განმარტება - მოციქული იოანე სახარებისეულ მოვლენებზე: "დაე, აღსრულდეს წერილი" - აპოკალიფსისი

მრავალრიცხოვანი ტექსტუალური დამოწმებები და ძველაღთქმისეული წერილის ხატებები, რომელიც მეოთხე სახარებისთვის არის დამახასიათებელი, აუცილებელია კიდევ აღინიშნოს იმ მიზეზით, რომ ასეთი აშკარა მნიშვნელობითი აქცენტი არ გვაქვს არც მარკოზთან და არც ლუკასთან, - ხოლო მათეს სახრებაშია ეს ასპექტი გამოხატული პირდაპირი მოწმობების მცირე რაოდენობით (თუმცა ტექსტის საერთო მოცულობა და მათეს სახარებაში აღწერილ მოვლენათა რაოდენობა მნიშვნელოვნად მეტია, ვიდრე იოანეს სახარებაში). ამასთან მოც. იოანე და მოც. მათე, როდესაც ისინი მიმართავენ ძველაღთქმისეულ წინასწარმეტყველებებს, პრაქტიკულად არ მეორდებიან, - და ეს ვითარება დამაჯერებლად გვარწმუნებს, რომ მოც. იოანე თავის სახარებას ქმნიდა მთელი ეკლესიისთვის უკვე ცნობილ სინოპტიკურ სახარებათა გათვალისწინებით.

შესაბამისად, უეჭველია, რომ იოანეს სახარება ყოველ ახალაღთქმისეულ მოვლენას წარმოადგენს, როგორც გლობალური მოვლენის განუყოფელ ნაწილს, როგორც ძველი აღთქმის უწყვეტსა და ყოველმხრივ აღსრულებულ ხატებასა და წინასწარმეტყველებას. ხოლო რადგან მსგავსი გააზრება ხსნის არა მხოლოდ ძველაღთქმისეულ წინასწარმეტყველებათა სიმბოლურ და მეტაფორულ მნიშვნელობებს, არამედ იესუ ქრისტეს პიროვნებისა და მისიის ნამდვილ მასშტაბს (რომელიც უბრალოდ კი არ "მოვიდა" წინასწარმეტყველებათა თანახმად, არამედ ყველა ბიბლიური წინასწარმეტყველება აღასრულა), - ავტორისეული მოწმობები ძველაღთქმისეულ ტექსტებზე მეოთხე სახარებაში ჟღერენ, როგორც პირდაპირი მოწმობანი იესუ ნაზარეველზე და მის სრულყოფილ აღთქმაზე; ხოლო თვით ძველაღთქმისეული წინასწარმეტყველები წარდგებიან არა მარტო თავიანთი დროების შორსმჭვრეტელ ადამიანებად, არამედ ყველა დროისა და ხალხის სრულყოფილ ახალაღთქმისეულ მოწმეებად (შეად.: "ამიტომ ჩვენც, რაკიღა ღრუბელივით გარს გვახვევია ესოდენ მრავალი მოწმე..." (ებრ. 12:1)).

რაც შეეხება ქრისტეში და ქრისტეს მიერ აღსრულებულ ყველა ძველაღთქმისეულ მესიანურ წინასწარმეტყველებათა საეროთო პანორამას, - მოც. იოანე მათ ჰკრებს ცალკეულ ფრაგმენტთა ურიცხვი რაოდენობიდან. თანაც ეს რიცხვი შედის იმ ეპიზოდებში, სადაც ძველ წინასწარმეტყველებათა აღსრულებაზე მოწმობენ "მეორეხარისხოვანი" დეტალები და ვითარებები, რომლებიც თითქოსდა "შემთხვევით" ახლავან თან ძირითად მოვლენებს. ეს კი სრულიად გამორიცხავენ ვარიანტს, რომ მსგავსი რამ შეიძლება ხდებოდეს ადამიანის ჩანაფიქრის შესაბამისად.

მაგალითად, სწორედ ზეგარდმო მოწმობად გამოიყურება მოულოდნელი უარი პილატესი შეცვალოს წარწერა ჯვარზე (ინ. 19:19-22); და გადაწყვეტილება წილხვედრილობაზე, რომელიც გაითამაშეს რომაელმა მეომრებმა, არ ისურვეს რა გაენაწილებინათ მაცხოვრის კვართი (ინ. 19:23-24); და ის ფაქტიც, რომ მეომრებმა თავიანთი მოვალეობის საწინააღმდეგოდ არ გადაამტვრიეს მისი წვივები, არამედ შუბით მხოლოდ ფერდი შეუმტვრიეს (ინ. 19:33-37), და სხვა. ანუ, მოციქული იოანე ერთი მეორის მიყოლებით შთაგვაგონებს, რომ ვითარებები, რომლებიც პირდაპირ უთითებენ სახარებისეულ მოვლენათა აღსრულებაზე და მათ კავშირზე ძველაღთქმისეულ წინასწარმეტყველებებთან, შეიძლებოდა ასე დალაგებულიყო მხოლოდ საღმრთო განგებულებით, - ამიტომაც მსგავსი "თანხვედრებით" აღქმა შესაძლოა მხოლოდ, როგორც განგებულებითი ზეციური მოწმობა თვით უფლის და მისი სრულყოფილი აღთქმის შესახებ.

თანაც, როგორც მომდევნო პუბლიკაციებში გამოჩნდება, გამოცხადების წიგნი ამ ასპექტში ზუსტად შეესაბამება იოანეს სახარებას: ყველა მისი ხატება და სიუჟეტი პირდაპირ და მეტაფორულად მოწმობს ახალაღთქმისეულ დროში ყველა მცირე და დიდი ძველაღთქმისეული წინასწარმეტყველების აღსრულებას.