აპოკალიფსისი > განმარტება
ზეციური საძოვარი და "სიცოცხლის წყლის წყარო"
(გამოცხ. 7:15-17)
"მე ვარ კარი; ვინც ჩემით შევა, ცხონდება: შევა და გამოვა, და ჰპოვებს საძოვარს" (ინ. 10:9)
"ამიტომაც არიან ღვთის ტახტის წინაშე, ვისაც დღე და ღამ ემსახურებიან მის ტაძარში, და ტახტზე მჯდომარე მათ შორის დაიმკვიდრებს" (გამოცხ. 7:15).
აგრძელებს რა მოწმობას ადამიანთა ურიცხვ რაოდენობაზე, რომელთაც ხელში პალმის რტოები ეჭირათ და ცაში "დიდი ურვიდან" ამოვიდნენ, მხცოვანი, რომელიც იდუმალთმხილველს ელაპარაკა ზმნათა დროის შეგნებულ ცვლილებებს მიმართავს - ასე, რომ წარსული დროის ნაცვლად, სადაც უნდა წარმოედგინა "ადამიანები განსპეტაკებულ სამოსში" (ანუ ეთქვა: "მოვიდნენ", "განიბანეს" და "განსპეტაკდნენ"), მათი ახლანდელი სამყოფის მტკიცებისას დროთა ყოფნის ზმნები იცვლება აწმყოზე.
რაც შეეხება ზმნას "დაიმკვიდრებს" (ბერძნ. სიტყვა σκηνώσει ბუკვალურად ნიშნავს "გაშლის კარავს"), - ეს ზმნა გამოიყენება მომავალ დროში, და ასახავს მომავალი საუკუნის რეალობას (შეად.: "... აჰა, კარავი ღვთისა კაცთა შორის, რომელიც დაემკვიდრება მათში, და თვით ღმერთი იქნება მათთან" (გამოცხ. 21:3)).
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ზმნათა დროის ცვლილებები, და ის ვითარება, რომ საყდართან მყოფნი ჯერაც აკვირდებიან "დღესა და ღამეს" (განსხვავებით ახალი ცისა და ახალი მიწისა (გამოცხ. 21:25; 22:5)), და განსპეტაკებული სამოსით შემოსილებს ხელთ უპყრიათ პალმის რტოები, მოწმობს იმაზე, რომ ცხონებული კაცობრიობის სრული ერთობა საყდარზე მჯდომ კრავთან ჯერაც არ დამდგარა.
პროფ. ლოპუხინი ბრძანებს: "ისინი, ანუ ცხონებულნი, იმყოფებიან ღმრთის საყდრის ქვეშ და მას დღე და ღამე ემსახურებიან, სარგებლობენ რა მისი უშუალო მფარველობით. სრულყოფილ ქრისტიანთა ასეთი მდგომარეობა, მათი სიკვდილის შემდეგ, იმის გათვალისწინებით, რომ მას მსახურება ეწოდება, არ არის სრული ნეტარება, არამედ მხოლოდ მისი დასაწყისია".
მაგრამ მიუხედავად იმისა, იდუმალთმხილველისთვის გამოცხადებული რეალობა ჯერაც ვერ იტევს ახალაღთქმისეული დაპირებების მთელ სისავსეს, და ზეციური მცხოვრებნი ჯერაც ელიან მათი მდგომარეობის კიდევ ერთ ცვლილებას, რომელიც ღვთაებრივ ნეტარებაში გადასვლას შეესაბამება, კერძოდ, - წმინდანთა კრება უკვე იმყოფება ზეციურ ტაძარში, დიადი საყდრის წინაშე, და იქ საზეიმო და ბრწყინვალე ახალაღთქმისეულ მსახურებას აღასრულებს (ებრ. 12:22-24). თანაც ზეცის ბინადართა სწორედ სამღვდლო მისია ჰკრებს გამოცხ. 4-ისა და გამოცხ 5-ის პანორამებს და სიმბოლოებს, რომლებიც იხსნება მეექვსე ბეჭდის ქვეშ (გამოცხ. 6:12-17; 7) და წარმოდგება ერთ მთლიანობად, სადაც ყოველი მიმდინარე მოვლენა ქრისტეს ეკლესიის კრებითი ზეიმის დადასტურებაა, შეად.:
"მოვლენ უამრავი ხალხები და იტყვიან: წამო, ავიდეთ უფლის მთაზე და იაკობის ღვთის ტაძარში, რომ გვასწავლოს თავისი გზები და ვიაროთ მისი ბილიკებით, რადგან სიონიდან გამოდის რჯული და იერუსალიმიდან - უფლის სიტყვა. გაიკითხავს სამართალს უამრავ ხალხებს შორის და მსჯავრს დასდებს ძლიერ ხალხებს შორეთამდე; თავიანთ მახვილებს სახნისებად გამოჭედავენ და შუბისწვერებს - ნამგლებად; ხალხი ხალხის წინააღმდეგ აღარ აღმართავს მახვილს და ომს აღარასოდეს ისწავლიან. ... ნატამალად დავტოვებ კოჭლებს და ძლიერ ხალხად გავხდი მოკვეთილებს; უფალი იქნება მათი მეფე სიონის მთაზე უკუნისამდე" (მიქა 4:2-7).
(ტრადიციულ ეკლესიათა სწავლებების კრიტიკოსებს რეკომენდაციას ვაძლევთ აქ განსაკუთრებული ყურადღება მიაქციონ მოწმობას ზეცად ყველა იმ ბინადრის გონიერ და ქმედით მყოფობას, ვინც ქრისტეს ერთგული იყო დედამიწაზე, და ცაში ავიდა ახალაღთქმისეული "დიდი ურვობის" შემდეგ. თანაც მიუხედავად იმისა, რომ საღმრთო საყდრამდე ამაღლებულთათვის ყველა გამოცდა, განსაცდელი და ტანჯვა ამიერიდან დასრულდა, - სანამ ქრისტეს მიწიერი ეკლესია აგრძელებს სულიერ ბრძოლას უკეთურების სამყაროსთან, ისინი მასთან სულიერ ერთობას ინარჩუნებენ და ყოველმხრივ უჭერენ მხარს მას ამ სასტიკ შერკინებაში).
პროფ. ლოპუხინის განმარტებით: "კითხვაზე, ინუგეშებიან თუ არა სრულყოფილი ქრისტიანები, რომლებიც საყოველთაო სამსჯავრომდე და მიგებამდე გარდაიცვალნენ, განსახილველი გამოცხადება პასუხობს, რომ სრულყოფილ ქრისტიანთა სულები მათი სიკვდილის შემდეგ გადასახლებულნი არიან ცაში და იქ წარდგებიან საყდრისა და კრავის წინაშე ნიშნად უფლისადმი, როგორც ნეტარების წყაროსადმი მიახლოვებისა.
"ასე რომ, აღარც მოშივდებათ, არც მოსწყურდებათ, აღარც მზე დასწვავთ და აღარც ხვატი. რადგანაც კრავი, რომელიც ტახტის შუაშია, დამწყემსავს და სიცოცხლის წყლის წყაროსაკენ წარუძღვება მათ, და ღმერთი მათ თვალებზე სათითაოდ შეაშრობს ცრემლს" (გამოცხ. 7:16-17).
გამოცხადების წიგნის მე-7 თავის ბოლო მუხლებში, რომლებიც იწყებოდა და გრძელდებოდა, როგორც "სატაძრო" მინიშნებები, უკვე მიმართულია კრავ-მოძღვრის სახარებისეული სახისკენ, რომელსაც ძველაღთქმისეულ საღვთისმსახურებო წეს-განგებებში წინასახეები არ გააჩნია. თანაც კრავისა და მოძღვრის ხატებათა შეერთების შედეგად ზეციური რეალობა იხატება, როგორც "ორივე ფარეხის ცხვრების" (ინ. 10:1-16) შეერთება მაცხოვართან. ისინი ამიერიდან მარადის მინდობილნი არიან მის მზრუნველობას, რაც ძველი აღთქმის ყველაზე მნიშნელოვანი მესიანური წინასწარმეტყველების პირდაპირი აღსრულებაა:
"ასე ამბობს უფალი: მოწყალების ჟამს შეგიწყნარე და ხსნის დღეს შეგეწიე, დაგიცავ და გაგხდი აღთქმად ხალხისათვის ქვეყნის აღსადგენად, უკაცრიელ სამკვიდროთა დასანაწილებლად, გამომწყვდეულთათვის სათქმელად: გამოდით! და ბნელში მყოფთათვის: გამოჩნდით! გზებზე დაიწყებენ ძოვას და ყოველ ხმელგორზე ექნებათ საძოვარი. არ მოშივდებათ და არ მოსწყურდებათ, ვერას დააკლებს მათ ხვატი და მზის არმური, რადგან მათი შემბრალებელი გაუძღვება მათ და წყლის სათავეებთან მიიყვანს. ყოველ მთას ჩემსას გზად გადავაქცევ და ჩემი შარაგზები მაღლა აიწევა. აჰა, ესენი შორიდან მოდიან, აჰა, ესენი - ჩრდილოეთიდან და დასავლეთიდან, ესენი კი - სინიმის ქვეყნიდან! გაიხარე, ცაო, და ილხინე, მიწავ, სიხარულით იყიჟინეთ მთებო, რადგან ანუგეშა უფალმა თავისი ხალხი და შეიბრალა თავისი წამებულნი" (ეს. 49:8-12).
ამასთან თვით ზეციური მწყემსი კვლავ "კრავად" იწოდება, - და ეს ვითარება მაცხოვრის "საყდარზე" ყოფნისა და იმ მზრუნველობის გათვალისწინებით, რომლითაც სამეფო კრავი მფარველობს თავის ცხვრებს, წარმოდგება კიდევ ერთი "სახელდებით პარადოქსად", რომელიც გამოცხადების წიგნის მრავალ მოწმობას ახასიათებს (აშკარაა, რომ "კრავი" და "მწყემსი" საერო აზრით სინონიმებს არ წარმოადგენენ და ნაწილობრივ ერთურთის საწინააღმდეგონიც კი არიან მსგავსად ცნებებისა "კრავი" და "ლომი" (გამოცხ. 5:5-6)).
გარდა ამისა, ის ვითარება, რომ უფლის მიერ დამწყემსილ ცხვრებს "ერთი ზეციერი ფარეხიდან" არ შიათ, არ წყურიათ, და არ იტანჯებიან ხვატისა და სიცივისგან, პირდაპირ მოწმობს იმაზე, რომ ისინი გათავისუფლებულნი არიან ცოდვილი ხორცის უძლურებებისგან და მასთან დაკავშირებული ყველა ჭირვება მათთვის წარსულში დარჩა (ნათქვამია: "უკვე აღარ"..." ანუ ამიერიდან ყველანი უკვე ისე აღარ გამოიყურებიან, როგორც ადრე, და წარსულთან დაბრუნება უკვე აღარ იქნება), შეად.:
"სიონს შემონახული და იერუსალიმში დარჩენილი წმიდად იქნება წოდებული ყველა, ვინც განწესებულია იერუსალიმში სასიცოცხლოდ, როცა ჩამორეცხავს მეუფე მწვირეს სიონის ასულებს და გაწმედს იერუსალიმის წიაღს სისხლისაგან განკითხვის სულით და ხანძრის სულით. მაშინ შექმნის უფალი სიონის მთის ყოველ ადგილზე და ყოველ საკრებულოს თავზე ნისლსა და კვამლს დღისით და ცეცხლის ნათებას ღამით, რადგან ყოველ დიდებას საფარველი გადაეფარება. კარავი ჩრდილად იქნება დღის პაპანებაში და თავშესაფრად და საყუდრად ავდარსა და წვიმაში" (ეს. 4:3-6).
ხოლო მოწმობა იმის შესახებ, რომ ცაში ასულები უკვე აღარ იტირებენ, აგრძელებს და ამთავრებს გამოცხადების წიგნის ერთ-ერთ ყველაზე ნიშანდობლივ დაპირისპირებას, სადაც მითითებულია, რომ "ზეციური კრავები" ამიერიდან მიუწვდომელნი არიან "ბოროტი მწყემსებისთვის" (შეად. გამოცხ. 6:8), და მთლიანად და სრულიად მინდობილნი არიან ზეციერი მწყემსის მზრუნველობას, რომელმაც მათ კარვის შესასვლელი (ანუ ღმრთის აღთქმული სავანე) გაუხსნა და, რომელიც დასაბამიდანვე ერთგულთა ხვედრი იყო, შეად.:
"სიმშვიდეში კი ჩვენ, მორწმუნენი შევალთ, როგორც მან ბრძანა: „ამიტომ დავიფიცე ჩემი რისხვისას, რომ ვერ შემოვლენ ჩემს სიმშვიდეში“. თუმცაღა მისი საქმენი დასრულდნენ ჯერ კიდევ ქვეყნიერების დასაბამიდან" (ებრ. 4:3).
რაც შეეხება "ზეციურ საძოვარს" და "სიცოცხლის წყლის წყაროს" - ეს სიმბოლოები პირდაპირ არიან დაკავშირებულნი მარადიული აღთქმის ზურმუხტისფერ ცისარტყელასთან, რომელიც "ბალახის სიმწვანის" ფერია და ზეციურ საყდარს ჰფარავს (გამოცხ. 4:3), ასევე "ძვირფას ზეციურ ზღვას" (გამოცხ. 4:6), რომელიც წყალთა წყაროებით ივსება, რომლებიც "მარადიულ სიცოცხლეში მიედინებიან" (შეად. სიმბოლოები მაცხოვრის საუბრიდან სამარიტელ დედაკაცთან (ინ. 4:13-14).