აპოკალიფსისი > განმარტება
მსოფლიო სულიერი ვაჭრობის გამყიდველები და მყიდველები
გამოცხადების წიგნის 13-ე თავის წინასწარმეტყველურ პანორამებში, სადაც ლაპარაკია იმაზე, რომ შეუძლებელი იქნება "ყიდვა და გაყიდვა" მათთვის, ვინც მიიღებს "მხეცის ნიშანს", იხსნება კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ახალაღთქმისეული მოწმობა, რომელიც უთითებს იმაზე, რომ მიწიერ სიკეთეთა შესაძენად, რომელიც დროებით აკმაყოფილებს ვნებისა და წადილის საიდუმლო თუ აშკარა მოთხოვნილებებს, ადამიანის სული იძულებულია ივაჭროს საკუთარი თავით, რის შედეგადაც მეძავობს საკუთარ ღვთაებრივ ბუნებასთან მიმართებაში, შეად.:
"ასე რომ, ვერავინ იყიდის ან გაყიდის რამეს, მათ გარდა, ვისაც აქვს ნიშანი - მხეცის სახელი, ან მისი სახელის რიცხვი" (გამოცხ. 13:17).
სხვა სიტყვებით, რომ ვთქვათ, სწორედ სულით ვაჭრობის ხარჯზე ვინც იღებს "ნიშანს - მხეცის სახელს, ან მისი სახელის რიცხვს" შესაძლებლობას იძენს შეიძინოს ყველაფერი, რასაც მას მსოფლიო სულიერი ვაჭრობა შესთავაზებს.
ხოლო რადგან ადამიანს საკუთარი სულზე დიდი არაფერი ღირებული არ აბადია, - "სულით ვაჭრობის" შესაძლებლობაში ყველა ადამიანი, მისი სოციალური და ფინანსური სტატუსდა მიუხედავად, აბსოლუტურად თანასწორია (ამიტომაც "დიდები" ამ გლობალურ უსამართლო ვაჭრობაში არაფრით განსხვავდებიან "მცირეთაგან", "მდიდრები" კი თანასწორნი არიან "ღარიბებისა", შეად.: გამოცხ. 13:16-17).
ამასთან ის, ვინც თავისი სულის უბიწოდ შენარჩუნებისკენ ისწრაფვის, არ ეძებს საშუალებას, რომლითაც საკუთარ მოსურვებათა დაკმაყოფილებისთვის გადახდას შეძლებს, - ამიტომაც არც წარადგენს საკუთარ თავს ამ უხილავ სულიერ სავაჭროზე, შეად.:
"მემრუშენო, ნუთუ არ იცით, რომ ამ ქვეყნის სიყვარული მტრობაა ღვთისა? ამიტომ ვისაც სურს ამ ქვეყნის მოყვარე იყოს, ღვთის მტრად იქცევა" (იაკ. 4:4).
მაშასადამე, იმყოფება რა იმ პირობებში, რაშიც ყველა სხვა დანარჩენი, და ექვემდებარება რა იმავე საცდურებსა და განსაცდელებს, ასეთი ადამიანები არ მიიღებენ "მხეცის ნიშანს", რადგან საკუთარი თავი უსამართლო მსოფლიო ვაჭრობაში მონაწილეთაგან გამორიცხეს.
მაგრამ ადამიანის მართალი პოზიცია და მდგომარეობა შეუძლებელია გარემომცველთათვის შეუმჩნეველი დარჩეს. ქვეყანა "ხედავს" და "გრძნობს" ბუკვალურად ყოველს, ვინც მის გარემოშია, მაგრამ უარს ამბობს "გამყიდველის" ან "მყიდველის" როლში გამოვიდეს.
საქმე იმაშიც კი არ არის, რომ ისინი, ვინც "წუთისოფლისაა", ვნებამორეულნი ცდილობენ ასეთი ადამიანისგან რაიმეს "ყიდვას", ან მისთვის რაიმეს "მიყიდვას". ქრისტიანული სულიერი მდგომარეობა უკვე თავისთავად პირდაპირ ამხელს ყველა მათ, ვინც, "ემსგავსება ამ ქვეყანას" (რომ. 12:2), ემსახურება საკუთარ ვნებებს და მიდრეკილებებს. ასე რომ ჭეშმარიტი ქრისტიანები ამ ქვეყნად ვერ დაიმალებიან (შეად. - მთ. 5:14), - და, სადაც გინდ იმყოფებოდნენ, და რითაც გინდ საქმიანობდნენ, უცილობლივ იქცევენ სხვათა ყურადღებას და, შურსა და სიძულვილს იწვევენ.
მეტიც, გლობალური სულიერი ვაჭრობა არ იფარგლება ადამიანის ურთიერთობით უკეთურების ხილულ თუ უხილავ სამყაროსთან.
წარმართული (ან მომხმარებლური) დამოკიდებულება ღმრთისადმი სხვა არაფერია, თუ არა უსამართლო სულიერი ვაჭრობის სახესხვაობა.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ზრახვათა სრულ სიწმიდეში ადგილი არა აქვს მსახურებას "საზღაურისთვის". ხოლო თუკი ადამიანი ცდილობს ერთგულება შეინარჩუნოს მხოლოდ მისთვის დაპირებული ჯილდოს მისაღებად, - მაშინ ის "საკუთარი საზღაურის" გაზრდისთვის შრომობს, და მისდევს არა ქრისტესთვის გაღებულ უსასყიდლო მსხვერპლს, არამედ ამ წუთისოფლის ტრადიციებსა და პრინციპებს (სადაც რაღაცაზე უარს ამბობენ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუკი ამ უარის გამო რაიმეს შეიძენენ, თანაც მოგებით).
ასე რომ, "ანგარებიანი" დამოკიდებულება ღმრთისადმი ნაწილობრივ ემსგავსება იმ უსამართლო ყიდვა-გაყიდვას, რომელიც წუთისოფლის უკეთურ და ურწმუნო სამყაროს ახასიათებს.
ამასთან ჭეშმარიტი (თავმდაბალი) სიმართლე ღმრთისგან არანაირ სანაცვლოს არ ეძებს (იხ. მაგ.: ლკ. 14:26). ასეთი ადამიანი საკუთარ თავს ღმერთს უძღვნის არა ჯილდოებისა და მოსაგელების გამო, - არამედ უპირობოდ, მემსხვერპლეობითად, სიყვარულით, რომელიც, როგორც ითქვა, "თავისას არ ეძებს" (1 კორინთ. 13:5).
ასე რომ, ჭეშმარიტი ქრისტიანული არჩევანი მეორედშობაში (ნათლისღების შემდგომ ქრისტიანულ ცხოვრებაში - "აპოკ". რედ.) განპირობებულია არა სრულიად ცხადი გამორჩენის მიღების მოლოდინით, - არამედ იმ ვითარებით, რომ სრულყოფილი მეუფებისადმი თანაზიარობის გრძნობითი გამოცდილება უკვე ამავე საუკუნეში ნებისმიერ არჩევანს ქმნის არა მარტო "არა მომგებიანს", არამედ აბსოლუტურად წარმოუდგენელსაც კი, შეად.:
"მაშინ იესომ უთხრა თორმეტს: თქვენც ხომ არ გინდათ წასვლა? ხოლო სიმონ-პეტრემ მიუგო: უფალო, ვისთან მივიდეთ? საუკუნო სიცოცხლის სიტყვები შენა გაქვს. ჩვენ ვიწამეთ და შევიცანით, რომ შენა ხარ ქრისტე, ძე ცოცხალი ღმრთისა" (იოანე 6:67-69).
ასეა თუ ისე, ნამდვილად უანგაროდ სვლა სარწმუნოების გზით შესაძლებელია მხოლოდ მაშინ, როდესაც ადამიანი საკუთარ თავს ქრისტიანული მისაგებელისთვის უღირსად მიიჩნევს. მხოლოდ ასეთი შინაგანი შეფასების დროს იღვწის ადამიანი ღმრთის ნიადაგზე, თანაც არა საკუთარი მოლოდინების აღსასრულებლად, - არამედ ქრისტესადმი სიყვარულისთვის. მისდევს საღმრთო ჭეშმარიტებისადმი შინაგან ერთგულებას და თავის სასოებას არა საკუთარ წარმატებებზე აფუძნებს, არამედ მხოლოდ ღმრთის მოწყალებასა და მიტევებაზე.(ამ კონტექსტში მოვაჭრეთა განდევნა ტაძრიდან, რომელიც მაცხოვარმა იუდეველთა პასექის წინ აღასრულა (ინ. 2:13-21), გამოიყურება, როგორც ხატ-იგავი ახალაღთქმისეულ დროებაზე, რომელიც ადასტურებს აუცილებლობას იმისა, რომ საჭიროა ჩვენი "შინაგანი ტაძრის" განწმენდა "ვაჭრობისგან": "ნუთუ არ იცით, რომ ღვთის ტაძარი ხართ, და სული ღვთისა მკვიდრობს თქვენში?... რადგანაც ღვთის ტაძარი წმიდაა, და ესა ხართ თქვენ" (1 კორინთ. 3:16, 17).
მაგრამ სარწმუნოებისადმი ნახევრად-წარმართული დამოკიდებულების კატეგორიული უარყოფაც არანაირად შეიძლება: თვით ყველაზე მცირე და არასრულყოფილი რწმენა უკვე ნაწილობრივ მაინც ებრძვის ურწმუნოებას, და ღმრთის შეწევნით შეუძლია გაიზარდოს, და სრულყოფილ იქნას.
ამიტომაც, ქრისტეს მოციქულები არც სიტყვით, არც მინიშნებებით აკრიტიკებდნენ და ანადგურებდნენ ახალმოქცეულთა არასრულყოფილ რწმენას, - არამედ, პირიქით, ცდილობდნენ მის შენარჩუნებას, მხარდაჭერას და გაძლიერებას. ანუ, ემსგავსებოდნენ თვით მაცხოვარს, არ ამტვრევდნენ "გადატეხილ ლერწამს" და არ აქრობდნენ "მბჟუტავ პატრუქს" (შეად. ეს. 42:3), - რათა, როგორც ნათქვამია, - "გზას კი არ გადასცდეს კოჭლი, არამედ განიკურნოს" (ებრ. 12:13).
მიუხედავად ამისა, ქრისტიანული სრულყოფის გზა - ეს ცრემლიანი გზაა. რადგან მხოლოდ საკუთარი არასრულყოფილების შეგნება აიძულებს ადამიანს მივიდეს ქრისტიანობის მაცხოვნებელ პარადოქსთან, რომელიც გამოხატულია სიტყვებით: "მწამს, უფალო; შეეწიე ჩემს ურწმუნოებას" (მკ. 9:24). - და იმის შეგნებასთანაც, რომ ქრისტიანობის მწვერვალი, ის, რისკენაც არის მოწოდებული ღმრთის ერი, ეს არის თვითუარყოფისა და თავგანწირვის გზა, რომელიც გადის არა "სავაჭრო ადგილზე", ანუ "ბაზარზე", არამედ საკუთარ პატარა გოლგოთაზე, შეად.:
"ვისაც სურს მე მომდიოს, განუდგეს თავის თავს, აიღოს თავისი ჯვარი, და გამომყვეს მე" (მთ. 16:24).
"ესენი არიან, რომელნიც მისდევენ კრავს, სადაც გინდ მიდიოდეს იგი" (გამოცხ. 14:4).
შეიძლება მხოლოდ აღვფრთოვანდეთ მით, რაოდენ ფაქიზად (ჩვენგან განსხვავებით) გრძნობდნენ და შეგნებული ჰქონდათ ყველა ეს მნიშვნელობა მოციქულ იოანეს თანამედროვეთ, რომლებიც ბუკვალური აზრით თმობდნენ თავიანთ სიცოცხლეს ქრისტეს მოწმობისა და ახალი აღთქმისთვის.
ასე, მაგალითად, მღვდელმოწ. ეგნატე ღმერთშემოსილი "მაგნეზიელთა მიმართ" თავისი ეპისტოლეს V თავში, რომელიც მან რომში მიმავალმა დაწერა, სადაც ის ქრისტეს აღმსარებლობისთვის უნდა დაესაჯათ, აყალიბებს აზრს, რომელიც ზემოთ ჩამოყალიბებულ მსჯელობას შეესაბამება რწმენაში ქრისტეს გზის შესახებ - და იმ წინასწარმეტყველურ ხატებებსაც, რომლებიც მოცემულნი არიან გამოცხადების წიგნში:
"და, როგორც ყველაფერს აქვს თავისი დასასრული, ორიდან ერთი გვმართებს, სიკვდილი ან სიცოცხლე, და ყოველი თავის ადგილას წავა. ეს ისეა, თითქოსდა ორი მონეტა გვქონდეს, ერთი ღმრთისა და მეორე წუთისოფლისა, და ყოველ მათგანს საკუთარი სახე აქვს, ურწმუნოები - წუთისოფლის სახენი არიან, ხოლო მორწმუნენი სიყვარულში - მამა ღმერთის ხატებანი იესუ ქრისტეს მიერ. თუკი ჩვენ მისი მეშვეობით მზად არ ვიქნებით ნებაყოფლობით მოვკვდეთ მისი ტანჯვის ხატად, მაშინ მისი სიცოცხლე არ არის ჩვენში".
თანაც საკმაოდ ნიშანდობლივია, რომ სიტყვა სხვადასხვა "ნიშანზე", რომელიც ორ მონეტას ახასიათებს, ეკუთვნის წმიდა მოღვაწეს, რომელიც მესამე იყო ანტიოქიის ეპისკოპოსთა რიგში მოციქულ პეტრეს და ევოდის შემდეგ, და თავის საკუთარ ეპისტოლეებს წერდა ეფესოსა და სმირნაში მდებარე "გამოცხადების ეკლესიებს", - ანუ იმ ადამიანს, რომელიც პირადად იცნობდა გამოცხადების ავტორს, მაშასადამე, იმ ხატებებსაც, რომლებითაც მოსავდა წმ. მოციქული იოანე თავის საღთვისმეტყველო მტკიცებულებებს და თავის ახალაღთქმისეულ ქადაგებას.
(სიტყვამ მოიტანა და აღვნიშნავთ, რომ ნეტ. იერონიმე პირდაპირ უწოდებს ეგნატე ღმერთშემოსილს მოციქულ იოანე ღვთისმეტყველის მოწაფეს).
ამიტომაც მღვდელმოწ. ეგნატე ღმერთშემოსილის მოწმობა იმის შესახებ, თუ რა და როგორ ფასდება ორი განსხვავებული მონეტით, ლოგიკურია აღვიქვათ სწორედ გამოცხადების 13:16-18 მუხლების შუქზე - ანუ იმის გააზრებით, რომ "ვინც მიიღებს მხეცის ნიშანს" ის "წუთისოფლის გამოსახულების მქონე მონეტას" შეიწყნარებს, რომელიც აუცილებელია ყოველგვარი ამქვეყნიური ღირებულებების შესაძენად (როგორც მატერიალურისა, ასევე არამატერიალურისა).
იმპერატორ დომიციანეს დინარი. გამოკვეთის დრო 82-83 წწ. ჩვ. წ.-ით. მონეტის ავერსზე გამოსახულია დომიციანეს ცოლის დომიციას ბიუსტი, თმები დალალად აქვს დაწნული და ზემოთ გუმბათივით აქვს დალაგებული. რევერსზე კი - შიშველი ყრმა (იმპერატოის ძე) ხელებაპყრობით ზის დედამიწაზე; მის ირგვლივ კი ვხედავთ შვიდ ვარსკვლავს. შეად.: 1:16, 20; გამოცხ. 12:1-2, 5.
ხოლო ისინი, ვინც საკუთრ თავში ინარცუნებენ "რწმენის მონეტას", ანუ ღმრთის ხატებას, გარდაუვალად გადმოიწვევენ საკუთარ თავზე როგორც წუთისოფლის, ასევე იმ უკეთური ხატის სიძულვილს, რომელიც ქვეყნად ცოდვის, უკეთურებისა და უსჯულოების მსახურთა მიერ ხორციელდება, შეად.:
"და მიეცა იმისი ნება, რომ სული ჩაედგა მხეცის ხატისთვის, რათა ხატს ემეტყველა და იმდენი ექნა, რომ მოეკლათ ყველა, ვინც თაყვანს არა სცემს მხეცის ხატებას" (გამოცხ. 13:15).