აპოკალიფსისი > განმარტება
აპოკალიფსისის მესამე მხედარი:
შავი ცხენი, "სასწორის" სიმძიმე და "უღლის" სიმსუბუქე
(გამოცხ.6:5-6)
"და როცა ახსნა მესამე ბეჭედი, მომესმა ხმა მესამე ცხოველისა, რომელმაც თქვა: მოდი! გავიხედე და, აჰა, შავი ცხენი, და მასზე მჯდომს ხელთ ეპყრა სასწორი" (გამოცხ. 6:5).
მესამე მხედრის მიზანთან და იდუმალ მისიასთან დაკავშირებით ღვთისმეტყველები გამოთქვამდნენ და გამოთქვამენ ყველაზე განსხვავებულ შეხედულებებს, - თუმცა, ყველაზე ხშირად ეს განსხვავებები მეორეხარისხოვანი (ანუ დროსთან, ვადებთან, ტერიტორიასთან და ა. შ. დაკავშირებული) კითხვებით შემოიფარგლება.
რაც შეეხება ძირითად მტკიცებულებებს, თითქმის ყველა შემოთავაზებული განმარტება "შავი ცხენის მხედარს" ბუკვალური სასტიკი შიმშილობის წინამაუწყებლის (ან "მომწყობის") როლში განიხილავს, რომელიც "აპოკალიფსისამდე" უნდა მოხდეს და მთელი მსოფლიო უნდა შეარყიოს.
მიუხედავად ამისა, შეუძლებელია არ შევნიშნოთ, რომ მსგავსი შეხედულების სიჭარბე მეტწილად განპირობებულია მესამე მხედრის ცხენის ფერით. და რადგან შავი ფერი ტრადიციულად უპირისპირდება თეთრს, - უკვე ეს ფაქტი საკმარის მიზეზად მიაჩნიათ იმისთვის, რათა მესამე მხედარს დააკისრონ ნეგატიური როლი, ანუ მასში დაინახონ ერთგვარი გამანადგურებელი ძალა, რომლის გამოვლენა მსოფლიოში მოიტანს მასობრივ და სასტიკ შიმშილს.
(ცხადია, რომ თუკი მსგავს აკვიატებულ აზრს დავეყრდნობით, ყველა სხვა დანარჩენი დეტალი და წვრილმანი, რომელიც მესამე მხედარს უკავშირდება, სრულიად ლოგიკურად აღიქმება, როგორც გლობალური უბედურების ნიშანი, ხოლო თვით მხედარი ბოროტების "მაუწყებლად " და "მატარებლად" წარმოდგება).
მაგრამ, თუ წმიდა წერილის მოწმობებს ობიექტური და კრებითი მზერით შევხედავთ, შეიძლება შევნიშნოთ, რომ "ბიბლიური" შავი ფერი არ შეიძლება მიჩნეულ იქნას, არც ბოროტების სიმბოლოდ (შეად.: - "შავი ვარ, მაგრამ მშვენიერი, ასულნო იერუსალიმისა! ვით კედარის კარავნი და ვით სოლომონის კრეტსაბმელნი" (ქება. 1:5); "თავი მისი ოქროა რჩეული, ხვეულია თმები მისი, შავია ყორანივით" (ქება 5:11) და სხვა).
(სიტყვამ მოიტანა და, თუ ფერზე ვილაპარაკებთ, რომელშიც "ირთვება" ბოროტება გამოცხადების წიგნის სიმბოლოებში, - მასში "ბოროტების სამოსად" გამოდის არა შავი, არამედ წითელი ფერი, შეად.: "... ვიხილე ქალი, ზურგზე რომ აჯდა წითელ მხეცს, რომელსაც, გმობის სახელებით სავსეს, შვიდი თავი და ათი რქა ჰქონდა" (გამოცხ. 17:3); "და იტყვიან: ვაი, ვაი, დიდო ქალაქო, პორფირითა და ძოწეულით მოსილო..." (გამოცხ. 18:16) და სხვა).
გარდა ამისა, "ზეციურ ცხენებთან" დაკავშირებით ლაპარაკია არა რაიმე "გარეგან შესამოსელზე", რომელიც სიმბოლური სახით მართლაც შეიძლება მოწმობდნენ იმათ სულიერ მდგომარეობაზე, ვინც ასეთ სამოსს ატარებს (თუმცა, "სულიერი სამოსის" ხარისხი წმიდა წერილში განისაზღვრება არა იმდენად ფერით, რამდენადაც მასალით, "სიმდიდრით" და სიწმიდით).
მაგრამ ადამიანისა და ცხოველის "ბუნებრივი" შავი ფერი ისეთივე ბუნებრივია, როგორც თეთრი, წითელი (თანაც თავიანთი ბუნებრივი ფერის შეცვლა, ტანისამოსისგან განსხვავებით, არც ცხოველებს და არც ადამიანებს არ შეუძლიათ), შეად.:
"ნურც შენს თავს დაიფიცავ, ვინაიდან არ შეგიძლია არც ერთი ღერი თმის გათეთრება ან გაშავება" (მთ. 5:36).
რადგანაც "მესამე ცხენი" შავია თავისი ბუნებრივი ფერით (იმის გათვალისწინებითაც კი, რომ ეს მხოლოდ სიმბოლოა), - მისი შავი ფერი არ შეიძლება "სულიერი ბიწიერების" ნიშნად იქნას მიღებული (ასე, მაგალითად, ძველაღთქმისეულ დროებაში შავი და წითელი ცხოველები, "სხეულებრივი" ნაკლოვანებების გარეშე ტაძრისთვის გამოსადეგად მიიჩნეოდნენ და მსხვერპლად იწირებოდნენ თეთრი ფერის ცხოველებთან ერთად).
ამრიგად, "ნეგატიური მოლოდინები", რომლებიც მესამე მხედრის ცხენის ფერით არის განპირობებული, არ შეიძლება საფუძვლიანად იქნას მიჩნეული.
სხვათა შორის, მოვლენები, რომლებიც მესამე მხედრის მიწიერ მისიასთან არიან დაკავშირებულნი, ნეგატიურად აღიქმებიან არა მარტო მისი ცხენის ფერის გამო. იმაში, რაც მსოფლიოში ხდება მისი გამოჩენისას, კომენტატორთა უმეტესობის აზრით მოაზრებულია მსოფლიო მასშტაბის შიმშილობა, - და შავი მხედრის, როგორც "აპოკალიფსისის საშინელი მაუწყებლის" ასეთ გაგებას კიდევ ერთ დამატებით ნიშანს მატებს.
მაგრამ მტკიცებულება მსოფლიო შიმშილობაზე, რომელიც სავარაუდოდ მოაქვს მესამე მხედარს, ასევე სადავოა, - რადგან ბუკვალური შიმშილობის მოწმობა გამოცხადების 6:5-6-ში არ არის. მეტიც, ბუკვალური ღვინო და ზეთი საკვების პროდუქტებ არიან, რომელთა საწარმოებლად გამოიყენება ყურძენი და ზეთოვანი კულტურები, - ხოლო თუკი მსგავსი მიწიერი ნაყოფი მესამე მხედრის მიერ არ ზიანდება ("ღვინოსა და ზეთს ნუ ავნებ" (გამოცხ. 6:6)), მაშასადამე, არც გვალვა, ან სხვა რაიმე კატაკლიზმი, რომელსაც შეეძლო გაენადგურებინა ხილ-ბოსტნეული, თევზები, ხორცი და ა. შ., დედამიწაზე არ მოხდება.
რაც შეეხება მარცვლოვანთა რაოდენობას, რომელსაც "წონის" შავი ცხენის მხედარი, - "საწყაო პური დინარად" (ანუ უმცირესი საზომი, რომელიც უახლოვდება 1 ლიტრს) რომის იმპერიაში შეესაბამებოდა ჯარისკაცის დღიურ განაკვეთს, ხოლო ფულადი ერთეულით, - ერთი დინარით, - ფასდებოდა დაქირავებული მუშის დღიური ნამუშევარი. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ფაქტებს მხედველობაში იღებს თითქმის ყველა ღვთისმეტყველის, - ზოგიერთი მაინც მიდის იმ დასკვნამდე, რომ ყოველდღიური საკვები ულუფის წარმოდგენა ერთი დღის ნამუშევრის მიხედვით (თანაც შეზღუდვები მოხსნილია ღვინოსა და ზეთზე) მასობრივი სასტიკი შიმშილობის ნიშანია.
(ყველაზე ხშირად მსგავს დასკვნას ამტკიცებენ მით, რომ "ნორმალურ", ანუ არა შიმშილოვან დროს ერთ დინარად შეიძლებოდა ბევრად უფრო მეტი ხორბლისა და ქერის ყიდვა... კერძოდ, საკმაოდ დეტალურად ეს განხილული აქვს უ. ბარკლის).
მიუხედავად ამისა, თუკი მოვწყდებით გამოთვლებს და წარმოვიდგენთ, რომ ყოველი ადამიანი დღიური შრომისთვის იღებს ყოველდღიურ სარჩოს, - ასეთი მდგომარეობა არანაირად შეიძლება ჩაითვალოს შიმშილობად. მეტიც, მსგავსი ვითარება უფრო წააგავს ცხოვრებაში "მამაო ჩვენოს" თხოვნის განხორციელებას, სადაც ყოველი მლოცველი ზეციერი მამისგან ითხოვს არა სიუხვეს და სიმდიდრეს, არამედ "პურს არსობისას".
მაშასადამე უფლისადმი ერთი დღის "მუშაკობისთვის" ყოველი ქრისტიანი ბუკვალური აზრით ღმერთს სთხოვს მხოლოდ თავის დღიურ სარჩოს (თანაც "ინდივიდუალური დღიური სარჩო ქრისტეს ეკლესიაში გარანტირებულია არა მარტო ზრდასრული მამაკაცებისთვის, არამედ ბუკვალურად ყოველი ქრისტიანისთვის, ანუ ყოველი მლოცველისთვის, რომელიც კი გულის სიწმიდით მიმართავს ზეციურ მამას, წარმოადგენს სულიერ მხედარს და შეუძლია "მეომრის დღიური სარჩოს" იმედი იქონიოს).
გარდა ამისა, "ხმა მესამე ცხოველისა", რომელიც მითითებას აძლევს მესამე მხედარს, პირდაპირ ზეციური საყდრიდან მოდის, - ხოლო განკარგულება მოეწყოს საყოველთაო, ამასთანავე "ბრმა" (ანუ სათითაო, ყველასთვის, გამონაკლისის გარეშე) შიმშილობა, რომელიც მომდინარე იქნებოდა ყოვლისმპყრობელისა და შემოქმედისგან, ახალაღთქმისეული გამოცხადების სულისკვეთების საწინააღმდეგოა.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, სიჭარბის (სიუხვის, ხვავ-ბარაქის) შეზღუდვა ან მისი მიუწვდომლობა შეიძლება გავიგოთ კატასტროფულ უბედურებად, და მასში მოვიაზროთ აპოკალიფსისის საყოველთაო მინიშნება, - მაგრამ მსგავსი დასკვნა განპირობებული იქნება არა გამოცხადების წიგნის მოწმობით, არამედ გარკვეული სუბიექტური აკვიატებულობით.
(აქ შეიძლება შევნიშნოთ ის ვითარებაც, რომ ყოველ სიტყვას, რომელიც შემოქმედისა და ყოვლისმპყრობელის საყდრიდან მომდინარეობს, გარდაუვალი კანონის ძალა გააჩნია. ამიტომაც შეუძლებელია თვით ბუნება, ანუ ამინდი, მოსავალი და ა. შ. განერიდოს ღმრთის განკარგულებას არა თუ "მარჯვნივ", არამედ "მარცხნივაც". ეს კი ნიშნავს, რომ გამოცხ. 6:6-ში ნაუწყების მკაცრი და ბუკვალური აღსრულების შემთხვევაშიც, პური "ერთ დინარზე" უფრო იაფი არ იქნება, - თუმცა არც "ერთ დინარზე" უფრო უძვირესიც. ასე რომ, "ნამდვილი", "მომაკვდინებელი" ნამდვილად აპოკალიპტური შიმშილი ასეთი განკარგულების შემთხვევაში უბრალოდ შეუძლებელია).
ამასთან ბიბლიური "ღვინო" და "ზეთი", რომელსაც არანაირი შეზღუდვა არ უწესდება, გახლავთ მადლისა და ზეციური სიხარულის მყარი სიმბოლოები, - გარდა ამისა, ანდრია კესარიელი მათში ხედავს "უფლისეული მკურნალობის" სიმბოლოსაც.
ასეა თუ ისე, ზემოთ აღნიშნული მნიშვნელობების გათვალისწინებით, რომელიც შავ ცხენსა და მის მხერდარს უკავშირდება და, რომელსაც ზეციური იარაღის სახით მიცემული აქვს განსაკუთრებული სასწორი, გვაქვს საფუძველი დავინახოთ მსოფლიო სახარებისეული ქადაგების კიდევ ერთი სახე, რომელიც პირველი ორი ბეჭდის მოწმობათა ხაზს აგრძელებს. ამასთან საგანი, რომელიც მესამე მხედარს ხელში უჭირავს, წარმოადგენს სულიერ იარაღს, რომელიც მიწიერი კეთილდღეობიდან ზეციური კეთილდღეობისკენ ადამიანთა მისწრაფების გადაფასებისკენ არის მიმართული (თანაც, ზეციური სიკეთეები ეგზავნებათ და რჩებათ ადამიანებს უსაზღვრო რაოდენობით, შეად. – "ღვინოსა და ზეთს ნუ ავნებ" (გამოცხ. 6:6)).
აქედან კი გამოდის, რომ მესამე მხედარი "ადამიანებს საკვებს კი არ წაართმევს", - არამედ განამყარებს "მცირედით დაკმაყოფილების" სახარებისეულ პრინციპბს, და ხორციელი ხვავ-ბარაქისკენ მისწრაფების ნაცვლად ადამიანებს აიძულებს მიჰყვნენ თავმდაბლობას, მოუხვეჭელობას და თვით ასკეტიზმსაც კი (ხომ ვიცით, რომ მართლმადიდებლური ბერ-მონაზვნობა ოდითგანვე იწოდება "შავ სამღვდელოებად").
მართალია, მსგავსი შეზღუდვები ხორციელი ცხოვრებისთვის განსაზღვრულ უხერხულობებს და სირთულეებს ბადებს, მაგრამ მაინც, - მესამე მხედრის "მცირე საწყაო" დედამიწაზე მოდის არა როგორც უბედურება, არამედ, როგორც ადამიანისა და კაცობრიობის წაქეზება ზეციური ბარაქის საძიებლად, რომელიც აპურებს არა სხეულს, არამედ პოტენციურად უკვდავ ადამიანურ სულს.
გარდა ამისა, მესამე ბეჭდის სიმბოლოებთან მიმართებაში შეიძლება გაკეთდეს კიდევ ერთი შენიშვნა, რომელიც იმსახურებს იმას, რომ მასზე დეტალურად შევჩერდეთ.
"და მომესმა ხმა ოთხ ცხოველს შორის, რომელმაც თქვა: საწყაო პური დინარად და სამი საწყაო ქერი დინარად, ხოლო ღვინოსა და ზეთს ნუ ავნებ" (გამოცხ. 6:6).
საქმე იმაშია, რომ ბუკვალურია ზრით იმ საგნად, რომელსაც იდუმალთმხილველი მესამე მხედრის ხელში ხედავს, წარმოადგენს არა "საწყაო" რაიმე საზომი ჭურჭლის აზრით, რომლის ბერძნულენოვან შესაბამისობაში გვექნებოდა სიტყვა μέτρον (ანუ "მეტრონი"), - არამედ "სასწორი" ან მეტიც, "უღელი" (ბერძნ. ζυγόν – "ძიგონი").
ამასთან "ძიგონი" არის ის საგანი, რომელსაც უფალი "თავისას" უწოდებს, და ასევე "საამოსა" და "მსუბუქს", შეად.:
"დაიდგით ქედზე ჩემი უღელი და ისწავლეთ ჩემგან, ვინაიდან მშვიდი ვარ და გულით მდაბალი, და მოიპოვებთ სულის სიმშვიდეს. ვინაიდან უღელი ჩემი ამოა, და ტვირთი ჩემი - მსუბუქი" (მთ. 11:29-30).
ხოლო თუ მესამე მხედარს ხელში უჭირავს არა "საწყაო", არამედ "უღელი", - სამივე მხედრის შეიარაღება წარმოადგენს ბიბლიურ "საუფლო იარაღს" (ანუ "მშვილდს" - ზაქ. 9:13-14; "მახვილს" - მთ. 10:34 და "უღელს" - მთ. 11:29-30), რომლითაც განმტკიცდება სახარებისეული ქადაგება და ქრისტიანული რწმენა (შეად.: "რადგანაც ჩვენი საომარი საჭურველი ... ღვთის მიერ ძლევით მოსილი ყოველგვარ ძნელოვან გულის სიტყუათა დასარღვევად" (2 კორ. 10:4)).
რაც შეხება მიზეზს, თუ რატომ არის თარგმანებში (მაგ.: რუსულში, ქართულში და სხვა - "აპოკ." რედ.) საგანი, რომელიც ხელში მესამე მხედარს უჭირავს, წარმოდგენილი არა სიტყვით "უღელი", არამედ "სასწორი", - ეს მიზეზი ცალკეულ მსჯელობას იმსახურებს.
საქმე იმაშია, რომ ჯერ კიდევ ერთ თავის მნიშვნელობაში ბერძნ. სიტყვა "ძიგონი" ნიშნავს "სასწორს", რომელსაც ორი-სამი ათასი წლის წინ კადონის (წანწალას, ღერძის, ძელის) ფორმა ჰქონდა და ძალიან წააგავდა უღელს ან ცალუღს, რომლითაც გამწევი ნახირი დადიოდა.
მეოთხე მეფეთა წიგნში არის ეპიზოდი, სადაც წინასწარმეტყველი ელისე სამარიის ქალაქის მცხოვრებთ აუწყებს უჩვეულო ზომის ნადავლის შესახებ, რომელიც ისრაელიტებს წილად სირიული ჯარების დამარცხების შემდეგ შეხვდება.
"თქვა ელისემ: ისმინეთ უფლის სიტყვა. ასე ამბობს უფალი: ხვალ ამ დროს ერთი სეა გამტკიცული ფქვილი ერთი შეკელი ეღირება, ორი სეა ქერიც - ერთი შეკელი სამარიის კარიბჭესთან. ... გამოეფინა ხალხი და გაძარცვეს არამელთა ბანაკი. ერთი სეა განმტკიცული ფქვილი ერთი შეკელი გახდა, ორი სეა ქერიც - ერთი შეკელი, უფლის სიტყვისამებრ" (4 მეფ. 7:1, 16).
ანუ ამ ფრაგმენტში, ისევე, როგორც გამოცხ. 6:5-ში, არსებობს განსაზღვრული გაანგარიშება, რომლის შესაბამისადაც ერთი მცირე ფულად ერთეულზე, "შეკელზე" გაიყიდება "ერთი სეა გამტკიცული ფქვილი" და "ორი სეა ქერი", - და სწორედ ეს აზრობრივი მსგავსება გახდა მიზეზი, რომლის მიხედვითაც გამოცხადების მთარგმნელებმა მესამე მხედრის ხელში საწყაო "სასწორი" "დაინახეს, და არა "გამწევი უღელი" (სხვათა შორის, უნდა აღინიშნოს, რომ ძველქართულ თარგმანში სწორედ "უღელია" მოცემული და არა "სასწორი". იხ.: "და რაჟამს აღაღო მესამე ბეჭედი, მესმა მესამისა მის ცხოველისაჲ, რომელი იტყოდა: მოვედ და იხილე! და აჰა ცხენი შავი, და მჯდომარესა მას ზედა აქუნდა ჴელთა მისთა უღელი" (გამოცხ. 6:5).
მაგრამ "ხინიქსი" (ძვ. ქართ.: "სამადგანი", ახ. ქართ.: "საწყაო" – "აპოკ." რედ.), რომელიც დაკავშირებულია "ძიგონთან" (გამოცხ. 6:5), - ეს არის ტევადობის საზომი, და არა სასწორი, თანაც "ფქვილი" და "ქერი", რომლებიც წარმოადგენენ ცვალებადი ტენიანობის ფხვიერ პროდუქტებს, ჩვეულებრივ პირობებში ბაზრებში იზომებოდა არა სასწორებით, არამედ ტევადობითი (მოცულობითი) ერთეულებით.
ელისეს წინასწარმეტყველებაც 4 მეფ. 7:1, 16-ში, "სამარიულ ნადავლთან" მიმართებასი სწორედ ტევადობით საზომზე მეტყველებს, რომელიც აღნიშნულია შესაბამისი ბერძნული სიტყვით μέτρον, ანუ "მეტრონი".
სხვა სიტყვებით, "ხინიქსი ფქვილი" (ძვ. ქართ.: "სამაგდანი იფქლი" – "აპოკ." რედ.) არასოდეს იზომებოდა სასწორით, - ასე რომ ის საგანიც, რომელიც ხელში უჭირავს მესამე მხედარს, ლოგიკურად უნდა აღგვექვა სიტყვის პირველი აზრით, - "ძიგონით", ანუ როგორც "უღელი" (როგორც ეს ძველქართულ თარგმანშია - "აპოკ." რედ.).
მიუხედავად ამისა, "სამარიული ნადავლი" 4 მეფ. 7:1-16-დან, და "ფქვილი და ქერი" გამოცხ. 6:5-დან დაკავშირებულნი არიან საერთო მნიშვნელობებით, რომელთა შესაბამისად მარცვლეულის რაოდენობა, რომელიც გამარჯვების შემდეგ ერგო ისრაელს, მართლაც იმდენად დიდი იყო, რომ აღემატებოდა ყოველგვარ წარმოსახვას (შეად.: "აჰა, სარკმელებიც რომ გააკეთოს უფალმა ცაზე, განა მოხდება ასეთი ამბავი?" (4 მეფ. 7:2)).
მაგრამ რადგან ახალაღთქმისეულ დრეობას გააჩნია სხვა ნიშნები, ხოლო ქრისტეს მორწმუნეები არ იძენენ "მიწიერ" სიმდიდრეებს, - უნდა ვივარაუდოთ, რომ გამოცხ. 6:5-ში ასახულია არა მსგავსება, არამედ ახალაღთქმისეული რეალობის დაპირისპირება იმ "მიწიერ ნადავლებთან", რომლებიც ერგოთ ისრაელიტებს 4 მეფ. 7:1-16-ში.
მეტიც, ამგვარი სიმბოლურ შეპირისპირებებს ზემოთხსენებულ მნიშვნელობებთან ემატება კიდევ ერთი მოწმობა ახალაღთქმისეულ დროებაზე, რომელიც წარმოჩენილია წინასწარმეტყველ იერემიას სიტყვაში:
"ნამდვილად გიხსნი და მახვალით არ დაეცემი, ნადავლად დაგრჩება სიცოცხლე, რადგან ჩემი იმედი გქონდა, ამბობს უფალი" (იერ. 39:18).
მეორე მხრივ, იგივე აზრობრივი კავშირები ცნებებს შორის: "უღელი", "სასწორი" და "ჯვარი" შეიძლება აი ასე წარმოვიდგინოთ (იხ. მთელი გალერეა):
უღელი (ბერძნ. ζυγόν), რომელიც ფორმით მოგვაგონებს ასო т-ს.
ასე რომ იმ საგანში, რომელიც ხელში უჭირავს მესამე მხედარს, ასახულია არა უბრალოდ "მცირე მოცულობის საზომი ინსტრუმენტი", - არამედ ქრისტიანული "უღლის" ხატება, რომელიც მიდის "ჯვრის" მცნებამდე (შეად. - ლიკ. 9:23; მთ. 10:38).
ასეა თუ ისე, არსებობს საფუძველი ვამტკიცოთ, რომ სამი მხედრის ხატებაში რომლებიც ატარებენ "უფლის იარაღებს", წარმოდგენილია, როგორც ქვეყნიერებაში, ასევე ადამიანში სახარების სამახარობლო მისია. თანაც, აღასრულებს რა თავის საქვეყნო მისიას, სამი მხედარი ერთმანეთს კი არ "ცვლიან", არამედ "გვერდიგვერდ" მიდიან, და ერთსა და იმავე წარმატებას აღწევენ, შეად.:
"ჩვენ არაფერში ვიძლევით დაბრკოლების საბაბს, რათა არ დაიგმოს მსახურება. არამედ ყველაფერში ღვთის მსახურებად ვავლენთ თავს: მრავლის თმენაში, ჭირში, სიმძიმილში, ვიწროებაში, გვემაში, დილეგში, დევნაში, გარჯაში, სიფხიზლეში, მარხვაში, სიწმიდეში, შემეცნებაში, სულგრძელობაში, სიწრფელეში, სული წმიდაში, უპირფერო სიყვარულში, ჭეშმარიტების სიტყვაში, ღვთის ძალაში, სიმართლის საჭურვლით მარჯვენასა და მარცხენაში" (2 კორინთ. 6:3-7).
(სიტყვამ მოიტანა და, სწორედ მხედართა გამოსვლის ამ "ერთდროულობის" მიზეზით ყოველ მათგანს დედამიწის "თავისი" მეოთხედი არ გამოეყოფა. ეს ვითარება, შესაძლოა, არ დაიმსახურებდა ყურადღებას, მეოთხე მხედარი და ამ აზრითაც წარმოდგენილი არ იქნებოდა გამოცხადებაში ცალკე ნიშნად "თეთრ", "წითელ" და "შავ" ცხენებზე ამხედრებულებისგან განსხვავებით).
გარდა ამისა, უნდა აღინიშნოს, რომ გაფართოვებული (და უფრო აბსტრაქტული) მნიშვნელობის პირველ სამ ბეჭედში აღნიშნულია სახარების სულიერი გზები კაცობრიობაში, მიწიერი ეკლესიის ისტორიული გზები ერებში, და ისეთი ცნებაც, როგორიცაა "ცოდნის მომატება" (თანახმად დანიელის წინასწარმეტყველისა: 12:2-4).
რადგან "ცოდნის გზა" ძევს რწმენაზე, სინანულსა და სულიერ აღმატებაზე (შეად. – 2 პეტ. 3:18; ეფეს. 4:13; კოლას. 1:10) და სხვა), - ასეთ "ინდივიდუალურ" ასპექტში თვით სიტყვა "მოდი და იხილე" მიმართულია არა მარტო "მხედრებისადმი", არამედ პირადად ყოველი ქრისტიანისადმი, შეად.:
"რადგანაც არა მრცხვენია სახარებისა, ვინაიდან იგია ძალა ღვთისა, ყოველი მორწმუნის მხსნელი, ჯერ იუდეველისა და მერე ელინის. რაკიღა მასში ცხადდება სიმართლე ღვთისა რწმენისთვის და რწმენით; როგორც დაწერილია: „მართალი რწმენით იცოცხლებს" (რომ. 1:16-17).
თანაც ამ აზრით აღსანიშნავია ის თანიმდევრულობაც კი, რომლის თანახმადაც ეხსნება იდუმალთმხილველს ოთხი მხედარი, - რადგან იმისთვის, რათა არა მარტო დანახულ, არამედ შეგნებულ და შემეცნებულ იქნას ის, თუ რა არის დაფარული თითოეული ბეჭდის ქვეშ არა წიგნის ტექსტში, არამედ ამ სიმბოლოთა შესაბამის რეალობაში, ადამიანს სჭირდება გაიაროს შესაბამისი განსაცდელები "საკუთარი ფეხებით", და "დაინახოს" სახარების გზები საკუთარი შინაგანი თვალებით (ე. ი. შეუძლებელია მეორე მხედრის "დანახვა", თუ არ შეხვდები პირველს; და ძალიან ძნელია მესამის "შემჩნევა", თუკი "ჩაუვლი" მეორეს, და ა. შ.).
მეტიც, ამ კონტექსტში ოთხი ზეციური ცხოველის "გარეგანი სახე" (რომლებიც, სხვათა შორის, მიიჩნევიან მახარობელთა სიმბოლოებადაც), საკმაოდ მარტივ და მკაფიო აზრს იძენენ:
ლომი (პირველი ზეციური ცხოველი) განასახიერებს ძალასა და ხელისუფლებას (შეად.: დაბ. 49:9; რიცხვ. 23:24; ეს. 31:4; მიქ. 5:8; გამოცხ. 5:5 და სხვა), - ასე რომ, მსგავსი ხატებით აღწერილია ახალაღთქმისეული მოწმობის გამარჯვება "შინაგან კაცში" (რასაც ადამიანები მოჰყავს რწმენასთან და ქრისტესკენ მოქცევასთან).
ხარი (მეორე ზეციური ცხოველი) არის ქრისტიანული მემსხვერპლეობის სიმბოლო (შეად.: ებრ. 13:11-13; 2 ტიმ. 4:5-6 და სხვა).
მესამე ცხოველის სახე, რომელიც "ადამიანისას" წააგავდა მიანიშნებს "კაცზე ქრისტეში", რომელიც ხორცს აძლევს აუცილებელ მინიმუმს, მაგრამ ცხოვრობს სულიერი საკვებით - და შედეგად ნამდვილად ადამიანურ სახეს იძენს.
რაც შეეხება "მფრინავ არწივს", - ეს ხატება მოწმობს ქრისტესადმი მორწმუნის უნარზე მოწყდეს დედამიწას, და აიჭრას ზეცაში.
(აქ შეიძლება შევნიშნოთ, რომ მეოთხე ზეციური ცხოველის ხატება შემთხვევით არ არის დახატული მხოლოდ გარეგანი მსგავსებით, არამედ რეალური მოქმედებითაც, ანუ იდუმალთმხილველი ლაპარაკობს არა უბრალოდ "არწივზე", არამედ "მფრინავ არწივზე", თანაც არ შემოიფარგლება მე-6 თავით, არამედ აგრძელებს ამ ხატებას მე-8 და 12-ე თავებში, რაზეც ოლაპარაკი გვექნება შესაბამისი სიუჟეტების განხილვაში. ამასთან სწორედ "მიწიდან ამაღლება" არის ის სულიერი ძალა, რომელიც შესაძლებლობას აძლევს ქრისტიანს წარმატებით დაუდგეს წინ მეოთხე "მომაკვდინებელ" მხედარს).
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, თუკი ადამიანი, "სულიერი ზრდადობის" მთელ გზას გადის როგორც ქრისტიანი, - ის ადრე თუ გვიან შეიცნობს უკომპრომისო სულიერი ბრძოლის რეალურობას, რომელიც მიმართულია "არა სისხლისა და ხორცის", არამედ "ცისქვეშეთის ბოროტ სულთა წინააღმდეგ" (ეფეს. 6:12), და აღესრულება არა მიწაზე, არამედ "საჰაერო სივრცეში".
ხოლო რადგან სიკვდილსა და ჯოჯოხეთზე ქრისტეს გამარჯვების წყალობით ყველა, ვინც იღებს საკუთარ ჯვარს და მიჰყვება მას, იძენს "არწივის ფრთებს", - ყოველი ქრისტიანი პოტენციურად შემძლეა "ამაღლდეს დედამიწაზე", და თავისი "პირადი" ქრისტიანული ძლევით გაიმარჯვოს მხედარზე რომლის სახელია "სიკვდილი".
"თუკი არსობის საწყისს (ანუ ქრისტესთან თანაზიარობის ცხოვრებას) ბოლომდე დავიცავთ მტკიცედ" (ებრ. 3:14).
______________________