აპოკალიფსისი > განმარტება
როგორ და როდის სცემენ თაყვანს მხეცს მიწის მკვიდრნი?
(გამოცხ. 13:7-10)
"და მიეცა მას ძალა წმიდათა წინააღმდეგ ბრძოლისა და მათი ძლევისა, და მიეცა მას ხელმწიფება, რათა მბრძანებლობდეს ყველა ტომსა და ხალხს, ერსა და ენას. და თაყვანი სცა მას დედამიწის ყოველმა მკვიდრმა, რომელთა სახელებიც, ქვეყნიერების დასაბამიდან, ჩაწერილი არ არის სიცოცხლის წიგნში კრავისა, რომელიც დაკლულ იქნა" (გამოცხ. 13:7-10).
ბრძოლაში, რომელსაც მიწიერი ეკლესიის წინააღმდეგ აწარმოებს "ზღვიდან ამომავალი მხეცი", ციდან გადმოგდებული ეშმაკის მსგავსად არ არის შეზღუდული არც შინაგანი, არც გარეგანი კანონებით. მას შესაძლებლობა აქვს "ფიზიკურად" გაუსწორდეს თავის მოწინააღმდეგეებს, - ამიტომაც მათ, რომლებიც ცდილობენ წინ აღუდგნენ მხეცს და ქვეყნიერებაში მოაქვთ ქრისტიანული ჭეშმარიტებანი და სახარებისეული მოწმობანი, ცილს სწამებენ, დევნიან და ჰკლავენ, ხოლო თვით მხეცი, ამრავლებს რა უდიდეს დანაშაულობებს (რომელთაგან პირველია ღმრთისმგმობელობა, შემდეგ კი კაცთამკვლელობა), დრომდე დაუსჯელი რჩება, და "ხელმწიფებასაც" კი აგრძელებს.
ხოლო რადგან წუთისოფელში არ არსებობს არანაირი "ნეიტრალური" მხარე, და ადამიანები იყოფიან "მხეცის თაყვანისმცემლებად" და იმგვარ ადამიანებად, ვინც ჩაწერილია "კრავის სიცოცხლის წიგნში", - ვერავინ, ქრისტიანთა გარდა, ვერ ხედავს ვერანაირ შესაძლებლობას "ებრძოლონ მხეცს" და იოტისოდენა ეჭვიც კი არ ეპარებათ მის გამარჯვებაში (გამოცხ. 13:3-4).
(მთელ ახალაღთქმისეულ დროში ქრისტიანი მოწამეები ცოცხლდებიან და უერთდებიან ზეციურ კრებულს, - მაგრამ წუთისოფელს არ ძალუძს ამის დანახვა, რადგან მსგავს ხედვას ფლობენ მხოლოდ ისინი, ვისთვისაც "გაღებულია ზეცა" და ვინც მიეახლება "მოზეიმე კრებულს და პირმშოთა ეკლესიას, ცაში რომ არიან ჩაწერილნი, და ყველას განმკითხველ ღმერთს და განსრულებულ მართალთა სულებს" (ებრ. 12:23; ინ. 1:51).
გარდა ამისა, ერთ-ერთი ყველაზე არსებითი საკითხი რომელიც გამოცხადების წინასწარმეტყველურ მოწმობებთან არის დაკავშირებული, არის საკითხი იმის შესახებ, რამდენი სახეობისაა ბრძოლა, რომლებშიც ქრისტიან წმინდანებს ეწინააღმდეგებიან ბოროტების ესა თუ ის მატარებლები, რომლებიც იდუმალთმხილველის ხილვებსა და მინიშნებებში არის აღწერილი.
ასე, მაგალითად, 11-ე თავი მოწმობს, რომ ძველი სამყაროს ბოლო დღეებში "მიწიდან ამომავალი მხეცი" შეებრძოლება ორ მოწმე-ზეთისხილ-სასანთლე-წინასწარმეტყველს და მოაკვდინებს მათ (გამოცხ. 11:7-8); მაგრამ, სამ-ნახევარი დღის შემდეგ ორი მოწმე გაცოცხლდებიან და აღვლენ ზეცად, ხოლო მთელი ქვეყნიერებისთვის გაიჟღერებს მეშვიდე საყვირი, რომელთან ერთადაც მხეცის სამეფო დაინგრევა და განადგურდება (გამოცხ. 11:12-15). რადგან 13-ე თავის აზრობრივი პანორამები ერთი შეხედვით სხვანაირად გამოიყურება, - ეს განსხვავებანი ზოგიერთ საფუძველს აძლევს 13-ე თავში დაინახოს "სხვა ბრძოლა", რომელიც არ არის დაკავშირებული 11- თავში აღწერილ მოვლენებთან.
მაგრამ მსგავსი დასკვნა ტოლფარდია მტკიცებისა, თითქოსდა ორი სხვადასხვა მხეცი, რომელთაგან ერთი ამოდის "უფსკრულიდან", მეორე კი "ზღვიდან", სხვადასხვა ვითარებასა და სხვადასხვა დროს აწარმოებდნენ ორ განსხვავებულ ომს "სხვადასხვა წმინდანებთან"; ხოლო 11-ე თავში აღწერილი წარმართები, და ის ადამიანები, რომლებიც მოხსენიებულნი არიან 13-ე თავში და, რომელთა სახელებიც "არ არიან ჩაწერილნი სიცოცხლის წიგნში", თითქოსდა წარმოადგენენ ურჯულოთა და ურწმუნოთა ორ სხვადასხვა საზოგადოებას, რომელთაგან ერთი 42 თვის განმავლობაში "გაქელავს ტაძრის გარეთა ეზოს", და გაიხარებს "ორი მოწმის" სიკვდილის გამო, ხოლო მეორეს ამ მოვლენებთან არა აქვს არანაირი კავშირი, არამედ თაყვანს სცემს ურჩხულსა და მხეცს "ამომავალს ზღვიდან".
ამასთან ქრისტიანთათვის ცნობილია, რომ სამყაროში არ არსებობს ორი განსხვავებული ბრძოლა, - არც ორი განსხვავებული ეტაპი ერთი გლობალური ომისა, როდესაც ბოროტების განსხვავებული ძალები ჯერ ბრძოლას აწარმოებდნენ "წმინდანებთან", შემდეგ კი "მოწმეებთან" ან პირიქით. "წუთისოფელში" მიმდინარეობს ერთადერთი ბრძოლა, რომელიც ყველა დროში გრძელდება, აღწერილია გამოცხადების წიგნში "შვიდეულის ნახევრის" სახითაც და "დროის, დროთა და ნახევარი დროის" სახითაც (გამოცხ. 11:2-3; 12:6; 13:5), და ა. შ., - და რომელშიც "წმინდანები" არიან პირმშოთა ეკლესიის "თანა-მონები და ძმები" (გამოცხ. 6:11); მოსულნი "დიდი ურვიდან" (გამოცხ. 7:14); "ორი წინასწარმეტყველი" (გამოცხ. 11:10); "დანარჩენები ქალის მოდგმიდან" (გამოცხ. 12:7); "მხეცის, მისი ხატისა და მისი სახელის რიცხვის მძლეველნი" (გამოცხ. 15:2); და საერთოდ ეკლესიის ყველა წევრი, ვინც ეწინააღმდეგებოდა და ეწინააღმდეგება "ზღვიდან ამომავალ მხეცს" ამა თუ იმ ახალაღთქმისეულ პერიოდში.
გარდა ამისა, შეიძლება აღვნიშნოთ, რომ გამოცხ. 13:8-ში უფალი და მაცხოვარი კვლავ იწოდება კრავად, თანაც ღვთაებრივ კრავად (ანუ "დაკლულად ქვეყნიერების დასამიდან"), - ხოლო "კრავის სიცოცხლის წიგნი", რომელიც მეორედ არის ნახსენები 13-ე თავში (თანაც, მთელ გამოცხადებაში სულ შვიდი მსგავსი ხსენებაა), ეხება სულიერ ცნებებს, რომლებსაც აშკარა სახით არავინ ეწინააღმდეგება (ანუ არ არსებობს "სიკვდილის წიგნი", რომელსაც სახელთა "თავისი" სია ექნებოდა, როგორც სულიერი აზრით არ არსებობენ ისინი, ვისაც არა აქვთ სიცოცხლე, შეად. - ინ. 6:53).
ყურადღებას იმსახურებს კიდევ ერთი მოწმობა გამოცხ. 13:7-8-დან, რომელსაც ყველაზე უშუალო კავშირი აქვს ხილულ სამყაროში მხეცის ყოფნის საკითხთან, რომლის თანახმადაც მხეცის თაყვანსაცემად მოდიან ბუკვალურად ყველანი, რომელთა სახელები "ჩაწერილი არ არის კრავის სიცოცხლის წიგნში", - ეს კი ნიშნავს, რომ "მხეცი ზღვიდან ამოდის" არა "პერიოდულად" და არა მარტო ბოლო დღეებში, ანუ მაცხოვრის მეორედ მოსვლის წინ, არამედ მთელი ახალაღთქმისეული პერიოდის განმავლობაში (გამონაკლისის გარეშე).
(აშკარაა, რომ კრავის სიცოცხლის წიგნში ჩაწერილია სიცოცხლესთან თანაზიარი ყველა ქრისტიანი მიუხედავად იმისა, თუ რომელ დროებაში ცხოვრობდა იგი და რა პერიოდში უწევდა მიწიერი გზის გავლა, - ამიტომაც სიცოცხლის წიგნში არჩაწერილ ადამიანთა სახელების სისავსე, რომლებიც თაყვანს სცემდნენ და თაყვანს მიაგებენ მხეცს, მოიცავს ყველა დროის ხორციელად შობილ ყველა ახალაღთქმისულ ადამიანს, ვინც არ ირწმუნა ქრისტე და არ შემოუერთდა ქრისტეს ეკლესიას.
მეორე მხრივ, მხეცი "ზღვიდან" მხოლოდ ქვეყნიერების არსებობის ბოლო დღეებში რომ ამოდიოდეს, როგორც ეს 13-ე თავის ყველაზე გავრცელებულ განმარტებებშია ნათქვამი, - ყველა წარსული დროის უკეთური და მკრეხელი ადამიანები, რომელთა სახელები "კრავის სიცოცხლის წიგნში" არ წერია, ამ მხეცს იმ უბრალო მიზეზის გამო ვერ სცემდნენ თაყვანს, რომ მათი მიწიერი ცხოვრების განმავლობაში არანაირი მხეცი ქვეყნიერებაზე ჯერაც არ ყოფილა, და ისინი თავს დაიხსნიდნენ იმ განსაზღვრებისგან, რომლის თანახმადაც: "თაყვანი სცა მას დედამიწის ყოველმა მკვიდრმა, რომელთა სახელებიც, ქვეყნიერების დასაბამიდან, ჩაწერილი არ არის სიცოცხლის წიგნში კრავისა").
რაც შეეხება "ზღვიდან ამომავალი მხეცისადმი" თაყვანისცემის არსს, რომელსაც მრავალი კომენტატორი ერთგვარ ფორმალურ სიტყვებად ან მოქმედებებად აღიქვამს, და რომელთაგანაც თუ თავს შევიკავებთ თავი "ყველაფერი რიგზე იქნება", უნდა გვახსოვდეს, რომ - კაცობრიობის მტერი იდეალისტი არ არის ბოროტებასთან მიმართებაშიც კი, ასე რომ მას რიტუალი კი არ სჭირდება, არამედ რეალური მორჩილება.
შესაბამისად, "მხეცისადმი თაყვანისცემა" ერთგვარი ფორმალურ-რიტუალური მოქმედება როდია, რომელსაც შეიძლება თავი ავარიდოთ, ან წელში არ მოვიხაროთ, ან კიდევ არ ვისარგებლოთ განსაზღვრული საგნებით, - არამედ წარმოადგენს აზრობრივ, სიტყვიერ და ქმედით ურჯულოებას.
(ბოროტების ძალნი უკიდურესად რაციონალურები არიან, და არ ელტვიან მაქსიმალურად რთული ამოცანების გადაწყვეტას, ანუ არ ცდილობენ ფხიზელი კაცის ცდუნებას ალკოჰოლით, ხოლო ადამიანებისა, რომლებიც არ არიან მიდრეკილნი ვერცხლისმოყვარებისკენ, "ფულით იყიდონ".
ისინი, მტაცებელი მხეცებივით, უშეცდომოდ ცნობენ ადამიანში არსებული ვნებების სუნს, - ამიტომაც ეშმაკისეული ცდუნებები ყოველთვის შეესაბამებიან უკვე არსებულ შინაგან მოსურვებათ, რომელთადმი "თაყვანისცემა" ადამიანისთვის ბევრად უფრო ადვილია, ვიდრე ბუკვალური თაყვანის აღსრულება რომელიღაც "გარეგანი" პერსონაჟის მიმართ.
მეტიც, "ურჩხულისა და მხეცისადმი" უკვე აღსრულებულ თაყვანთა მრავალსახეობდან ერთ-ერთი არის შინაგანი დარწმუნებულობა, რომლის მიხედვითაც "მე არასოდეს არავის ვცემდი თაყვანს და არც მომავალში ვაპირებ თაყვანისცემას").
"ვისაც ყური აქვს, ისმინოს. ვისაც ტყვე მიჰყავს, არც თვითონ ასცდება ტყვეობა, ვინც მახვილით კლავს, თვითონაც მახვილით მოკვდება; ესაა წმიდათა მოთმინება და რწმენა" (გამოცხ. 13:9-10).
უცებ, წმინდანთა წინააღმდეგ მხეცის შებრძოლების მოწმობის შემდეგ და, რომ მას დაემორჩილება მთელი დედამიწა, გამოცხადების წიგნში ისმის სიტყვები, რომლებიც თან ახლდა უფლის შვიდივე მიმართვას თავისი ეკლესიისადმი ("ვისაც ყური აქვს, ისმინოს, რას ეუბნება სული ეკლესიებს" (გამოცხ. თთ. 1-3)), და რომელსაც ყოველთვის მოსდევდა აღთქმა გამარჯვებულთათვის (ანუ გარდაუვალი დაპირებანი, რომლებიც მიმართულია იმათკენ, ვინც მსოფლიო მასშტაბის მქონე უსასტიკესი სულიერი ბრძოლის პირობებში ქრისტესა და ეკლესიის ერთგული რჩება). ასე რომ მოწმობა მხეცის მომავალ დამარცხებაზე შეიძლება აღვიქვათ, როგორც პირდაპირი დაპირება იმ აღთქმებისა, რომლებიც ეუწყა "შვიდ ეკლესიას", და რომელიც შეესაბამება მსოფლიო სულიერი ბრძოლის პირობებსა და ვითარებებს, რომელთა დროს უკეთურების ხილულ და უხილავ ხელმწიფებას "წმინდანთა რწმენისა და მოთმინების" არც გადალახვის და არც დამარცხების არანაირი შანსი არ გააჩნია.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მოკლე მიმართვაში "ვისაც ყური აქვს, ისმინოს, რას ეუბნება სული ეკლესიებს" თვით უფალი იდუმალთმხილველის პირით პირდაპირ უდასტურებს თავის ეკლესიას (რადგან "ყური აქვთ" და უფლის მიმართვების მოსმენის უნარი გააჩნია მხოლოდ ეკლესიას), რომ მსოფლიო ბაბილონი, რომელიც ცდილობს ადამიანი გაახევოს ცოდვის ტყვეობაში, როგორც ცდილობდა ამას მსოფლიო ეგვიპტე, რათა ცოდვის მონობაში დაეტყვევებინა იგი, თვითონაც ეშმაკის ტყვეობაში იმყოფებიან.
და ამავე სიტყვებში: "ვისაც ყური აქვს, ისმინოს, რას ეუბნება სული ეკლესიებს", ნაუწყებია, რომ ღმრთის ერის ტანჯვა ამაო არ არის, - და რომ ბოლოს და ბოლოს მსოფლიო ურჯულოება დამარცხდება ჭეშმარიტების მახვილით და ჩაგდებულ იქნება "გარესკნელის ბნელში", სადაც იქნება "იქ ტირილი და კბილთა ღრჭიალი" (მთ. 22:13).
(აქ ძალიან მნიშნელოვანია ის, რომ შედეგად ეშმაკ-ურჩხული და მისი მხეცი, რომელიც ადამიანებს წარტყვევნის "ბაბილონის" ტყვეობაში და "ეგვიპტურ" მონობაში, და ჰკლავს მათ, ვინც ეწინააღმდეგება უკეთურების მსოფლიო ხელმწიფებას, თვითონ აღმოჩნდებიან ტყვეობაში და მოკლულ იქნებიან, ანუ მიიღებენ სამართლიან შურისგებას პრინციპით "თვალი თვალისა წილ", "ხმალი ხმალისა წილ" და "ტყვეობა ტყვეობისა წილ", შეად.: - "... და მოვიდა ჟამი შენი რისხვისა, რათა სანაცვლო მიაგო შენს მონებს - წინასწარმეტყველთ, წმიდათა და შენი სახელის მოშიშთ, დიდსა თუ მცირეს, და დაღუპო ქვეყნის დამღუპველნი" (გამოცხ. 11:18).
თანაც მსოფლიო ბოროტების საბოლოო დამარცხება აღსრულდება იმავე მახვილით, რომლითაც "მოწყლულია" "ზღვიდან ამომავალი მხეცის" შვიდი თავიდან ერთ-ერთი. შეად.: გამოცხ.13:14; 19:15 და სხვა).
გამოცხ. 13:9-10-ის კიდევ ერთი კიდევ ნიშანდობლივი მოწმობა მდგომარეობს იმაში, რომ ის ხელმწიფება, რომელიც "ზღვიდან ამომავალ მხეცს" აძლევს უფლებას "მბრძანებლობდეს ყველა ტომსა და ხალხსა, ერსა და ენაზე", ანუ მის თაყვანისმცემელ მსოფლიოზე, სინამდვილეში არის გრანდიოზული ილუზია, რომელიც ბანალური ადამიანური ურწმუნოების პირდაპირი შედეგია, - მაშასადამე, "მიწის მკვიდრთ" რომ ჰქონოდათ მოთმინება და რწმენა, ყოველი მათგანი აღმოჩნდებოდა წმინდანთა შორის, და "ყოვლისშემძლე მხეცი" მსოფლიოში ვერ მოიპოვებდა ვერც ხელწმიფებას და ვერც ძალას.
გარდა ამისა, სრულიად ცხადია, რომ "მოთმინება და რწმენა" საჭიროა არა რომელიღაც უცნობი წმინდანებისთვის რომელიღაც შორეულ მომავალში, არამედ "აქ" და "ახლა", ანუ ბუკვალურად ის სჭირდება ყოველ ახალაღთქმისეულ ქრისტიანს გამონაკლისის გარეშე (შეად.: "იფხიზლეთ და ფრთხილად იყავით, რადგანაც თქვენი მტერი ეშმაკი დაძრწის, როგორც მბრდღვინავი ლომი, და დაეძებს მსხვერპლს შთასანთქმელად. წინ აღუდექით მას მტკიცე რწმენით; გახსოვდეთ, რომ იგივე ვნებები ემუქრება თქვენს საძმოს ამ წუთისოფლად" (1 პეტ. 5:8-9); "გაგცემენ მშობლებიც და ძმებიც, ნათესავებიც და მეგობრებიც, ხოლო ზოგიერთ თქვენგანს მოკლავენ. და მოგიძულებთ ყველა ჩემი სახელის გამო. მაგრამ თქვენი თავიდან ერთი ბეწვიც არ დაიკარგება. მოთმინებით მოიპოვეთ თქვენი სული" (Лк. 21:16-19)).
ეს კი ნიშნავს, რომ წმინდანთა და "ზღვიდან ამომავალი მხეცის" წინააღმდეგობა გრძელდება მთელი ახალაღთქმისეული დროის განმავლობაში, და ეხება თითოეულ მორწმუნე ადამიანს, და არ მონაცვლეობს დროებითი ზავებით და სამშვიდობო შეთანხმებებით, და, თუკი ქრისტიანი მოახერხებს გაუძლოს რომელიმე განსაცდელს, ყოველ მომდევნო მომენტში იწყება ახალი განსაცდელი, - ასე რომ მოთმინება და რწმენა ქრისტიანს მოეთხოვება უკანდაუხევლად, შესვენებებისა და პაუზების გარეშე, ბუკვალურად ყოველდღიურად და ყოველწუთობრივად წუთისოფლად მათი ცხოვრების მანძილზე.
მასალა მომზადებულია საიტ "აპოკალიფსისის" რედაქციის მიერ მართლმადიდებლური .წყაროების. მიხედვით. 2025 წ.