრულდება ზეციურ ტაძარში, სადაც ადამიანები და ანგელოზები თაყვანს სცემენ:
"მას, რომელიც ცოცხალია არს უკუნითი უკუნისამდე" (გამოცხ. 4:10; 5:14).ღმერთს (გამოცხ. 7:11; 11:1, 16; 22:9); "ღმერთს, ტახტზე მჯდომარეს" (გამოცხ. 19:4-10)."რომელმაც შექმნა ცა და მიწა, ზღვა და წყალთა წყარონი" (გამოცხ. 14:7).უფალს (გამოცხ. 15:4).
მეორე მხრივ, ანუ აშკარად ნეგატიური აზრით, მოიხსენიებიან ისინიც, ვინც თაყვანს სცემს:
ურჩხულს (გამოცხ. 13:4).მხეცს (გამოცხ. 13:4, გამოცხ. 13:8, გამოცხ. 13:12)."მხეცის ხატს" (გამოცხ. 13:15, გამოცხ. 16:2, გამოცხ. 19:20)."მხეცსა და მის ხატს" (გამოცხ. 14:9, გამოცხ. 14:11).მრავალრიცხოვან "ეშმაკებსა და კერპებს" (გამოცხ. 9:20).
"და განცვიფრდა მთელი ქვეყანა მხეცის კვალდაკვალ. და თაყვანი სცეს ურჩხულს, რომელმაც მისცა მხეცს ხელმწიფება, თაყვანი სცეს მხეცს და ამბობდნენ: ვინ შეედრება ამ მხეცს? ვის შეუძლია შეებას მას?" (გამოცხ. 13:3-4).
ამასთან სრულიად ცხადია, რომ მსგავსი "უკეთური თაყვანისცემა" ზეცაში შეუძლებელია, და შეზღუდულია მხოლოდ "ცისქვეშეთით". შეად.:
"და გადმოვარდა დიდი ურჩხული, დასაბამიერი გველი, რომელსაც ჰქვია ეშმაკი და სატანა, მთელი საწუთროს მაცდური; გადმოვარდა ქვეყნად და თან გადმოჰყვნენ მისი ანგელოზები" (გამოცხ. 12:9).
რაც შეეხება მათ, ვინც, იმყოფება რა დედამიწაზე, არ იღებს მონაწილეობას მსგავს უსჯულოებაში, არამედ აუწყებდნენ ქვეყნიერებას საღმრთო ჭეშმარიტებას (შეად.: - "გამშორდი, სატანა, რადგანაც დაწერილია: უფალს ღმერთს შენსას თაყვანი ეცი და მხოლოდ მას ემსახურე" (მთ. 4:10)), - ასეთი ადამიანები გამოცხადების წიგნში წარმოდგენილნი არიან, როგორც ღმრთის სიტყვისთვის "თავმოკვეთილნი", "გაცოცხლებულნი", რომლებიც "სუფევდნენ ქრისტესთან ერთად" (გამოცხ. 20:4).
გარდა ამისა, შეიძლება შევნიშნოთ, რომ იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადებაში მონიშნული და თავისი არსით ურთიერთსაპირისპირო თაყვანისცემანი ამთავრებენ ნიშანდობლივ ბიბლიურ მნიშვნელობათა რიგს, რომლებიც ძველი აღთქმის სიმბოლოებსა და მოვლენებში იყო გაცხადებული.
ასე, მაგალითად, ეგვიპტიდან ისრაელის გამოსვლის დროს, როდესაც წინასწარმეტყველი მოსე სინას მთაზე იღებდა საღმრთო გამოცხადებას, - "მთის ძირში" ორმოცი დღის განმავლობაში მომლოდინე მთელმა ხალხმა ამ დროის განმავლობაში გააკეთა ოქროს კერპი და თაყვანი სცა მას, როგორც ღმერთს. ამასთან თვით უკეთური თაყვანისცემის საგანი, ანუ ოქროს ხბო, დამზადებული იყო იმ "ოქროს საყურეებისგან", რომელიც ებრაელმა ერმა თავისი ყურებით გამოიტანა ეგვიპტიდან გაქცევისას (იხ. გამ. 32:2-4), - ასე რომ სიმბოლური აზრით "ოქროს ხბომ" საკუთარ თავში განახორციელა ის "ეგვიპტური" წარმოდგენები და შეხედულებები, რომლებიც ერმა "გამოიმუშავა" და "დააგროვა" თავისი ცოდვილი მონობის მრავალი წლის განმავლობაში.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მიუხედავად იმისა, რომ უფლის მიერ ძღვანებულმა ერმა ფეხით განვლო შუაში გაწეული ზღვა, ხოლო ფარაონი და მთელი მისი მხედრობა "ჩაიძირა" ზღვის ტალღებში (შეად.: "უგალობდეთ უფალს, რამეთუ დიდებით განდიდდა იგი, ზღვაში ჩაყარა ცხენები და მხედრები" და ა. შ. გამ. 15:1-21), - ამ მომაკვდინებელი საშიშროებიდან თავდახსნილები, იმ "ეგვიპტურმა ფასეულობებმა", რომლებიც ხალხმა მონობიდან "საკუთარი ყურებით გამოიტანა", კვლავ შთაფლეს ისრაელი კერპთაყვანისცემის მორევში. თანაც ამგვარი განდგომა მოხდა ძალიან სწრაფად, არა მომაკვდინებელი საშიშროების ან სასოწარკვეთის გამო, - არამედ იმ "უწყინარ" მოსურვებათა საამებლად, როგორიცაა: "ჭამა", "სმა" და "ცეკვა-თამაში" (გამ. 32:6; 18-19).
(ის ვითარება, რომ მოსემ "ცეცხლში დაწვა, მტვრად აქცია, წყალს მოაფრქვია და ისრაელიანებს შეასვა" (გამ. 32:20), ასევე ასახვას პოულობს გამოცხადების წიგნში და შემდგომ პუბლიკაციებში იქნება განხილული).
ასეთივე მნიშვნელობები იხსნება გამოცხ. 13:1-3 და გამოცხ. 13-11-15 თავებში, სადაც ერთი მხეცი, რომელიც ადრე თავში დაიჭრა, ზღვიდან ამოდის, - ხოლო მეორე, "მიწიდან ამომავალი" აცდუნებს მთელ ქვეყანას და წააქეზებს "მიწის მკვიდრთ" შექმნან რაღაც ისეთი, რაც თვით "დამამზადებლებს" ოქროს ხბოს კერპის, ანუ პირველი მხეცის მსგავსებად შეექმნებათ:
"და აცდუნებს მიწის მკვიდრთ სასწაულებით, რომელთა ქმნის ძალაც მიეცა მხეცის წინაშე, და აქეზებს მიწის მკვიდრთ, შექმნან ხატება მხეცისა, მახვილით რომ მოიწყლა და ცოცხალი დარჩა. და მიეცა იმისი ნება, რომ სული ჩაედგა მხეცის ხატისთვის, რათა ხატს ემეტყველა და იმდენი ექნა, რომ მოეკლათ ყველა, ვინც თაყვანს არა სცემს მხეცის ხატებას" (გამოცხ. 13:14-15).
ამასთან, ძველაღთქმისეული გამოსვლის მოვლენათაგან განსხვავებით, "მხეცის ხატება", ახალაღთქმისეული პერიოდის ადამიანთა მიერ დამზადებული, არ წარმოადგენს "უსულო" ქანდაკებას, - ის, იდუმალთმხილველის მოწმობით, გასულიერდება, ასევე შეიძენს მეტყველებისა და მოქმედების უნარს. მაგრამ საზოგადო სურათი ამ "უსჯულო გასულიერებისა" არანაირად არ იცვლება: მიუხედავად იმისა, რომ "ეგვიპტური მხეცის" თავი თვით მაცხოვარმა მოწყლა (შეად.: "მახვილით რომ მოიწყლა" (გამოცხ. 13:3, 14); "მახვილი" და "ტყვეობა", როგორც ეგვიპტისა და ბაბილონის სიმბოლოები გამოცხადებაში 13:10 და სხვა), ადამიანები თვითონ უბრუნდებიან და "აღუდგენენ" საკუთარ თავს "მხეცურ" ხატებას (გამოცხ. 13:11-15). და გააგრძელებენ რა "მეტყველებას" და "მოქმედებას" მაცხოვრის მიერ განადგურებული ცოდვილი მონობის კანონებით, საკუთარ "შუბლზე" და საკუთარ "ხელზე" მიიღებენ "მხეცის" უკეთურ გამოსახულებას (შეად. გამოცხ. 13:16-17).
"საკუთარი ხელით" კაცობრიობის მიერ "გასულიერებული ხბოს" შექმნის შედეგად, რომელშიც განხორციელებული იქნება თავში დაჭრილი "ეგვიპტური" მხეცის ხატება (შეად. - ფსალმ. 73:13-15), "წუთისოფელში" ყალიბდება ვითარება, როდესაც "მხეცისა" (გამოცხ. 13:4, 8) და "ურჩხულისადმი" აშკარა და პირდაპირი თაყვანისცემა (გამოცხ. 13:3) სულიერი აზრით არაფრით განსხვავდება "მხეცის ხატების" თაყვანისცემისგან (გამოცხ. 13:5) და "მხეცის გამოსახულების" მიღებისგან (შეად. - გამოცხ. 14:9, 11; გამოცხ. 16:2; გამოცხ. 19:20; გამოცხ. 20:4), - ანუ თვით ჩვეულებრივი ცხოვრებისგან, რომელიც უსჯულო კანონებით მიედინება, ასევე იმ პრინციპებისგან და წესებისგან, რომელიც კაცობრიობას თავს ამა სოფლის თავადმა მოახვია (შეად. - ინ. 12:31; 16:11; ეფეს. 2:2).
შესაბამისად, ის სულიერი ბრძოლა, რომელიც უნდა იტვირთოს და რომელშიც უნდა გაიმარჯვოს ქრისტეს მორწმუნე ადამიანმა, იწყება იქიდან, რასაც ის აწყდება პირველ რიგში. კერძოდ, - იმ უკეთური გამოსახულების წინააღმდეგ ბრძოლით, რომელიც მას საკუთარ თავში აქვს დარჩენილი ძველი (ცოდვილი) ბუნების კანონებიდან, რომელიც მან ძველი "ეგვიპტური მონობისგან" მიიღო მემკვიდრეობით.
და მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუკი ქრისტიანი გაიმარჯვებს ამ მცირე ბრძოლაში, - ის შემძლე იქნება წინ აღუდგეს გლობალურ "მხეცის ხატს", განხორციელებულს იმათ სიტყვებსა და მოქმედებებში, ვინც "წუთისოფელს" ეკუთვნის, და ეთაყვანება "ურჩხულს" და "მხეცს", ასევე აქტიურ მონაწილეობას იღებს ამ ხატებათა "დამზადებასა" და "გასულიერებაში".
ამავე აზრით არის წარმოდგენილი იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადებაში ქრისტიანული გამარჯვების სისავსე, რომელიც არ იფარგლება მოხოლოდ ერთი მოწინააღმდეგით, და რომლის შედეგადაც დამარცხებული აღმოჩნდება თვით მხეცი, "მისი ხატი", მისი "გამოსახულება" და მისი "სახელის რიცხვიც" (გამოცხ. 15:2).
მეტიც, უკეთურ "მხეცთა", "ხატებათა" და "გამოსახულებათა" მთელი ერთობლიობის მძლეველნი გამოცხადებაში აღწერილნი არიან, როგორც "ზღვაზე მდგომნი", რომლებიც გალობენ განსაკუთრებულ "სააღდგომო" საგალობელს" ("გალობდნენ მოსეს, ღვთის მონის, საგალობელს და საგალობელს კრავისას" (გამოცხ. 15:2-3)), - ანუ ზუსტად ისევე, როგორც ფარაონსა და მის მხედრობაზე გამარჯვებული მოსე იდგა "ზღვაზე" (შეად. გამ. 15:1-21). ასე რომ, ქრისტიანული გამარჯვება პირდაპირი გაგრძელებაა აღსრულებული ახალაღთქმისეული პასექისა, რომელიც უფალ-კრავში გვანიჭებს ცხონებას და გადარჩენას სულიერი ეგვიპტისგან და, რომელსაც შევყავართ საღმრთო ქალაქსა და აღთქმულ მარადიულ სიცოცხლეში.
(აქ კიდევ ერთხელ შეიძლება აღვნიშნოთ, რომ გამარჯვება, რომელიც ნაუწყებია გამოცხ. 15:2-ში, გამოცხადების მოწმობათა ფორმალური განხილვის დროს "რთულად" წარმოგვიდგება, ის ხომ ერთდროულად "მხეცზეც" არის მოპოვებული და "მხეცის ხატზეც", ასევე მის "გამოსახულებასა" და "მისი სახელის რიცხვზე". ასე რომ ჩვეულებრივი ამქვეყნიური ლოგიკის ჩარჩოებში პრაქტიკულად შეუძლებელია ჩამოყალიბდეს თუ რაზეა ლაპარაკი, ასევე ძნელია ამ დაპირისპირებაში დასრულებული ქრისტიანული გამარჯვების გულისხმისყოფა. და საქმე მარტო იმაში როდია, რომ უკეთურ ხატებათა მთელი "კრებული": სახელები, რიცხვები და გამოსახულებანი ამ პრინციპულ სულიერ დაპირისპირებაში ძლეულნი იქნებიან არა არჩევითად, არა ცალ-ცალკე, არამედ ერთობლიობაში, - არამედ იმაში, რომ "პირველი მტრის", ანუ "მხეცის ხატის" იმ დონემდე პერსონიფიცირება, რომ ებრძოლო მას და გაიმარჯვო მასზე, კაცისთვის, რომელიც ეკლესიის მიღმა დგას, უბრალოდ შეუძლებელია.
რაც შეეხება "მხეცის გამოსახულებას", რომელიც ადამიანს ედება ხელსა და შუბლზე, - თუ ამ ცნებებში არ დავინახავთ ახალაღთქმისეულ მნიშვნელობებს, გამარჯვების მოპოვება ამგვარ "უსულო" მტრებზე შეუძლებელი იქნება მინიმუმ იმ მიზეზით, რომ ადამიანის წინააღმდეგ არ ძალუძს ბრძოლა არანაირ წარწერას ასოებისა და ციფრების სახით.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, განყენებულ ხატებებსა და ფორმალურ გამოსახულებებში არ არის და არც შეიძლება იყოს მოწინააღმდეგე, რომელზეც შეიძლებოდა მოგვეპოვებინა რეალური, და თანაც სულიერად მნიშვნელოვანი გამარჯვება.
მაგრამ, სულ სხვა საქმეა, თუკი იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადების სიმბოლოებსა და ხატებებში მონიშნულია თვით ადამიანის შინაგანი ბიწიერი შინაარსი და უკეთური მისწრაფებები: რადგან, როგორც უკვე წინა პუბლიკაციაში ითქვა, ძველი (ნათლისღებამდელი) ბუნებისთვის დამახასიათებელ ვნებებს და ბიწიერებებს ადამიანი მიჰყავთ წარწყმედამდე და გამოდიან, როგორც ქრისტეს, რწმენისა და ეკლესიის შეურიგებელი მტრები, - ამგვარ მტერზე გამარჯვება თვით სიკვდილზე გამარჯვების ტოლფარდია, შეად.:
"ვიხილე
ტახტნი და მათზე მსხდომარენი, რომელთაც მიეცა ხელმწიფება მსჯავრის აღსრულებისა, და
იესოს მოწმობისა და ღვთის სიტყვისათვის თავმოკვეთილთა სულები, რომლებიც არც მხეცს ეთაყვანენ, არც მის ხატებას, და არ მიიღეს
მისი ნიშანი თავიანთ შუბლსა თუ ხელზე; ამიტომაც გაცოცხლდნენ
და ქრისტესთან ერთად სუფევდნენ ათას წელიწადს"
(გამოცხ. 20:4).