აპოკალიფსისი > განმარტება
აპოკალიფსისი: მხეცისა და ურჩხულის თაყვანისცემის შესახებ
იმ მნიშვნელობათა გათვალისწინებით, რომლებიც განმარტებულ იქნა წინა პუბლიკაციებში, მხეცის იდუმალი "ნიშანიც", და "რიცხვი 666"-იც შეიძლება განვიხილოთ, როგორც სიმბოლო-მოწმობა მშვინვიერი და სულიერი ბიწიერებისა, რომელიც ყოველი იმ ადამიანისთვის არის დამახასიათებელი, ვინც არ შეიწყნარებს და არ იზიარებს ახალი აღთქმის სრულყოფილ რჯულს.
თანაც საკმაოდ ნიშანდობლივია, რომ ზუსტად იგივე მნიშვნელობები არის მოხაზული განსხვავებულ "თაყვანისცემებში", რომლებსაც გამოცხადების მოწმობით ან ახლა ასრულებენ ან მომავალში შეასრულებენ, ან კიდევ არ უნდა ასრულებდნენ სხვადასხვა წინასწარმეტყველურ ხილვათა პერსონაჟები.
ერთი მხრივ, ასეთ ეპიზოდებში ლაპარაკია საზეიმო ღვთისმოსავ თაყვანისცემაზე, რომელიც აღესრულება ზეციურ ტაძარში, სადაც ადამიანები და ანგელოზები თაყვანს სცემენ:
· "... ცოცხალს უკუნითი უკუნისამდე" (გამოცხ. 4:10; 5:13-14).
· ღმერთს (გამოცხ. 7:11; 11:1-2, 16; 22:8-9).
· "... ტახტზე მჯდომარე ღმერთს..." (გამოცხ. 19:4).· უფალს (გამოცხ. 15:3-4)
ხოლო მეორე მხრივ, ანუ აშკარად ნეგატიური აზრით, ნახსენებნი არიან ისინიც, ვინც თაყვანი სცა:
· ურჩხულს (გამოცხ. 13:4)· მხეცს (გამოცხ. 13:4, 8, 11-15)· "მხეცის ხატებას" (გამოცხ. 13:15; 16:2; 19:20)· "მხეცსა და მის ხატებას" (გამოცხ. 14:9; 14:11)· მრავალრიცხოვან "ეშმაკთ და ... კერპებს" (გამოცხ. 9:20-21)
"განცვიფრდა მთელი ქვეყანა მხეცის კვალდაკვალ. და თაყვანი სცეს ურჩხულს, რომელმაც მისცა მხეცს ხელმწიფება, თაყვანი სცეს მხეცს და ამბობდნენ: ვინ შეედრება ამ მხეცს? ვის შეუძლია შეებას მას?" (გამოცხ. 13:3-4).
ამასთან სრულიად ცხადია, რომ მსგავსი უკეთური თაყვანისცემა ცაში შეუძლებელია, და შეზღუდულია მხოლოდ და მხოლოდ ცისქვეშეთი ქვეყნიერებით, შეად.:
"... და გადმოვარდა დიდი ურჩხული, დასაბამიერი გველი, რომელსაც ჰქვია ეშმაკი და სატანა, მთელი საწუთროს მაცდური; გადმოვარდა ქვეყნად და თან გადმოჰყვნენ მისი ანგელოზები" (გამოცხ. 12:9).
რაც შეეხება მათ, ვინც, ჯერ კიდევ ხორცში მყოფნი, არ იღებდნენ მონაწილეობას ურჯულო თაყვანისცემაში, არამედ აუწყებდნენ ქვეყნიერებას საღმრთო ჭეშმარიტებებს (შეად.: "გამშორდი, სატანა, რადგანაც დაწერილია: უფალს ღმერთს შენსას თაყვანი ეცი და მხოლოდ მას ემსახურე" - მთ. 4:10), - ასეთი ადამიანები გამოცხადებაში წარმოდგენილია, როგორც "თავწაკვეთილნი", რომლებიც "გაცოცხლდებიან" და "ქრისტესთან ერთად იმეფებენ" (გამოცხ. 20:4).
გარდა ამისა, შეიძლება შევნიშნოთ, რომ გამოცხადების წიგნში მონიშნული თავისი არსით საწინააღმდეგო თაყვანისცემები აგრძელებენ და ამთავრებენ მთელ რიგ ბიბლიურ მოწმობებს, რომლებიც ახალაღთქმისეული დროების მოვლენებსა და სიმბოლოებშია გაცხადებული.
ასე, მაგალითად, როდესაც წინასწარმეტყველი მოსე იღებდა საღმრთო გამოცხადებას სინას მთაზე, მთელმა ერმა, რომელიც წინასწარმეტყველს ორმოცი დღის განმავლობაში "მთის ძირში" ელოდა, ჩამოასხა ოქროს კერპი და თაყვანისცა მას, როგორც ღმერთს. ამასთან თვით უკეთური თაყვანისცემის საგანი, ანუ ოქროს ხბო, დამზადებული იყო იმ "ოქროს საყურეებისგან", რომელიც ისრაელმა ერმა თავისი ყურებით გამოიტანა ეგვიპტის მონობიდან (გამ. 32:2-4), - ასე რომ ხატოვანი აზრით ისრაელიტელთა მიერ დამზადებულმა კერპმა საკუთარ თავში განახორციელა ის "ეგვიპტური ღირებულებები" (ანუ პრინციპები, შეხედულებები, წარმოდგენები და ა. შ.), რომელიც ხალხმა "შეიმუშავა" და "დააგროვა" თავისი ცოდვილი მონობის ხანგრძლივ წლებში.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მიუხედავად იმისა, რომ უფლის მიერ ძღვანებული ერი გათავისუფლდა მონობისგან, გამოვიდა ეგვიპტიდან და "მშრალივი" გავიდა მის წინ გახსნილ ზღვაში, ხოლო ფარაონი და მთელი მისი მხედრობა ამ წყალმა "შთანთქა" (იხ. გამ. 15:1-21), - მომაკვდინებელი საფრთხისგან საკვირველი გათავისუფლების შემდეგ ის პრინციპები და წე4სები, რომლებიც ისრაილიტებში შენარჩუნდა "საკუთარ ყურებში", კვლავ ჩაძირეს იგი კერპთაყვანისცემის მორევში. თანაც ეს განდგომა მოხდა ძალიან სწრაფად, თანაც არა სასიკვდილო რაიმე საფრთხის ან სასოწარკვეთის გამო, არამედ "ჭამის", "სმის" და "თამაშის" "უწყინარი" ადამიანური სურვილის დაკმაყოფილების მიზნით (გამ. 32:6, 18-19).
(ის ნიშანდობლივი ვითარება, რომ მოსემ მტვრად აქცია ოქროს ხბო, და ცეცხლში დაწვა, წყალში გაალღო, და ეს წყალი მერე მთელ ერს ასვა (შეად. გამ. 32:20), გამოცხადების წიგნშიც არის ასახული, რაც შემდეგ პუბლიკაციებში იქნება განხილული).
ზუსტად იგივე მნიშვნელობებია მონიშნული გამოცხადების წიგნის 13-ე თავში (გამოცხ. 13:1-3, 11-15), სადაც ერთი მხეცი, აქამდე თავში დაჭრილი, ამოდის "ზღვიდან" (ანუ იმ ადგილიდან, სადაც "ჩაგდებულ" იქნა ფარაონი მთელი თავისი მხედრობითურთ), - ხოლო მეორე, "მიწიდან" ამომავალი, აცდუნებს მთელ ქვეყნიერებას, ანუ "მიწაზე მცხოვრებთ" და ავალებს მათ დაამზადონ რაღაც ისეთი, რაც მათთვის იქნება ძველაღთქმისეული ოქროს ხბოს მსგავსი.
"და აცდუნებს მიწის მკვიდრთ სასწაულებით, რომელთა ქმნის ძალაც მიეცა მხეცის წინაშე, და აქეზებს მიწის მკვიდრთ, შექმნან ხატება მხეცისა, მახვილით რომ მოიწყლა და ცოცხალი დარჩა. და მიეცა იმისი ნება, რომ სული ჩაედგა მხეცის ხატისთვის, რათა ხატს ემეტყველა და იმდენი ექნა, რომ მოეკლათ ყველა, ვინც თაყვანს არა სცემს მხეცის ხატებას" (გამოცხ. 13:14-15).
მიუხედავად იმისა, ძველაღთქმისეული გამოსვლის მოვლენებისგან განსხვავებით, "დამხობილი მხეცის" ხატება, რომელსაც ადამიანები დაამზადებენ ახალი აღთქმის პერიოდში, არ იქნება "უსულო ქანდაკება", არამედ "გასულიერდება", ანუ ექნება "მეტყველებისა და მოქმედების" უნარი - ამით უკეთური თაყვანისცემის სურათი არანაირად არ შეიცვლება.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მიუხედავად იმისა, რომ "ეგვიპტური მხეცი", ანუ კაცთა მოდგმის ოდითგანდელი მტერი, მახვილით თავში იქნა დაჭრილი თვით მაცხოვრის მიერ (შეად.: "მისი ერთ-ერთი თავი, თითქოს სასიკვდილოდ მოწყლული" - გამოცხ. 13:3, 14; "მახვილი" და "ტყვეობა" აქ მოცემულია როგორც ეგვიპტისა და ბაბილონის ხატებანი - გამოცხ. 13:10, და სხვა), ადამიანები თვითონ "აღადგენენ" თავიანთთვის საკუთარ თავში მის "მხეცურ" ხატებას (გამოცხ. 13:11-15), - და გააგრძელებენ "ლაპარაკსა და მოქმედებას" მაცხოვრის მიერ დანგრეული ცოდვითი მონობის კანონებით, რის გამოც "შუბლსა და ხელზე" მიიღებენ შესაბამის "მხეცურ" გამოსახულებას (გამოცხ. 13:16-17).
მეტიც, ურწმუნო კაცობრიობა "საკუთარი ხელით" ამზადებს "გასულიერებულ ხბოს", რომელიც წარმოადგენს თავში დაჭრილი "ეგვიპტური" მხეცის სახეს (შეად. - ფსალმ. 73:13-15), რის გამოც "ამ სოფელში" იქმნება ვითრება, როდესაც ურჩხულისა (გამოცხ. 13:3) და "მხეცისადმი (გამოცხ. 13:4, 8) პირდაპირი და აშკარა თაყვანისცემა, სულიერი აზრით, არაფრით განსხვავდება "მხეცის ხატის" (გამოცხ. 13:15) თაყვანისცემისგან და ასევე "მხეცის დაღის" მიღებისგან (გამოცხ. 14:9, 11; 16:2; 19:20; 20:4), - ანუ ყველაზე ჩვეულებრივი ცხოვრებისგან, რომელიც ცოდვითი რჯულის, პრინციპების და წესებიდან მომდინარეობს, რაც კაცობრიობას თავს მოახვია ამა სოფლის თავადმა (ინ. 12:31; 16:11; ეფეს. 2:2).
შესაბამისად, ის სულიერი ბრძოლა, რომელიც უნდა აწარმოონ და, რომელშიც უნდა გაიმარჯვონ მაცხოვრის მორწმუნეებმა, იწყება იქიდან, რასაც ისინი პირველ რიგში აწყდებიან. კერძოდ - ეს არის ბრძოლა იმ უკეთური დაღის წინააღმდეგ, რომლის კონტურები ადამიანს საკუთარ თავში აქვს ძველი (ცოდვილი) ბუნების კანონებიდან გამომდინარე, რომელიც მათ ძველი "ეგვიპტური მონობიდან" შეითვისეს.
და მხოლოდ იმ პირობით, თუ ქრისტიანი გაიმარჯვებს ამ მცირე ბრძოლაში, - ძალმოსილი იქნება წინააღმდეგობა გაუწიოს გლობალურ "მხეცის ხატს", რომელიც განხორციელდება იმათ სიტყვებსა და მოქმედებებში, ვინც "წუთისოფელს" ეკუთვნის, და თაყვანს სცემს "ურჩხულსა" და "მხეცს", და მათი უკეთური ხატებების "დამზადებასა" და "გასულიერებაში" აქტიურ მონაწილეობას იღებს.
ამავე აზრითა და მასშტაბით არის წარმოდგენილი გამოცხადების წიგნში ქრისტიანული გამარჯვების სისავსე, რომელიც არ შემოიფარგლება მხოლოდ მოწინააღმდეგით, ასე რომ შედეგად დამარცხებული აღმოჩნდება თვით მხეციც, მისი "ხატებაც", მისი "დაღიც" და მისი "სახელის რიცხვიც" (გამოცხ. 15:2).
მეტიც, უკეთურ "მხეცთა", "ხატებათა" და "დაღთა" მთელი ერთობლიობის მძლეველი გამოცხადების წიგნში დახატულია, როგორც "ზღვაზე" მრდომარე, რომელიც განსაკუთრებულ "სააღდგომო" საგალობელს გალობს ("... გალობდნენ მოსეს, ... და საგალობელს კრავისას..." (გამოცხ. 15:2-3), - ანუ ზუსტად ისე, როგორც ფარაონისა და მისი მხედრობის დამარცხების შემდეგ იდგა "ზღვაზე" წინასწარმეტყველი მოსე (გამ. 15:1-21). ეს კი ნიშნავს, რომ ქრისტიანული სულიერი გამარჯვება, რომლის შესახებაც მოწმობს გამოცხადების წიგნი, პირდაპირიგაგრძელება აღსრულებული ახალაღთქმისეული პასექისა, რომელიც უფალ-კრავში გვაძლევს ცხონებას და გვიხსნის "მსოფლიო ეგვიპტისგან", რომლის შემდეგაც ადამიანის წინაშე იშლება მარადიული სიცოცხლის აღთქმა.
(აქ კიდევ ერთხელ შეგვიძლია აღვნიშნოთ, რომ ქრისტიანული გამარჯვება, რომელიც ნაუწყებია გამოცხ. 15:2-ში, ბუკვალური აზრით "რთულად" გამოიყურება, რადგან ის ერთდროულად მოპოვებულია "მხეცზეც" და "მხეცის ხატზეც", ასევე მის "დაღზეც", და "მისი სახელის რიცხვზე"; ასე რომ ჩვეულებრივი საერო ლოგიკის ჩარჩოებში პრაქტიკულად შეუძლებელია ფორმულირება იმისა, თუ რაზეა ლაპარაკი, და ამ ყოვლისმომცველი სულიერი ძლევის გულისხმისყოფაც.
საქმე მარტო იმაში როდია, რომ უკეთურ ხატებათა, სახელთა, რიცხვთა და დაღთა (გამოსახულებათა) მთელი "კრებული" ამ შებრძოლებისას იძლევა არა არჩევითად, არა ცალ-ცალკე, არამედ ერთობლივად, - არამედ იმაშიც, რომ მოახერხო "პირველი მტრის" ანუ "მხეცის ხატის" პერსონიფიცირებაც, იმ დონემდე, რომ შეებრძოლო მას და დაამარცხო, ეკლესიის გარეთ მყოფი ადამიანისთვის უბრალოდ შეუძლებელი იქნება.
რაც შეეხება "მხეცის დაღს", რომელსაც ადამიანებს ეძლევათ ხელსა და შუბლზე, - თუკი ამ მცნებებში არ დავინახავთ ახალაღთქმისეულ კრებით მნიშვნელობებს, - ასეთ "არაგასულიერებულ" მტერზე გამარჯვება შეუძლებელია მინიმუმ იმ მიზეზით, რომ ასოებისა და ციფრების სახით არც ერთ წარწერას არ შეუძლია აწარმოოს რეალური "საბრძოლო მოქმედებები" ადამიანის წინააღმდეგ.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, განყენებულ სახეებსა და ფორმალურ დაღებში არ არის და არ შეიძლება იყოს მოწინააღმდეგე, რომელზეც მოიპოვებოდეს ბუკვალური, თანაც სულიერად მნიშვნელოვანი გამარჯვება.
მაგრამ სულ სხვა საქმეა, თუკი "მხეცის დაღებში" მონიშნულია ბიწიერი შინაგანი შინაარსი და თვით ადამიანის უკეთური მისწრაფებანი: რადგან, როგორც წინა პუბლიკაციებში ითქვა, ძველი ბუნებისთვის დამახასიათებელ ვნებებს ადამიანი მიჰყავთ დაღუპვამდე და შეურიგებლად მტრობენ ქრისტეს, რწმენას და ეკლესიას, - გამარჯვება ასეთ შინაგან მტერზე თვით სიკვდილზე გამარჯვების ტოლფასია, შეად. - გამოცხ. 20:4).
"ვიხილე ტახტნი და მათზე მსხდომარენი, რომელთაც მიეცა ხელმწიფება მსჯავრის აღსრულებისა, და იესოს მოწმობისა და ღვთის სიტყვისათვის თავმოკვეთილთა სულები, რომლებიც არც მხეცს ეთაყვანენ, არც მის ხატებას, და არ მიიღეს მისი ნიშანი თავიანთ შუბლსა თუ ხელზე; ამიტომაც გაცოცხლდნენ და ქრისტესთან ერთად სუფევდნენ ათას წელიწადს" (გამოცხ. 20:4).
______________________