აპოკალიფსისი > განმარტება
გამოცხადების წიგნის ორი განსხვავებული მოწმობა
წინა პუბლიკაციებში საკმაოდ დეტალურად განვიხილავდით საკითხს, თუ რატომ არ წარმოადგენს იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადების დაფარული მნიშვნელობები რაიმე "ახალს" და "განსაკუთრებულ" ცოდნას, - და თუ რატომ უნდა ვეძებოთ ეს მნიშვნელობები ქრისტეს ეკლესიის აშკარა, საჯარო და ღია მოწმობებში.
მაგრამ ამგვარ მნიშვნელობათა შემეცნება ადამიანისთვის შესაძლებელია მხოლოდ იმ პირობით, რომ ის რწმენით მიიღებს და გაიზიარებს იმ ახალაღთქმისეულ ჭეშმარიტებებს, რომლებსაც ეკლესია ასე მარტივად ქადაგებს.
ამასთან, მათთვის, ვისაც მაცხოვარი "გარეშეებს" უწოდებს, საღმრთო გამოცხადების სულიერი მნიშვნელობები რჩებოდა და დარჩება აბსოლუტურად მიუწვდომლად იმ შემთხვევაშიც კი, თუკი ისინი მათთვის განმარტებული იქნება თუნდაც უწვრილმანეს დეტალებში, შეად.:
"მშვინვიერი კაცი არ შეიწყნარებს იმას, რაც ღვთის სულისაგან არის, რადგანაც სიშლეგედ მიაჩნია და ვერ მიმხვდარა, რომ ეს სულიერად უნდა განსაჯო" (1 კორინთ. 2:14).
ხოლო ეს, კერძოდ, ნიშნავს, რომ მიზეზები და მნიშვნელობები იოანეს გამოცხადების წიგნის ორ ნაწილს შორის არსებულ საკმაოდ შესამჩნევ განსხვავებებში (ანუ "შვიდი ეკლესიისადმი მიმართვასა" და "წინასწარმეტყველურ ხილვებს" შორის) ბევრწილ განპირობებულია იმ ვითარებით, რომ არსებითად ერთიანი ახალაღთქმისეული მოწმობა გამოცხადების წიგნში მოცემულია ორი განსხვავებული "აზრობრივი ენით".
პირველი ნაწილი, - "მიმართვა შვიდი ეკლესიისადმი", - ელაპარაკება მათ, "ვისაც ყური აქვს", ანუ მიმართულია მათდამი, ვისაც აქვს უნარი აღიქვას სამახარობლო ჭეშმარიტების და მნიშვნელობების მამხილებელი აზრი. თანაც ახალაღთქმისეული წინასწარმეტყველური სიტყვის ეს თვისება გამოცხადების წიგნში სიმბოლურად აღინიშნება შვიდგზის:
"ვისაც ყური აქვს, ისმინოს, რას ეუბნება სული ეკლესიებს" (გამოცხ. 2:7 და ა. შ.).
გარდა ამისა, "მიმართვა შვიდი ეკლესიისადმი" უფლის პირადი მიმართვაა მისი საყვარელი ეკლესიისადმი (შეად.: "ვინც მიყვარს, მას ვამხილებ და ვწვრთნი. მაშ, ეშურე და შეინანე" (გამოცხ. 3:19)), - ამიტომაც ამ მიმართვის მნიშნვნელობები დამრიგებლური ქადაგების, ხარებისა და კურთხევის სახით არის ნაუწყები.
ამასთან ქვეყნიერება, რომელიც ბოროტებაში ძევს, ამ ენით ნათქვამისგან ვერაფერს არსებითს ვერც მოისმენს, და ვერც გაიგებს; და იმიტომ კი არა, რომ ასეთი მნიშვნელობები არაცხადია, ან რაღაც სახით დაშიფრულია, - არამედ იმ მიზეზით, რომ ურწმუნოებს არ გააჩნიათ ის "განსაკუთრებული ორგანო", რომელსაც აქვს უნარი აღიქვას ქრისტიანული მოწმობის მნიშვნელობანი არა მარტო გონებით, არამედ "მთელი თავიანთი არსით":
"ხოლო თუ ჩვენი სახარება დაფარულია, წარწყმედილთათვის არის დაფარული, რომელთაც ღმერთმა დაუბნელა ურწმუნო გონი, რათა არ ბრწყინავდეს მათთვის ნათელი ქრისტეს დიდების სახარებისა, ქრისტესი, რომელიც არის ღვთის ხატი" (2 კორინთ. 4:3-4).
მიუხედავად ამისა, ძველი სამყარო, რომელსაც არ ჰქონდა "სულიერი სასმენელი", და გონების მზერას განაშორებდა მარტივ, ნათელ და, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია", ეკლესიის მშვიდობიან (რომ. 12:18; ებრ. 12:14) მოწმობას, მაინც არ იყო მიტოვებული უფლის მიერ მეორე ბიბლიური მოწმობის მიერ (შეად. - დაბ. 41:32).
ეს მოწმობა გაცხადებულია გამოცხადების წიგნის მეორე ნაწილში, და შემოსილია სიტყვიერ სიმბოლოებსა და მეტაფორებში, - მაგრამ ეს არცთუ ცხადი ხატებანი არ არიან შემოფარგლულნი წერილობითი სიტყვებით, და ცალკეულ ადამიანთა მიერ მათი გულისხმისყოფისა ან არაგულისხმისყოფისდა მიუხედავად, გარდაუვალად განხორციელდებიან ხილულ სამყაროში არა ასოთი, არამედ მოქმედებით. თანაც თავიანთ ქმედით იპოსტასში გამოცხადების ხატებანი იძენენ სრულიად პრაქტიკულ და ხელშესახებ აზრებს, რომლებიც "ამცნობენ" ქვეყნიერებას იმ უსასრულო უბედურებებს, რომელიც განუხრელად თან ახლავს ურწმუნო კაცობრიობის მთელ ისტორიულ გზას.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყნიერება ვერ აღიქვამს გამოცხადების წიგნის "წინასწარმეტყველურ ხილვათა" მოწმობებს, - მოქმედების იპოსტასშიც და თვალნათლივ დაკვირვებაშიც, ბუკვალურად ყოველ ადამიანს მათი შეგრძნება საკუთარ თავზე მოუწევს. თანაც ეს ხდება კონკრეტულ ადამიანთა მხრიდან ამ მოწმობათა ინდივიდუალური "გონებრივი" აღქმის ხარისხისდა მიუხედავად, სადაც არ გამოირიცხებიან ისინიც, ვისაც ვერ შეუგნია ვერც მიზეზები და ვერც შედეგები იმისა, რაც ხდება მათ თავს და მათ გარშემო მთელი მათი "შეგნებული" ცხოვრების განმავლობაში.
ცხადია, რომ ეს ქმედითი მოწმობა სულაც არ არის მშვიდობიანი, - მაგრამ ქვეყნიერებისთვის ის მოაქვს არა ქრისტეს ეკლესიას.
გამოცხადების სიტყვა, მოქმედებაში განხორციელებული, ახალაღთქმისეულ დროებაში არის იმ "გარეშეთადმი" თვით უფლის მიმართვის ყველაზე აშკარა მეთოდი, რომელთათვისაც მშვიდობიანი სიტყვა მხოლოდ იგავებში თუ მოიაზრება. ამიტომაც არის ასეთი მიმართვა შემოსილი არა ასოებითა და სიტყვებით, - არამედ ქმედითი ფორმებით (ძვ. ფორმით: "ღაღადებით"), მხილებებითა და სასჯელებით, რომლებიც ადრესატებამდე აღწევენ საკუთარი უკეთურებისა და ურწმუნოების მწარე ნაყოფების სახით, შეად.:
"თუ უარს იტყვიან და არ გამოართმევენ თასს შესასმელად, უთხარი მათ: ასე თქვა ცაბაოთ უფალმა: უნდა შესვათ! რადგან, აჰა, სწორედ ამ ქალაქში, რომელიც ჩემი სახელით იწოდება, დავიწყებ განადგურებას. ხომ არ გგონიათ, დაუსჯელნი დარჩეთ? არ დარჩებით დაუსჯელნი, რადგან მახვილს მოვუხმობ ამ ქვეყნის ყველა მკვიდრის წინააღმდეგ, ამბობს ცაბაოთ უფალი" (იერ. 24:28-29).
(სიმბოლური აზრით ასეთი მიმართვა შეიძლება შევადაროთ ზეციურ თითს, რომელიც უსჯულოთა თვალწინ ძველი აღთქმის გაბზარულ კედელზე წერს სიტყვებს: " მენე, მენე, თეკელ უფარსინ", - ანუ ეს არის მსჯავრისა და შურისგების მოწმობა (დან. 5:23-25).
მაგრამ ისინი, ვისაც არ ესმის და არც სურთ მიიღონ მშვიდობის ქადაგება, რომელიც ეკლესიის ბაგეთაგან მოდის, არა მარტო მოკლებულნი არიან სმენას, არამედ უგრძნობელნიც არიან, - ამიტომაც ვერ გრძნობენ ისინი მათკენ მიმართული "მეორე ზეციური მოწმობის" ტკივილს, შეად.:
"გადმოაფრქვია მათზე თავისი რისხვის ცეცხლი და ომის სისასტიკე გიზგიზებდა მის ირგვლივ და ვერ მიმხვდარიყო, წვავდა და გულისხმაში ვერ ჩავარდნილიყო" (ეს. 42:25).
ასეთი ადამიანები მით უფრო ვერ არიან შემძლებელნი შეიგნონ, რომ ზეგარდმო მოვლენილი ყველა სასჯელი და უბედურება ქვეყნიერებას სასიკეთოდ ევლინება, რადგან დღემდე მოაქცევს მრავალ ადამიანს უფლისკენ.
ხოლო სანამ კაცობრიობაში არ ამოწურულა გადასარჩენთა რიცხვი, - "წუთისოფლის" დაცვასა და შენარჩუნებაში მოიაზრება უზენაესი საღმრთო აზრი, და თვით უფალიც "იცავს" მას თვითგანადგურებისგან მათ გამო, ვისაც ჯერაც არ დაუკარგავს რწმენის, სინანულის და ღმრთის ერის შემადგენლობაში შესვლის შანსი, რათა მიჰყვეს მას საღმრთო მარადისობაში (შეად.: - 2 პეტ. 3:9).
ამრიგად, შეიძლება ვამტკიცოთ, რომ "მიმართვა შვიდი ეკლესიისადმი" ყველაზე ზოგადი აზრით წარმოადგენს უფლის პირდაპირ მიმართვას მათდამი, ვისაც ის პირადად იცნობს (შეად.: "... ურყევი საფუძველი ღვთისა მტკიცეა და აქვს ეს ბეჭედი: "იცის უფალმა, ვინაა მისი" (2 ტიმ. 2:19)), - ამიტომაც მასში მოცემულია მხოლოდ ის, რაც ფორმითაც და შინაარსითაც შეიძლება მხოლოდ მისი ეკლესიის წევრთადმი იყოს მიმართული (მ. შ. ინდივიდუალური დარიგებანი, "მიზანმიმართული" სწავლებანი, დარიგებანი მოთმინებისთვის, მოწოდებანი მღვიძარებისკენ, მხილება გამოსწორებისთვის და აღთქმაც კი "მძლეველთათვის").
ხოლო იოანე ღვთისმეტყველის წინასწარმეტყველური ხილვები გამოიყურებიან "წინასწარმეტყველურ იგავად", რომელიც გამონაკლისის გარეშე მთელი კაცობრიობისკენ არის მიმართული: როგორც მორწმუნეთადმი, ასევე ურწმუნოთადმიც. მათში ძალიან ცოტაა "დამმოძღვრელი" მტკიცებულებანი, ხოლო მოვლენები შემოსილია მეტაფორებით, რომლებიც უბრალოდ ნაჩვენებია (როგორც, მაგალითად, "მოდი და იხილე", "და ვნახე..." და ა. შ.), - ასე რომ წიგნის მეორე ნაწილი პრაქტიკულად მთლიანად ნანახის აღწერისგან შედგება. ამასთან არც სწავლება, არც მოწოდებანი გამოსწორებისა და სინანულისკენ, არც კურთხევების აღთქმა წიგნის მეორე ნაწილის ზოგიერთ სიუჟეტში აშკარა სახით არ არის, - და ამ ასპექტში გამოცხადების მეორე ნაწილი მკაფიოდ განსხვავდება ყველა მორწმუნისთვის გასაგები და ჩვეული ახალაღთქმისეული ტექსტებისგან, რომლებიც შეესაბამებიან მოწოდებას: "იქადაგე სიტყვა, თავს ადექ დროულად თუ უდროოდ, ამხილე, შერისხე, შეაგონე მთელი დიდსულოვნებით და სწავლებით" (2 ტიმ. 4:2).
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადების წიგნში მოცემულია ორი განსხვავებული ახალაღთქმისეული მოწმობა, რომელთაგან პირველი მოწოდებულია გააძლიეროს და მხარი დაუჭიროს ეკლესიას მის სულიერ ბრძოლაში, - ხოლო მეორე მიმართულია მთელი ქვეყნიერებისკენ (მათ შორის მაცხოვრის სიტყვების ბუკვალური აღსრულებაც: "იქადაგება სასუფევლის ეს სახარება მთელს ქვეყანაზე..." (მთ. 24:14).
(თანაც სრულიად შესაძლებელია, რომ ჩვენს დროში სახარების ქადაგება "მთელს ქვეყანაზე" უკვე აღსრულდა. მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ "მოსმენა", "შესმენა" და "მიღება" - ეს სრულიად განსხვავებული ცნებებია, ქრისტიანული სარწმუნოების მსოფლიო აყვავების მოლოდინის არანაირი საფუძველი არ არსებობს. სიტყვამ მოიტანა და, სწორედ ამ მიზეზით მთ. 24:14-ის მტკიცება მეტყველებს სახარების მსოფლიო ქადაგებაზე "ყველა ხალხისადმი დასამოწმებლად", - ანუ იმის შესახებ, რომ ყველა ხალხს ეუწყება ქრისტიანული მნიშვნელობები და ჭეშმარიტებანი, რომლებიც შესაძლოა არა მარტო მიიღონ, არამედ უარყონ კიდეც, შეად.: ინ. 12:38-40).
მაგრამ, რადგან "წუთისოფელს" არ ძალუძს ისმინოს ან დაიჯეროს სახარების სიტყვა, ანუ ის, რაც ეხება მოწმობას უფლის შესახებ, როგორც რამ მისაღები საკუთარი თავისთვის და დაშვებული გულისხმისსაყოფად, - სრულიად აშკარაა, რომ გამოცხადების წიგნის პირვლეი ნაწილის ქადაგება და სწავლება წუთისოფლის მიერ შესმენილი არ იქნება თვით უკანასკნელ დღემდე.
ხოლო "სიმბოლურობის ფარდის" სისრულის მიღმა, რომელიც იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადების მეორე ნაწილისთვის არის თვისობრივი, და მსოფლიოში მიმდინარე ტრაგიკული მოვლენები თვით მისი ბედითურთ "გარეშეთათვის" დარჩება როგორც განუმარტებელი იგავი და ცხრაკლიტულს მიღმა ჩაკეტილი საიდუმლო (რომელიც მხოლოდ ეკლესიისთვისღა თუ მოიხსნება, იხ. გამოცხ. 6:1), შეად.:
"რატომ არ გესმით ჩემი ნათქვამი? იმიტომ, რომ არ შეგიძლიათ ყური უგდოთ ჩემს სიტყვას" (ინ. 8:43).
რაც შეეხება ქრისტეს ეკლესიას, - ის გულისხმაყოფს "ორივე ზეციურ ენას", და ამასთან არ წყვეტს მსოფლიოსთვის იმის დამოწმებას, რაც მას უკვე თავს ატყდება, და არც იმას, თუ რა ელოდება მომავალში. ასე რომ ჟამთა აღსასრულს ვერავინ უკანასკნელ სამსჯავროზე წარდგომილთაგან ვერ იტყვის, რომ მან "არ იცოდა" ან "არ სმენია" ის საყვედურები და მხილებანი, რომლებიც მთელი ახალაღთქმისეული დროების განმავლობაში აშიშვლებდნენ მსოფლიოში გაბატონებულ ვნებას, და მოუწოდებდნენ "ქვეყანაზე მცხოვრებთ" მოქცეულიყვნენ, შეენანათ, ერწმუნათ სახარება და დაეტოვებინათ უკეთურება და უსჯულოება (შეად. - გამოცხ. 11:10).
ამასთან იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადების ორ განსხვავებულ "სულიერ განზომილებას" ერთი და მთლიანი ახალაღთქმისეული აზრი გააჩნია, რომელიც ბრწყინვალედ წარმოადგინა მოციქულმა პავლემ "ქრისტეს კეთილსურნელების" სახით. უბრალოდ ზოგიერთისთვის ასეთი კეთილსურნელება "მაცხოვნებელი სურნელია", - სხვებისთვის კი "მომაკვდინებელი სურნელი", შეად.:
"რადგანაც ქრისტეს სურნელი ვართ ღვთის წინაშე, როგორც ხსნის, ისე დაღუპვის გზაზე დამდგართათვის. ზოგისთვის სიკვდილის სურნელი სასიკვდილოდ, ზოგისთვის სიცოცხლის სურნელი სასიცოცხლოდ; სხვას ვის შესწევს ამისი ძალი?" (2 კორინთ. 2:15-16).
(და არ არის გამორიცხული, რომ სწორედ ღმერთში მცხოვრებთა და ცოდვის სიკვდილში მცხოვრებთა შორის არსებული "სულიერი სურნელის" განსხვავება განსაზღვრავს იმ აშკარა გრძნობით სხვაობას, რომლებიც ჩვენი აღქმისთვის არის თვისობრივი იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადების ორივე ნაწილის აღსაქმელად).