უსჯულოების საიდუმლო - გარყვნილთა "ახალი სამყარო", როგორც მსოფლიო სოდომური ანტიეკლესია

ადამიანის ტოტალური გადაკეთება

ანუ

რა იმალება პროგრამა "გლობალური განათლების" მიღმა

ავტორი: ოლგა ჩეტვერიკოვა.

შინაარსი:

1. სოდომიზმის რელიგიური ფესვები

2. ცოდვის გარდაქმნა სნეულებად

3. სნეულების გარდაქმნა ნორმად

4. "ქვირ"-რევოლუცია: სქესთა თანასწორობიდან მათ გაუქმებამდე

5. სოდომური მაფიის იურიდიული აღიარება

6. სოდომური "ქორწინებები", როგორც ოჯახის დანგრევის საშუალება

7. "ანტი-ადამიანის უფლებები" "ადამიანის უფლებების" ნაცვლად

"ამიტომაც მისცა ისინი ღმერთმა საგინებელ ვნებებს, ვინაიდან მათმა ქალებმაც კი ბუნებრივი წესი არაბუნებითით შეცვალეს.
ასევე კაცებმაც მიატოვეს ქალებთან ბუნებრივი ცხოვრების წესი და გულისთქმით გახურებულნი აღერივნენ ერთმანეთს,
მამაკაცი მამაკაცთან სჩადიოდა სასირცხვოს და მიიღეს თავიანთი ცთუნების საკადრისი საზღაური"
(რომ. 1:26-27).

"თუ გასწირა სოდომისა და გომორის ქალაქები, ფერფლად აქცია და მომავალ უღმერთოთა ნიმუშად დადო ისინი"
(2 პეტრე. 2:6).

ჰომოსექსუალიზმი - გარყვნილი სქესობრივი ლტოლვა საკუთარი სქესის პირთადმი
(Толковый словарь русского языка Ушакова).

ბოლო ათწლეულის განმავლობაში მსოფლიო საზოგადოება უსწრაფესად ინთქმება ძველი წარმართობის მდგომარეობაში, რომელიც იმ ეპოქისთვის იყო დამახასიათებელი, რომელმაც ჯერაც არ უწყოდა ქრისტე. დრო თითქოსდა უკან შებრუნდა, და ხალხებმა გადაჭრით აღხოცეს მრავალსაუკუნოვანი ქრისტეანობის მემკვიდრეობა; თავისუფლებისა და პროგრესის ლოზუნგებით ბრუნდება წარღვნამდელი დროება და ადამიანები ყოველმხრვი ცდილობენ ყველაფერში გახდნენ მემკვიდრენი კაენისა. ნიშანდობლივია, რომ სწორედ იმ დროს, როდესაც ქრისტეანები აღნიშნავენ მილანის ედიქტის (313 წ.) 1700 წლისთავს, რომელმაც რომის იმპერიაში სარწმუნოების თავისუფალი აღსარების უფლება აღიაარა და დასაბამი დაუდო სახელმწიფოს ქრისტეანიზაციას, დასავლეთში საყოველთაოდ მიმდინარეობს სოდომური "ქორწინებების" ლეგალიზაცია. თუ ქრისტეანი იმპერატორებმა კონსტანციუს II-მ და კონსტანტმა სოდომიტებისთვის სიკვდილით დასჯა დააკანონეს, დღევანდელი ევროპელი მმართველები დანაშაულად აცხადებენ არა მარტო გარყვნილთა ნებისმიერ დისკრიმინაციას, არამედ მათ ზნეობრივ უარყოფასა და მიუღებლობასაც.

მიუხედავად ამისა, ყოველივე ამას გააჩნია ერთგვარი ობიექტური პროცესის სახე, სინამდვილეში, ლაპარაკაია კარგად ორგანიზებული საყოველთაო ლიბერტარიანულ რევოლუციაზე, რომელსაც შემოქმედის წინააღმდეგ ამხედრებული არაკაცები თვით ადამიანის არსის ცვლილებისა და დარღვევისკენ წარმართავენ, აცლიან ადამიანს სულიერ საფუძვლებს, ბუნებრივ ბიოლოგიურ ფესვებს, ანგრევენ ოჯახებს და ტრადიციულ საზოგადოებრივ კავშირებს. ლაპარაკია ადამიანის სრულ "გადაფორმატირებაზე" რათა შესაძლებელი გახადონ მისი ნებაყოფლობითი შესვლა სატანის ანტიეკლესიაში.

1. სოდომიზმის რელიგიური ფესვები

ძველწარმართულ საზოგადოებათა უმეტესობაში მამათმავლობასთან დაკავშირებით არ არსებობდა არანაირი მორალური აკრძალვა. ის საზოგადოდ მიღებული იყო და ხშირად ატარებდა არა მარტო გრძნობით-სიამოვნებით, არამედ საკულტო ხასიათს; და ეს დამახასიათებელი იყო როგორც ძველი აღმოსავლეთისთვის, ასევე ძველი საბერძნეთისთვის, ძველი რომისთვის, კელტებისთვის და სხვა.

ჰომოსექსუალური ურთიერთობები წარმოადგენდა საკულტო პროსტიტუტციის ნაწილს, რადგან ასაკობრივი ინიციაციის რიტუალში შედიოდა, რომლის დროსაც მოზარდი ბიჭები მოზრდილი ჰომოსექსუალის დაქვემდებარების ობიექტები ხდებოდნენ. ამგვარი ინიციაციის მეშვეობით მათში ითრგუნებოდა თავისუფალი ნება, და ისინი ბრმად ემორჩილებოდნენ ტომის მოგვ-ბელადებს. მსგავსი მისტიკური რიტუალი არსებობდა ძველ საბერძნეთშიც, ათენში, სადაც ჰომოსექსუალიზმი ინსტიტუციონალიზირებული იყო და მდიდარი ოჯახების შვილთათვის სახელმწიფო სამსახურში ადგილების მიღებას უზრუნველყოფდა.

ინიციაციას, როგორც წესი, მომავალი სიმამრი ახორციელებდა. ამ დროს ახალგაზრდა ადამიანს ქალის როლი უნდა შეესრულებინა, ხოლო როდესაც მოწიფულ ასაკს მიაღწევდა, ცოლად თავისი "მასწავლებლის" ქალიშვილი ეძლეოდა ([1]L'homosexualit au moyen age // http://moyen-age74.e-monsite.com/pages/l-hommosexualite-au-moyen-age.html). ჰომოსექსუალიზმის ამგვარი სოციალური ორგანიზაციის ნიმუშად შეიძლება წარმოვადგინოთ შუასაკუნეების იაპონიაც, როდესაც პოლიტიკური ცხოვრება სამურაების ხელში იყო და, რომლებიც ჰომოსექსუალური სიყვარულის დახმარებით ნერგავდნენ ახალგაზრდებში ბატონისადმი აბსოლუტურ მორჩილებას.

რადგან ჰომოსექსუალიზმი განიხილებოდა როგორც დამორჩილების რიტუალური საშუალება, ის სოციალურად არათანაბარ ადამიანთა შორისაც გამოიყენებოდა, მაგალითად, სამხედრო ტყვეების დამცირებისა და მათი აბსოლუტური დამონებისთვის, როგორც ეს ძველ ეგვიპტეში იყო. არსებობდა კომერციული პროსტიტუციაც, მონათმფლობელთა სექსუალური მომსახურეობა მონების მიერ, ევნუხების და კასტრატების გამოყენება სექსუალური მიზნით და სხვა. ამ მიმართებით უკიდურესი გარყვნილებით გამოირჩეოდა რომის დიდგვაროვანი საზოგადოების ცხოვრება, განსაკუთრებით ქრისტეანთა დევნის პერიოდში (http://gayglobe.us/blog/?p=988).

ასე მაგალითად, ისტორიკორი არნო კარლენი, რომელიც უთითებს, რომ რომის პირვლეი 15 იმპერატორიდან 14 სოდომიტი იყო, წერდა: "ისინი თანამშრომლობდნენ ისეთ კულტებთან, რომ იმპერატორთა გადახრები ყველაზე სკანდალური გახლდათ. კომოდუსი, რომელმაც საიმპერატორო ტახტი 180 წელს იპყრო, პუბლიკაში ქალის ტანისამოსით ჩნდებოდა და ჰომოსექსუალმა ფავორიტმა დაახრჩო; ადრიანე თავისი ჰომოსექსუალ შეყვარებულს, ვინმე ანტონის აღმერთებდა. მაგრამ მაინც ვერავინ შეედრება ჰელიოჰაბალს, რომელმაც 218 წელს თავისი მმართველობა დაიწყო თოთხმეტი წლისამ და ასურეთში აღიზარდა როგორც მსახური ბაალისა.

რომში ის შევიდა აბრეშუმით შემოსილ ასურელ მღვდელთა და ევნუხთა თანხლებით, შეღებილ-შეწითლებული ლოყებით და მინაბული თვალებით. სხვადასხვა ისტორიკოსი ამტკიცებს, რომ მან შეჰკრიბა რომის ყველა ჰომოსექსუალი და მათ კახპა-ბიჭუნასავით ელაპარაკებოდა; თავზე იფარებდა პარიკს და ბორდელებში დადიოდა; ერთხელ ქირურგიული ჩარევის მეშვეობით ქალად გახდომაც სცადა; ეძლეოდა სოდომიას და პანტომიმაში ვენერას როლს თამაშობდა; საჯაროდ კოცნიდა თავისი ფავორიტების გენიტალიებს და, როგორც ნერონი, ერთ-ერთ მათგანზე ფორმალურადაც დაქორწინდა... ჰელიოჰაბალმა რომში გიგანტური აშრიმი აღმართა (ფალიური ლატანი), რომლისგან თავიანთი ქვეყნის განწმენდას ცდილობდნენ ებრაელი მეფეები" (Абрамс К. Гомо-оккультизм // http://www.anarhvrn.ru/anarh/xaoc/gomooccult.html).

როგორც ისტორია აჩვენებს, სოდომური ცოდვის საფუძვლები - ძველი ადამიანის უხეშ გრნობებში კი არა, მისი რელიგიური ცნობიერების სრულ დაბნელებაშია; წარმართული მსოფლმხედველობის ოკულტურ-პანთეისტურ და დემონურ ხასიათშია. ცნობილია, მაგალითად, როგორი როლი ითამაშა ძველ საბერძნეთში ჰომოსექსუალიზმის განვითარებაში აღმოსავლეთიდან შემოტანილმა ორფიულმა მისტერიებმა დიონისეს კულტთან ერთად, სადაც საკულტო რიტუალები ღებულობდნენ უხეშ და გარყვნილ ფორმას (Шустер Г. История тайных союзов, обществ и орденов. М., Ваклер, 1996. Т.1,С.13). რომში ისინი ცნობილნი იყვნენ ბაკხანალიების სახელით.

სოდომიზმის სწორედ ეს დემონური, ოკულტური მნიშვნელობა იმხილება დაბადების წიგნში, სადაც მოცემული ცოდვა, სხვა ცოდვათაგან განსხვავებით, განსაზღვრულია როგორც "სისაძაგლე". ეს ტერმინი მომდინარეობს ებრაული სიტყვიდან toevah, რომელიც აუთენტური მნიშვნელობით საკულტო "სიბინძურეს" ნიშნავს (Суровягин С.П. Духовное значение однополого брака//Сибирская православная газета. № 1-2, 2006 г. // http://www.ihtus.ru/012006/st7.shtml). "ვინც მამაკაცთან დაწვება ისე, როგორც ქალთან წვებიან, სიბილწეს ჩაიდენენ ორივენი. უნდა მოკვდნენ. მათზეა მათი სისხლი" (ლევ. 20:13).

მართლაც, სოდომთან დაკავშირებული ბიბლიური ისტორია მოწმობს, რომ ის წარმოადგენდა სატანურ საზოგადოებას, რომელიც ახორციელებდა სოდომოკრატიას და, რომელშიც შესაბამისი ქმედება ატარებდა საკულტო ხასიათს (სხვათა შორის სოდომის გარდა კიდევ 4 ასეთი ქალაქი არსებობდა, ანუ სოდომი არ წარმოადგენდა გამონაკლის მოვლენას). როდესაც ღმერთმა სოდომისა და გომორას უკეთური და უღვთო ცხოვრების შესახებ შეიტყო, იქ ორი ანგელოზი მიაგზავნა, ლოთმა ისინი ღამის გასათევად სახლში მიიწვია, "ვიდრე დასაძინებლად დაწვებოდნენ, გარს შემოადგნენ სახლს ქალაქის მკვიდრნი, სოდომელი კაცები - ჭაბუკი თუ მოხუცი, მთელი ხალხი მოადგა ყოველის მხრიდან. დაუძახეს ლოტს და უთხრეს: სად არიან ის კაცები, წუხელ რომ გესტუმრნენ? გამოიყვანე ჩვენთან, უნდა შევიცნოთ" (დაბ. 19:4-5), ანუ უნდა ვიძალოთ მათზე. ცხადია, რომ ისინი ეძებდნენ არა გრძნობით სიამოვნებას, მათ სჭირდებოდათ რიტუალური აქტის აღსრულება სტუმრებთან, შემდეგ კი სატანისთვის, თავიანთი ღმერთისთვის შეეწირათ. სწორედ ამის გამო დასწვა ღმერთმა სოდომი და გომორა (იქვე).

სოდომიზმი მარტო რიტუალური აქტი არ გახლავთ, ეს რელიგიაა, რომელიც პასუხისმგებლობას იღებს ღმრთის ხატის დამახინჯებისთვის და უფალს აცხადებს ეშმაკად. ყველაზე სრულად ეს წარმოდგენილია კაბალაში, საიდუმლო იუდეველურ მოძღვრებაში, რომელიც იუდეველთა ბაბილონში ტყვეობის დროს ჩამოყალიბდა, სადაც ისინი მჭიდრო კონტაქტში იყვნენ ქალდეველ მოგვებთან, შეითვისეს მათგან სამყაროს პანთეისტური ხედვა, რომელიც ღვთაებას ბუნებასთან აიგივებდა (ამასთან დაკავშირებით უფრო დეტალურად იხ. ფლაბიან დე სენ კრისტო. "ებრაელები და თალმუდი").

კაბალის სწავლებით ღმერთი (ენ-სოფი) უსასრულო არარაა, რომელიც სულსა და მატერიას, ქალურსა და კაცურ საწყისებს აერთიანებს. მამაკაცური პრინციპი მისი მარჯვენა მხრიდან გამომდინარეობს, ქალური კი - მარცხენადან. პირველი კაცი, ადამი სულიერად ორსქესა არსება - ანდროგენი იყო, მაგრამ ცთუნდა რა მიწიერი ნივთებით, ხორციელი გახდა და გამოჰყო თავისგან ქალური საწყისი. ასე დაედო საფუძველი სქესობრივ დაყოფას. ადამთან ერთად შეიქმნა მრავალი სული, რომლებიც კოლექტიურად ერთ სულს წარმოადგენდნენ და რომლებიც ზეცაშიც ანდროგენები იყვნენ, მაგრამ შობისას მათი მთლიანობა ირღვევა და ისინი კრაგავენ სრულყოფილებასა და ჰარმონიას. აი, ასეთი ინტერპრეტაციით გვთავაზობს კაბალა შესაქმისა და ცოდვის დაცემის ისტორიას, და რაკიღა ცხოვრების მიზანი - ეს არის ხორციელი სხეულისგან გათავისუფლება და ადრინდელ მთლიანობასთან დაბრუნება ღმერთთან შერწყმის გზით, სქესთა დაყოფა განიხილება როგორც დროებითი დისჰარმონია, რომელსაც კოსმიური ქაოსისკენ მივყავართ.

ამგვარად, შემოქმედის წინააღმდეგ ამხედრებულმა სოდომმა იმთავითვე შეიძინა რელიგიური ქვეტექსტი, როდესაც იმ ბიბლიური ჭეშმარიტების წინააღმდეგ გამოვიდა, რომლის თანახმადაც: "შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნა ისინი" (დაბ. 1:28).

რომის იმპერიაში ქრისტეანობის აღიარებიდან და დამკვიდრებიდან მოყოლებული ვიდრე XIX საუკუნემდე, მამათმავლობა დასავლეთში განიხილებოდა როგორც გარყვნილება, რომელიც ადამიანის შეგნებული და თავისუფალი არჩევანის შედეგია. ასეთი დამოკიდებულება განპირობებული იყო ქრისტეანული ეკლესიის მკაფიო პოზიციით, რომელიც ამ მოვლენას ახასიათებდა, როგორც სასიკვდილო ცოდვას, რომელიც სრულიად ცვლის პიროვნებას, როგორც ბუნების საწინააღმდეგო მრუშობას, როგორც ვნებას, რომელიც ჩვევად გადაიქცა, ანუ სულიერ სნეულებად. შესაბამისად სამოქალაქო კოდექსიც მამათმავლობას საზოგადოებრივი მორალის წინააღმდეგ ჩადენილი დანაშაულის კვალიფიკაციას აძლევდა და შესაბამისი კანონითაც სჯიდა.

მაგრამ ეს პრაქტიკა (მამათმავლობა) არ გაქრა, ის შენარჩუნდა საიდუმლო, ოკულტურ საზოგადოებებსა და სექტებში, სადაც მას იგივე საკრალური მნიშვნელობა მიენიჭა. კაბალიზმთან დაკავშირებული გნოსტიკოსებისა და მანიქეველების ანტიქრისტეანული სექტები, დუალისტური მსოფლმხედველობიდან გამომდინარე (სული - სიკეთეა, მატერია -ბოროტება), მიიჩნევდნენ რა სამყაროსა და ნივთიერს ბოროტების ქმნილებად, ხოლო "გნოზისის" (ცოდნის, განათლების) მატარებლებს - "რჩეულებად", თავს აბსოლუტურად თავისუფლად გრძნობდნენ საზოგადოებაში მიღებული მორალისგან. როგორც მკვლევარი პიუეში წერდა, "კრიტიკაზე და უთანხმოებაზე მეტად, აქ ლაპარაკია ამბოხზე... ადამიანის ხვედრის წინააღმდეგ, ყოფიერებისა და სამყაროს, და თვით ღმერთის წინააღმდეგ. ამ ამბოხმა შეიძლება ნიჰილიზმამდე მიიყვანოს "გნოსტიკოს-ლიბერტანელები", რომლებიც არღვევენ ყოველგვარ ბუნებრივ და ზნეობრივ კანონებს, ბოროტად იყენებენ თავიანთ სხეულს და ცდილობენ გაანადგურონ, გააპარტახონ და დაანგრიონ ყოველივე ბუნებრივი ქვეყანაზე" (Элиад М. История веры и религиозных идей: в 3 томах. М., Критерион, 2002. Т.1. С.315-316).

სიყვარულის უარყოფით, გნოსტიკოსები და მანიქეველები ქორწინებასაც უარყოფდნენ და შთამომავლობის გაგრძელებასაც, რადგან ქორწინებას დაცემულთა და მდაბიოთა ხვედრად მიიჩნევდნენ. მაგალითად, გნოსტიკოსი მარკიონი აცხადებდა, რომ ქორწინებისგან თავშეკავებით, კაცობრიობის მოდგმის გაგრძელებაზე უარის თქმით, თვით შემოქმედს უპირისპირდება. წაართვეს რა ადამიანებს ქორწინების საიდუმლო და შეცვალეს რა იგი მამათმავლობით, გნოსტიკოსები ამტკიცებდნენ, რომ კაცობრიობა გაათავისუფლეს შეწყვილებული ინდივიდუალიზმისგან, სიყვარულისა და ოჯახის ეგოიზმისგან.

სამყაროს ასეთივე დუალისტური ხედვა, ასევე დამოკიდებულება ოჯახთან და ქორწინებასთან მანიქეველებისგან გადაეცა ახალმანიქეველურ სექტებს - პავლიკიანელებსა და ბოგომილებს, რომელთაც მოგვიანებით კათარები უწოდეს, და რომელთა პრაქტიკას ხალხში უბრალოდ მამათმავლობას უწოდებდნენ. იგივე ცოდვა გავრცელებული იყო ტამპლიერთა ორდენის რაინდებშიც. უბიწოების, უპოვარებისა და მორჩილების საიდუმლო აღთქმის შემდეგ, ტამპლიერებისთვის ყველაფერი კარგავდა თავის მნიშვნელობას, და მორჩილების ნაცვლად აქ იფურჩქნებოდა გარყვნილება, თავაშვებულობა და რელიგიური ინდიფერენტულობა. მეტაძრეთა (ტამპლიერთა) სწავლების მემკვიდრეები გახდნენ შოტლანდიელი ფრანკმასონები, რომელთაც უდიდესი როლი ითამაშეს თავისუფალი ქვისმთლელების უმაღლესი ხარისხების ფორმირებაში.

მასონობის პოზიციების გამყარებასთან და მათ მიერ განმანათლებლობის იდეური მოძრაობის დაფუძნებასთან ერთად, დასავლეთის ელიტაში შეიცვალა დამოკიდებულება მამათმავლობასთან. მისი დაცვის პირველი ტრაქტატი, რომელიც მამათმავლობის დეკრიმინალიზაციისთვის იბრძოდა, გახდა "ესე პედერასტიის შესახებ", რომელიც დაიწერა 1785 წელს და რომლის ავტორიც ცნობილი ინგლისელი "განმანათლებელი", უტილიტარიზმის თეორიის ავტორი იერემია ბენტამი გახლდათ. ბენტამი ამტკიცებდა, რომ ადამიანის ცხოვრების აზრი მხოლოდ სიამოვნებისკენ ლტოლვაში გამოიხატება. ის მოუწოდებდა შეეცვალათ მამათმავლობისა და ზოოფილიის (პირუტყვთან სქესობრივი დაცემა - რედ.) წინააღმდეგ მიღებული სანქციები, რომელთაც "ძველაღთქმისეული სოდომის დანგრევით გამოწვეული ირაციონალური რელიგიური შიშის გამოხატულებად" მიიჩნევდა და თვლიდა, რომ ამის გამო საზოგადოებაში გამყარებულიაო "ირრაციონალური ანტიპათია" ნებისმიერი სიამტკბილობის მიმართ. "ცხადა, - წერდა ბენტამი, - რომ ის (მამათმავლობა) არ იწვევს არავის ტანჯვას. პირიქით, ის სიამოვნების მომტანია... ის არ იწვევს არავითარ სერიოზულ საშიშროებას, რადგან საშიში მასში არაფერია! მამათმავლობით დასაქმებულნი არიან მხოლოდ ისინი, ვინც თვითონ წყვეტენ იყონ ამდაგვარნი და რომლებიც ამაში ხედავენ სიამოვნებას" (http://www.columbia.edu/cu/lweb/eresources/exhibitions/sw25/bentham/index.html#02).

ამგვარად, ბენტამი ამტკიცებდა, რომ სოდომიზმი - ეს დაავადება კი არ არის, არამედ ადამიანის ნებაყოფლობითი, შეგნებული არჩევანია, ოღონდ ამ ვითარებას დადებით შეფასებას აძლევდა. მისი ტრაქტატის მნიშვნელობა კი იმაშია, რომ მან პირველად წარმოადგინა მამათმავლობაზე უფლების რაციონალური დასაბუთება, რომელიც ადამიანის ბუნებრივ უფლებებზე კონცეფციიდან გამომდინარეობდა, არადა სწორედ ეს არგუმენტი ედება საფუძვლად შესაბამის სამართლებრივ აქტებს, რომელსაც დღეს ღებულობს "განათლებული" კაცობრიობა.

სოდომიტების წინააღმდეგ აღძრული სისხლის სამართლის საქმე პირველად საფრანგეთში გაუქმდა 1791 წ., რაც შედეგად მოჰყვა მასონურ-რევოლუციურ გადატრიალებას და ადამიანისა და მოქალაქის უფლებების დეკლარაციის მიღებას. შემდეგ, 1810 წ. ეს პოზიცია დაამტკიცა საფრანგეთის სისხლის სამართლის კოდექსმა, რომლის თანახმადაც სასჯელს ექვემდებარებოდა მხოლოდ ძალადობრივი ჰომოსექსუალური მოქმედება. მთელი XIX საუკუნის განმავლობაში ფრანგი კანონმდებლების ზეგავლენით სოდომიზმის დეკრიმინალიზაცია მოხდა ევროპის მთელ რიგ ქვეყნებშიც (ნიდერლანდები, ბავარია, იტალიისადმი დაქვემდებარებულ მრავალ სახელმწიფოში, შემდეგ კი იტალიის გაერთიანებულ სამეფოშიც), მაგრამ დასავლეთის ფართო საზოგადოებაში ის ჯერ კიდევ რჩებოდა როგორც უზნეო მოქმედება.

2. ცოდვა გარდაქმნილი სნეულებად

მდგომარეობა იცვლება XIX საუკუნის მიწურულსა და XX საუკუნის დასაწყისს. ამ პერიოდში მკვიდრდება სამეცნიერო-რაციონალისტური მიდგომა საზოგადოების, ოჯახისა და ადამიანის განვითარების პრობლემებისადმი. ეს გამოვლინდა მრავალ ახალ "მეცნიერებებში" - სოციოლოგიაში, ფსიქოლოგიაში, სექსოლოგიაში, ევგენიკაში და სხვა., რომელიც ამავდროულად დაემთხვა წარმართულ-ოკულტური მისტიკის აღორძინებასს. ამ ტალღაზე ყალიბდება ახალი, ფეიმინისტური მოძრაობაც, რომელმაც თავისი ყურადღება სქესთა შორის ურთიერთობას მიაპყრო.

დიდი როლი ითამაშეს ამ საკითხში იმავე მასონურმა წრეებმაც, რომლებმაც მიზნად დაისახეს თავს მოეხვიათ ქალებისთვის ანტიქრისტეანული ლიბერტარიანული შეხედულებები და გაეყვანათ ისინი ეკლესიის წიაღიდან. საფრანგეთის "დიდი აღმოსავლეთის" კონვენტის 1929 წლის დოკუმენტებში ნათქვამია, რომ "მხოლოდ კანონისა და ქრისტეანული მორალის წინააღმდეგ პროტესტით გავწმენდთ ადგილს ახალი მორალისთვის, რომლის კოდიფიცირება აუცილებელია" (Toulza A. Le meilleur des mondes sexuels. Le nouvel ordre mondial de la sexualit. Tom 1. Paris, 2008. P. 27).

ჩაისახა რა როგორც პოლიტიკური თანასწორობისთვის მებრძოლ მოძრაობად (სუფრაჟიზმი), ფემინიზმი ძალიან მალე გადაერთო მოთხოვნაზე შეცვლილიყო ქალის მდგომარეობა ოჯახში და გადასინჯულიყო მისი სოციალური მისია მსოფლიოში. მოითხოვა რა მიეცათ ქალებისთვის ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენების უფლება, შემდეგ კი აბორტის, ანუ შვილთა კვლის უფლებაც, რადიკალური ფემინიზმი თავისუფალი სიყვარულისა და ქორწინების უარყოფის პროპაგანდაზე გადავიდა, რითაც თანდათანობით მალთუსიანური ხასიათი შეიძინა.

ნეომალთუსიანელობა, რომელსაც ევგენიკა უწევს პროპაგანდას, იმ დროს აღმავლობას განიცდიდა, მის მხარდასაჭერად იქმნება მრავალი კარგად დაფინანსებული ფემინისტური დაჯგუფება და ასოციაცია. ყველაზე თვალსაჩინო ამ მხრივ გახდა ამერიკელი ფემინისტი ქალის მარგარეტ სენგერის საქმიანობა, რომელმაც 1914 წ. დააარსა ჟურნალი "ქალთა ამბოხი" (ლოზუნგით "არც ღმერთი, არც ბატონი"), რომელშიც პირველად იქნა გამოყენებული ტერმინი "კონტროლი შობადობაზე", და რომელიც შემდეგ ამ ქალბატონის მიერ დაფუძნებული ორგანიზაციის სახელწოდებაშიც აისახა - "შობადობის კონტროლის ამერიკის ლიგა", რომელმაც გაგრძელება "ოჯახის დაგეგმარების საერთაშორისო ასოციაციაში" ჰპოვა.

მთელი ეს პერიოდი ოკულტურ-მასონური წრეები, ჩრდილში რჩებოდნენ, აკონტროლებდნენ მოძრაობას, მიმართავდნენ მას საჭირო კალაპოტით. პერიოდულად თავსაც გამოყოფდნენ ხოლმე, რათა ფორმირებული რევოლუციური საზოგადოებებისთვის შეეხსენებინათ მათი ძირითადი დანიშნულება. ერთ-ერთი ასეთი რუპორი გახლდათ თეოსოფიის ცნობილი წარმომადგენელი, 33-ე ხარისხის მასონი ანი ბეზანტი, რომელმაც ბრიუსელის 1880 წლის თავისუფალ მოაზროვნეთა კონგრესზე განაცხადა: "უპირველეს ყოვლისა, უნდა დავამარცხოთ რომი და მისი წინასწარმეტყველნი, ყველგან ვებრძოლოთ ქრისტეანობას და განვდევნოთ ღმერთი ზეციდან" (Ibid. P.30).

თეოსოფიამ, როგორც ამ პერიოდის ყველაზე პოპულარულმა ოკულტურ-მისტიკური სწავლებამ, უმნიშვნელოვანესი როლი ითამაშა ლიბერტარიანული იდეების საქადაგებლად. ეს სწავლება ცნობილმა ოკულტისტმა, ე. ბლავატსკაიამ შეიმუშავა და წარმოადგენდა კაბალის, გნოსტიციზმის, ჰერმეტიზმის, მანიქეველობის, ბუდიზმისა და ინდუიზმის ნაზავს, რომელთა საფუძვლებზე ჩამოყალიბდა შემდეგ თანამედროვე ოკულტიზმის ძირითადი დოგმები. ყველა სხვა რელიგიისა და ფილოსოფიისა შემწყნარებელ თეოსოფიას განსაკუთრებული სიძულვილით სძულდა მონოთეისტური რელიგიები, და უპირველეს ყოვლისა - მართლმადიდებლობა. ბლავატსკაიას უმთავრესი "ღვაწლი" იმაშია, რომ მან ჩამოაყალიბა "ახალი მსოფლიოს" იდეა, რომელსაც წარმართავს უფრო განვითარებული გონება, ჯერ კიდევ ჩამოყალიბების პროცესში მყოფი მეექვსე რასა. ეს უკანასკნელი, თავის მხრივ, "მოამზადებს" ნიადაგს მეშვიდე რასისთვის, რომელიც უკვე წარმოდგენილი იქნება სუფთა სულებით და რომელთა გამოჩენით კაცობრიობა დაასრულებს თავის მიწიერ განვითარებას და ახალი ციკლის დასაწყებად სხვა პლანეტაზე გადასახლდება. შედეგად თეოსოფია გადაიქცა უზარმაზარ "ორმოდ" კულტურის სფეროში, რომლის მიერაც ძველი აღმოსავლეთის ცოდნა გადაეცემოდა თანამედროვე დასავლურ ცივილიზაციას და რომელმაც შვა მრავალი ოკულტური სექტა და მოძრაობა, რომლებმაც თავის მხრივ XX საუკუნის მეორე ნახევარში მოამზადეს ნიადაგი ოკულტიზმის მასობრივი ბუმისთვის.

ამ პირობებში ყალიბდება მამათმავლობის ახალი შეფასება, რომელზეც ზეგავლენა იქონია მცდელობამ წარმოეჩინათ იგი როგორც "ბუნებრივი მდგომარეობა". მიუხედავად იმისა, რომ გარყვნილების დამცველებმა თავისას ვერ მიაღწიეს, საერთო დამოკიდებულება ამ ცოდვის მიმართ შესამჩნევად შერბილდა: თუ ადრე მას განიხილავდნენ როგორც ზნეობრივ ბიწიერებას, რომლისთვისაც ისჯებოდნენ, ახლა ის ფსიქიური დაავადების კატეგორიაში გადავიდა, რომელსაც მკურნალობა სჭირდება. 1869 წ. მისთვის მოფიქრეს ახალი ტერმინი "ჰომოსექსუალიზმი", ხოლო 1886 წ. ფსიქიატრმა რიხარდ კრაფტ-ებინგმა მამათმავლობა დაახასიათა როგორც "დეგენერატიული სნეულება", რაც მიღებულ იქნა და ფსიქიატრიის მიერ XX საუკუნის შუაწლებამდე გამოიყენებოდა. ჰომოსექსუალიზმის ახალმა სტატუსმა შესაძლებლობა მისცა მას საკუთარი თავი მსხვერპლად წარმოეჩინა და თავი მოეზღუდა საზოგადოების აგრესიისგან (არ შეიძლება ავადმყოფთა განსჯა, პირიქით, მათ თანაგრძნობა სჭირდებათ).

მაგრამ, დასავლეთის სოციუმის უმაღლეს ფენებში, განსაკუთრებით კი ინტელექტუალურ და კულტურულ ელიტაში ჰომოსექსუალიზმის სულ უფრო და უფრო ფართედ გავრცელებამ, ხელი შეუწყო იმას, რომ სექსოლოგებსა და ფსიქოლოგებს შორის, რომელბიც სექსუალურ ანომალიებს სწავლობდნენ, გამოჩნდნენ ისეთები, რომლებიც ცდილობდნენ ამ ვნების მატარებელთა რეაბილიტაციას. უდიდესი წვლილი ამ საქმეში შეიტანა ებრაული მასონური ლოჟის "ბნაი ბრიტის" წევრმა ზიგმუნდ შლომო ფროიდმა, რომლის წყალობითაც მსოფლიო მასშტაბით გავრცელდა და პოპულარიზებულ იქნა ე. წ. ფსიქოანალიზის თეორია. ცნობილია, რომ ფროიდს არა მარტო მჭიდრო კავშირი ჰქონდა მაგიასთან და ოკულტიზმტან, მან პრაქტიკულად შექმნა თავისი საკუთარი საიდუმლო ორდენი საიდუმლო შეხვედრებითა და ენითაც კი (Ratier E. Mystres et secrets du B'nai B'rth. Pris, FACTA. P.141). მის შეხედულებებზე დიდი ზეგავლენა მოახდინეს "იუდეველ წინასწარმეტყველთა" ისეთმა კორიფეებმა, როგორებიც იყვნენ კაბალისტი ადოლფ ჟელინეკი და დოქტორი ვილჰელმ ფლისი, რომელმაც ბისექსუალურობის იდეა და კონცეფცია განავითარა და, რომელსაც ის "დედამიწაზე მცხოვრები ყველა ადამიანის მფლობელად" თვლიდა (https://sites.google.com/site/psychoanalysisbiography/Home/f/fliess). როგორც ფროიდიზმის მკვლევარები წერენ, ის წარმოადგენს არა მეცნიერულ, არამედ რელიგიურ სისტემას, ეს არის "იუდაური მისტიკის განხორციელება", "ძველი აღთქმის ფსიქოლოგიური გამოკვლევა". ასე, რომ ზიგმუნდ ფროიდს "საერო რაბინს" შემთხვევით კი არ უწოდებდნენ.

ფროიდი აქტიურად აკრიტიკებს შეხედულებას ჰომოსექსუალიზმზე, რომლის მიხედვითაც ის არის შედეგი დეგენერაციისა და წარმოადგინა იგი, როგორც ფსიქოსექსუალური ორიენტაციის ერთგვარ ფორმად, რომელიც "ობიექტის არჩევანზეა" დამოკიდებული და საკუთარი სახის შესაბამისად ხორციელდება. ჰომოსექსუალიზმის მომდევნო დეკრიმინალიზაციისთვის განსაკუთრებული ღირებულება ჰქონდა მის დასკვნას, რომ "ყველა ადამიანს შეუძლია თავისივე სქესის ობიექტის არჩევა და ამ არჩევანს ისინი თავის ქვეცნობიერში აკეთებენ" და, რომ ფსიქოანალიზი შესაძლებლობას იძლევა ყოველ ადამიანში გამოვლინდეს "ობიექტის არჩევანის ჰომოსექსუალური ელემენტი" (http://vocabulary.ru/dictionary/881/word/gomoseksualnost).

გარყვნილების სხვა არანაკლებ ცნობილი დამცველი იყო ფაბიანური საზოგადოების წევრი, ბერნარდ შოუს უდიდესი თაყვანისმცემელი, გალტონის ევგენიკის ინსტიტუტის მეთაური და სექსუალური რეფორმების მსოფლიო ლიგის პრეზიდენტი, ინგლისელი მეცნიერი ჰევლოკ ელისი, რომელიც დაქორწინებული იყო სუფრაჟისტ და ლესბოსელ ქალზე, ედიტ ლისზე. თავის ნაშრომებში ("სექსუალური ინვერსია", "სქესის ფსიქოლოგიის გამოკვლევა") ის ასევე უარყოფდა ჰომოსექსუალიზმის დეგენერატიულ არსს და ჰომოსექსუალისტებს ნორმალურ ადამიანებად სახავდა, რომლებიც სხვა ადამიანებისგან თავისი სექსუალური ორიენტაციის განსხვავდებოდნენ. საკუთარი შეხედულებების რადიკალურობით ის "სექსუალური რევოლუციის" პირველი მერცხალი გახდა.

3. სნეულების გარდაქმნა ნორმად

დასავლეთის საზოგადოების სულიერ ცხოვრებაში გადამწყვეტი ცვლილებები ხდება უკვე XX საუკუნის მეორე ნახევარში, რაც დაკავშირებული იყო აშშ-ში დაწყებულ "კულტურულ და სექსუალურ რევოლუციასთან", რომელმაც ღია ომი გამოუცხადა ყოველგვარ ტრადიციულ ღირებულებას, ნორმასა და ყოფიერებას. ეს რევოლუცია თავის მხრივ დაემთხვა ახალ, უფრო მძლავრ ტალღას ოკულტიზმისა, რომელიც ამ პერიოდში წარმოდგენილია მოძრაობა "ნიუ ეიჯის" მეშვეობით და, რომელიც ადრინდელი ეზოთერული სწავლებების გამაგრძელებლად მოგვევლინა.

"ნიუ ეიჯი" პრეტენზიას აცხადებს შექმნას ახალი, უკანასკნელი მსოფლიო სინთეტიკური რელიგია, რომელიც შეცვლის ქრისტეანობას. მას დასაბამი დაუდო ე. ბლავატსკაიას საქმის გამგრძელებელმა ელის ბეილიმ, რომელიც "ახალი ერას" წინასწარმეტყველი გახდა - მერწყულის ერასი, იგივე "ახალი მსოფლიო წესრიგისა". ხოლო მის იდეებსა და მიზნებს ფართო საზოგადოებას განუმარტავდა მერილინ ფერგიუსონი, პროგრამული წიგნის "მერწყულის შეთქმულების" ავტორი, რომელიც აყენებდა ახალ კულტურულ პარადიგმას, და რომელიც წარმოადგნეს კაცღმერთობის თანამედროვე რელიგიას. "ნიუ ეიჯის" მიზანია მსოფლიო წესრიგის ტოტალური შეცვლა ადამიანის სულიერი გარდაქმნით, რათა მიაღწიოს "ღვთაებრივ ყოვლადძლიერებას", რომელიც მას მსოფლიოს მართვის შესაძლებლობას მისცემს. სწორედ ამ სწავლებამ მისცა ყველაზე განვითარებული რელიგიური საფუძველი ჰომოსექსუალიზმს, რომელსაც ადამიანის გადარჩენის თავისი გზა შესთავაზა.

"ნიუ ეიჯი" სრულიად იმეორებს კაბალის სწავლებას პირველ ადამიანზე, როგორც ღმრთის მსგავს სულიერ ანდროგენზე, რომლის მთლიანობა მატერიალიზაციის შედეგად ორ ნახევრად დაიშალა. ამგვარად, სქესი წარმოადგენს საზიანო შეზღუდულობას, გაყოფილობას, რომელსაც ადამიანი სიკვდილამდე და ხრწნადობამდე მიჰყავს. რომ გადარჩეს, ადამიანი უნდა დაუბრუნდეს ადრინდელ სულიერ მდგომარეობას და შეუერთდეს ღვთაებას.

ამ მთლიანობის ძიებას ის უკვე ამავე ცხოვრებაში იწყებს. რადგან ევასთან ქორწინებით შეერთებული ადამი ვერ უერთდება მას ნამდვილი ერთობით და არასრულფასოვან მამაკაცად რჩება, ხოლო ევა - არასრულფასოვან დედაკაცად; ანუ, სანამ მამაკაცი მიილტვის მამაკაცობისკენ, მას არ ძალუძს მოიპოვოს ჰარმონია, ისევე, როგორც დედაკაცი, რომელიც ქალურობისკენ მიილტვის. ამიტომაც, ქორწინების ღვთაებრივი წყობა მათთვის საძულველი რჩება. იმისთვის რათა მამაკაცმა აღადგინოს ანდროგენული ერთობა საკუთარ თავში უნდა შეჰკრიბოს ქალური საწყისები, ხოლო დედაკაცმა - მამაკაცური. ეს "მთლიანობა", როგორც "ნიუ ეიჯი" ასწავლის, წარმოიქმნება საკუთარი სქესიდან გამოსვლის მეშვეობით, და ჰომოსექსუალურ-ლესბიური კავშირებით მიიღწევა".

სწორედ ეს არის ნიუ-ეიჯისეული "აღდგენის თეოლოგია": პირველყოფილ, ჰარმონიულ და უკვდავ ანდროგენულ მდგომარეობაში დასაბრუნებლად, აუცილებელია, ჰომოსექსუალიზმითა და ლესბიანობით გახდე ქალბიჭა. მეტიც, ანდროგენიზაცია გამოიწვევს რაღაც ახალ, ანგელოზს მიმსგავსებული სახეობის გაჩენას, ბლავატსკაიას იმ მეშვიდე რასისა, რომელიც შემდგარი იქნება მხოლოდ სულთაგან. ამიტომაც, "ახალი ერას" (ანუ "ნიუ ეიჯის") ჰერმაფროტიდი - ერთადერთი ნორმააა და მისი სიმბოლო ურთიერთსაწინააღმდეგო საწყისთა - ინისა და იანის შერწყმაა. ხოლო სქესთა დაყოფა არის ანომალია, და ყოველივე, რაც დაკავშირებულია ოჯახთან, რაც არასრულყოფილების დაღს ადებს ადამიანის თვითგამოხატვას, გაუქმებულ უნდა იქნას.

ამგვარად, ჰომოსექსუალიზმი "ნიუ-ეიჯის" მრწამსით - საზოგადოებისა და მისი მორალის წინააღმდეგ მიმართული უბრალო გამოწვევა კი არ არის, არამედ მომზადებაა "სოდომიზმის რელიგიის" გაცხადებისა და დამტკიცებისთვის, რომელმაც III ათასწლეულის ახალი, ეკუმენისტური რელიგიის სახით უნდა შეცვალოს ქრისტეანობა. სასიკვდილო ცოდვას "ნიუ ეიჯი" აცხადებს უმაღლეს, ღვთაებრივ და განმაახლებელ სიყვარულად, მაგრამ ამით ადამიანს სამუდამოდ დაეკეტება გზა ჭეშმარიტი ცხოვნებისკენ. სოდომიტის ბედი საშინელია - სქესისგან უარის თქმით ის უარს ამბობს ღმრთის მიერ ბოძებულ ხვედრზე, და განწირულია მეორე სიკვდილისთვის. მისი სული, რომელსაც ანგელოზი დატოვებს, განიცდის სულიერ მუტაციას და უკვე სატანის პროგრამით იმართება.

მალავდნენ რა თავიანთი პროგრამის ჭეშმარიტ, სულიერ არსს, ნიუ-ეიჯის მიმდევრები იყენებდნენ სოციოლოგიისა და ფსიქოლოგიის განვითარებად ძალას, რომელმაც მათი იდეები სამეცნიერო კონცეფციებისა და თეორიების ფორმით შემოსა, და რომელიც სრულიად შეესატყვისებოდა იმდროინდელ სულისკვეთებას. მათ შორის ყველაზე დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა 60-იანი წლების მიწურულს შემუშავებულ ამერიკულ გენდერულ კონცეფციას, რომელიც პირველად ინტერსექსუალობისა და ტრანსსექსუალობის შემსწავლელმა სექსოლოგმა, ჯონ მანიმ ჩამოაყალიბა. სწორედ მან შემოიტანა პირველად "გენდერისა" და "გენდერული როლის" ცნებები ადამიანის "სოციალური სქესის" აღსანიშნად, რომელიც სოციალურად განსაზღვრებად იდენტობად გაიგება და, რომელსაც ის ბუნების მიერ ბოძებული "ბიოლოგიური სქესისგან" განასხვავებდა.

მალე ეს ცნებები ფართოდ აიტაცეს სოციოლოგებმა და ფსიქოლოგებმა. ის საკმაოდ გავრცელდა ფემინისტური მოძრაობის შიგნითაც, რომელმაც, ებრძოდა რა მამაკაცურ ძალაუფლებას, კრიტიკის ანალიზი "ბიოლოგიური" იდენტობიდან "სოციალურზე" გადაიტანა. ამან შესაძლებლობა მისცა მას სქესი განეხილა როგორც წმიდად სოციალური მოვლენა, რომელიც დამოკიდებულია არა ბუნებაზე, არამედ აღზრდაზე. შედეგად ახალ კონსტრუქციაში "გენდერი" გადამწყვეტი კონცეფცია ხდება. მის განვითარებაში უდიდესი ღვაწლი მიუძღვის ფრანგ ფილოსოფოს მიშელ ფუკოს, რომელიც ბერძნული პედერასტიის აპოლოგეტი გახლდათ და რომელსაც ის ჭეშმარიტ სიყვარულად მიიჩნევდა. "კულტურული რევოლუციის" პირობებში, რომელიც მძლავრ სამეცნიერო-რელიგიურ ფუნდამენტს ეყრდნობა, რადიკალურად განწყობილი გარყვნილები იწყებენ პოლიტიკურ ბრძოლას, რათა ჰომოსექსუალიზმი აღიარებულ იქნას ცხოვრების ნორმალურ და ალტერნატიულ წესად.

ამ მიზნით აშშ-ში ჩამოყალიბებულმა გეების გამათავისუფლებელმა ფრონტმა დაამკვიდრა ახალი სოციალური ცნება "ლესბოსელები, გეები, ბისექსუალები და ტრანსგენდერები" (ლგბტ), რათა გამოყოფილიყვნენ დანარჩენი საზოგადოებისგან, როგორც განსაკუთრებული თვითშეგნებისა და ახალი სუბკულტურის მატარებლები. 1969 წ. დაიწყო ე. წ. სტოუნვოლის ამბოხი, რომელმაც დასაბამი მისცა უკვე ცნობილ ლგბტ-თანამეგობრობას.

აშშ-სა და დასავლეთის სხვა ქვეყნებში ყალიბდება მრავალრიცხოვანი ორგანიზაციები, რომლებმაც განაცხადეს რა თავიანთი უფლებები "განსაკუთრებულობაზე" და ზეწოლის მთავარ პოლიტიკურ ბერკეტად გამოიყენეს ყოველწლიური "გეი-აღლუმები" ("gay pride"), "ადამიანის უფლებების" დაცვის ლოზუნგით სრულმასშტაბიან შეტევაზე გადავიდნენ. ამერიკელი მხატვარ-აქტივისტის, გილბერტ ბეიკერის მიერ "გეი-აღლუმებისთვის" შემუშავებული ცისარტყელას დროშა მოძრაობის სიმბოლიკად იქცა. ფაქტობრივად მან გამოიყენა "ნიუ-ეიჯის" ერთ-ერთი სიმბოლო: ცისარტყელას მეშვეობით გამოიხატება ხიდი ადამიანის ინდივიდუალურ სულსა და "საყოველთაო ზე-გონს", ანუ ლუციფერს შორის (Toulza A. Opt.cit. P.47).

მთავარი, რასაც ლგბტ-თანამეგობრობამ მიაღწია გახლავთ საზოგადოების დამოკიდებულების შეცვლა ჰომოსექსუალიზმისადმი. ამერიკულ სოციოლოგიასა და ფსიქოლოგიაში მას უკვე არ განიხილავენ როგორც პათოლოგიას ან გადახრას, და ჰეტეროსექსუალობასთან და ბისექსუალობასთან ერთად განსაზღვრავენ როგროც "სექსუალური ორიენტაციის" ერთ-ერთ ფორმას.

იმ ადამიანთა დისკრედიტაციისთვის, ვინც აკრიტიკებდა ან უბრალოდ არ ღებულობდა ამ ანომალიურ მოვლენას, ამერიკელმა ფსიქიატრმა ჯორჯ ვაინბერგმა 1972 წელს შემოიტანა ტერმინი "ჰომოფობია", რომელიც "ირრაციონალურ შიშებზე" მიანიშნებს. ბოლოს, როდესაც ნიადაგი მომზადდა, 1973 წ. წმიდად პოლიტიკური ფაქტორების ზეგავლენით, რომელიც უწესივრობათა ორგანიზების საშიშროებასთან იყო დაკავშირებული, ამერიკელ ფსიქიატრთა ასოციაციამ (აფა), მეცნიერული სამედიცინო მიდგომის საწინააღმდეგოდ, შეწყვიტა აღიარება იმისა, რომ ჰომოსექსუალიზმი ფსიქიური დაავადებაა (http://www.overcoming-x.ru/site/book/export/html/148) და მას სამეცნიერო კონფერენციებსა და სიმპოზიუმებზე უკვე აღარ განიხილავს. ეს დიაგნოზი აღიარებულ იქნა "დისკრიმინაციულად", ხოლო დისკრიმინაციას უკვე განიცდიდნენ ისინი, ვისაც ამ ცოდვისგან გათავისუფლება სურდა.

თავიანთი უმთავრესი ნახტომი ლგბტ საზოგადოებებმა საბჭოთა კავშირის დაშლისა და ორპოლუსოვანი მსოფლიოს დაცემის შემდეგ განახორციელეს, როდესაც "ადამიანის უფლებების" დასავლური კონცეფცია ღირებულების ერთადერთ შესაძლო სისტემად დამკვიდრდა. 1990 წლის 17 მაისს, აფა-ზე ორიენტირებული და ძლიერი პოლიტიკური ზეწოლის ქვეშ მყოფმა ჯანდაცვის მსოფლიო საზოგადოებამ ამოიღო ჰომოსექსუალიზმი დაავადებათა საერთაშორისო კლასიფიკაციიდან. სწორედ ამ დღეს აღნიშნავს ლგბტ-საზოგადოება ჰომოფობიასთან ბრძოლის საერთაშორისო დღედ.

ამგვარად, გარყვნილება ლეგიტიმირებულ იქნა და მას ფიზიოლოგიური და მორალური ნორმის, ანუ ცხოვრების ალტერნატიული ფორმის ერთ-ერთი ვარიანტის სტატუსი მიენიჭა. შლუზები გაიხსნა, და პათოლოგიური მოვლენა დასავლეთში არნახული სისწრაფით განვითარდა. ლგბტ-თანამეგობრობამ თავის უმთავრეს ამოცანად დაისახა "მოუხსნას ჰომოსექსუალურობას პათოლოგიისა და დევიაციის მარკერი" ყველა ეროვნულ სახელმწიფოში, რაც დაიწყო 90-იანი წლებიდან. ამის პარალელურად მიმდინარეობდა მამათმავლობისთვის დასჯის გაუქმების საყოველთაო პროცესი, რომელიც დღეს მხოლოდ აფრიკისა და აზიის ზოგიერთ ქვეყანაში შემორჩა. რუსეთში არსებული შესაბამისი კანონი გაუქმდა 1993 წელს, როდესაც ქვეყანა ევროპის საბჭოში შესასვლელად მოემზადა.

4. "ქვირ"*-რევოლუცია: სქესთა თანასწორობიდან მათ გაუქმებამდე

*ქვირ" (ინგლ. Queer – გაფუჭება, შეშლილი, უცნაური) - ტერმინი გამოიყენება ტრადიციული მოდელისადმი შეუსაბამო ნებისმიერი ქცევისა და იდენტურობისადმი.

ამასთან 80-იანი წლების მიწურული და 90-იანის დასაწყისი აღინიშნა სერიოზული ცვლილებებით სოდომიტური თანამეგობრობის შიგნით, რომელშიც გამოიკვეთა ორი მიმართულება. პირველი აერთიანებს გეებსა და ლესბოსელებს, რომლებიც აღიარებენ მამრობით და მდედრობით სქესს, მაგრამ ესწრაფვიან ტოლერანტობას მათი არჩევანისადმი, მაშინ როდესაც მეორე მიმართულება კატეგორიულად უარყოფს თვით სქესთა განსხვავების პრინციპს და ჰეტეროსექსუალობას როგორც ასეთს; და თუკი პირველი წარმოადგენს ე. წ. ქუჩის "ჰომოსექსუალიზმს", რომელიც ცდილობს გარკვეული იურიდიული და სოციალური შედეგების მიღწევას, მეორე ინტელექტუალურ და საუნივერსიტეტო წრეებში დომინირებს და იმ ყველაზე აქტიურ სამეცნიერო-ოკულტურ ბირთვს წარმოადგენს, რომელიც სქესთა შორის განსხვავების დანგრევის გზით გრძელვადიან სტრატეგიას ამუშავებს ნორმალური ურთიერთობების დასანგრევად.

მეორე მიმართულების გამყარება გახდა დედაკაცთა ჰომოსექსუალიზმის აქტივიზაციის შედეგი, რომელიც, შეუერთდა რა ფართო ფემინისტურ მოძრაობას და გახდა მისი იდეური საყრდენი, თვით ფემინისტური მოძრაობა მისთვის საჭირო კალაპოტში მოაქცია. სწორედ ფემინისტ-ლესბოსელებმა ჩამოაყალიბეს ე. წ. ქვირ-მოძრაობა (ინგლ. queer - უცნაური), რომელიც "გენდერის" ცნების ახალი ინტერპრეტაციას ჩაუდგა სათავეში. პირველი, ვინც გამოიყენა "ქვირ-იდენტობის" შემდეგში უკვე ფართოდ გავრცელებული ტერმინი, გახდა კალიფორნიის უნივერსიტეტის ლესბოსელი პროფესორი ტერეზა ლაურეტისი. შემდეგ ამ ტერმინის გამოყენება დაიწყეს არა მარტო სოდომიტების, არამედ სხვა "იდენტობების" აღსანიშნად, რომლებიც ვერ თავსდება ტრადიციული გენდერული დიქოტომიის ჩარჩოებში (http://genderstudiescentre.wordpress.com/2011/11/05/ирина-жеребкина-концепции-квир-идент/). ამგვარად, "ქვირის" ცნება მოასწავებდა გადასვლას ჰომოსექსუალობის ფემინისტური თეორიიდან გენდერულ თეორიამდე, რომელიც ლაპარაკობს უკვე "გენდერული იდენტურობის" განსხვავებულ ტიპებზე.

ქვირ-თეორიის ნამდვილი დამფუძნებელი გახდა იუდით ბატლერი (ნაშრომი "გენდერული მღელვარება". 1990 წ.), რომელმაც ტერმინ "გენდერს" მიანიჭა რევოლუციური განსაზღვრება და სრულიად გააკრიტიკა "სქესობრივი იდენტურობის" თვით ცნებაც კი. საბოლოოდ განჰყო რა "ბიოლოგიური სქესისა" და "სოციალური სქესის" (გენდერი) ცნებები, მან განაცხადა, რომ მეორე სრულიად დამოუკიდებელია პირველისგან, განისაზღვრება ადამიანის თავისუფალი არჩევანით, იმ გენდერისგან დამოუკიდებლად, რომელსაც საკუთარ თავს მიაწერს ადამიანი. ამ სიახლის არსი შეიძლება გამოვხატოთ ტერმინით "მრავალი ქვირები", რომლის დამკვიდრება აღიარებს განსხვავების გაქრობას მამრობით და მდედრობით სქესებსა და მათზე დამოკიდებულ კატეგორიებს შორის.

ამჯერად მკვიდრდება "მულტისექსუალურობა", რომელიც დამახასიათებელია ჰომოსექსუალობისთვისაც, ანდროგენებისთვისაც, ბისექსუალებისთვისაც, ჰერმაფროდიტებისთვისაც, ტრანსსექსუალებისთვისაც და ჰეტეროსექსუალებისთვისაც, თანაც, მშვიდად არის შესაძლებელი ერთი განსხვავებულობიდან მეორეზე გადასვლა. როგორც ბატლერი ასწავლის, ადამიანი არ განისაზღვრება მისთვის ბოძებული ბუნებით, არამედ ყალიბდება და ფორმატირდება: "სქესობრივი ქცევა არ არის ჩადებული ჩვენს სიღრმისეულ "მე"-ში. ის იბადება გამოცდილებიდან, ჩვენი დამოკიდებულებიდან სხვების მიმართ, რთული ფსიქიკური მექანიზმების ზეგავლენით" (Toulza A. Opt.cit. P.162).

ამგვარად, გენდერის ახალი კონცეფცია, რომელიც ქვირ-თეორიის ნაყოფი გახდა, იბრძვის სქესთა სრული აღრევისთვის და სქესის ნეიტრალური განსაზღვრებისთვის, რომელიც შეესაბამება საშუალო სქესს (რუს.: "оно", ინგლ.: "it"). ასეთი მიდგომის პირობებში, რომელიც ყველა გამოვლენას, რაც კი მამაკაცსა და დედაკაცს შორის არსებულ ბიოლოგიურ განსხვავებებთან არის დაკავშირებული, ერთგვარ მითებად აცხადებს, ჰეტეროსექსუალურობა ქცევის უბრალოდ შესაძლებელ ფორმად არის მიჩნეული. გენდერი განსაზღვრულ უნდა იქნას ადამიანის პირადი არჩევანით, რომელიც შესაძლოა იცვლებოდეს ლტოლვისგან დამოუკიდებლად - აი სწორედ ამას უწდოდებენ დღეს "გენდერულ იდენტურობას" (ინგლისურ ენაზე მას ეწოდება "performance").

ყველა ეს თეორია საფუძვლად დაედო მსოფლიო ტოტალურ სექსუალურ რევოლუციას, რომელიც მიმართულია ადამიანის საკუთარი სქესისგან "გაუცხოებისკენ", თუმცა, მისი რეალიზაციის მეთოდებიდან გამომდინარე მისი მიმდევრები შეიძლება დავყოთ ორ ჯგუფად. ერთი გამოდის კულტურული და სოციალური წყობის ფარული განადგურების მომხრედ, ხოლო მეორემ აირჩია მაქსიმალური ვარიანტი, რომელიც უარყოფს სქესობრივი განსხვავების თვით ფიზიოლოგიურ ბუნებას და სრული სექსუალური ანარქიისთვის იბრძვის.

მაგალითად, ესპანელი ქვირ-ფილოსოფოსი ბეატრის პრესიადო დაჟინებით მისდევს ისეთ "პოლიტიკურ სტრატეგიას", როგორიცაა "იდენტურობის გაუქმება, სხეულის ტექნოლოგიის შეცვლა, ანატომიური მედიცინის შეცვლა, რომელიც წარმოქმნის "ნორმალურ" და "გადახრის" მქონე სხეულებს და ა. შ. სხვა გაყვნილი მწერალი მონიკ ვიტინგი, ლესბიური მოძრაობის რადიკალური ფრთის წარმომადგენელი და მოდური თეორიის, straight-ის (ნიშნავს "სექსუალურად სწორს") ავტორი საერთოდ ამტკიცებს, რომ არც მამაკაცი არსებობს და არც დედაკაცი. ის ამ კატეგორიებს "ენობრივ ხრიკებად" მიიჩნევს, რომელთა დახმარებით არის აგებული მთელი ჰეტეროსექსუალური საზოგადოება, და მოუწოდებს გათავისუფლდნენ მისგან, გამოიგონონ ახალი ენა და ახალი გრამატიკა, შეცვალონ ყველა ტერმინი, რომელიც სქესთან არის დაკავშირებული (დედა, მამა, ქმარი, ცოლი) ახალი, "გენდერულად ნეიტრალური" ტერმინებით. კიდევ ერთი ქვირ-ფილოსოფოსი, ჯაკ დერიიდა ასეთ იდეებს გვთავაზობს: "რატომ არ უნდა მოვიფიქროთ სხვა სხეული? სხვა ისტორია? სხვა ინტერპრეტაცია?"

შედეგად, სწორედ ამ კარგად შეკრულმა ქვირ-მოძრაობამ მიაღწია იმას, რომ "გენდერის" და "გენდერული იდენტურობის" ცნება არა მარტო სოციოლოგიაში დამკვიდრდა, არამედ სამართლებრივ სფეროშიც, და "სექსუალური ორიენტაციის" სახელწოდებით ახალი მსოფლიო სექსუალური ხასიათის წყობის მთავარი ელემენტი გახდა. ამან, თავის მხრივ, დასაბამი მისცა ტოტალურ ღვევას. საქმე იმაშია, რომ, მართალია ცნება "სექსუალური ორიენტაცია" ჰომოსექსუალურობის შირმად ითვლება, არც ერთ საერთაშორისო და ეროვნულ დოკუმენტებში ის დაკონკრეტებული არ არის, ასე რომ ნორმის სტატუსი შეიძლება მიეცეს ნებისმიერ სექსუალურ ორიენტაციას. ანუ, ნებისმიერი სქესობრივი აქტი, რომელიც დღეს დანაშაულებრივად განიხილება, მაგრამ აღსრულებულია ორივე მხარის ნებაყოფლობითი თანხმობით, შესაძლოა სოციალურად ლეგიტიმური გახდეს.

ეს ეხება პოლიგამიასაც, და პოლიანდრიასაც (მრავალქმრიანობა), და სექსუალურ მულტიპარტნიორობას, ასევე ბისექსუალობას, ინცესტს, და ბოლოს პედოფილიასა და ზოოფილიას (აქ ცხოველთა დაცვის ორგანიზაციებიც კი ვერაფერს გახდებიან).

ახლა ყველაფერი დამოკიდებულია საზოგადოების მაღალ წრეებში "დაწინაურებაზე", სადაც ან თვით ამ საზოგადოების წევრები არიან მსოფლიო სოდომური მაფიის წევრები, ან კიდევ მათი უდიდესი ზეწოლის ქვეშ იმყოფებიან.

5. სოდომური მაფიის იურიდიული აღიარება

ჰომოსექსუალიზმის რეაბილიტაციამ არა მარტო გარყვნილთა რაოდენობის მატება გამოიწვია, არამედ ექსპანსიის ახალ ფორმებზე გადასასვლელად ამ აგრესიული საზოგადოების კონსოლიდაციაც. როგორც სწორად შენიშნა ერთმა მკვლევარმა, ჰომოსექსუალისტები კიბოს უჯრედებივითაა, რადგან ორგანიზმის იმუნირი სისტემა ანგარიშობს და ანადგურებს კიბოს ცალკეულ უჯრედებს, რომ გადარჩეს, ისინი ჯგუფებად არსებობენ და იმუნურ სისტემის უჯრედებს ატყუებენ. "ისინი ისე ვითარდებიან, რომ უჯრედების ზედა ფენები აწვებიან ქვედა ფენებს და ჭყლეტენ მათ. შედეგად გამოდის ლპობადი მასა, რომელიც წამლავს ორგანიზმს, ვითარდება ე. წ. სიმსივნური ინტოქსიკაცია. ეს არის "ცისფერი მაფიის" პირდაპირი ანალოგია (http://www.realisti.ru/main/homosexualism/gomoseksualizm-bolezn-smi.htm).

მართლაც, არ იკმარეს რა ლეგალიზაცია, გარყვნილებმა, ბანდიტური საზოგადოებების პრინციპების მსგავსად, თავიანთთვის განსაკუთრებული სტატუსი და უფლებები მოითხოვეს, რომლებიც მათ ჩააყენებდა უნიკალურ მდგომარეობაში და შესაძლებლობას მისცემდა ღიად ექადაგათ და საზოგადოებისთვის თავს მოეხვიათ საკუთარი მსოფლმხედველობა და ცხოვრების წესი. სწორედ ამაში მდგომარეობს მათ მიერ საკუთარი უფლებების დაცვის მთელი არსი. შემოიტანეს რა "სექსუალური უმცირესობის" ცნება, რომელიც ახლა იურიდიულ დოკუმენტებშიც გამოიყენება, მათ დაიწყეს გამოსვლები არა მარტო ანტიდისკრიმინაციულ კანონებში მათი მოხსენიების ჩასართავად, არამედ ცალკეული კანონების მისაღებადაც "სექსუალური უმცირესობების" შესახებ; მეტიც, ისინი ითხოვენ კონსტიტუციის სტატიებშიც კი პირდაპირ იქნეს მოხსენიებული "სექსუალური ორიენტაცია და გენდერული იდენტურობა".

ჩამოაყალიბა რა გავლენიანი ლობი საერთაშორისო ორგანიზაციებში, ლგბტ-თანამეგობრობამ მიაღწია იმას, რომ 1993 წ. ჰომოსექსუალისტთა და ლესბოსელთა საერთაშორისო ასოციაციები გაერო-ში აკრედიტირებულ ორგანიზაციათა სიაში შეიყვანეს. ეს ორგანიზაცია აწარმოებს ვითარების მონიტორინგს და ყოველწლიურად, 17 მაისს აქვეყნებს რუქას, რომელიც ასახავს სექსუალურ უმცირესობათა უფლებების დაცვის მდგომარეობას მთელს მსოფლიოში. ამავე წელს გაერო-ს უმაღლესი კომისარის სამმართველომ დევნილთა საკითხში თავის საკონსულტაციო დასკვნებში ჰომოსექსუალისტებს უკვე "განსაკუთრებულ სოციალურ ჯგუფს" უწოდებს, ხოლო 1995 წ. გაერო-მ სექსუალურ უმცირესობათა უფლებების დარღვევა ადამიანის ძირითად უფლებათა დარღვევების რანგში აიყვანა.

გარყვნილთა ყველაზე თანმიმდევრული და უკომპრომისო დამცველი გახდა ევროპის საბჭო. ამ საკითხში მის აქტიური პოზიციას დასაბამი მიეცა 1994 წ., როდესაც ევროპარლამენტის კომიტეტმა სამოქალაქო თავისუფლების და შინაგან საქმეებთან დაკავშირებით შეადგინა და მიიღო მოხსენება "თანაბარი უფლებები ჰომოსექსუალისტებისა და ლესბოსელებისთვის ევროპის საბჭოში". ამ მოხსენების ავტორი გახლდათ კლაუდია როტი, გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის მწვანეთა პარტიის თავმჯდომარე. მოსმენათა შედეგის მიხედვით, პარლამეტნმა მიიღო რეზოლუცია მინისტრთა საბჭოს რეკომენდაციებით, რომელიც ითვალისწინებს ყოველგვარ დისკრიმინაციის აკრძალვას სექსუალური ორიენტაციის მიხედვით (ამაში შედის კანონები პარტნიორობისა და ბავშვთა მიშვილების შესახებ), მაგრამ იმ დროს არსებული შეთანხმება ევრო საბჭოსთან ჯერ კიდევ სრულად ვერ უზრუნველყოფდა შესაბამის საკანონმდებლო ბაზას.

ამ მდგომარეობის გამოსასწორებლად ლგბტ-თანამეგობრობამ თანასწორობისთვის მერბრძოლ სხვა ჯგუფებთან ერთად დაიწყო ევროპის სახელმწიფოთა მთავრობების ლობირება, რათა ამ უკანასკნელთ შეესწორებინათ ხსენებული შეთანხმება. შედეგად ამსტერდამის ახალი 1997 წლის შეთანხმების თანახმად (ძალაში შევიდა 1999 წლის 1 მაისს) შეტანილ იქნა შესწორება, რომელიც ევროპის საბჭოს აძლევდა იურიდიულ უფლებას ებრძოლა სექსუალური ორიენტაციის ნიადაგზე გამოვლენილი დისკრიმინაციის წინაღმდეგ. ამის შესახებ ნათქვამი იყო შეთანხმების 13-ე სტატიაში, რომელიც გახდა პირველი საერთაშორისო დოკუმენტი, სადაც ღიად არის ლაპარაკი სექსუალურ ორიენტაციაზე. 2000 წელს ამგვარი დისკრიმინაცია აკრძალა ევროპის საბჭოს ქარტიამაც ევროპის საბჭოს ქვეყნების მოქალაქეთა ძირითადი უფლებების შესახებ.

და ბოლოს, 2006 წ. ევროპარლამენტმა მიიღო რეზოლუცია "ჰომოფობია ევროპაში"ს, რომელშიც გარყვნილთა მიუღებლობა განისაზღვრება ბენტამის ფორმულით, როგორც "ირაციონალური შიში და ზიზღი ჰომოსექსუალობისადმი, ლესბოსელების, გეების, ბისექსუალებისა და ტრანსვესტიტებისადმი, რომლებიც თავიანთი ცრურწმენების მიხედვით, რომელიც რასიზმთან, ქსენოფობიასთან, ანტისემიტიზმთან და სექსიზმითან არის წილნაყარი"

http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+20060118+ITEMS+DOC+XML+V0//EN&language=DE#sdocta9

სხვათა შორის, ფორმებს შორის, რომლებშიც შეიძლება გამოიხატოს ჰომოფობია, ჩამოთვლილია არა მარტო დევნა და მკვლელობანი, არამედ ზიზღით აღსავსე ლაპარაკი, ქადაგებები, დაცინვები და სიტყვიერი შეურაცხყოფანი. საქმე იქამდეც კი მივიდა, რომ ზოგიერთი ექსპერტი წინადადებით შემოდის რასიზმთან და სექსიზმთან ერთად ჰომოფობია კლასიფიცირებულ იქნას, როგორც "ადამიანის პიროვნების მოუთმენელი აშლილობა", და უახლოეს მომავალში ამისთვის, შესაზლოა, მსგავსად მოაზროვნე ადამიანები მოათავსონ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში.

2010 წელს შესაბამისი რეზოლუციით ("დისკრიმინაცია სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტურობის მიხედვით") მიიღო ევროპის საბჭომაც. მასში ხაზგასმულია პარლამენტარების განსაკუთრებული პასუხისმგებლობა, რომელთაც ამ სფეროში მიმდინარე ცვლილებების ინიციირება და კანომდებლობის დამკვიდრების ხელშეწყობა ევალებათ.

6. სოდომური "ქორწინებები", როგორც ოჯახის დანგრევის საშუალება

საზოგადოებაში სოდომიტების განსაკუთრებული მდგომარეობის დამტკიცების უმთავრეს საშუალებად იქცა ოჯახის ინსტიტუტის სრული უარყოფის იდეა, რომელსაც ისინი ჩამორჩენილსა და გაცვეთილ მოვლენას უწოდებენ. მაგრამ, როდესაც მიხვდნენ, რომ ამგვარმა მოთხოვნამ შესაძლოა არ გასჭრას, მაშინ ტაქტიკა შეცვალეს და დაიწყეს აქტიური გამოსვლა ერთსქესიანი "ქორწინებების" დასამკვიდრებლად, რითაც ქორწინების ინსტიტუტის შიგნიდან რღვევას შეეცადნენ. სწორედ ეს გახდა სექსუალური რევოლუციის საკვანძო ეტაპი, რომელიც ადამიანის ბუნებისა და დასავლეთის ნაქები "უფლებების" წინააღმდეგაც არის მიმართული.

რაც შეეხება ბუნებას, ქორწინებით ცოლისა და ქმრის კანონიკურ უფლებებში შესვლა წარმოადგენს იმ კურთხევის გაგრძელებას, რომელიც ღმერთმა უწყალობა მის მიერ შექმნილ ადამსა და ევას. ამ კურთხევით უფალმა დაადასტურა ადამიანის ბუნება ისეთად, როგორც ის შექმნა. წმ. იოანე ოქროპირი ჰომილიაში "ქალწულების შესახებ" წერს, რომ "ქორწინება მოცემულია შვილთა სხმისათვის, უფრო მეტად კი ვნებათა დაოკებისათვის... შემდეგ, როდესაც დედამიწა აღივსო კაცობრიობით, დარჩა მხოლოდ მისი ერთი დანიშნულება -თავშეუკავებლობისა და ვნებების აღკვეთა" (http://www.paraklit.ru/otvety/2.Nravstvenost_Asketika/Brak.Telegoniya.htm). ასე, რომ როდესაც სოდომიტები ადამიანის ბუნების წინააღმდეგ მიდიან და ქორწინებაში სქესთა სხვაობას უარყოფენ, არ შეუძლიათ მოითხოვონ ის, რაზეც ღმერთმა მამაკაცი და დედაკაცი აკურთხა.

რაც შეეხება ევროპულ უფლებებს, ერთსქესოვანი კავშირები კანონმდებლობისგან ითხოვენ სქესის ცნების, ანუ მამაკაცისა და დედაკაცის, როგორც ადამიანური საზოგადოების ცნების ამოღებას. მათ ნაცვლად უნდა შემოიტანონ ერთგვარი უსქესო არსებები - "დასაქორწინებელი ა", "დასაქორწინებელი ბ", "მშობელი ა", "მშობელი ბ", "პარტნიორი ბ", რომელიც შეაქვთ არა მარტო სამოქალაქო კოდექსში, არამედ იურიდიულ დოკუმენტებშიც, რომელიც არეგულირებს შრომის საკითხებს, სოციალურ უზრუნველყოფას და ა. შ.

ამგვარად, "მამაკაცი" და "დედაკაცი", "ქმარი" და "ცოლი" როგორც სამართლის სუბიექტები უნდა გაქრნენ. სამართლებრივი სივრცის ჩარჩოში იცვლება ოჯახის, როგორც ასეთის სტრუქტურა, რადგან ერთსქესოვანი ქორწინება გულისხმობს ბავშვთა მიშვილების უფლებას, ეს კი ცვლის ნათესაობის ცნების ხასიათსაც და აუქმებს კავშირს ბიოლოგიურ მშობლებსა და მიშვილებულ ბავშვს შორის. ბავშვები რჩებიან ფესვების გარეშე. ანუ, კანონმდებლობითი აქტით ცდილობენ შეცვალონ ბიოლოგიური რეალობა და შექმნან კაცობრიობის ახალი მოდგმა (Европа: похищение семьи. Зачем в Евросоюзе уничтожают основы общества? // http://www.rg.ru/2012/12/10/evropa.html).

გადამწყვეტი ნაბიჯი რევოლუციისკენ გადაიდგა კაიროს 1994 წლისა და პეკინის 1995 წლის კონფერენციებზე, რომელიც მიეძღვნა დედამიწის მოსახლეობისა და დედაკაცთა მდგომარეობის საკითხებს. სწორედ აქ მიიღეს გადაწყვეტილებანი, რომლებმაც დასაბამი მისცა ჰომოსექსუალისტთა ქორწინების აღიარებას და ჰომოსექსუალური წყვილებისთვის სამედიცინო ხელშეწყობის ტექნიკის გაფართოებას. საქმე იმაშია, რომ კონფერენციის დოკუმენტებში ოჯახის განსაზღვრება იმდენად გაბუნდოვანებულია, რომ არსებული ტექსტი მათი თავისუფალი ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა. ასე, მაგალითად, კაიროს კონფერენციის მოხსენებაში "ოჯახი, მისი ფუნქცია, უფლებები, შემადგენლობა და სტრუქტურა" ნათქვამია:

"მართალია, სხვადასხვა სოციალური, კულტურული, სამართლებრივი და პოლიტიკური სისტემებისთვის დამახასიათებელია ოჯახის განსხვავებული ტიპები, ოჯახი საზოგადოების ძირითადი ბირთვია და როგორც ასეთს უფლება აქვს დაცულ იქნეს და მიიღოს ყოველმხრივი დახმარება" ("ოჯახი სხვადასხვა ფორმებს ღებულობს კულტურულ, პოლიტიკურ და სოციალურ სისტემებში". Доклад Международной конференции по народонаселению и развитию. Каир, 5-13 сентября 1994 г. // http://www.unfpa.org/webdav/site/global/shared/documents/publications/2004/icpd_rus.pdf).

მსგავსმა ფორმულირებებმა მაშინ სერიოზული სკანდალი გამოიწვია. მრავალი იურისტი იქვე შენიშნავდა, რომ ამგვარი ფორმულირებები გარდაუვალად მიიყვანდა საზოგადოებას ბუნების საწინააღმდეგო კავშირებამდე. მაგრამ შემაჯამებელ დოკუმენტში შეტანილ იქნა ზოგადი ცნება "წყვილი", რომელსაც დაუმტკიცეს მათთვის აუცილებელი უფლებები. კერძოდ, მითითებული იყო იმ აუცილებლობაზე, რომ "წყვილებსა და ინდივიდებს უნდა გაეწიოს დახმარება ჰყავდეთ შვილები"...

ამგვარად, ჰომოსექსუალური ქორწინებების ლეგალიზაცია და დამხმარე რეპროდუქციული ტექნოლოგიების გამოყენება ჰომოსექსუალური პირების მიერ, იურიდიულად გადაწყდა გაერო-ს ჩარჩოებში, რის შემდეგაც ევროპის კავშირი ამ პოლიტიკის დამტკიცებას "ევროპის სივრცეში" შეუდგა (http://www.observatoiredumariagepourtous.com/la-loi/l-impulsion-de-l-union-europ%C3%A9enne/).

1994 წლის 8 თებერვლის რეზოლუციაში ევროპარლამენტი წევრი-ქვეყნებისგან მკაფიოდ ითხოვდა ბოლო მოეღოთ ჰომოსექსუალისტებისთვის დაწესებული აკრძალვისთვის ჰყოლოდათ ოჯახი, იძლეოდა რეკომენდაციებს გარანტირებული ჰქონოდათ მთელი რიგი უფლებები, პარტნიორთა რეგისტრაციის შესაძლებლობა და მოხსნილიყო შეზღუდვა ჰომოსექსუალისტთა მიერ ბავშვთა მიშვილებაზე. 2000 წელს, ადამიანის უფლებათა ქარტიაში ევროპის კავშირმა უარი თქვა სქესის მითითებაზე ქორწინების განსაზღვრებისა და ბავშვის უფლებების დამტკიცების სფეროში (ლაპარაკია მშობლების თანასწორუფლებიანობაზე დედისა და მამის ხსენების გარეშე). 2001 წლის 5 ივლისის რეზოლუციაში ევროპარლამენტმა წევრ-ქვეყნებს რეკომენდაცია მისცა შეეცვალათ თავიანთი კანონმდებლობა ჰომოსექსუალისტთათვის თანაბარი უფლებების მინიჭების მხრივ და ევრო კავშირის დღის წესრიგში დაეყენებინათ საკითხი ჰომოსექსუალისტთა შორის ურთიერთობის კანონიკურობის აღიარებაზე.

დაბოლოს 2003 წელს, ევროპარლამენტმა გაიმეორა თავისი მოთხოვნა მოხსნილიყო ჰომოსექსუალისტთა დისკრიმინაციის ყველა ფორმა (იურიდიული და ფაქტობრივი), კერძოდ, ქორწინებისა და ბავშვთა მიშვილების სფეროში. შემდეგტ, 2006 წლის რეზოლუციაში ქვეყნებს რეკომენდაცია მისცეს მიეღოთ ახალი ზომები ერთსქესოვანი ქორწინებების ლეგალიზაციისთვის და მოუწოდეს ყველას თავიანთი კანონმდებლობა ჰომოსექსუალისტებისადმი უფრო "ლმობიერი" კანონებით შეეცვალათ. გარდა ამისა, ამავე რეზოლუციით გათვალისწინებულია მთელი რიგი ზომები იმ ქვეყნების წინააღმდეგ, რომლებიც არაფერს იღონებენ ამ პოლიტიკის წინააღმდეგ გამოვლენილი სხვადასხვა ექსცესებისადმი.

მოცემული პოლიტიკის გატარების სხვა საკვანოძო სტრუქტურად მოგვევლინა ევროპის სასამართლო ადამიანის უფლებების განხრით ევროპის საბჭოში, რომელმაც შექმნა უფლება აკრძალულიყო დისკრიმინაცია სექსუალურ ორიენტაციაზე, რომლის მიხედვითაც საჭიროა განსაკუთრებულად სერიოზული მიზეზი, რათა გამართლებულ იქნას განსხვავება ერთსქესოვან და არაერთსქესოვან წყვილებს შორის. ამ მიმართებით სასამართლომ ამ მოვლენის შეფასების არანაირი შესაძლებლობა არ დაუტოვა სახელმწიფოს.

http://www.franceonu.org/la-france-a-l-onu/dossiers-thematiques/droits-de-l-homme-etat-de-droit/orientation-sexuelle-et-identite/la-france-a-l-onu/dossiers-thematiques/droits-de-l-homme-etat-de-droit/orientation-sexuelle-et-identite/article/orientation-s exuelle-et-identite.

ამგვარად, ჩვენ ვხედავთ, რომ ერთსქესოვანი ქორწინებების დამტკიცება - ეს არის ევროკავშირისა და ევროპის საბჭოს მკაფიოდ განსაზღვრული კურსი, რომელსაც გააჩნია შორსმიმავალი შედეგები და შესაბამისი იურიდიული ინსტრუმენტების ფართო სპექტრი.

იმისთვის, რათა არ გამოწვიათ ევროპელთა პირველდაწყებითი მძაფრი საპროტესტო რეაქცია, გარდამავალი ნაბიჯის სახით ევროპის პოლიტიკური ელიტის მაღალმა ეშელონებმა შეიმუშავეს ქორწინების ალტერნატიული ფორმა, ერთსქესიანი პარტნიორობის დარეგისტრირების უფლება, რომლის წყალობითაც გარყვნილები ღებულობდნენ საგადასახადო შეღავათებს და მემკვიდრეობის უფლებებს.

პირველად კანონი ამის შესახებ მიღებულ იქნა დანიაში 1989 წ., ხოლო დღეისთვის ის არსებობს ანდორაში, ავსტრალიაში, ავსტრიაში, ბრაზილიაში, დიდ ბრიტანეთში, უნგრეთში, გერმანიაში, ისრაელში, ირლანდიაში, ისლანდიაში, კოლუმბიაში, ლიხტენშტეინში, ლუქსემბურგში, სლოვენიაში, ფინეთში, ხორვატიაში, ჩეხეთში, შვეიცარიაში, ეკვადორსა და აშშ-ს ზოგიერთ შტატში. ჰომოსექსუალისტებს შეუძლიათ ოფიციალურად დარეგისტრირდნენ იტალიის ზოგიერთ ქალაქშიც. სხვადასხვა ქვეყნებში ეს "კავშირები" სხვადასხვაგვარად იწოდება, განსხვავებულია უფლებების ჩამონათვალიც, რომლებითაც ისინი სარგებლობენ, თუმცა ამით არსი არ იცვლება - ეს არის ჰომოსექსუალისტთა "ქორწინების" დაკანონების პირველი ფორმა. ბრძოლის ალგორითმი კარგად არის შემუშავებული და საკმაოდ მკაფიოდ მუშაობს.

მოამზადეს რა ნიადაგი, უმეტესად "წინწაწეული" მმართველები კიდევ უფრო შორს წავიდნენ და ჰომოსექსუალისტებს უკვე ქორწინების სრული უფლებები მიანიჭეს. პირველი სახელმწიფო, რომელმაც ეს აღიარა, გახდა ჰოლანდია (2001 წ.), შემდეგ ამ გზას დაადგნენ ბელგია (2003), ესპანეთი, კანადა, სამხრეთ აფრიკა, ნორვეგია, შვედეთი, პორტუგალია, ისლანდია, არგენტინა, დანია და აშშსა და მექსიკის ზოგიერთი შტატები. 2013 წლის აპრილს მათ შეუერთდა ურუგვაი და ახალი ზელანდია, 18 მაისს - საფრანგეთი, ხოლო 21 მაისს ბრიტანეთის პარლამენტის თემთა პალატამ მოიწონა კანონპროექტი, რომელიც ერთსქესიანი ქორწინიების უფლებას იძლევა ინგლისსა და უელსში. ამჯერად მსგავს კანონპროექტებს განიხილავენ ლუქსემბურგი, ნეპალი და პარაგვაი.

საზოგადოება ამ პოლიტიკას ღებულობს არაერთგვაროვნად. თუ ერთ რომელიმე ქვეყანაში საზგოადოება უკვე იმდენად არის ზომბირებული, რომ დაკარგული აქვს ყოველგვარი იმუნიტეტი, სხვა ქვეყნებში ის იწვევს გააფთრებულ წინააღმდეგობას. პირველის მაგალითია შვეიცარია, სადაც კანონი "დარეგისტრირებულ პარტნიორობაზე", როგორც ფედერალურ კანონთა სხვა უმეტესობა, ძალაში შევიდა ხალხის ნებით, ანუ რეფერენდუმის გზით: მოსახლეობის 58% 2005 წლის 5 ივნისს ცნო ჰომოსექსუალ წყვილთა ერთობლივად ცხოვრებისთვის დარეგისტრირების უფლება (http://www.nashagazeta.ch/node/8095). მეორეს მაგალითია საფრანგეთი, სადაც ბრძოლა მხოლოდ ახლა იწყება.

საფრანგეთი მკაფიო მაგალითია იმისა, თუ როგორი მზაკვარებით მოქმედებენ გარყვნილები. რადგან 1998 წლისთვის ერთსქესიანი ქორწინებები ჯერ კიდევ წარმოუდგენელი იყო საზოგადოებისთვის, ასამბლეისთვის და თვით მთავრობის შიგნით მსგავსი საკითხების განხილვა, ისინი მიდიოდნენ პატარა ნაბიჯებით, რითაც ამზადებდნენ შესაბამის ნიადაგს (http://www.observatoiredumariagepourtous.com/pour-ou-contre/en-faveur-du-mariage-pour-tous/). ჯერ 1999 წ. მათ დაიწყეს სოლიდარობის სამოქალაქო პაქტის გატარება (PACS), რომელიც წარმოადგენდა ერთგვარ შუალედს თანაცხოვრებასა და ქორწინებას შორის. ეს იყო შეთანხმება ორ ფიზიკურ პირს შორის, რომელიც გულისხმობდა ჰომოსექსუალებსაც, და რომლებიც სურვილს გამოთქვამდნენ ოფიციალურად გაეფორმებინათ თავიანთი ურთიერთობა, თანაც ისე, რომ ამ დროს ისინი არ შედიოდნენ ქორწინებაში ერთიმეორესთან. ეს პაქტი უზრუნველყოფდა მინიმალურ კერძო და ქონებრივ უფლებებს. თანაც პარტნიორებს არ ეკისრებოდათ სერიოზული ვალდებულებანი და ხელშეკრულება უქმდებოდა ავტომატურად ერთ-ერთი პარტნიორის თხოვნის შემთხვევაშიც. აშკარა იყო, რომ PACS-ი წარმოადგენდა გასაძრომს, რომლის დახმარებითაც სურდათ შემდეგ გაეფართოვებინათ და დაეკანონებინათ ერთსქესოვანი კავშირები, ამიტომაც, მის განხილვას არ გამოუწვევია მძაფრი და ფართო დისკუსიები, ასევე მისდამი წინააღმდეგობა იყო უფრო ნაკლები, ვიდრე ახლა.

PACS-ი დააკანონეს, თუმცა შედეგები მოულოდნელი აღმოჩნდა, რამეთუ "დაპაკსულების" 94% საპირისპირო სქესის წარმომადგენლები აღმოჩნდნენ, და მხოლოდ 6% ჰომოსექსუალი. თუმცა, მთავარი საქმე მაინც გაკეთდა - საკითხი ჰომოსექსუალურ ქორწინებაზე გავიდა საინფორმაციო ველზე, გახდა ჩვეული თემა განხილვისთვის, დაიწყო კანონმდებელთა გაძლიერებული დამუშავება, რის შემდეგაც, უკვე ძალაუფლებაში ოლანდის მოსვლისთანავე შესაძლებელი გახდა გატანილიყო კანონი ერთსქესოვან ქორწინებათა შესახებ.

არც ისე დრამატულად, მაგრამ საკმაოდ მძაფრად მიმდინარეობდა ამ საკითხის განხილვა ბრიტანეთის პარლამენტშიც. როგორც ევროპარლამენტის დეპუტატი დიდი ბრიტანეთის დამოუკიდებლობის პარტიიდან ნაიჯელ ფარაჯი უთითებდა, სინამდვილეში ყველაფერს წყვედტა არა ინგლისის პარლამენტი, არამედ ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლო. პრემიერ-მინისტრმა კამერონმა, მისი პარტიისა და ერის საწინააღმდეგოდ, ეს კანონპროექტი პარლამენტს თავს მოახვია უშუალოდ სტრასბურგის მითითებით. ასე, რომ არ არის გასაკვირი საფრანგეთსა და ბრიტანეტში ერთდროულად რომ განიხილებოდა ეს კანონპროექტი.

თუმცა, ფარაჯმა გახსნა ევროკავშირის უფრო ღრმა ზრახვები, რომლებიც ე. წ. სტოკჰოლმის პროგრამის რეალიზაციასთან არის დაკავშირებული და გულისხმობს ევროპის ქვეყნების უფლებათა უნიფიცირებას 2010-2014 წლების პერიოდში. ამ მიზნების მიღწევის მეთოდები წარდგენილ იქნა ბერლინგუერის მოხსენებაში 2010 წელს, რომელიც, როგორც ფარაჯმა ივარაუდა, ამა წლის ნოემბერში უნდა იქნეს მიღებული.

ამ კანონის თანახმად, ნებისმიერი სამოქალაქო პაქტი ან ქორწინება, რომელიც ევროკავშირის ერთ რომელიმე ქვეყანაში იქნება დადებული, კანონიერად უნდა იქნეს ცნობილი სხვა წევრი-ქვეყნების მიერაც. ანუ თუ წყვილს უფლება არა აქვს ქორწინება გააფორმოს თავის მშობლიურ ქვეყანაში, მას ამის გაკეთება შეუძლია ევროკავშირის ნებისმიერ სხვა ქვეყანაში, და როდესაც თავის ქვეყანაში დაბრუნდება, იქ უკვე ეს პაქტი კანონიკურად უნდა იქნეს აღიარებული (http://federation-pro-europa-christiana.org/wordpress/promotion-totalitaire-du-mariage-homosexuel-par-le-parlement-europeen/). გასაგებია, რომ ამგვარი "ქორწინების უფლება" ხელს შეუწყობს "ჰომოსექსუალური ქორწინების ტურიზმს", და მათ ვინც ამგვარი ქორწინების წინააღმდეგია, იძულებულს გახდის აღიაროს იგი სხვა ქვეყანაში მიღებული კანონების მიხედვით.

7. "ანტი-ადამიანის უფლებები" "ადამიანის უფლებების" ნაცვლად

2008 წლის მსოფლიო კრიზისის დაწყებით და მსოფლიო ელიტის მიერ "ახალი მსოფლიო წესრიგის" დამყარების აუცილებლობის ღიად გამოცხადებით სოდომიტების "უფლებების" დამკვიდრების პოლიტიკა ახალ დონეზე გადავიდა. ჯერ-ერთი, ის აღწევს მსოფლიო მასშტაბებს, მეორეც, ჰომოფობიასთან ბრძოლის საბაბით ღებულობს ტრადიციული ღირებულებების აგრესიული დათრგუნვისა და გამოძევების ფორმას.

2008 წ. გაეროს ისტორიაში პირველად საფრანგეთის, ნიდერლანდებისა და სხვა მთელი რიგი სახელმწიფოების ინიციატივით გენერალური ასამბლეის 63-ე სესიაზე მიღებულ იქნა დეკლარაცია ადამიანის უფლებებთან და სექსუალურ ორიენტაციასთან და გენდერულ იდენტურობასთან დაკავშირებით, რომელსაც მხარი დაუჭირა სახელმწიფოთა მესამედმა: დღეისთვის მას ხელი მოაწერა უკვე 68 სახელმწიფომ (ალბანეთი, გერმანია, ანდორა, არგენტინა, სომხეთი, ავსტრალია, ავსტრია, ბელგია, ბოლივია, ბოსნია-ჰერცოგოვინა, ბრაზილია, ბულგარეთი, კანადა, მწვანე კონცხი, ჩილი, კოლუმბია, კოსტა-რიკა (შეუერთდა 2010 წლის მარტში), ხორვატია, კუბა, დანია, ეკვადორი, აშშ (შეუერთდა 2009 წ.), ესპანეთი, ესტონეთი, მაკედონია, ფინეთი, საფრანგეთი, გაბონი, საქართველო, საბერძნეთი, გვინეა-ბისაუ, უნგრეთი, ირლანდია, ისლანდია, ისრაელი, იტალია, იაპონია, ლატვია, ლიტვა, ლიხტენშტეინი, ლუქსემბურგი, მალტა, მავრიკია, მექსიკა, ჩერნოგორია, ნეპალი, ნიკარაგუა, ნორვეგია, ახალი ზელანდია, პარაგვაი, ნიდერლანდები, პოლონეთი, პორტუგალია, ცენტრალური აფრიკის რესპუბლია, რუმინეთი, დიდი ბრიტანეთი, სან-მარტინი, სან ტომე-და-პრინსიპე, სერბეთი, სლოვაკეთი, სლოვენია, შვედეთი, შვეიცარია, ტიმორ-ლესტე, ურუგვაი და ვენესუელა).

ამან შედეგად გამოიწვია სოდომიტების უფლებების საყოველთაო გამყარება, რომელმაც თავი იჩინა ახლადმიღებულ კანონებში, რომლებიც ითვალისწინებენ დასჯას ჰომოფობიის საფუძველზე, ცნობენ ერთსქესოვან ქორწინებას და ამარტივებენ ტრანსგენდერთათვის ოფიციალური დოკუმენტების გაცემას, სადაც მითითებულია სასურველი სქესი. პოლიციის თანამშრომელთათვის, ციხეებისა და სოციალური მუშაკებისთვის, ასევე სხვა პერსონალისთვის შემუშავდა შესაბამისი პროგრამები. მრავალ სკოლაში რეალიზებულ იქნა ინიციატივები, რომლებიც მიმართულია დაშინების პრაქტიკის აღმოფხვრისკენ.

2011 წლის 15 ივნისს, ადამიანის უფლებათა დაცვის გაერო-ს საბჭომ 17/19-ე რეზოლუციით დაამტკიცა თანასწორობა ყველა ადამიანს შორის მიუხედავად მისი სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტურობისა. ტექსტი, რომელიც წარადგინა სამხრეთ აფრიკამ, მხარი დაუჭირა 39-მა ქვეყანამ და ხელი მოაწერა 86-მა, დაამტკიცა ადამიანის უფლებათა უნივერსალურობა და მოითხოვა რათა 2011 წლის ბოლომდე შედგენილიყო მოხსენება სექსუალურ უმცირესობებთან დაკავშირებულ დისკრიმინაციულ პრაქტიკასთან დაკავშირებით.

ამას მოჰყვა შესაბამის საკითხზე გაეროს ადამიანის უფლებათა უმაღლესი კომისრის მიერ მომზადებული პირველი ოფიციალური მოხსენება, რომელიც 2012 წლის მარტში საფუძვლად დაედო საექსპერტო დისკუსიას, რომელიც ამ თემაზე პირველად მოეწყო გაეროს მთავრობათშორისი ორგანოს ჩარჩოებში.

თქვენს ყურადღებას მივაპყრობთ იმ გარემოებასაც, რომ ღონისძიებათა შორის, რომელიც ადამიანის უფლებათა დაცვის სამმართველოს უმაღლესმა კომისარიატმა დაგეგმა ჰომოსექსუალიზმის საყოველთაო დეკრიმინალიზაციის მისაღწევად, სხვა დანარჩენთან ერთად გათვალისწინებულია მთავრობებთან დიალოგის გზით რეკომენდაციების შემუშავება რეფორმის ჩასატარებლად; მონაწილეობის მიღება საზოგადოებრივ პროპაგანდაში, სტატიები პრესაში და ვიდეო-მიმართვები; თანამშრომლობა გაეროს პარტნიორებთან შესაბამისი საგანმანათლებლო ინიციატივების რეალიზაციისთვის; მხარდაჭერის უზრუნველოყოფა დისკრიმინაციის ფაქტების დადგენასა და მთავრობებთან კონფიდენციალური კავშირების დამყარებაში. როგორც ვხედავთ, ადამიანის უფლებათა დაცვის კომისარიატის გეგმები საკმაოდ მასშტაბურია, ხოლო მათი კოორდინირება ხდება შტაბ-ბინიდან, რომელიც მდებარეობს ნიუ-იორკში.

ამავდროულად ფართოვდება ფინანსური ბაზა გარყვნილთა საერთაშორისო "დახმარებისთვის". 2009 წ. საფრანგეთმა, ნიდერლანდებმა და ნორვეგიამ შექმნეს ისტორიაში პირველი, რომელიც ეხმარება სექსუალურ უმცირესობებს. ფონდი, რომლის სახელწოდებაა "ადამიანის, სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტურობის უფლებები" დაფუძნდა ჰომოფობიასთან და ტრანსფობიასთან საბრძოლველად და იმართება დონორი-სახელმწიფოების დახმარებით, ასევე არასამთავრობო ორგანიზაციების შემწეობით, რომლებიც სპეციალიზირებულნი არიან ადამიანის უფლებათა დაცვაზე.

ფონდის საქმიანობაში შედის სოდომიტების მხარდამჭერი აქციების დაფინანსება. ამასთან საინტერესოა, რომ ფონდის ადმინისტრაციულ და ფინანსურ მართვას ახორციელებს საფრანგეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრო (http://www.fei.gouv.fr/fr/nos-projets/focus-sur/projet-d.html). 2010 წლის ივლისში შეიქმნა პირველი სამმართველო კომიტეტი, რომელიც შედგებოდა ფონდის სპონსორებისგან (ნორვეგიისა და ნიდერლანდების საელჩოები, საფრანგეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრო).

2011 წლის თებერვალში კომიტეტმა შეიმუშავა სამი საცდელი პროექტი, რომელიც რეალიზებული ქნა ორი წლის განმავლობაში. პირველი მიმართული იყო მედია-კამპანიების დახმარებით ტოლერანტობის მისაღწევად ყველა დონეზე, ასევე ზეგავლენის მოხდენად კანონმდებლებზე (ეროვნულ კანონმდებლობასა და საერთაშორისო კონვენციებს შორის არსებულ წინააღმდეგობათა გამოვლენის მხრივ) და ჰომოსექსუალისტთა უშუალო დაცვისკენ.

მეორე პროექტის მიზანი იყო უშუალო მუშაობა მოსახლეობასთან, რათა განეწყოთ იგი ლგბტ-თანამეგობრობის სასარგებლოდ; პროპაგანდისტულ ღონისძიებებში იგულისხმებოდა დოკუმენტალური ფილმების დემონსტრაცია, შესაბამისი შინაარსის კინო-ფესტივალები და დემონსტრაციები, სადაც განსაკუთრებული ყურადღება ექცევა უნივერსიტეტებს.

მესამე პროექტი ეძღვნება ჰომოსექსუალისტთა ასოციაციების იურიდიულ აღიარებას, რომლებიც იბრძვიან დისკრიმინალიზაციის წინააღმდეგ.

ფონდს აქტიურად აფინანსებენ დონორი ორგანიზაციები, პროფკავშირები, უნივერსიტეტები, მასმედია და ადამიანის უფლებათა დაცვის ეროვნული ინსტიტუტები.

2013 წლის დასაწყისში (თებერვალ-მარტი) სამი კონტინენტის სახელმწიფოთა ძალისხმევით, ჰომოფობიის წინააღმდეგ ბრძოლის საერთო სტრატეგიის შესამუშავებლად, ბრაზილიაში (ამერიკა), კატმანდუსა (აზია) და პარიზში (ევროპა) ჩატარდა კონფერენცია ადამიანის უფლებათა და სექსუალურ-გენდერული იდენტურეობის დაცვის ეგიდით.

ხოლო 15-16 აპრილს ოსლოს საერთაშორისო კონფერენციაში, რომელზეც შეიკრიბა მსოფლიოს 86 ქვეყნის 200-მდე წარმომადგენელი, წარმოდგენილ იქნა ჩატარებული მუშაობის შედეგები და განხილულ იქნა მომდევნო ნაბიჯები ლგბტ-თანამეგობრობის გასაძლიერებლად:

როგორც ვხედავთ, სოდომური მაფია დღეს გარდაიქცა მძლავრ იდეურ-პოლიტიკურ ძალად, რომელიც სულ უფრო და უფრო აგრესიულ ფორმებს ღებულობს, ამყარებს თავის კონტროლს კულტურლ-საზოგადოებრივი ცხოვრების საკვანძო სფეროებზე. მისი წინსვლა მსოფლიო პოლიტიკის მწვერვალებისკენ მიმდინარეობდა უხილავად, დიდი ხნის განმავლობაში არ აღიქმებოდა სერიოზულ ძალად და განიხილებოდა როგორც ერთ-ერთი უმცირესობა. შედეგად, როდესაც დაგროვდა პოტენციალი და შეიქმნა მისდამი დაქვემდებარებულ ორგანიზაციათა და მოძრაობათა ქსელი, ლგბტ-მოძრაობა გამოვიდა მსოფლიო არენაზე და აღმოჩნდა, რომ ძალაუფლებრივ სტრუქტურებში "სექსუალური უმცირესობა" უკვე დიდი ხანია გადაქცეულია "სექსუალურ უმრავლესობად", რომელიც მთელი სისატიკით კარნახობს თავის კანონებსა და ნორმებს. იბრძვის რა დისკრიმინაციისა და ჰომოფობიის სახელით (რომელიც შეიძლება საკმაოდ ფართოდ და თავისუფლად იქნეს განმარტებული), გარყვნილთა ძალა აქტიურად ამტკიცებს თავის განსაკუთრებულ უფლებებს და თანდათანობით იქცევა ხელშეუხებელთა კასტად.

რეალურად, აძლევს რა საკუთარ უფლებებს საკრალურ ხასიათს, სოდომურ მაფიაში იწყება რელიგიური თანამეგობრობის სახის გამოკვეთა. წინ წაწიეს რა "ქუჩის ჰომოსექსუალიზმი" და ამოეფარნენ რა სამეცნიერო-გენდერულ რიტორიკას, მისი ოკულტური, ნიუ-ეიჯისეული ბირთვი ჯერაც მიმალულია, მაგრამ აშკარად მიჰყვება თავის მიზანს. მოქმედებს რა სატანური ლოგიკით, ის მუდმივად ახორციელებს ცნებების აღრევას, რათა თავის ქსელში შემოიტყუეს რაც შეიძლება მეტი ადამიანის, რომლებიც, უკვე გატოლერანტებულნი, სიმართლისა და სიცრუის გამრჩევნი ვეღარ იქნებიან. მაგრამ, რამდენად უფრო ტოლერანტულია საზოგადოება, იმდენად ნაკლებად შემწყნარებელნი არიან მისდამი სოდომიტები.

ისინი მაქციებივით მოქმედებენ, ერთნი იყენებენ საზოგადოების სოციალურ ორგანიზაციებს და კანონებს, რათა შიგნიდან გახრწნან ისინი და მათ ნანგრევებზე ააშენონ თავიანთი სოდომური ერთობა, რომელიც არის კიდევაც სატანის ანტიეკლესია. ისინი ამოფარებულნი არიან "ადამიანის უფლებებს", და მისი დახმარებით ახდენენ ადამიანურობის ლიკვიდაციას, რომლის ნაცვლად ამყარებენ უსქესო არსებას - ანტი-ადამიანს.

თავიანთი "ერთსქესოვანი ქორწინებებით" აუქმებენ ჭეშმარიტ ქორწინებას, რომელიც არის კავშირი მხოლოდ ქალსა და მამაკაცს შორის, რასაც სოდომიტები უარყოფენ. ქმნიან რა თავიანთ ოჯახებს, ისინი ანგრევენ ჭეშმარიტ ოჯახს, სადაც ბავშვები კაცისა და ქალის სიყვარულის ნაყოფია, ხოლო მათ მიერ მიშვილებულ ბავშვებს უფლებას ართმევენ ჰქონდეთ მოდგმა და წარმომავლობა. "სიყვარულის" სახით ანადგურებენ ჭეშმარიტ სიყვარულს, რადგან ოჯახის, როგორც "მცირე ეკლესიის" ნაცვლად, რომელიც ამავე დროს არის ღმრთის რწმენითა და ერთმანეთის სიყვარულით შეკრულ ადამიანთა კავშირი, ქმნიან თავიანთ "მცირე ანტიეკლესიას", რომელიც შედგება გარყვნილი არაკაცებისგან, რომელთაც მხოლოდ სასიკვდილო ცოდვა და სატანისადმი მსახურება აერთებს.

ისინი სისხლს წოვენ ამ სისტემას მანამ, სანამ ეს სჭირდებათ. მაგრამ, როგორც კი ეს "თანამეგობრობა" მიაღწევს თავის კრიტიკულ მასას და დაამყარებს მსოფლიო დემოკრატიას, მათი რევოლუციაც დასრულდება: მათი სოდომი გახდება ერთადერთი ნორმა, ყველა დანარჩენი კი პათოლოგიად გამოცხადდება.

ნორმა იქნება ყოველგვარი ვნება და გარყვნილება, დამტკიცდება საყოველთაო სექსუალური ანარქია, როდესაც ქორწინების დაკანონებას არ ექნება არავითარი მნიშვნელობა, რამეთუ მას თანაცხოვრების ყველაზე ანტიბუნებრივი ფორმებით შეცვლიან. ის, რაც დღეს ნორვეგიაში ხდება - ამ საძაგელი ტილოს მხოლოდ ესკიზებია, რომელსაც მსოფლიო ანტიეკლესიის მესვეურები ხატავენ, მათი ხელი მოქმედებს თვით სატანა.

ბოლოთქმა

სოდომური ცოდვა კიბოს მეტასტაზებივით ვრცელდება, რომელთან მოლაპარაკება ან კომპრომისების ძიება, ან კიდევ კონსენსუსის მიღწევა შეუძლებელია. მისი მეტასტაზები ჩვენს ქვეყანასაც მოუახლოვდა. მაგრამ ჩვენ სხვა გზა გვაქვს, ჩვენი ბედი გვაქვს, ჩვენი სარწმუნოება, რომლისგანაც არასოდეს გადავუხვევთ. ის არის ჩვენი ერთადერთი საძირკველი, ჩვენი სულიერების ფესვი, რომელსაც ძალუძს მხოლოდ გავრცელებული სისაძაგლის წინააღმდეგობა.

ჩვენს წინ მდგომი საშიშროება ითხოვს თითოეული ჩვენთაგანის მკაფიო და ნათელ ზნეობრივ პოზიციას, რომელიც, თავის მხრივ, უზრუნველყოფს შესაბამის საკანონმდებლოს, პოლიტიკურ და სოციალურ გადაწყვეტილებათა მიღებას, რომლის გარეშეც საზოგადოების დაშლა გარდაუვალია.

წყარო: ruskline.ru/analitika

მართალი ლოტის გამოსვლა სოდომიდან (დაბ. 19:1-29)