Главное меню:
რას ასწავლის ქრისტიანობა ადამიანთა ტანჯვაზე
ყველაზე ხშირად მღვდელმსახურებს ეკითხებიან ტანჯვათა მიზეზებზე. ჩვეულებისამებრ განსჯიან ასე: ღმერთი უსაზღვროდ კეთილია და მისი საქმეებიც კეთილია, მაშ, რატომ უშვებს ის ტანჯვას და ბოროტებას სამყაროში, რატომ იტანჯებიან მართლებიც კი?
პირველი ადამიანები ღმერთმა შექმნა: "თქვა ღმერთმა: გავაჩინოთ კაცი ჩვენს ხატად, ჩვენს მსგავსებად. ... შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნა ... და აკურთხა ღმერთმა ისინი" (დაბ. 1:26-
მაგრამ ადამიანი არ დაკმაყოფილდა იმით, რაც მას ღმერთმა უბოძა, უფრო მეტი მოინდომა და ამგვარი მოსურვება მთელი ცხოვრება თან სდევს ადამიანს.
ადამიანმა დაარღვია ღმრთის მცნება და მიუახლოვდა ეშმაკს. შედეგად მან დაკარგა უკვდავება და მიიღო ხრწნილება, სნეულებანი, ტანჯვა და სიკვდილი. პირველმშობელთა ცოდვა მათ შვილებზე გადავიდა. ღმერთმა, როდესაც ადამიანს ქმნიდა, მისცა მას ნების სრული თავისუფლება, ადამიანს შეეძლო აერჩია თავისი აზრების განხორციელება, მიეღო ნებისმიერი გადაწყვეტილება, აერჩია სიკეთე ან ბოროტება, მაგრამ ღმერთი ამავდროულად აფასებს ადამიანის საქმეებს და სჯის ცოდვისთვის ან დაუყოვნებლივ ან მომავალ საუკუნეში.
ძველაღთქმისეულ ეპოქაში ტანჯვა გაიგებოდა მხოლოდ როგორც ცოდვათა გამო მოწეული სასჯელი. საყოველთაო წარღვნა, სოდომისა და გომორას დანგრევა, ბაბილონური ტყვეობა -
ტანჯვის ახალი აზრი ადამიანებს სწორედ იესუ ქრისტეს გამომსყიდველი მსხვერპლით გაეცხადა. ტანჯვა გადაიქცა ძალად, რომელიც ადამიანს ათავისუფლებს ბოროტებისგან და რომელსაც ის სიკეთის გამარჯვებამდე მიჰყავს. იესუ ქრისტეს ტანჯვასა და სიკვდილში მისი ადამიანური ბუნება გახდა თავისუფალი და სრულყოფილი იარაღი მისი ღვთაებრივი სიყვარულისა, რომელსაც სურს ყოველი ადამიანის ცხონება.
ქრისტიანობის ეპოქწაში ტანჯვა გაიგება უკვე როგორც ღმრთის ნების აღსრულება: "აღიღენ ჯუარი თჳსი და შემომიდეგინ მე" (მათე 16:24), ვიდრე თვით მის გამომსყიდველ მსხვერპლში მონაწილეობამდე. ტანჯვის სულიერი არსის გაუგებრობა ჩვენს სამყაროში, რომელიც არ ცხოვრობს ქრისტიანული სარწმუნოების პრინციპებით, ქმნის პირობებს საცთურთათვის და ხელს უწყობს ათეიზმის გაჩენას. ყოვლისშემძლე მამა ღმერთისადმი რწმენა შეიძლება დაექვემდებაროს ბოროტებითა და ტანჯვით გამოცდას, როდესაც ურწმუნოს ეჩვენება, რომ ღმერთს არ შეუძლია წინ აღუდგეს და ხელი შეუშალოს ბოროტებას.
ყოველი ქრისტიანი ნათლისღების საიდუმლოში დებს აღთქმას, რომ მიჰყვება ქრისტეს და მეტიც, იქნება მისი თანამოზიარე. ნათლისღების საიდუმლოში მღვდლის შეკითხვაზე: "შეუდგები ქრისტეს" ნათელღებადი ან მიმრქმელი პასუხობს: "შევუდგები ქრისტეს". და კიდევ: "შედგომილ ხარა ქრისტეს?" და პასუხობს: "შედგომილ ვარ". ეს პასუხები, რომელიც წარმოითქმება შეგნებულად და ნებაყოფლობით, ნიშნავს არა მარტო სულიერ ერთობას ქრისტესთან, არამედ ადამიანის სულსა და სხეულს გარკვეულ პირობებსაც აკისრებს. "ვინაიდან ყველანი, ვინც ქრისტეში მოინათლეთ, ქრისტეთივე შეიმოსენით" (გალატ. 3:27). ხოლო თუ ქრისტეს ხარ შედგომილი და ქრისტიანი ხარ, მაშასადამე განსაცდელებთანაც და ჭირვებასთანაც -
ნათლისღება ადამიანს ჩამობანს პირველდაწყებით ცოდვას (და ასევე ყველა პირად ცოდვას), მაგრამ ცოდვის შედეგები დაუძლურებული ადამიანის ბუნებაში მაინც ბოროტებისკენ მიდრეკილად რჩება. ამიტომაც ითხოვს ის ადამიანისგან განუწყვეტელ სულიერ ბრძოლას. აუცილებელია არა მარტო ნებით თუ უნებლიედ ჩადენილი ცოდვის დაგმობა, არამედ ეკლესიაში მისვლა და მისი შენანება, მისი აღიარება მღვდლის წინაშე. როდესაც ადამიანი აღსარებას ამბობს, ის კვლავ ნებაყოფლობით ინანიებს თავის ცოდვებს, მიმართავს ღმერთს როგორც ყველაზე ახლობელ არსებას, როგორც სიყვარულისა და სამართლიანობის მწვერვალს, ააშკარავებს თავისი სულის იდუმალ კუთხეებს, რომლებიც მისი ოჯახის წევრთათვისაც კი დაფარულია.
როგორც კი მიეტევება ცოდვები, ქრისტიანს ეხსნება გზა ყველაზე უდიდესი საიდუმლოსკენ -
ყველა ჩვენთაგანს უფალმა უბოძა უმთავრესი მცნება: "გიყვარდეს მოყვასი როგორც საკუთარი თავი!" მისი უმაღლესი საფეხურია: "არავისა აქვს იმაზე დიდი სიყვარული, ვინც სულს დადებს თავისი მეგობრისთვის" (იოანე 15:13). ეს ყველაზე სრულყოფილი სახით მოიმოქმედა ქრისტემ თვისი გამომსყიდველი მსხვერპლით. მან, სრულიად უცოდველმა, ჩვენ ცოდვილთათვის გადაიტანა უსასტიკესი ტანჯვა და თვით სიკვდილიც. ამიტომაც, თუ მივსდევთ ქრისტეს, სრულიად ბუნებრივია ტანჯვა-
მაგრამ არსებობს ქრისტეს გამომსყიდველ მსხვერპლში მონაწილეობის სხვა, მისტიკური ფორმა. ჩვენ არ ვიცით ეს როგორ ხდება, მაგრამ ამის შესახებ მსჯელობდა მრავალი წმინდანი. ასე მაგალითად, წმიდა მოციქული პავლე კოლასელთა მიმართ ეპისტოლეში ბრძანებს: "ახლა კი ვხარობ ჩემი ვნებების გამო, რომლებიც დავითმინე ჩვენი გულისთვის, და რაც დააკლდა ქრისტეს ურვას, ჩემი ხორცით ვავსებ მისი სხეულისათვის, რომელიც არის ეკლესია" (კოლას 1:24). ანუ მოციქული, როდესაც აღნიშნავს ქრისტეს უსაზღვრო ტანჯვის ხარისხს მიიჩნევს, რომ მისი, როგორც მოციქულის პირადი ტანჯვა ეკლესიისთვის არასაკმარისია. იესუ იტანჯა, რათა დაეფუძნებინა ღმრთის სასუფეველი. და მისი საქმის გაგრძელების ყველა მსურველს მართებს თანაზიარობა მისი ტანჯვისადმი. ქრისტემ გამოისყიდა კაცობრიობის ცოდვები და ასევე გვიბოძა მის ტანჯვაში მონაწილეობის შესაძლებლობის მადლი, ეს კი ნიშნავს, რომ მოშურნე და მონდომებული ქრისტიანი, ძმათა გადასარჩენად შეიძლება გახდეს ცხონების იარაღი უფლის ხელში.
ღმერთს სურდა ადამიანი კაცობრიობის ცხონების თანამონაწილე გამხდარიყო მისი უბიწო ვნებების ძალით. ადამიანებს შეუძლიათ შეგნებულად მიიღონ მონაწილეობა ღმრთის ჩანაფიქრში და არა მარტო ლოცვებით, არამედ ტანჯვითაც. როდესაც ისინი ხდებიან ღმრთისა და მისი სასუფევლის თანამომუშაკენი (1 კორ. 3:9). ქრისტეს შემდეგ, ნებისმიერ სხვა ადამიანზე მეტად კაცთა ცხონების თანამომუშაკე გახდა ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი. მან გადაიტანა უდიდესი ტანჯვა ქრისტესთან ერთად. ის არის მისი ეკლესიის ყველა წევრის სულიერი დედა და ღმრთის წინაშე კაცთა მოდგმის ცხონების შუამდგომელი.
ტანჯვა განუცდია უამრავ წმინდანს ძველი დროებიდან დღემდე. მაგალითად, წმ. იოანე ოქროპირმა გადაიტანა ლანძღვა, დამცირება, გინება, წამება, დევნულება და ბოლოს სიკვდილი. რამდენი ტანჯვა-
აქედან გამომდინარეობს ის, რომ ჭეშმარიტი ქრისტიანები განიცდიან უფრო მეტ ტანჯვას, ვიდრე ურწმუნოები. თანამედროვე პრაგმატულ სამყაროში ამან შეიძლება გამოიწვიოს გაოგნება. მაგრამ რჩეულები ტანჯვას იღებენ მორჩილებით და სიხარულითაც კი. ისინი მათ იღებენ როგორც მარადიული ნეტარების საწინდრად, რომელიც შეიყვანს მათ თავიანთი ზეციური მამის სასუფეველში. ისინი, ახსოვთ რა მაცხოვრის ჯვარზე ვნებები, ესწრაფვიან მიიღონ მისი თუნდაც უმცირესი ნაწილი მაინც, რათა გახდნენ სამყაროს ცხონების თანამონაწილენი. ამიტომაც ითმენენ ქრისტიანები ტანჯვას უფრო, ვიდრე ურწმუნოები, რადგან იციან, -
ცოდვის მიტევება და ღმერთთან ურთიერთობის აღდგენას მივყავართ ცოდვისთვის დაწესებული მარადიული სასჯელის გაუქმებამდე, მაგრამ მაინც რჩება დროებითი სასჯელი. სნეულება -
მიწიერ ცხოვრებაში ტანჯვა არ ნიშნავს უბედურ არსებობას. ღმრთისადმი მყარი რწმენა, დაჯერება იმისა, რომ ყველაფერი ხდება მისი ნებით უდიდესი და უღრმესი აზრის მქონეა. ამგვარი რწმენა ცხოვრებას უფრო ალამაზებს და ამხიარულებს; მაგრამ ასეთი როდია ურწმუნოთა და ცოდვილთა ცხოვრება, თუნდაც ჭარბად ჰქონდეთ ამქვეყნიური სიკეთეები. "საყვარელნო, ნუ იუცხოვებთ თქვენს გამოსაცდელად მოვლენილ ცეცხლოვან განსაცდელს, ... არამედ ხარობდეთ, როგორც ქრისტეს ვნებათა თანაზიარნი, რათა მისი დიდების გამოცხადებითაც იხარებდეთ და ილხენდეთ" (1 პეტრე. 4:12-
ქრისტიანს არავინ უკრძალავს სიხარულს. ოღონდ არ არის საჭირო ზედმეტობა. მიწიერი ბედნიერება, რომელიც დაკავშირებულია ღმერთის გამუდმებულ მოგონებასთან და არ გამორიცხავს სულიერი ცხოვრების დაძაბულობას, არის სიკეთე. ხოლო თუ მატერიალური სიკეთე საჭიროზე მეტი გვაქვს, მას უპოვართაც უნდა ვუნაწილებდეთ.
ყოველივე ზემოთთქმულიდან გამომდინარე, უფრო მეტი წარმოდგენა უნდა შეგვექმნას ტანჯვის აზრზე, ვიდრე ეს არის ცოდვათა გამო ჩვეულებრივი დასჯა. ამის შესახებ ლაპარაკობდა ქრისტე თავის ქადაგებებში (ლუკა. 13:1-
ეს სისხლხორცეულად აუცილებელია ჩვენს დროებაში, როდესაც ადამიანები მუდმივად არიან გამოკიდებულნი ფულსა და სიამოვნებებს.