განმარტება - იოანეს გამოცხადების განმარტება_15_1_8_ანგელოზები და უკანასკნელი შვიდი წყლულება

აპოკალიფსისის განმარტება

გამოკრებილი თანამედროვე ღვთისმეტყველთა და წმიდა მამათა თხზულებებიდან

ანგელოზები და უკანასკნელი შვიდი წყლულება

(თ. 15:1-8)

ძვ. ქართულით

1. და ვიხილე სხუაჲ სასწაული ცათა შინა დიდი და საკჳრველი: ანგელოზნი შჳდნი, რომელთა აქუნდეს შჳდნი იგი წყლულებანი უკუანაჲსკნელნი, რამეთუ მათ წყლულებათა ზედა აღესრულა გულისწყრომაჲ ღმრთისაჲ. 2. და ვიხილე, ვითარცა ზღუაჲ ჭიქისაჲ, შერეული ცეცხლითა. და რომელთაცა სძლიან ხატსა მას და მჴეცსა და რიცხუსა მას სახელისა მისისასა, მდგომარე იყვნეს ზღუასა მას ზედა ჭიქისასა და აქუნდა ათძალები ღმრთისაჲ. 3. და გალობენ გალობასა მოსეს, მონისა ღმრთისასა, და გალობასა მას კრავისასა და იტყჳან: დიდ და საკჳრველ არიან საქმენი შენნი, უფალო ღმერთო, ყოვლისა მპყრობელო; მართალ და ჭეშმარიტ არიან გზანი შენნი, მეუფეო წმიდათაო. 4. ვინ არა შეუშინდეს, უფალო, და ადიდებდეს სახელსა შენსა? რამეთუ შენ მხოლოჲ ხარ წმიდა, და ყოველნი წარმართნი მოვიდენ და თაყუანის-გცენ წინაშე შენსა, რამეთუ სიმართლენი შენნი გამოცხადნეს. 5. და შემდგომად ამისა ვიხილე, რამეთუ განეღო ტაძარი კარვისაჲ მის საწამებელისაჲ ცათა შინა. 6. და გამოვიდეს შჳდნი იგი ანგელოზნი, რომელთა აქუნდეს შჳდნი იგი წყლულებანი, რომელთა ემოსა სამოსელი სელისაჲ წმიდაჲ და ბრწყინვალე, და მკერდთა მათთა ზედა ერტყა სარტყელები ოქროჲსაჲ. 7. და ერთმან ოთხთა მათ ცხოველთაგანმან მისცნა შჳდთა მათ ანგელოზთა შჳდნი ლანკნანი ოქროჲსანი, სავსენი გულის-წყრომითა ღმრთისაჲთა, რომელი-იგი ცხოველ არს უკუნითი უკუნისამდე. 8. და აღივსო ტაძარი იგი კუამლითა დიდებისაგან ღმრთისა და ძლიერებისაგან მისისა. და ვერვინ შემძლებელ იყო შესლვად ტაძარსა, ვიდრემდის აღესრულნეს შჳდნი იგი წყლულებანი შჳდთა მათ ანგელოზთანი.

ახ. ქართულით

1. და ვიხილე სხვა ნიშანი ცაში, დიდი და საკვირველი: შვიდი ანგელოზი უკანასკნელი შვიდი წყლულებით, რომლებითაც მთავრდებოდა ღვთის რისხვა. 2. და ვიხილე თითქოს მინის ზღვა, ცეცხლშერეული, და მხეცის, მისი ხატისა და მისი სახელის რიცხვის მძლეველნი, მინის ზღვაზე რომ იდგნენ და ხელთ ეპყრათ ღვთის ქნარები. 3. და გალობდნენ მოსეს, ღვთის მონის, საგალობელს და საგალობელს კრავისას: დიადია და საკვირველი შენი საქმენი, უფალო ღმერთო, ყოვლისმპყრობელო: წრფელია და ჭეშმარიტი შენი გზანი, ხალხთა მეუფეო! 4. ვის არ ეშინოდეს, უფალო, და არ ადიდებდეს შენს სახელს? ვინაიდან მხოლოდ შენა ხარ წმინდა; ამიტომაც გეახლება ყველა ხალხი და თაყვანს გცემს შენ, რადგანაც გამოჩნდა შენი სამართალი. 5. შემდგომ ამისა გავიხედე, და, აჰა, გამოჩნდა ტაძარი მოწმობის კარვისა ცაში. 6. გამოვიდა ტაძრიდან შვიდი ანგელოზი, რომლებსაც ჰქონდათ წყლულება შვიდი, სელის წმიდა და ბრწყინვალე სამოსით მოსილნი და მკერდზე ოქროს სარტყლით შემოგარსულნი. 7. ოთხ ცხოველთაგან ერთ-ერთმა შვიდ ანგელოზს მისცა ოქროს შვიდი თასი, უკუნითი უკუნისამდე ცოცხალი ღვთის რისხვით აღვსილი. 8. და აღივსო ტაძარი ღვთის დიდებისა და მისი ძლიერების კვამლით, ასე რომ, აღარავის შეეძლო ტაძარში შესვლა, ვიდრე არ აღსრულდებოდა შვიდი ანგელოზის წყლულება შვიდი.

შინაარსი

VI. საღმრთო განგებულების გამოვლენის მეოთხე თანამიმდევრობა (თ. 15-19)

ანგელოზები და უკანასკნელი შვიდი წყლულება (თ. 15:1-8)

15-ე თავში გადმოცემული ხილვით იწყება ახალი (მეოთხე) რიგი აპოკალიფსური თანმიმდევრობა საღმრთო განგებულებისა. წინა თანამიმდევრობა დაიწყო ქრისტეს ეკლესიის ხილვით, სადაც ეკლესიის სიმბოლოდ წარმოსდგა დედაკაცი, რომელიც მხეცს უდაბნოში გაექცა; ხოლო დამთავრდა იგი გამოცხადებით საშინელი სამსჯავროს შესახებ, რომელიც წარმოდგენილია ორი მომენტით: 1) მართალთა ხილვა და 2) ცოდვილთა დასჯა. ეს თამიმდევრობა ბევრ ახალ რამეს იუწყება წინა თამიმდევრობებისგან განსხვავებით. მაგრამ გახსნა არა ყოველივე და ამიტომაც, მომდევნო თანმიმდევრობას ამ საკითხში გარკვეული დამატებები და სიცხადე შეაქვს.

ანგელოზები და უკანასკნელი შვიდი წყლულება (თ. 15:1-8)

ახალ ხილვას და ახალ თამიმდევრობას იოანე იგივე სიტყვებით იწყებს, რომლითაც დაიწყო წინა თანმიმდევრობა. "და ვიხილე სხვა ნიშანი ცაში, დიდი და საკვირველი: შვიდი ანგელოზი უკანასკნელი შვიდი წყლულებით, რომლებითაც მთავრდებოდა ღვთის რისხვა" (გამოცხ. 15:1).

როგორც ადრე (12:1), იოანე ახლაც ხედავს ცაში "სხვა ნიშანს, დიდსა და საკვირველს", მაგრამ წინასგან განსხვავებით აქ ეს ნიშანი "საკვირველად" იწოდება. დამატების მიზანი, რა თქმა უნდა, ის არის, რომ ეს ნიშანი, რომელიც ნამდვილად ღირსია გაკვირვებისა, განსაკუთრებულად იპყრობს ყურადღებას. სამყაროს თუ ზღვიდან ამომავალი მხეცის ჭრილობის განკურნება გაუკვირდა, მით უფრო უნდა უკვირდეს ახალი ნიშანი, რადგან ის უფრო მნიშვნელოვანია მისთვის, ვიდრე მხეცის განკურნება.

იოანე ხედავს შვიდ ანგელოზს. თვით იოანე არ გვაძლევს განმარტებას თუ ვინ შეიძლება იყო ეს ანგელოზები და ადრე ნახსენები ჰყავდა თუ არა ისინი, მაგრამ განსაზღვრული არტიკლის არარსებობა იმ ვარაუდის სასარგებლოდ მეტყველებს, რომ ესენი სრულიად ახალი ანგელოზები არიან, ამიტომაც, არა გვაქვს საფუძველი ისინი დავუკავშიროთ ადრინდელ თავებში (8:2 და 4:1) ნახსენებ ანგელოზებს და მითუმეტეს გავაიგოვოთ მათთან. ამ ანგელოზთა მისიები განსხვავებულია. თუკი ღმრთის ღმრთის საყდარს გარს აკრავს ანგელოზთა ურიცხვი რაოდენობა, რომლებიც ყოველთვის მზად არიან ღმრთის ნების აღსასრულებლად, და თუ შეიძლება იმის ვარაუდი (7:1; 14:18; 16:5), რომ ანგელოზებს გააჩნიათ თავ-თავიანთი განსაკუთრებული დანიშნულება, მაშინ მოცემულ ადგილთან დაკავშირებითაც უნდა დავუშვათ, რომ აქ ლაპარაკია სრულიად განსაკუთრებულ და მაღალი ხარისხის მქონე ანგელოზებზე, რადგან მათი გამოჩენა "დიდ და საკვირველ" ხილვად იწოდა.

მათ უმაღლეს ხარისხზე მეტყველებს ეპითეტიც: "შვიდი ანგელოზი, რომელთაც ჰქონდათ შვიდი უკანასკნელი წყლულება" (ძვ. ქართ.: "ანგელოზნი შჳდნი, რომელთა აქუნდეს შჳდნი იგი წყლულებანი უკუანაჲსკნელნი"). ისინი, როგორც ღმრთის რისხვის უმაღლესი კატეგორიის გამოხატულებანი, ცოდვილი სამყაროს საბოლოო დასაჯაზე მეტყველებენ და კაცობრიობის უკანასკნელ სასჯელთა შესახებ იუწყებიან, რომლის შემდეგ მარადიული სატანჯველი მოვა.

ამგვარად, შვიდი ანგელოზის მისია მნიშვნელოვანია იმ მიმართებით, რომ ისინი ღმრთის რისხვის მაუწყებლები და აღმასრულებლები არიან, ღმრთისა, რომელიც სამართლიანი მსაჯულია (ეს. 9:19; დან. 11:36).

""ყველგან აღებულია რიცხვი "შვიდი", რითაც მიანიშნებს, რომ ჩვენი ცხოვრების შიდ დღეში კადნიერად ჩადენილი უსამართლობანი შვიდი ანგელოზის მიერ მოწევნული შვიდი წყლულებით იქნება აღვირმოდებული. "მინის ზღვით" კი მინიშნებულია მომავალი ცხოვრება და წმინდანთა დიდება" (წმ. ანდრია კესარიელი).

პირველი მუხლის ხილვა შეიძლება 15-ე და 16-ე თავების საზოგადო შესავლად განვიხილოთ. იდუმალთმხილველი არ ჩერდება ამ მოვლენაზე და იმწამსვე გადადის მომდევნო ხილვაზე, რომელსაც აღწერს. "და ვიხილე თითქოს მინის ზღვა, ცეცხლშერეული, და მხეცის, მისი ხატისა და მისი სახელის რიცხვის მძლეველნი, მინის ზღვაზე რომ იდგნენ და ხელთ ეპყრათ ღვთის ქნარები. და გალობდნენ მოსეს, ღვთის მონის, საგალობელს და საგალობელს კრავისას: დიადია და საკვირველი შენი საქმენი, უფალო ღმერთო, ყოვლისმპყრობელო: წრფელია და ჭეშმარიტი შენი გზანი, ხალხთა მეუფეო!ვის არ ეშინოდეს, უფალო, და არ ადიდებდეს შენს სახელს? ვინაიდან მხოლოდ შენა ხარ წმინდა; ამიტომაც გეახლება ყველა ხალხი და თაყვანს გცემს შენ, რადგანაც გამოჩნდა შენი სამართალი" (გამოცხ. 15:2-4).

ზღვის ხილვა ზეციური საყდრის წინაშე ჯერ კიდევ 4:6-ე მუხლში აღიწერა. ზღვას იქაც "მინისა" ეწოდა, მაგრამ განსხვავებისთვის იქ დამატებულია, რომ ის იყო "მსგავსი ბროლისა", ხოლო ეს ზღვა, რომელსაც ახლა აღწერს იოანე, "ცეცხლშერეულია", როგორც ეს ხდება ძვირფასი ქვების ფერთა ლივლივისას.

"ზღვა", როგორც ღმრთის საყდრის კუთვნილება, უნდა გავიგოთ როგორც განსაკუთრებული სფერო, როგორც მისი ანარეკლი ცისარტყელას მსგავსად (4:3), როგორც სხივები საღმრთო არსებისა, რომელიც გამოხატავენ მის ბუნებას და მისი საქმიანობის თვისებებს. 4:6-ე მუხლი მიხედვით ეს სხივები იყო ბროლივით წმიდა და მშვიდი. ახლა კი ის "ცეცხლშერეულია"; ახლა ღმრთის საქმიანობა სამყაროსთან მიმართებასი შეიცვალა და მას მისი რისხვის ცეცხლი შეუერთდა. სამყაროსთან მიმართებაში ღმერთი საკუთარ თავს ავლენს არა მარტო როგორც მისი შემოქმედი, განმგები და მაცხოვარი, არამედ როგორც მართლმსაჯული, რომელიც მოუნანიებელ ცოდვილებზე დაუშვებს საშინელ სასჯელთ.

"მინის ზღვაზე" (და არა მის ნაპირას), ანუ თვით სფეროში, ღმრთის არსების ნათელსა და ბრწყინვალებაში დგანან "მხეცის, მისი ხატისა და მისი სახელის რიცხვის მძლეველნი". მათი მდგომარეობა ისრაელის მეწამულ ზღვაში გავლას კი არ მოგვაგონებს, არამედ ზეციური საყდრის წინაშე მდგომ წმინდანებსა და ანგელოზთა დასს.

ეს ნიშნავს, რომ ანგელოზთა ურიცხვ რაოდენობასა და წმინდანთა სიმრავლეს ამჯერად, ანტიქრისტეს დროების საშინელი დევნულების შემდეგ, ღმრთის ახალი მსახურები შეემატნენ. ესენი არიან ის წმინდანები, რომლებიც აპოკალიფსისის 7:14 თავში ახსენა იდუმალთმხილველმა და რომლებიც დიდი ჭირვებიდან მოდიან.

მათ "მხეცის მძლეველენი" ეწოდათ, რაშიც უნდა ვიგულისხმოთ არა უშუალოდ მხეცის ძლევა და განადგურება, არამედ მხეცზე სუბიექტური გამარჯვება, იმაზე, რომ ზღვაზე მდგომმა ამ წმინდანებმა არ მისცეს მხეცს მათზე გამარჯვების უფლება. გარეგნულად, სხეულებრივად, ისინი შესაძლოა დამარცხებულებიც კი იყვნენ (ანუ ფიზიკურად განადგურებულნი) და მოკლულნი ქრისტეს სახელისთვის, მაგრამ ისინი გამარჯვებულნი არიან სულიერად, საქციელით. ისინი გამარჯვებულნი არიან, რადგან არ დაემორჩილნენ მხეცს, თაყვანი არ სცეს მას და არ მიიღეს არც მისი ბეჭედი და არც მისი სახელის რიცხვი; ასე დაამარცხეს მათ მხეცის მისწრაფება საკუთარი ნებისთვის დაემორჩილებინა ისინი, გამარჯვებულად დატოვეს ეს ქვეყნიერება და ზეციერი საყდრისკენ გადასახლდნენ.

""მინის ზღვა", ცხონებულთ სიმრავლეზე, მათი ნეტარების სიწმიდეზე და წმინდანთა ნათელმოსილებაზე მიანიშნებს, რამეთუ გაბრწყინდებიან ისინი "ვითარცა მზე" (მათე 13:43). ზღვა იყო "ცეცხლშერეული". მის მნიშვნელობას მოციქულის სიტყვებიდან შევიმეცნებთ, რომელიც ბრძანებს: "თვითეულის საქმე გამომჟღავნდება, რადგანაც ცხადყოფს დღე; ვინაიდან ცეცხლით მჟღავნდება და ცეცხლითვე გამოიცდება, ვინ რას აკეთებს" (1 კორ. 3:13). ეს ცეცხლი წმინდანთ და შეუგინებელთ არას ავნებს და, ფსალმუნთმგალობლის თქმით (ფსალმ. 28:7) ორ თვისებას ატარებს: ერთით (მისი დამწველი ძალი) დაწვავს ცოდვილებს, ხოლო მეორით (განმანათლებელით - როგორც ფიქრობდა ბასილი დიდი) - მართალთ განანათლებს. მაგრამ, უფრო დამაჯერებელი ის იქნება, თუკი "ცეცხლში" საღმრთო სიბრძნესა და ცხოველმყოფელი სულის მადლს ვიგულისხმებთ, რამეთუ ღმერთი ცეცხლში გამოეცხადა მოსეს და სულიწმიდაც ცეცხლოვანი ენების სახით გადმოვიდა მოციქულებზე" (წმ. ანდრია კესარიელი).

ამჯერად ისინი აქ დგანან და "ხელთ უპყრიათ ღვთის ქნარები. და გალობენ მოსეს, ღვთის მონის, საგალობელს და საგალობელს კრავისას".

"ქნარი" - საღმრთო ინსტრუმენტია, რომელიც მათ ღმერთმა მისცა (5:8; 14:2) კეთილხმოვან საგალობელთა აღსავლენად, რომლის შინაარსი მომდევნო მუხლებშია მოცემული. წმ. ანდრია კესარიელის განმარტებით კი "ჩანგები" ხორცის მოკვდინებასა და სულიწმიდით ძღვანებულ სიცოცხლეზე მიანიშნებს, რომელიც სათნოებათა ჰარმონიით არის აღსავსე".

ზღვაზე მდგომთ "ხელთ ეპყრათ ღვთის ქნარები. და გალობდნენ მოსეს, ღვთის მონის, საგალობელს და საგალობელს კრავისას" და ეს ორი საგალობელი კი არ არის, არამედ ერთი. მოსეს საგალობლად იმიტომ კი არ იწოდება, რომ მას ძველაღთქმისეული მართალნი გალობენ, არამედ იმიტომ, რომ შეიცავს მოგონებას იმ სასჯელებზე, რომლებიც ღმერთმა მოსეს მიერ ეგვიპტეს მოუვლინა და რომელთა გამო ებრაელებმა გალობით ადიდეს თავიანთი ღმერთი მეწამული ზღვის გავლის შემდეგ (გამ. 15:1-9).

საგალობლის სხვა სახელწოდებაა "საგალობელი კრავისა". რაც, რა თქმა უნდა, იმაზე კი არ მიანიშნებს, თითქოსდა საგალობელი დაწერილია კრავის, ანუ იესუ ქრისტეს მიერ, არამედ იმაზედ, რომ მასში განდიდებულია კაცთა მოდგმის ცხოვნების განგებულება, რომელიც ქრისტემ აღასრულა. მოცემული თავის 3-4-ე მუხლები არ შეიძლება გავაიგივოთ 14:3-ე მუხლთან, რადგან იქ საგალობელს ქალწულები გალობდნენ და მისი შინაარსი მათ გარდა არავინ უწყოდა.

წინამდებარე მუხლის საგალობელი (15:3-4) უნდა გავიგოთ როგორც ღმრთის მართლმსაჯულების სადიდებელი, რომელმაც სამართლიანად მიაგო ცოდვილთ; ეს არის ღმრთის ყოვლადძლიერების სადიდებელი, რადგან მან დაამარცხა ანტიქრისტე. ამას ადასტურებს ისიც, რომ ზღვაზე მდგომნი სწორედ ანტიქრისტეს დროების მოწამენი არიან, რომლებიც ანტიქრისტეს დევნულების დროს იდევნებოდნენ და ეწამებოდნენ ქრისტეს სახელის აღსარებისა და ანტიქრისტეს უარყოფისთვის. მთელი საგალობელი შეიძლება დავყოთ ოთხ სტროფად:

პირველი აქებს უფალს, როგროც ყოვლისმპყრობელს; აქებს მის დიად და საკვირველ საქმეებს; მეორე აქებს მას როგორც ხალხთა მეფეს; ადიდებს მისი გზების ჭეშმარიტებას (რომ. 11:33). მესამე სტროფი მეტყველებს იმაზე, რომ მთელს სამყაროს უნდა ეშინოდეს უფლისა და დიდებას აღუვლენდეს მის სახელს; და ბოლოს მეოთხე სტროფი ასაბუთებს შიშს უფლის წინაშე (შეად. იერ. 10:7) და მისი დიდების აუცილებლობას. ეს საფუძველი ღმრთის არსების სიწმიდეა.

"შემდგომ ამისა გავიხედე, და, აჰა, გამოჩნდა ტაძარი მოწმობის კარვისა ცაში. გამოვიდა ტაძრიდან შვიდი ანგელოზი, რომლებსაც ჰქონდათ წყლულება შვიდი, სელის წმიდა და ბრწყინვალე სამოსით მოსილნი და მკერდზე ოქროს სარტყლით შემოგარსულნი. ოთხ ცხოველთაგან ერთ-ერთმა შვიდ ანგელოზს მისცა ოქროს შვიდი თასი, უკუნითი უკუნისამდე ცოცხალი ღვთის რისხვით აღვსილი. და აღივსო ტაძარი ღვთის დიდებისა და მისი ძლიერების კვამლით, ასე რომ, აღარავის შეეძლო ტაძარში შესვლა, ვიდრე არ აღსრულდებოდა შვიდი ანგელოზის წყლულება შვიდი" (გამოცხ. 15:5-8).

წმიდად ზეციური ხილვის აღწერის შემდეგ, მე-5 მუხლში წმ. იოანე თავის მზერას მიაპყრობს ხილვას, რომელიც მჭიდროდ არის დაკავშირებული მიწიერ მოვლენებთან. ახალი ხილვა უკვე ღვთისმოსავთა ტანჯვაზე მეტყველებს, იმ ტანჯვაზე, რომლებიც უკეთურთათვის სასჯელად შემობრუნდება.

"გამოვიდა ტაძრიდან შვიდი ანგელოზი", რათა აუწყონ დედამიწას უკანასკნელი წყლულებანი. როგორც მაცნენი, ანგელოზები "რომლებსაც ჰქონდათ წყლულება შვიდი, სელის წმიდა და ბრწყინვალე სამოსით მოსილნი და მკერდზე ოქროს სარტყლით შემოგარსულნი". ეს სამოსი, რომელიც უეჭველად კაცის ძის სამოსს მოგვაგონებს (გამოცხ. 1:13), იმაზე მეტყველებს, რომ მათი მისია იესუ ქრისტეს ნების აღსრულებაა, რომელიც არის ქვეყნიერების მსაჯული.

"აქ ლაპარაკია "ზეციურ კარავზე", რომლის მსგავსი მიწიერი კარვის აგება უბრძანა ღმერთმა მოსეს. ამ ტაძრიდან "გამოვიდა შვიდი ანგელოზი", რომლებიც თავიანთი სიწმინდის და ნათელმოსილების, ასევე - ქვაკუთხედი ლოდის, ქრისტეანთა სიახლოვის ნიშნად შემოსილნი არიან სელის სამოსით ან სპეტაკი ქვით, როგორც არის ნათქვამი ზოგიერთ ხელნაწერში. თავიანთი ძლიერების, უბიწოების, პატიოსნებისა და საღმრთო მსახურებაში უფლებამოსილების ნიშნად კი მკერდზე ოქროს სარტყელი აკრავთ" (წმ. ანდრია კესარიელი).

ამრიგად, ანგელოზთა სამოსის სიწმიდე ღმრთის გზების სიწმიდესა და ჭეშმარიტებაზე მიანიშნებს, ხოლო ბრწყინვალება - ღმრთის სიდიადეზე, ყოვლადძლიერებასა და მისი განგებულების საკვირველებაზე (მ. 3). ტანისამოსის სიწმიდესა და ბრწყინვალებას შეესაბამება "ოქროს სარტყელიც".

"ოთხ ცხოველთაგან ერთ-ერთმა შვიდ ანგელოზს მისცა ოქროს შვიდი თასი, უკუნითი უკუნისამდე ცოცხალი ღვთის რისხვით აღვსილი". ამ თასების მიზანი და დანიშნულება აღნიშნული იქნება მოგვიანებით (გამოცხ. 16:1 – "წადით და დასთხიეთ ქვეყნად შვიდი თასი ღვთის რისხვისა"), ხოლო რაკიღა ღმრთის რისხვა, რომლითაც აღსავსენი იყვნენ თასები, წმიდა წერილში თითქმის ყოველთვის გამოისახება ცეცხლის სახით (ფსალმ. 78:6; იერ. 10:25 და გამოცხ. 15:2; 18:8), უნდა ვივარაუდოთ, რომ ანგელოზთა თასებიც ცეცხლით იყვნენ აღსავსენი.

""შვიდმა ანგელოზმა ოთხ ცხოველთანგა ერთ-ერთისგან მიიღო ოქროს შვიდი თასი", აღსავსენი ღვთის გულისწყრომით, როგორც ეზეკიელმა გვითხრა (ეზეკ. 5:13) და რაც დიდი დიონისეს სწავლებით პირველ (უმაღლეს) დასთაგან მეორეთა (უქვემოეს) დასთა მიმართ ზეციურ საქმეთა გულისხმისყოფას მოასწავებს" (წმ. ანდრია კესარიელი).

რაც შეეხება იმას, თუ რატომ მიაწოდა შვიდ ანგელოზს ეს თასები ერთ-ერთმა ოთხ ცხოველთაგან, და არა ზეცის რომელიმე სხვა ბინადარმა, დიდი მნიშვნელობის მქონე საკითხი არ არის.

"და აღივსო ტაძარი ღვთის დიდებისა და მისი ძლიერების კვამლით, ასე რომ, აღარავის შეეძლო ტაძარში შესვლა, ვიდრე არ აღსრულდებოდა შვიდი ანგელოზის წყლულება შვიდი" (გამოცხ. 15:8).

"კვამლი", როგორც ზოგიერთი თანამედროვე ღვთისმეტყველი შენიშნავს, აპოკალიფსისში ყოველთვის წარმოადგენს ცეცხლისგან წარმოქმნილ პროდუქტს (გამოცხ. 8:4; 9:2; 14:11 და სხვა). ხოლო ცეცხლი, სხვა სიმბოლოებთან ერთად, ამავე დროს არის ღმრთის რისხვის სიმბოლოც. ამიტომაც, ის ვითარება, რომ ტაძარი აღივსო "ღვთის დიდებისა და მისი ძლიერების კვამლით", უნდა გავიგოთ ღვთის რისხვის აღნთებად, რათა სამართლიანად დაისაჯონ ცოდვილნი და სამართლიანად მოიწყლას ანტიქრისტეანული სამყარო. ამგვარ განმარტებას არ ეწინააღმდეგება ის ვითარება, რომ კვამლს აქ ეწოდა "ღვთის დიდებისა და მისი ძლიერების კვამლი" გამოსვლისა (გამ. 40:34) და მეფეთა (1 მეფ. 8:10-11) წიგნების ანალოგიით, ღმრთის დიდება შეიძლება გამოვლინდეს ღრუბლის ხილვიტ, სადაც ღრუბელი ასევე წარმოადგენს ღმრთის რისხვის სიმბოლოს (გამ. 12:5). აპოკალიფსისში გამოხატული ღმრთის დიდება, შერწყმულია მის ძლიერებასთან და წარმოადგენს მის გამოვლენას, ამიტომაც, კვამლი (მ. 6) ღმრთის ყოვლადძლიერების გამოხატულების სიმბოლოც არის.

წმ. ანდრია კესარიელის განმარტებითაც, "კვამლი, საშინელ, საზარელ და ღვთის მწველ რისხვაზე მიანიშნებს, რომლითაც "აღივსო ტაძარი" და მიეწევა ამ რისხვის ღირსთ განკითხვის დღეს, ანუ მათ, ვინც ემონება ანტიქრისტეს და იქმს ღვთის საძულველ საქმეთ. ეს დასტურდება იქიდანაც, რომ ბრძანებს: "აღარავის შეეძლო ტაძარში შესვლა, ვიდრე არ აღსრულდებოდა შვიდი ანგელოზის წყლულება შვიდი". აქედან გულისხმავყოფთ, რომ წმინდანები მანამ ვერ მიიღებენ თავიანთ წილს ზეციურ იერუსალემში, მღვდელმოქმედებასა და განსვენებას ღმრთის ტაძარში, სანამ ღვთის რისხვა არ განჰყოფს მართალთ და ცოდვილთ. რამეთუ ჯერ არს დასრულება სასჯელთა, რომელიც დამსახურებულად მიეგება ცოდვილთ და მხოლოდ ამის შემდეგ შესახლდებიან წმინდანნი ზეციურ ქალაქში. მაგრამ არ შევცდებით, თუ თითოეულ წყლულებას, როდესაც მოაწევს აღსასრული, მიწაზე მცხოვრებთ განვაკუთვნებთ. ღმერთი, თავისი კაცთმოყვარებით, მომავალი დაუსრულებელი ტანჯვა რომ შეარბილოს, ცოდვილთა წულულებით დასჯას ამ ცხოვრებაშივე დაუშვებს, რომლებსაც მათზე ან თავის წინასწარმეტყველთა - ილიასა და ენოქის მიერ ან კიდევ ომისა და ბრძოლის შედეგად მოაწევს. ჩვენ კი ვევედრებით უფალს, რათა გვისაჯოს ჩვენ, როგორც მამამ და არა მტანჯველად გვცემოს მისი რისხვის დროს, რამეთუ (ნათქვამია) "არა არს კურნებაი ხორცთა ჩვენთა პირისაგან რისხვისა მისისა" (შეად. ფსალმ. 37:4), რათა სინანულის ცრემლით განვიბანოთ ცოდვით შემწიკვლული ჩვენი სამოსი და საქორწილო სამოსით შემოსილები ჩვენი ღმერთის, ქრისტეს, დაუსრულებელი სიხარულის სავანეში აღვიდეთ, რომელსაც ეკუთვნის ყოველი დიდება მამითა და სულიწმიდითურთ, აწდა, მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ".

ამრიგად, იმის შემდეგ, რაც კვამლმა აღავსო ღმრთის ტაძარი, უნდა ველოდოთ ღმრთის დამსჯელი მარჯვენის მოქმედებას (გამ. 14:24). და მართლაც, მომდევნო თავი აღწერს იმ საშინელ სასჯელთ, რომელსაც ანტიქრისტეანულ სამყაროს დაატეხს თავს ჩვენი მაცხოვარი.